หลังเสียงกรี๊ด มีเสียงดังเสียดหูจากการเบรกรถ คนขับโผล่หัวออกมาและด่าด้วยความโกรธ “จะบ้าเหรอ? ถ้าอยากตายมากนักล่ะก็ แม่น้ำหวงผู่อยู่ข้างหน้านู้น!”“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ…” เจน ดันน์ขอโทษทันทีในขณะที่รู้สึกดีใจในเวลาเดียวกัน โชคดี ที่คนขับเหยียบเบรกทันเวลา จึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยไฮด์ โซรอสจ้องมองคนขับด้วยดวงตาที่เย็นชา “คุณกำลังตั้งใจฟังอยู่หรือเปล่า? คุณเป็นคนที่ทำร้ายเธอและตอนนี้คุณกำลังแก้ตัวให้เธอหรอ?”คนขับเริ่มหวาดหวั่นมากขึ้นหลังจากมองไปที่ใบหน้าน่ากลัวของไฮด์ โซรอส เขาสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขาและพูดว่า“ถ้าคู่รักวัยรุ่นอยากทะเลาะกันก็กลับไปทะเลาะกันที่บ้านนู้น อย่ามาทำกันบนถนน คุณจะต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” ในขณะที่พูดอย่างนั้นเขาก็ขับรถออกไปแม้ว่าไฮด์ โซรอส จะก้าวร้าว แต่เขาก็รู้ว่าคนขับไม่ควรถูกตำหนิ เขาเหลือบมองเจน ดันน์อีกครั้ง การล้มนั้นไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่มีการขูดและรอยขีดข่วนบนผิวหนังอย่างแน่นอนเขาพุ่งเข้าหาเจน ดันน์ทันที “อย่าขยับ เจน ดันน์ ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”เจน ดันน์ล้มลงกับพื้น การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆบนพื้นโคลนท่ามกล
เจน ดันน์ไม่เคยเจอใครเหมือนไฮด์ โซรอส!“เฮ้ ทำไมคุณฝันกลางวัน? ตื่นได้แล้ว"ใต้ต้นไทร ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้มีแค่จักรยานกับเขา“ ... ”“หยุดฝันกลางวันได้แล้ว เร็วเข้า ตื่นได้แล้ว”“... ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก?”รอยยิ้มพราวปรากฏบนใบหน้าของไฮด์ โซรอส“ทำไมฉันถึงมาไม่ได้?”ไม่ใช่ว่าเขาจะมาไม่ได้ แต่เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะยังคงปรากฏตัวต่อหน้าเธอหลังจากสิ่งที่ทำลงไปเมื่อวานนี้ไฮด์ โซรอสเป็นผู้ชายตัวสูง เขาวางขาข้างหนึ่งอยู่บนพื้นเพื่อรองรับขณะที่อีกขาเหยียบบันไดจักรยาน เขาเหยียดแขนยาวออก และในเวลาไม่นาน เขาก็ดึงผู้หญิงคนนั้นไปข้างๆเขา แล้วดันเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสารเจน ดันน์พยายามลุกขึ้นยืน“อย่าขยับ ฉันจะไม่รับผิดชอบหากเธอล้ม” ขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นเขาเหยียบคันเร่งและจักรยานก็ออกตัวไปข้างหน้าในขณะที่แบกเจน ดันน์ไว้ข้างหลังตอนแรกเจน ดันน์กำลังจะลุกขึ้นยืน เธอไม่ทันตั้งตัวจักรยานก็เริ่มเคลื่อนที่ ภายใต้แรงเฉื่อยทำให้เธอกลับเข้าสู่ที่นั่งผู้โดยสารอีกครั้ง เธอยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อจับเอวที่แข็งแรงและผอมบางของ ไฮด์ โซรอสเธอรู้สึกสับสน เกิด
เจน ดันน์คิดว่าเรื่องนี้คงจะจบลงหลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วเห็นได้ชัด ว่ามีคนคิดอย่างอื่นมีร่องรอยของการทำอะไรไม่ถูกในดวงตาของเจน ดันน์ "คุณโซรอสคุณกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นไปแล้ว” ‘แล้วคุณก็กินไปสามชามแล้วด้วย!’“อืม - อืม ก๋วยเตี๋ยวเนื้อก็รสชาติดี”“ ... ”“คุณหยุดตามฉันได้ไหม คุณโซรอส?” ทำไมคนนี้ถึงเป็นเหมือนขนมเหนียวหนืดอย่างนี้นะ?“ฉันบอกคุณแล้วคุณโซรอส หากคุณร่ำรวยก็นำเงินไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการกับฉันในตอนนั้น”มุมริมฝีปากของไฮด์ โซรอสโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียดหยาม เขาพูดด้วยเสียง "โอ้" "ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการหรอ?"มีคนเริ่มเจ้าเล่ห์"ใช่ คุณร่ำรวยดังนั้นนำเงินของคุณไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ คุณคือลูกค้าของฉันและลูกค้าคือพระเจ้า”“โอ้…” เขาตอบอย่างยืดยาว “โอ้” มีความหมายสำคัญที่ลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม เจน ดันน์ไม่สามารถรับรู้ได้ในขณะนี้ “ คุณพูดเอง เจอกันคืนนี้"ต้องบอกว่า เขาหันหลังกลับและผลักจักรยานของเขาออกไปเจน ดันน์สูญเสียอย่างสิ้นเชิง เธอพบว่ามันยากที่จะอ่านใจของไฮด์ โซรอสอย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็ถอ
พวกเขาออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์และรับประทานอาหารมื้อเย็นกันที่ตลาดกลางคืนเธออนุญาตให้ ไฮด์ โซรอสจับมือเธอขณะที่พวกเขาเดินผ่านฝูงชนแน่นอน ว่ามันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนหน้าตาแปลก ๆ พุ่งเข้ามาในทางของพวกเขา“คราวนี้เราจะไปไหนอีก?” นี่ไม่ใช่ทางกลับไปยังอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ไฮด์ โซรอสขับรถมาสเซอร์ราติของเขาและใช้เส้นทางอื่น“เธอจะรู้เมื่อเราไปถึงที่นั่น”“เราตกลงกันแค่ทานอาหารเย็น ไม่ใช่หรือ?”“แน่นอนว่าเราต้องเดินเล่นหลังจากทานอาหารมื้อเย็น”‘…ใครก็ตามที่เชื่อคำพูดเหล่านี้ก็ไร้เดียงสาจริงๆ’ ไฮด์ โซรอสคิดอย่างนั้นในใจขณะที่รถขับไปบนทางหลวงยกระดับ เจน ดันน์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “เราจะไปที่ไหนกันแน่”“ไปขับรถ”“ ... ”เจน ดันน์เห็นว่า ไฮด์ โซรอสไม่ยอมบอกเธอ เธอจะไม่ได้รับคำตอบแม้ว่าเธอจะถามต่อก็ตามดังนั้นเธอจึงหันศีรษะและมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง"เรามาถึงแล้ว"เมื่อรถหยุดลงเจน ดันน์ก็เบิกตากว้าง…“ สวนสนุก หรอ?”"ใช่ ฉันอยากเล่น และเธอจะไปกับฉัน”ไฮด์ โซรอสวางมือบนเอวของเขาและอวดดีอย่างไร้ยางอาย “สำหรับนายหนุ่มที่ร่ำรวยและหล่อเหลาอย่างฉันซึ่งเป็นคนที่มีการศึกษ
เบนท์ลีย์สีดำอยู่ออกไปไม่ไกล ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ภายใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น มันไม่ได้เป็นที่สังเกตที่เบาะหลังอโลร่ากล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณที่ให้ฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยนะคะคุณสจ๊วต ฉันไปก่อนนะคะคุณสจ๊วต” ต้องบอกว่าเธอเอื้อมมือไปคว้าที่จับประตูอโลร่าออกแรงดึงมือจับประตู เธอกำลังจะผลักประตูให้เปิดออก มีมือยื่นออกมาจากมุมหนึ่งกดไปที่หลังมือของเธอแน่น อโลร่าตกใจและหันกลับไปดูข้างๆเธอตอนนี้ ใบหน้าที่ดูลึกลับและมีเสน่ห์ของฌอน สจ๊วตถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น ดวงตาของเขาดูไร้ความปรานีและน่ากลัวขณะที่พวกมันจ้องมอง ... ที่นอกหน้าต่างหรอ?อโลร่ามองตามสายตาของเขาไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่สวยของอโลร่าเบิกกว้างทันทีกับสิ่งที่เธอเห็น…เจน? นายหนุ่มแห่งตระกูลโซรอส?ทันทีที่เจน ดันน์เดินออกไปหลังจากเธอเลิกงาน เธอจะเห็นไฮด์ โซรอสขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เจน ดันน์ชินแล้ว ทุกคืนเมื่อเธอเลิกงานและออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์เธอจะเห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของคนนี้และรอยยิ้มร้าย ๆ ของเขาบางครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองงงงวย…เธอไม่รู้ว่านายน้อยคนนี้จะอยู่เคียงข้างเธอไปอีกนานแค่ไหน"สับ สับ ทำไมคุณช้าจัง” ไฮด์ โซรอสยืนพิ
ไฮด์ โซรอส หัวเราะเบา ๆ และถามว่า "ของนายหรอ? คุณชายสจ๊วต นายกำลังหมายถึงอะไร?”“ฉันแน่ใจว่านายคงรู้ดีอยู่แล้ว ทำไมถึงถามมันออกมา?“ถ้าคุณชายสจ๊วตหมายถึงเจน ...” รอยยิ้มบนริมฝีปากของ ไฮด์ โซรอส ค่อย ๆ จางลง “เธอเป็นคนมีชีวิตจิตใจ เธอไม่ใช่สิ่งของที่เป็นของใคร”ไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าที่ดูดีของ ฌอน สจ๊วต เขาจ้องมองอีกฝ่ายและพูดว่า “ฉันเคยเตือนนายมาก่อนแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการสิ่งของของฉัน แต่คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหยิบมันขึ้นมา”ใบหน้าของ ไฮด์ โซรอส ดูเคร่งขึมขึ้น “เจน ดันน์ เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ เธอมีวิธีคิดของตัวเอง และมีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง ฌอน สจ๊วต นายไม่คิดว่าตัวเองก้าวก่ายมากเกินไปหรือ?“ใช่ บางทีคุณชายสจ๊วต และเจนอาจมีอดีตต่าง ๆ ร่วมกันที่ไม่มีใครรู้เรื่องราวเหล่านั้น แต่นั่นมันคืออดีต ฌอน สจ๊วต ก็เพราะว่านายเคยพูดเอง ว่าเธอไม่ใช่คนที่นายต้องการ แล้วทำไมนายถึงไม่ปล่อยเธอไปละ?”เมื่อได้ยินคำพูดของเขา มีความเย็นชาวูบวาบในดวงตาที่ลึกซึ้งของ ฌอน สจ๊วต…เธอพูดอะไรกับไฮด์ โซรอส นะ?“แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคนในอดีต แต่ฉันก็มั่นใจว่ามันก็ไม่ใช
อโลร่ารู้สึกตัวสั่น และสั่นรามไปตามกระดูกสันหลังของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าความดันในชั้นบรรยากาศรอบ ๆ ตัวของเธอนั้นเริ่มลดลงสู่จุดที่ต่ำมาก ๆ เธอรู้สึกสงสารเจนในเวลาเดียวกัน ไฮด์ โซรอส แตกต่างจากชาวต่างชาติที่ชื่อคาลเลน อโลร่านั้นได้เคยรับมือกับผู้คนหลากหลายประเภทตลอดระยะหลายปีที่ผ่านมาที่เธอทำงานนี้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงพัฒนาสายตาที่เฉียบคมในการรับรู้ลักษณะของบุคคลต่าง ๆ ได้ดีมากวันนี้เธออยู่ในเหตุการณ์ที่เกิดความขัดแย้งระหว่างหัวหน้าของเธอเองและคุณชายไฮด์ โซรอสพฤติกรรมของคุณชายหนุ่มโซรอสนั้นมันเกินความคาดหมายของเธอไปมากอโลร่าไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของคุณชายหนุ่มรูปหล่ออย่าง ไฮด์ โซรอสตามที่กล่าวมาข้างต้น อโลร่าไม่คาดคิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของเพลย์บอยหนุ่มรูปหล่อ ที่เก่งและอัจฉริยะอย่างคุณชายโซรอส ที่ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจนนั้นมันมีค่ายิ่งกว่าทองคำ…?อโลร่าไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ฌอน สจ๊วต กำลังคิดอะไรอยู่…หัวหน้าของเธอนั้นเขาไม่เคยเป็นคนที่จะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งจุ้นจ้านกับธุรกิจของผู้อื่นหัวหน้าใหญ่ของเธอนั้นไม่รู้ว่าในเวลานี้ และขณะนี้เขานั
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไฮด์ โซรอส มาถึงชั้นล่างของหอพักของ เจน ดันน์ เพื่อมารับเธอไปรับประทานอาหารกลางวัน เจนมีวันหยุดหนึ่งวันในช่วงสุดสัปดาห์ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อในตลาดกลางคืนกลายเป็นสถานที่ที่เจนและไฮด์ โซรอส แวะเวียนมาบ่อยที่สุดคุณฮาร์เปอร์คุ้นเคยกับการเห็น ไฮด์ โซรอส พาแฟนตัวน้อยของเขามาที่ร้านอาหารเพื่อกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ร้านของเขาหลังจากรับประทานอาหารกลางวันในวันนี้ ไฮด์ โซรอส ก็พาเธอตรงไปที่โรงภาพยนตร์ทันทีเจนยังคงหลงอยู่ในภวังค์ในขณะนี้ ข้าวโพดคั่วและถ้วยเครื่องดื่มล้วนเป็นเครื่องเตือนใจเธอ เธอถูก ไฮด์ โซรอส หลอกอีกครั้งอย่างไรก็ตามรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเจนโดยไม่รู้ตัวเธอต้องยอมรับว่า ไฮด์ โซรอส เป็นคนที่น่าทึ่งมาก เมื่อเขาตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อใครสักคนด้วยความรักคน ๆ นั้นก็จะมีความสุขมากแน่ ๆ ขณะที่เธอคิดเช่นนั้นรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของเธอเธอจ้องมองไปที่เด็กผู้ชายตัวโตข้าง ๆ เธอด้วยใบหน้าที่ดูซับซ้อน เธอตัดสินใจแล้ว หลังจากการชมภาพยนตร์ในวันนี้ เธอจะตั้ง ว่าเธอจะพอแค่นี้ เธอไม่อยากตกหลุมรัก ไฮด์ โซรอสเธอจะต้องบอกเขาด้วย ว่านี่คือจุดที่พวกเขาควรหยุดแ
ฉันชื่อ ลูก้า สจ๊วต มันเป็นชื่อแปลก ๆ ใช่ไหม? แบบว่ามันเหมือนกับคำว่า ‘ดูสิ! สตูว์’คุณปู่ของฉันตั้งชื่อให้ฉัน ประสบการณ์หลายปีของฉันตอนเป็นเด็กบอกฉันว่าปู่ของฉันไม่ใช่ผู้ชายที่ดีไม่ต้องนึกถึงเรื่องอื่นเลย แค่ดูชื่อที่เขาตั้งให้ฉันสิ เขามีชื่อที่ดีอย่างสมบูรณ์แบบ แต่เขากลับตั้งชื่อแปลก ๆ นี้ให้กับฉันอย่างไรก็ตามทุกครั้งที่ฉันทักท้วงเรื่องนี้กับเขา เขามักจะบอกว่านั่นเป็นความผิดของพ่อฉัน ถ้าพ่อเป็นเด็กผู้หญิงนั่นจะเป็นชื่อของเขาแทนดูสิ คุณปู่เป็นคนที่ตั้งชื่อที่น่ากลัวนี้ให้ฉัน แต่เขายังคงโยนความผิดทั้งหมดให้พ่อของฉันอ้อ ลืมแนะนำตัวอย่างเป็นทางการไปเลยปู่ของฉันชื่อ ฌอน สจ๊วตเขาค่อนข้างเป็นคนที่น่าทึ่งในวัยเยาว์ย่าของฉันชื่อ เจน ดันน์บางครั้งฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองคนลงเอยด้วยกันได้อย่างไร พวกเขาเป็นคนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยนะปู่กับย่าของฉันได้หย่าร้างกันก่อนที่พ่อของฉันจะเกิดเสียอีกหลังจากการหย่าร้างครั้งนั้น ทั้งคู่ก็ไม่ได้แต่งงานกันใหม่นะพวกเขาน่าจะแยกทางกันไปอย่างสันติ แต่คุณปู่ก็ไร้ยางอายอย่างที่สุด เขาจึงคอยรบกวนคุณย่าของฉันตลอดเวลาเลยเท่าที่ฉันจำไ
ที่โรงพยาบาล ประตูวอร์ดถูกเปิดออกเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีเสียง ครั้งนี้ดอสไม่ได้แจ้งการมาถึงของแขกล่วงหน้าเมื่อเอลิออร์มาถึงอย่างรีบร้อน เขาก็เห็นผู้หญิงคนนั้นก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร อโลร่าก็ดึงเขากลับออกไปที่ทางเดิน ประตูเปิดแล้วปิดลงอีกครั้งคนบนเตียงนอนตะแคง และกำลังหลับอยู่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังฝันถึงอะไร แต่ใบหน้าที่ขมวดคิ้วลึกแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้มีความฝันที่น่าพอใจนักมือของเขาวางอยู่บนผ้าห่ม แหวนแต่งงานของเขายังคงอยู่บนนิ้วของเขาหญิงสาวเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงของเขาดวงตาของเธอสดใส และชัดเจน เธอจ้องมองแหวนบนนิ้วมือของเขาไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่เธอจ้องไปที่แหวนเป็นเวลานานนาน จนเธอรู้สึกงุนงงหลังจากนั้นไม่นานดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกโพลง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือคนในความฝันเขายิ้มหน้าซีดให้เธอ “โอ้ ฉันฝันไปอีกแล้วสินะ”ราวกับว่าเขากำลังคุยกับเพื่อนที่เขาไม่ได้เจอมานาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน และดีใจจนแทบจะเห็นได้ชัดผ่านการแสดงออกทางร่างกายของเขา "ดีแค่ไหน. คุณยังเต็มใจจะมาเยี่ยมฉันในความฝัน”หญิงสาวยืนอยู่ที่เตียงของเ
"เจน เอ๋อไห่ไม่ใช่สวรรค์หรือความสงบตามที่เธอพูดหรอก มันเป็นเพียงแค่การหลบหนีของเธอ" อโลร่ากล่าวอย่างเคร่งขรึมเธอไม่ควรพูดทั้งหมดนี้ แต่เธอเห็นบางสิ่งที่เจ้าตัวมองไม่เห็นบางทีภาพอาจจะดูชัดเจนขึ้นจากคนภายนอกที่เฝ้าดู หรือบางทีอาจจะไม่ถึงกระนั้นเธอก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจนกำลังลังเลเมื่อสามปีก่อนเธอเคยช่วยเจนหนี เพราะเธอต้องการให้เจนมีชีวิตที่สงบสุขอย่างแท้จริงนับตั้งแต่นั้นสามปีหลาย ๆ อย่างก็เปลี่ยนไป เธอก็เติบโตขึ้นด้วยเป็นเพราะความเป็นผู้ใหญ่ที่เพิ่งค้นพบทำให้เธอไม่เคยหยุดคิดถึงเรื่องนี้เช่นกันเธอคิดถูกหรือเปล่าที่ช่วยเจนหนีเมื่อสามปีก่อน มันอาจจะเป็นความผิดพลาดหรือเปล่านะ?เธอเริ่มคิดว่าเธอคิดผิดในตอนนั้นผู้หญิงคนนี้ถูกผีเข้าเต็ม ๆ ไม่มีทางที่เธอจะหยุด และมองไปรอบ ๆ เพื่อดูผู้คน และข้อเท็จจริงตลอดสามปีที่ผ่านมาอโลร่าได้เห็นว่าฌอนไม่เคยหยุดตามหาเธอเลย ทุกคนบอกให้เขาหยุด โดยบอกว่ามันไม่มีจุดหมายปลายทางเลย บางทีเจนอาจจะตายไปนานแล้วก็ได้ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าเธอยังไม่ตายไป เหตุใดการค้นหาอย่างไม่หยุดยั้งเป็นเวลาถึงสามปีจึงไม่เกิดผลอะไรเลย?อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นปฏิเสธที่
"ที่นายมาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อที่แค่จะคุยเรื่องของคุณปู่กับฉันหรือเปล่า?" ชายบนเตียงหัวเราะเบา ๆ ความไม่เชื่อเผยขึ้นในแววตาของเขาอย่างชัดเจน “ไมเคิล ลูเธอร์ ชายชราคนนั้นเขาไม่ห่วงว่าฉันจะเป็นหรือฉันจะตายหรอก เขายังมีหลานชายอีกคนที่จะสืบทอดบัลลังก์ของเขา”ไมเคิลหัวเราะอย่างแดกดัน“นายคิดว่าฉันจะกลับไปเป็นสจ๊วตจริง ๆ งั้นหรอ? สถานที่สกปรกแบบนั้น”“นายไม่ได้ต้องการ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม หรอกหรอ?” ฌอนกล่าวอย่างเย็นชา “ในกรณีนั้น ฉันกลัวว่านายจะต้องผิดหวัง”“สจ๊วตอุตสาหกรรมงั้นหรอ เฮอะ” ไมเคิลกวาดสายตามองไปยังฌอน ก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง“นั่นเป็นแหล่งเงินแหล่งทองชั้นดีเลย ดังนั้นฉันคิดว่าฉันต้องการมัน นายจะให้ฉันได้ไหมหล่ะ?”“ถ้าฉันไม่ให้ นายจะไม่บังคับเหรอ?”“ถ้านายเป็นคนถือมัน แน่นอน” ไมเคิลไม่พยายามปิดบังความทะเยอทะยานของเขา “แต่ถ้านายตายไป ฉันจะไม่เอามันมาจากเธอหรอก”ฌอนหรี่ตา “นายแน่ใจถึงความภักดีต่อความรู้สึกของนายที่มีต่อเธอไหม ฉันควรจะขอให้นายดูแลเธอก่อนที่ฉันจะตายหรือไม่?”“เฮ้อ ตัดเรื่องตลกออกไปก่อน นายกำลังจะตาย พวกนายทั้งสองไม่ได้หย่าร้างกันแล้วหรอ?“นั่นมันหมายค
ไมเคิล ลูเธอร์ เข้าสู่คฤหาสน์เก่าแก่ของสจ๊วต"คุณเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างไม่ใช่เหรอ?"โดยไม่มีคำเตือนหรือบริบทใด ๆ เขาก็ตะโกนใส่ชายชราสจ๊วตที่กำลังจิบชาอย่างใจเย็นอยู่“คุณมาจากทางไหนกลับไปทางนั้นเลย…ถ้าจะมาเพื่อแสดงกิริยาความไม่เคารพต่อปู่ของคุณอย่างนี้?” ชายชราสจ๊วตวางถ้วยน้ำชาลง ใบหน้าอันแก่ชราของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไปอย่างยากลำบาก“คุณเป็นคนวางแผนเรื่องพ่อบ้านซัมเมอร์เองไม่ใช่หรอ?“ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่มีทางกล้าทำหรอก จริงไหม?”"หมายความว่ายังไงหรอ? ฉันเป็นคนทำให้พ่อบ้านซัมเมอร์ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?""คุณเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุของเจน นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากที่จะรู้ความจริง เป็นคุรจริง ๆ ใช่ไหม?!" ไมเคิลยืนยันความคิดของตัวเองช่วงเวลาที่ชายชราสจ๊วตได้ยินชื่อของเจน การแสดงออกของเขาก็เคร่งขรึมลงในทันที “นี่หลานจะท้าปู่ของตัวเอง และแสดงกิริยาเช่นนี้ เพียงเพื่อเธอคนนั้นหรอ?”“นั่นคงหมายความว่า…คุณยอมรับมัน”ไมเคิลกำหมัดแน่น ทั้งตัวของเขานั้นสั่นสะท้านด้วยความโกรธ "เธอไปทำอะไรให้คุณปู่ขุ่นเคืองหรือ?""ทุก ๆ อย่าง ทุกอย่างที่เธอทำ มันทำให้ฉันขุ่นเคือง""เธอเป็นแค่เด
สามวันต่อมา บุคคลนั้นไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกเลยเทรส และคัวโตรยืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบขรึมราวกับว่าพวกเขาทั้งสองคือรูปปั้นของเทพผู้พิทักษ์ที่อยู่อาศัยของเธอจากก่อนหน้านี้ได้ถูกไฟไหม้เสียหายไปบางส่วน เธอจึงกลับมาอยู่ที่คฤหาสน์สจ๊วตก่อน ลึกเข้าไปภายในคฤหาสน์ เธอไม่ได้ยินเสียงนกหรือกลิ่นดอกไม้ใด ๆ เลย พ่อบ้านก็เป็นมืออาชีพมาก ๆ เขาจัดเตรียมทุกอย่างเพรียบพร้อมไว้สำหรับเธอนอกเหนือจากเทรสและคัวโตรแล้ว เธอก็ไม่ค่อยได้พบใครเลย เธอไม่ได้พูดคุยกับใครเลยไม่แม้แต่เทรส และคัวโดรก็ไม่ได้คุยกับเธอสำหรับพ่อบ้านประจำตระกูล เขามักจะทำตัวสุภาพกับเธอทุกครั้งที่พบกันตอนนี้หูของเธอมันไร้ประโยชน์จริง ๆ แล้วปากของเธอก็คงเป็นเพียงแค่เครื่องประดับบนใบหน้าเพียงเท่านั้นคนรับใช้บางคนที่นี่ก็ดูคุ้นเคย ในขณะที่บางคนก็คงจะมาใหม่เพราะเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน มันไม่สำคัญหรอกไม่ว่าใครในบ้านนี้เมื่อพวกเขาพบเห็นเธอ พวกเขาก็จะโค้งตัวด้วยความเคารพก่อนจะเดินจากไปทำงานของตัวเองต่อเธอนั่งมองดูคนสวนกำลังทำสวนผ่านกระจกหน้าต่างแม้ว่าในฤดูนี้ใบไม้ และดอกไม้ต่าง ๆ ในสวนจะร่วงโรยไปจนหมดแทบไม่มีสีสันในสวนหลงเหลืออยู่เล
วันผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกของเจสันเขาเปลี่ยนเป็นชุดผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว คุณหญิงดันน์อยู่ดูแลข้าง ๆ เขา"อย่าประหม่าไปเลย เจสัน ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี" คุณหญิงดันน์ปลอบใจ ถึงกระนั้นลูกชายของเธอก็ยังคงเอาแต่เงียบขณะที่เธอจ้องไปที่หน้าของลูกชายของเธอ เธอก็เอาแต่ด่าเจนในใจ"ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่มีจิตใจดีคนนี้ที่บริจาคให้กับลูก นังเจน เด็กคนนั้นก็เกือบจะฆ่าลูกแล้ว"เจสันจ้องมองอย่างไม่พอใจ"คุณแม่ พอได้แล้ว!""หือ? ลูกเป็นอะไรไป?“แม่กำลังรู้สึกเสียใจกับลูกนะ จะมาตะโกนใส่แม่ทำไม?”“คุณแม่ อย่าพูดถึงเจนแบบนั้นนะ”“ทำไมจะทำไม่ได้? เธอไม่สนใจสมาชิกในครอบครัวของเธอเองเสียด้วยซ้ำ”คุณหญิงดันน์เกลียดลูกสาวคนนี้สุดหัวใจแม้ว่าจะได้รับการชี้แจงว่าเธอเข้าใจผิดว่าเจนไม่ใช่ลูกสาวของตัวเอง แต่คุณหญิงดันน์ก็ยังคงมีอคติกับลูกสาวคนนี้ของเธออยู่ดีหลังจากนั้นเธอก็เอาแต่เลี้ยงดูลูกชาย และคอยอยู่เคียงข้างเขามาตั้งแต่เขายังเด็ก มันจึงทำให้ลูกชายของเธอสนิทกับเธอส่วนนังเด็กคนนั้น ... เด็กเลว ๆ คนนั้น เธอกลับมาที่เมืองเอสนี้ในตอนนั้น ก็เพื่อที่จะยึดทรัพย์สินทั้งหมดของ ดันน์ กรุ๊ป ไปดันน์ กรุ
วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ชายคนนั้นมักจะทำอาหารทุกมื้อของเธอด้วยตัวของเขาเอง เมื่อเขาออกไปทำงานเขาจะพาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ข้าง ๆ ตัวเขาตลอด ทำให้เธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา พวกเขาจึงดูเหมือนคู่รักที่แสนหวาน และรักกันมากมีความอิจฉาริษยาในสายตาของคนทั่ว ๆ ไป เมื่อพวกเขาเห็นเจนอยู่กับฌอนเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน ทุกคนในแวดวงต่างรู้ว่าทั้งสองมักจะตัวติดกันอยู่ตลอดเวลามีใครบางคนถอนหายใจออกมา ‘เจน ดันน์ จากตระกูลดันน์ ได้ครอบครองหัวใจชายคนนี้ในที่สุด หลังจากที่เธอไล่ตามฌอนในตอนนั้นเธอดูเป็นคนที่กล้าแสดงออกมาก 'คนทั่วไปต่างก็คิดว่า ในที่สุดเจนก็ได้รับในสิ่งที่เธอต้องการแล้วในวันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่ง“ฉันอยากเจอเขา”"ใคร?""... พี่ชายของฉัน"มีความสั่นไหวในดวงตาของชายคนนั้น ถึงกระนั้นเขาก็ยังรักษาภาพพจน์ของตัวเอง"คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเจสัน"เขาพูดด้วยท่าทางสบาย ๆเจนบีบหมัดของเธอแน่น และหลังจากนั้นไม่นาน…"สภาพของเขาคงดูไม่ดีนัก ฉันจึงอยากจะเห็นด้วยตาของตัวเอง""นี่ผมปฏิบัติต่อคุณไม่ดีพอหรือ?" ชายคนนั้นเชื่ออย่างสนิทใจว่าเธอกำลังพยายามที่จะหนีจากเขาไปอีกครั้ง “เจสัน
ในที่สุดเจนก็ตื่นฟื้นขึ้นมา เมื่อเธอตื่นขึ้นมาห้องก็มืดสลัว เธอลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอไม่ได้ตกใจกับชายที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาภายใต้แสงไฟอันอบอุ่นในห้องนั่งเล่นนั้นในห้องนั่งเล่นระดับเสียงของทีวีนั้นมันถูกตั้งไว้ในระดับที่ต่ำที่สุด ราวกับว่าเขากังวลว่าเขาจะรบกวนเธอจากการพักผ่อน ถ้าหากเขาเปิดเสียงดังกว่านี้เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากทางเดิน ชายคนนั้นรีบหันไปมองทันทีพวกเขาทั้งสองสบตากันอารมณ์ของพวกเขาทั้งสองดูเหมือนว่ามันจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี มันดูราวกับว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากันมานานมากแล้ว และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าใจซึ่งกันและกันโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร พวกทั้งสองไม่ได้ทำลายความสงบสุขที่แปลกประหลาดนี้ทุกอย่างมันดูราวกับว่า ... พวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสันติชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ เขาอุ่นโจ๊ก และวางไว้บนเคาน์เตอร์บาร์หญิงสาวเดินเข้าไปเงียบ ๆ จากนั้นเธอก็นั่งทานอาหารดูเหมือนกับว่าที่นี่มันไม่เคยมี ความรัก – ความเกลียด พัวพันระหว่างทั้งสอง ไม่มีความทรงจำที่เจ็บปวดร่วมกันเกิดขึ้นทุกคนอาจจะคิดว่าบรรยากาศช่างเต็มไปด้วยค