บทที่ 2 ความต้องการของ คุณสจ๊วต

ในแววตาของฉอนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ…แม้กระทั่งในเวลาเยี่ยงนี้เจนยังคงยืนยันที่จะปฎิเสธทุกอย่าง?

ไม่ซินี่มันเจน ดันน์ ผู้หญิงที่ร้ายและหยิ่งผยอง เธอไม่มีทางยอมรับมันหรอก

ฉอนบีบที่คางอันบอบบางของเธอ

“โอ๊ย…เจ็บ!” มือที่แข็งแรงบีบที่คางของเธอพรางขู่ว่าจะทำให้มันแตก มันเจ็บมากจนน้ำตาของเจนเอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโตเขอเธอ

แต่ฉอนไม่มีทีท่าว่าจะคลายมือนั้นหนำซ้ำเขายังบีบคางของเธอแรงขึ้น “ ใครจะไปคิดว่าใบหน้าสวยๆ อย่างนี้จะซ่อนจิตใจที่ชั่วร้ายเอาไว้ข้างใน”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรกับโรซาลีนจริงๆนะ!” เจนกัดริมฝีปากใบหน้าของเธอซีดจากแรงบีบของฉอน “คุณจะส่งฉันเข้าคุกโดยไม่มีหลักฐานแบบนี้ไม่ได้”

"หึ คุณคิดผิดใครว่าฉันทำไม่ได้กันหล่ะ" ฌอนหัวเราะอย่างเย็นชาขณะที่เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ดุดันยังกับซาตาน “ใช้ชีวิตให้มีความสุขในคุกตั้งแต่วันนี้ไปนะเจน ดันนนน” ฌอนสะบัดคางของเจนก่อนหันหลังกลับและ โบกมือ – เขาเดินออกไปดื้อๆพร้อมท่าทีที่บ่งบอกถึงความสบายใจ

เขาเริ่มที่จะแก้แค้นเธอ เลือดไหลซิบออกมาจากปากของเจนและเธอไม่สามารถอธิบายอะไรได้สักคำ

คุกหญิงไม่ได้สงบสุขอย่างที่ทุกคนคิด ในคืนแรกที่นั่นเจนถูกลากออกมาระหว่างที่เธอกำลังหลับ

“อะไรกันเนี่ย…พวกคุณกำลังจะทำอะไร” เจนมองเพื่อนร่วมห้องขังที่ยืนอยู่ล้อบรอบเธออย่างหวาดกลัว "หยุดนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกผู้คุม"

นักโทษหญิงที่อยู่รอบตัวเธอดูเหมือนจะไม่กลัวคำขู่ของเธอเลยแม้แต่นิด พวกเขาสบตากันและหัวเราะออกมา ผู้นำในหมู่พวกเขาชี้หน้าเจนพรางพูดว่า "แกพล่ามอะไรจะเรียกผู้คุมงั้นหรอฮ่าฮ่าฮ่า…เฮ้ย พวกเราได้ยินถูกใช่มั้ยนังนี่อยากจะเรียกผู้คุมอ่ะ?" ขณะที่หล่อนพูดอยู่นั้นหล่อนก็เหวี่ยงหมัดไปที่ใบหน้าของเจนอย่างรวดเร็วและไร้ซึ่งความปราณี "เอาซิ! เรียกผู้คุมซิ!"

หมัดนั้นทำให้เจนถงกับหูอื้ออึง

เธอวางมือข้างนึงไว้ที่กำแพงเพื่อรักษาสมดุลของตัวเธอ และเริ่มตอบโต้นักโทษหญิงเหล่านั้น

ผัวะ!

ความเงียบงันเกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวร่างบอบบางอย่างเจนจะใจกล้าสวนกลับหมัดเข้าไปที่หัวหน้าแก๊งค์นักโทษ

หัวหน้าแก๊งค์เซเล็กน้อยตามแรงหมัดของเจน ตาของเธอเริ่มแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เธอสบถ “ไม่เลวหนิ นังคุณหนูตัวน้อย เอ้าพวกเรา! ไม่สำคัญว่าแขนหรือขานังนี่จะหัก คุณสจ๊วตสั่งให้ทำการต้อนรับนังแพศยาคนนี้ ทรมารเธออย่าให้ตายก็พอ”

เจนสตั๊นและตกใจกับสิ่งที่เธอพึ่งได้ยิน ความเจ็บปวดในใจเธอเริ่มแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจลามไปยังส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย! …ฌอน! ฌอน สจ๊วต งั้นหรอ!! คุณสจ๊วตสั่งพวกเธอมาหรอ…ฌอน สจ๊วตอ่าหรอ !!!

เจนรู้สึกชาไปทั้งแขนขารวมไปถึงหัวใจของเธอ!

ไม่แปลกเลยที่ไม่มีผู้คุมมาเหลียวแลถึงแม้จะเกิดหุตการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่ ไม่น่าแปลกใจที่นักโทษหญิงตัวใหญ่เหล่านี้กล้าที่จะทุบตีเธอโดยไม่เกรงกลัวต่อความผิด!

เธอพยุงตัวเองขึ้นและวิ่งไปที่ประตูห้องขัง เธอจับที่ประตุโลหะแน่นพรางกรีดร้องขอความช่วยเหลือ“ ใครก็ได้ ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ได้โปรด! พวกเขากำลังทำร้ายฉัน! ช่วยฉันด้วย! ได้โปรด!” เธอรู้ดีว่าจะไม่มีใครที่กล้ามาช่วยเธอ แต่มีเพียงคำขอร้องที่ไร้ความหมายนี้ที่เธอทำได้ในเวลานี้!

ในใจลึกๆเธอยังคงคิดว่าฌอนไม่ได้สั่งให้ผู้หญิงพวกนี้ "จัดการเธอ" แม้ว่าโอกาสจะน้อยจนแทบไม่มีเลย ... แต่เธอก็ยังคงยึดติดกับความหวังนั้น

"โอ๊ย…!" มีหนึ่งในแก๊งค์นักโทษหญิงกระชากดึงผมของเธออย่างรุนแรงจนเธอล้มล้งที่พื้นตามแรงกระชากนั้น เจนไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน!

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเจนถูกดึงขึ้นมานักโทษหญิงเหล่านั้นระดมหมัดและเตะ เธอล้มลงกับพื้น เธอร้องครวญคราง“ ฮืออออ ~”

เจนหมดสิ้น “ความหวัง”

เธอหยุดกรีดร้องปล่อยให้คนเหล่านี้เตะและต่อยเธอตามที่ต้องการพร้อมกับเสียงหัวเราะอันสะใจของพวกเขา

เธอร้องขอความช่วยเหลือไม่ใช่เพียงเพราะเธอหวาดกลัวหรือความเจ็บปวด แต่เพราะเธอเชื่อมั่นในความหวังอันน้อยนิดว่าฌอนจะไม่ทิ้งเธอไว้อย่างนี้

หลังจากที่แก๊งนักโทษหญิงเริ่มเบื่อที่จะทุบตีเธอแล้วพวกเขาก็กลับขึ้นเตียงของตัวเองและเข้านอนในที่สุด

เจนนอนขดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดน้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตากลมโต ใบหน้าของเธอแปดเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก

เธอไม่เคยถูกรังแกจากผู้คนมากมายขนาดนี้มาก่อน เธอไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน นี่หรือคือสิ่งที่เธอควรได้รับจากการที่เธอตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อ ฌอน สจ๊วต!

ทำไมเธอต้องมาแบกรับความโกรธและความเกลียดชังจากเขา เพียงเพราะว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับโรซาลีนผู้หญิงที่เขารัก?

หลังจากเกิดอะไรขึ้นกับโรซาลีนเจนก็พยายามอธิบายให้ทุกๆคนฟัง “ฉันไม่ได้ทำอะไรกับโรซาลีนเลยนะ”

ไม่ว่าเธอจะพยายามอธิบายมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครที่จะเชื่อคำอธิบายของเธอเลยแม้สักนิด

เธอพยายามอธิบายทุกคนว่าเธอไม่ได้เป็นคนที่เอ่ยชวน โรซาลีน ไปที่ ไนท์คลับโรซาลีนเองเป็นคนที่อยากจะไปที่นั่น เพียงเพราะเธออยากจะรู้ว่า "บาร์" เป็นอย่างไร

ในสายตาของคนทั่วๆไป เจนทายาทแห่งครอบครัวดันน์นั้นอารมณ์ร้ายและหยิ่งผยอง ในขณะที่โรซาลีน ซัมเมอร์เป็นหญิงสาวใสซื่อไร้เดียงสาและขี้อาย ไม่มีใครเชื่อว่าโรซาลีนจะอยากไปสถานที่อโคจรอย่างไนท์คลับ

เจนอธิบายว่ารถของเธอเสียระหว่างเดินทางไปที่นั่น ซึ่งเป็นสาเหตุว่าทำไมเธอถึงไปถึงไนท์คลับช้า

แต่ไม่มีใครเชื่อคำอธิบายของเธอเลย พวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าเธอกำลังแก้ตัว เธอจงใจทิ้งโรซาลีนไว้ที่ไนท์คลับคนเดียว ซึ่งจะได้ง่ายกับอันธพาลที่เธอจ้างมาในการทำร้ายและข่มขืนโรซาลีน

ความจริงเจนไม่เคยแม้แต่คิดที่จะที่ทำสิ่งนั้นด้วยซ้ำ เพราะโรซาลีนมักจะพูดกับเธอประจำว่า“ เจน ฉันพูดตรงๆนะฉันไม่ได้คิดกับฌอนแบบนั้นเลย”

ถ้าโรซาลีนจะเป็นแฟนของฌอนจริงๆเจนก็ยินดีด้วย แต่โรซาลีนไม่ได้แม้แต่จะชอบฌอนซักนิดด้วยซ้ำ

ทุกคนต่างคิดว่าเจนเป็นนางร้ายที่กระทำการอันชั่วร้ายได้ทุกอย่าง

อันธพาลเหล่านั้นคงจะเป็นมืออาชีพพวกเขาไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย ไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาหลบหนีไปที่ไหน ประเทศนี้มีขนาดที่ใหญ่มาก เจนต้องการให้พวกอันธพาลเหล่านั้นถูกจับมากกว่าใครๆ

เธอเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับโรซาลีน เธอร้องไห้ตลอดจากเหตุการณ์นั้นจนกระทั่งเธอเองต้องมาเข้าคุก เจนเชื่ออย่างแน่วแน่ในสิ่งหนึ่งนั่นคือเธอบริสุทธิ์เธอไม่ได้ก่ออาชญากรรมใด ๆ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ตราบใดที่ฌอนเชื่อว่าเธอมีเป็นคนทำเธอก็มีความผิดและเป็นบุคคลที่สมควรตาย

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอในวันนี้ - ทั้งหมดก็ล้วนเป็นไปตามความต้องการของ คุณสจ๊วต

เจนมองไม่เห็นชะตากรรมของตัวเองหลังจากนี้ว่า “คุณสจ๊วตยังต้องการที่จะทำอะไร”

เธอไม่ได้รับการสนับสนุน ข้อมูลแบล็คกราวด์ หรือวุฒิการศึกษาใด ๆ จากครอบครัวดันน์ อีกทั้งเธอยังเป็นนักโทษ…ฌอน สจ๊วตได้ลบหลักฐานข้อมูลการมีอยู่ของเจนออกจากทะเบียนอย่างมีประสิทธิภาพ! ตอนนี้ เจน ดันน์ ไม่มีอะไรมากไปกว่า การเป็นนักโทษหญิง นญ926!

เจนคิดอย่างนั้นแล้วกอดเข่าแนบอกของเธอทำตัวให้เล็กลง ... ฌอนได้ลบข้อมูลร่องรอยการดำรงอยู่ของเธอออกไปจนหมด!

เช้าวันรุ่งขึ้น

"เฮ้ตื่นได้แล้ว ไปล้างห้องน้ำ…” หนึ่งในนักโทษหญิงผลักเจน แต่แล้วเธอก็ตกใจจนร้องลั่น“ กรี๊ดดดด! เธอตายแล้ว!”

นักโทษหัวหน้าแก๊งค์รีบพุ่งเข้ามาหาเจนและค่อยๆยื่นนิ้วไปใต้จมูกของเจน สักพักเธอถอนหายใจ

อย่างโล่งอก "หุบปาก! เธอยังไม่ตาย! ไปเรียกการ์ดมาเร็ว!”

เจนยังคงเข้มแข็ง และยังมีชีวิตอยู่หลังจากที่เธอถูกซ้อมอย่างหนักหน่วง ความเจ็บปวดทรมานที่ไม่มีที่สุด…นี้อาจจะเปลี่ยนเธอไปอย่างสื้นเชิง