MasukShare
บทที่ 383
Bab terkait
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 384
เส้นผมสีดำขลับ ผิวขาวราวกับพื้นผิวของดวงจันทร์ ลำคอแสนสง่า จากมุมที่เธอเห็นในตอนนี้สามารถมองเห็นรูปร่างของใบหูข้างหนึ่งและใบหน้าด้านข้างของเขาได้อย่างชัดเจน ราวกับว่าเธอไม่สามารถละสายตาไปจากร่างสูงได้เลย ถึงขั้นรู้สึกว่าแม้แต่หูของเขาก็ยังดูสวยกว่าคนทั่วไปและเมื่อเขาลุกขึ้นและหันกลับมาหาเธอ เธอก็รู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกระแทกใจเธอเข้าอย่างจังดวงตาคู่นี้ของเขาภายใต้แสงจันทร์นั้นดูราวกับต้นไม้ที่เต็มไปด้วยกลีบดอกท้อที่บานสะพรั่งเต็มต้นและบางส่วนได้ร่วงหล่นลงไปในทะเลสาบจนเกิดระลอกคลื่นสีเงินแผ่วเบา และริมฝีปากของเขาที่กำลังอ้าปากพูดก็เหมือนกับเปียโนที่กำลังเล่นไปเรื่อย ๆ จนสัมผัสใจผู้คนที่ได้ยินในตอนนี้ราวกับว่าโลกทั้งใบนั้นช่างแสนว่างเปล่า ดูเหมือนว่าจะมีแค่เพียงเขาในสายตาของเธอแค่คนเดียวเท่านั้นจากนั้นเธอก็เห็นว่าระยะห่างระหว่างใบหน้าของเธอและเขาก็เริ่มใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าของเขานั้นช่างงดงามไร้ที่ติ ราวกับเป็นผลงานชิ้นเอกแสนพิถีพิถันที่สร้างออกมาด้วยมือของพระเจ้า“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงเขาเธอสะดุ้งก่อนจะได้สติคืนกลับมาทันที เธอเพิ่งรู้ตัว
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 385
ดูเหมือนว่าสายตาของเธอที่มองเขานั้นเป็นแววตาที่ดูเคลิ้มไปชั่วครู่หนึ่งเพราะเขาเข้าไปใกล้เธอมาก แต่ครู่ต่อมา แววตาของเธอก็กลับมาเป็นปกติที่อยากจะถอยห่างออกไปอย่างยิ่งแต่สิ่งที่แตกต่างออกไปจากเมื่อก่อนคือดูเหมือนจะมีความขัดแย้งในแววตาบางอย่างเพิ่มเติมเข้ามาชั่วครู่นั้นเธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาไปยังไงดี ทำได้แค่จ้องมองเขากลับไปด้วยใบหน้าที่แดงมากขึ้นเรื่อย ๆ“ทำไมไม่มองฉันล่ะ? พี่สาว ฉันอยากให้พี่มองฉันนะ!” เขาขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ลมหายใจพ่นออกมาจากริมฝีปากบางของเขา ราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังถูกต้องมนตร์ด้วยเสียงของเขา สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัวตอนนี้ชายคนนี้กำลังมองเธอด้วยความอ่อนโยน ความผูกพันและความคะนึงหาในแววตาของเขาผมหน้าม้าของเขาถูกรวบไปด้านหลัง เผยให้เห็นหน้าผากของเขาเต็ม ๆ แต่ในหัวของเธอตอนนี้กลับดูเหมือนว่าจะเห็นภาพของ ‘อาจิน’ ที่ซ้อนทับเข้ามาตลอดเวลาตอนนั้นอาจินก็เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน“เธอชอบฉันบ้างไหม?” เสียงของเขากระซิบดังขึ้นที่ข้างหูของเธอความรู้สึกไม่มั่นใจบางอย่างฉายออกมาบนใบหน้าของเธอ ก่อนจะเปิดปากขึ้นคิดที่จะปฏิเสธ แต่คำพูดที่จะปฏิเสธนั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 386
ตั้งแต่แรกเริ่ม สิ่งที่เขาต้องการคือความเต็มใจของเธอแต่เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงตอนนี้ ความต้องการของเขามันก็เพิ่มมากขึ้นเขาอยากให้เธอชอบเขามากขึ้นเรื่อย ๆ อยากให้เธอเลิกชอบผู้ชายคนอื่นนอกจากเขาแค่คนเดียวเขายอมรับไม่ได้เลยถ้าในอนาคตจะมีผู้ชายคนอื่นนอกจากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ทุกครั้งที่นึกถึงความเป็นไปได้ตรงนี้ ในใจของเขาจะรู้สึกหึงหวงขึ้นมาทันทีหึง… เพราะเธอ เขาจึงได้เข้าใจว่าความรู้สึกหึงหวงนี้มันเป็นอย่างไรหลิงอี้หรานเงยหน้าขึ้นมองอี้จิ่นหลีอย่างตั้งใจ มือของเขาที่แนบแก้มเธออยู่นั้นอุ่นมาก และช่วงเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ด้วยกันกับเขานี้ กลับฉายภาพในความทรงจำของเธออย่างไม่ขาดสายแม้ว่า… เธอจะยังมีความรู้สึกกลัวเขาอยู่บ้างในใจ บางทีอาจจะเป็นอย่างที่เขาได้พูดไว้ตอนอยู่ในรถก็ได้ว่าเธอชอบเขา แต่ชอบเขาในตอนที่เขายังเป็นอาจินอยู่“คุณอยากให้ฉันชอบคุณจริง ๆ เหรอ?” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ใช่” เขาตอบอย่างไม่ลังเล“แล้วคุณล่ะ รู้สึกยังไงกับฉัน? เป็นเพราะรู้สึกว่าฉันยังใหม่อยู่หรือเปล่า? เพราะงั้น… จึงเป็นหมากที่ไม่เลวเลยในเกมนี้?” เธอรวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยู่ลึกลงไ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 387
บางทีเมื่อคืนที่เธอพูดไปมันอาจจะหุนหันพลันแล่นไปหน่อย แต่… มันก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน ดูเหมือนว่าเธอจะ… ดันตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เข้าโดยไม่รู้ตัวแล้วจริง ๆ … ผู้ชายที่ชื่ออี้จิ่นหลีคนนี้ในใจของเธอมีทั้งความรู้สึกกลัวและความรู้สึกชอบต่อเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นสองอารมณ์ที่แตกต่างกัน และเมื่อมาอยู่ด้วยกันก็กลายเป็นความขัดข้องใจบางอย่าง“ถ้าอย่างนั้นเธอก็หมายความว่าเราคบกันได้ใช่ไหม?” เขาเอ่ยอีกครั้ง“เอ๊ะ!” หลิงอี้หรานสะดุ้งโหยง นึกขึ้นได้ทันทีว่าหลังจากที่เธอได้พูดออกไปว่าชอบเขา เขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนทันที“งั้นต้องทำยังไงพี่สาวถึงจะชอบฉันแค่คนเดียวและไม่ชอบใครอีกแล้วล่ะ?”ตอนนั้นที่เธอได้ฟังเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่รู้ต้องทำอย่างไรเหมือนกัน เธอจึงเอ่ยออกไปว่า “ชอบคุณแค่คนเดียว… คุณหมายถึงเป็นแฟนเหรอ?”หลังจากที่ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เขาก็เอ่ยพึมพำขึ้นมาอย่างมีท่าที “แฟน? พี่สาวอยากคบกับฉันเหรอ?”คบกัน? เมื่อสองคำนี้ผุดขึ้นมาในใจ ในหัวของเธอก็ว่างเปล่าขาวโพลนไปหมด อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาคบกับเขาเขายิ้มมุมปากพลางมองไปยังเธอ “ถ้างั้นพวกเราก็คบกันแล้วนะ พี่สาว พี่ค
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 388
“ดูแล้ววันนั้นผมจำคนไม่ผิดจริง ๆ ด้วย ว่าแล้วว่าต้องเป็นคุณ” กู้ลี่เฉินมองจัวเชียนอวิ๋นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คุณมาขอร้องเพราะไม่อยากให้ผมบอกเย่เหวินหมิงเรื่องที่ผมเจอคุณสินะ?”เมื่อได้ยินคำว่า ‘เย่เหวินหมิง’ จัวเชียนอวิ๋นก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอไม่ได้ยินคนอื่นพูดถึงชื่อนี้มานานมากแล้วชื่อที่ทำให้เธอรู้สึกทั้งรักและเกลียดมาโดยตลอดแต่ว่าตอนนี้เธอแค่อยากจะอยู่ให้ห่างจากชื่อนี้และมีชีวิตที่สงบสุขเพียงเท่านั้น“ใช่ค่ะ” จัวเชียนอวิ๋นกัดฟันก่อนจะเอ่ย “ฉันรู้ว่าฉันไม่มีต้นทุนมากพอที่จะคุยกับคุณ ฉันแค่หวังว่าคุณจะเห็นใจและทำเหมือนว่าไม่เคยเจอฉันมาก่อน!”น้ำเสียงของเธอในตอนนี้ดูต่ำต้อยมาก ในเวลานี้ ต่อให้กู้ลี่เฉินให้เธอคุกเข่าลงเธอก็จะทำตามโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย“คุณน่าจะรู้ใช่ไหมว่าไม่กี่ปีมานี้เขาส่งคนตามหาตัวคุณอยู่” กู้ลี่เฉินเอ่ยจัวเชียนอวิ๋นเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร ชายคนนั้นตามหาตัวเธอคงเป็นเพราะรู้สึกว่าเธอยังไม่ได้รับความทุกข์ทรมานมากพอ และเป็นเพราะเธอหลุดออกจากเส้นทางแห่งความน่าเวทนาที่เขามอบให้กับเธอแล้วเพราะเธอได้ ‘หายตัวไป’ อย่างกะทันหัน เขาจึงได้ตามหาตัวเธออยู่“คุณก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 389
อุบัติเหตุทางรถยนต์ปีนั้น… มีเรื่องอะไรแอบแฝงที่เกี่ยวกับหลิงอี้หรานไหมนะ? กู้ลี่เฉินเมื่อคิดดังนี้ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยคนที่ตายในอุบัติเหตุครั้งนั้นก็คือห่าวเหมยยวี่คู่หมั้นของอี้จิ่นหลี และตอนนี้หลิงอี้หรานก็อยู่กับอี้จิ่นหลีแต่ต่อให้จะมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ในอุบัติเหตุครั้งนั้นจริง ๆ อี้จิ่นหลีก็คงสืบจนรู้เรื่องหมดแล้ว ทำไมเขาต้องกังวลเรื่องนั้นกันด้วยล่ะ?เพียงแต่…”หลิงอี้หรานมาทำงานที่ร้านคุณตั้งแต่เมื่อไหร่?” กู้ลี่เฉินถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน“เอ๊ะ?” จัวเชียนอวิ๋นตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากนั้นสักพักจึงตอบ “ประมาณครึ่งเดือนที่แล้ว เธอมาทำงานเป็นคนส่งอาหารที่ร้านน่ะค่ะ”“ตอนเธออยู่ร้านคุณเธอเป็นยังไงบ้าง?” กู้ลี่เฉินยังคงถามต่อ“ก็ดีมาก เธอทำงานอย่างหนักและส่งอาหารได้ดี ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยเลย…” จัวเชียนอวิ๋นเล่าถึงสถานการณ์ของหลิงอี้หรานตอนอยู่ที่ร้าน ส่วนกู้ลี่เฉินก็นั่งเอามือเท้าแก้มฟัง ราวกับกำลังฟังด้วยความเพลิดเพลิน มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ความอ่อนโยนบางอย่างปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่มักจะเย็นชาเสมอจัวเชียนอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ หรือว่ากู้ลี่เฉินจะสนใจหลิงอี
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 390
คำพูดเหล่านี้ทำให้หลิงกว๋อจื้อโกรธขึ้นมาทันที เมื่อเขาอยากจะถามเจ้าของบ้านอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายก็วางสายไปแล้วเรียบร้อย“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกับโกศหรือเปล่า?” ฟางซุ่ยเอ๋อที่อยู่ด้านข้างรีบเอ่ยถามสามีทันที“เจ้าของบ้านบอกว่ามีคนไปที่บ้านเช่าเมื่อคืนก่อนและเอาโกศไปแล้ว!” หลิงกว๋อจื้อเอ่ย“เอาไปแล้ว? แล้วเงิน 250 ล้านเราล่ะ? ถ้าไม่มีโกศ นังเด็กนั่นจะให้เงิน 250 ล้านเราได้ยังไง!” ฟางซุ่ยเอ๋อก็ร้อนใจเช่นกัน ทันใดนั้นเองเธอก็นึกถึงความเป็นไปได้บางอย่าง “จริงด้วย คงจะไม่ใช่นังเด็กนั่นหรอกนะที่เป็นคนเอาโกศไปน่ะ…”หลิงกว๋อจื้อขมวดคิ้ว ก่อนจะรีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรหาหลิงอี้หรานจากนั้นไม่นาน หลิงอี้หรานก็รับสาย “ว่าไงคะ?”“ฉันมาคิด ๆ ดูแล้วนะอี้หราน ยังไงพวกเราก็เป็นพ่อลูกกัน ยังไงสายสัมพันธ์ของพวกเราก็ตัดกันไม่ขาดอยู่แล้ว 250 ล้านที่บอกไปเมื่อวาน ถ้าแกเอามาให้ไม่ได้จริง ๆ งั้นก็จ่ายมาก่อนครึ่งหนึ่งก็ได้ ฉันจะบอกให้ว่าแม่แกถูกฝังอยู่ที่ไหน แกกำลังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับอี้จิ่นหลีอยู่ไม่ใช่เหรอ? ก็บอกเรื่องเงินพวกนี้กับเขาไปสิ น่าจะไม่มีปัญหานะ” หลิงกว๋อจื้อเอ่ย แม้ว่าตอนนี้จะไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 391
หากเขารู้มาก่อนว่านังเด็กบ้านั่นจะมีความสามารถขนาดนี้ เขาก็คงจะทำดีกับเธอมากกว่านี้ตั้งแต่แรก พอตอนนี้หลิงกว๋อจื้อมานึกเสียใจก็สายไปแล้วตอนที่ฟางซุ่ยเอ๋อได้ยินที่สามีของตนพูด ก็อดรู้สึกขมขื่นในใจไม่ได้และบอกว่า “หล่อนไปติดคุกมา แล้วอี้จิ่นหลีมาหลงรักหล่อนได้ยังไง? แถมคนที่แม่นั่นฆ่าก็เป็นคู่หมั้นของอี้จิ่นหลีด้วย”“แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ” หลิงกว๋อจื้อพูดอย่างโมโห“นี่ แต่ไม่ว่าจะยังไง พวกเราก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไรอยู่ดี” ฟางซุ่ยเอ๋อบอก “ไม่เหมือนลั่วอินของเรา นี่เห็น ๆ อยู่แล้ว และอนาคตก็ยังจะได้แต่งานเข้าตระกูลกู้ เงินที่ออกให้เราเดินทางมาคราวนี้ก็เป็นของขวัญจากลั่วอินไม่ใช่เหรอ?”เมื่อคิดถึงลูกสาวคนเล็ก หลิงกว๋อจื้อก็รู้สึกดีขึ้น ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของเขาฝากไว้ที่ลูกสาวคนเล็กนี้แล้วส่วนอีกด้าน อี้จิ่นหลีก็คืนโทรศัพท์ให้หลิงอี้หรานพร้อมแววตาจริงจัง “เธออยากให้พ่อของเธอมีจุดจบแบบไหน?”เขาถามเธอพร้อมรอยยิ้ม แต่เธอเข้าใจได้ถึงความโหดเหี้ยมในแววตาเขาตอนนั้นหลิงอี้หรานรู้ว่าไม่ว่าชะตากรรมแบบใดที่เธอจะมอบให้พ่อของเธอ เธอก็กลัวว่าหากพูดไปแล้วเขาจะลงมือทำมันให้เธอ แต่ว่า…“ไม่จ
Bab terbaru
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
