บทที่ 1232

ลิเลียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและเธอก็ไม่รู้สึกถึงอันตรายใด ๆ เลย เธอเพียงมองตรงไปและแววตาของเธอก็เอาแต่จับจ้องอยู่ที่เจเรมี่

“พ่อขอโทษ พ่อผิดไปแล้วลิลลี่ พ่อไม่ควรแสร้งทำเป็นไม่รักลูก พ่อควรบอกให้ลูกรู้ ว่าลูกคือเจ้าหญิงคนเดียวของพ่อ และเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่พ่อจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อปกป้องและมอบความรักให้”

หลังจากเจเรมี่พูดแบบนั้น เขาก็รู้สึกว่าราวจับที่เขาจับไว้กำลังคลายออกช้า ๆ

ร่างของลิเลียนตกลงไปอีกเล็กน้อยและไหล่ของเจเรมี่ก็เริ่มเอียง ทว่าเขาก็ไม่ปล่อยมือและยิ่งจับมือของลูกสาวแน่นขึ้นไปอีก

หัวใจของเมเดลีนหล่นวูบเมื่อเห็นอย่างนั้น เธอรู้สึกได้ถึงหายนะที่กำลังจะมาถึงในทุกวินาที

เธอไม่สามารถยืนอยู่ตรงนั้นและรอให้คนมาช่วยได้ ทันใดนั้นเองเธอจึงเอื้อมมือไปจับแขนของเจเรมี่เอาไว้

“คุณกำลังทำอะไรลินนี่? ปล่อยผม! ถ้าราวเหล็กนี่หลุดผมอาจจะลากคุณตกลงไปด้วยกันนะ!” เจเรมี่ตะโกนใส่เมเดลีนเพื่อให้เธอหยุดการกระทำนั้นลง

ทว่าเมเดลีนกลับกัดฟันและไม่ยอมปล่อยมือ เธอกำลังมองชายที่รักและลูกสาวด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องตกลงไปด้วยกัน ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าต้องสูญเสียทั้งคุณและลิลลี่ไปพร้อมกั