บทที่ 942

เธอมองเขาอย่างเศร้าใจแล้วหันกลับมาด้วยความแน่วแน่

ก่อนที่เธอจะทันได้ก้าวออกไป ท้ายทอยของเธอก็ถูกฝ่ามืออุ่นคว้าเอาไว้ เมเดลีนถูกบังคับให้หันกลับมา เขาควบคุมเธอไว้ให้อยู่เบื้องหน้าเขา

นัยน์ตากลมลึกไร้ก้นบึ้งของชายหนุ่มโอบล้อมทุกการมองเห็นของเธอไว้ ราวกับค่ำคืนอันลึกล้ำและกว้างใหญ่

“รู้ไหมว่ากำลังรนหาที่ตาย ถ้าเธอยังทำแบบนี้ต่อไป?”

“แล้วคุณจะฆ่าฉันเหรอ คุณซิมเมอร์แมน?” เมเดลีนจ้องตอบดวงตาคมกริบและเยือกเย็นของเขา

ดวงตาอันงดงามใสกระจ่างและเปี่ยมด้วยเสน่ห์ของเธอ ราวกับฤดูใบไม้ร่วงซึ่งสะท้อนลงในแววตาของเขา เหมือนว่าภาพของเธอได้ดึงเขาเข้าสู่ความรู้สึกอันลึกซึ้งแล้วค้างอยู่ในห้วงภวังค์ชั่วครู่หนึ่ง

เขากลับคืนสติอย่างรวดเร็วแล้วจดจ่อไปที่สายตาของเมเดลีน

“อย่ากังวลไปเลย ผมจะไม่ฆ่าคุณ แต่จะทำให้คุณได้รู้ซึ้งถึงผลลัพธ์ของการต่อต้านคนที่คุณไม่ควรต่อต้าน”

คำเตือนถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางของเขาโดยไร้ซึ่งความอบอุ่นอย่างสิ้นเชิง

เขาปล่อยเธอ ทิ้งเมเดลีนไว้ตามลำพังขณะที่เขาขับรถออกไปโดยไม่มีความอาลัยอาวรณ์ใดหลงเหลืออยู่เลย

เมเดลีนมองเจเรมี่ซึ่งถูกล้างสมองจนเกลี้ยงโดยลาน่า หลังจากจังหวะหัวใจของเ