LOGINShare
บทที่ 250
Related chapters
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 251
ตอนนี้หลิงลั่วอินทำได้แค่เพียงเอาความเกลียดชังทั้งหมดไปลงที่หลิงอี้หราน หากว่าไม่ใช่เพราะหลิงอี้หราน วันนี้เธอคงไม่ต้องมาทนทุกข์และอับอายแบบนี้ทุกอย่างเป็นความผิดของหลิงอี้หราน ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องเอาคืนหลิงอี้หรานพร้อมดอกเบี้ยแน่หลิงลั่วอินในใจมีแต่ความเกลียดชัง แต่ความจริงเธอทำได้เพียงต้องคุกเข่าลงอย่างไม่เต็มใจ เพราะอย่างไรอี้จิ่นหลีก็ไม่น่าจะลงมือกับเธอ และกู้ลี่เฉินเองก็เป็นคนหนุนหลังเธอตอนนี้ ดังนั้นเธอจะปล่อยกู้ลี่เฉินหลุดมือไปไม่ได้เธอถึงขนาดคิดว่าตนจะได้เป็นแฟนคนสุดท้ายของกู้ลี่เฉินแต่ตอนที่เธอคุกเข่าลงต่อหน้าหลิงอี้หราน อี้หรานนิ่วหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็ถอยหลบไปสองก้าวก่อนพูดกับผู้กำกับที่ดูสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว “ผู้กำกับคะ ฉันขอโทษนะคะ วันนี้ฉันคงแสดงไม่ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าจ้างฉันหรอกค่ะ ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ”“โอ้…” ผู้กำกับตอบเสียงสั่นหลิงอี้หรานเดินไปที่ห้องแต่งตัว เตรียมที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนที่อี้จิ่นหลีเดินตามเธอเข้ามาทันทีกู้ลี่เฺฉินมองตามแผ่นหลังของอี้จิ่นหลีและหลิงอี้หราน แสงประกายฉายวาบพาดผ่านดวงตา ทันทีที่หลิงลั่วอินเห็นทั้งสองคนจากไปแล้ว เธอ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 252
เหมือนเมื่อก่อนนี้ ตอนที่เธอยังมีเซียวจื่อฉีอยู่ข้างกาย หากว่ามีปัญหาอะไรเซียวจื่อฉีก็จะช่วยเธอตลอดผลก็คือเธอคิดว่าชายคนนั้นคือคนที่เธอสามารถพึ่งพิงไปได้ตลอดชีวิต เธอได้พบว่าตอนที่เธอเจอเรื่องที่เธอต้องยืนหยัดเพื่อตัวเอง สิ่งที่เรียกว่าความรักนั้นมันสามารถหายไปได้ทุกเมื่อตอนที่ติดการทำแบบนั้นจนเป็นนิสัย จู่ ๆ ก็ไม่มีใครมายืนหยัดเพื่อเธออีกต่อไป ความสิ้นหวังแบบนั้นมันสามารถฆ่าคนให้ตายได้ทีเดียวขณะที่เธอโดนทรมานอยู่ในคุก ก็มีเวลาที่เธอสิ้นหวังมากเสียจนคิดฆ่าตัวตายหาก… หากว่าไม่มีเหลียนอีคอยไปเยี่ยมเธอบ่อย ๆ แล้วคอยให้กำลังใจเธอตอนนั้น บางที… เธอคงตายไปแล้วเมื่อคิดถึงเพื่อน หัวใจเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งหลิงอี้หรานถอนใจ เธอปลดกระดุมชุดแล้วกำลังจะถอดเสื้อผ้าออกตอนที่ได้ยินเสียงฝีเท้ามาด้านหลังเธอตกใจอึ้งไปและหันกลับไปทันที เธอเห็นอี้จิ่นหลีเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวตอนนั้นกำลังมีการถ่ายทำกันอยู่ ดังนั้นในห้องแต่งตัวจึงไม่มีใคร แต่…“นี่ห้องแต่งตัวหญิงนะ คุณ… คุณออกไปนะ” เธอพูดหน้าแดงเรื่อแต่เขากลับเดินใกล้เข้ามาทีละก้าว “เธอกลัวอะไรล่ะ?”กลัวเหรอ? เธอตะลึงไป จากนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 253
”เพราะฉันกลัวว่ามันจะติดเป็นนิสัย” หลิงอี้หรานพูดอาย ๆ “บางอย่างหากทำซ้ำ ๆ ก็จะติดเป็นนิสัยเอาได้ แล้วเมื่อไรที่มันกลายเป็นนิสัยเป็นความเคยชิน พอไม่ได้อย่างที่เคยก็จะสิ้นหวังหดหู่”“ทำไม เธอเคยสิ้นหวังเหรอ?” เขาถามสบาย ๆเธอสูดหายใจเข้าลึก มองสบตาเขาและเลิกหลบเลี่ยง “ใช่ ฉันเคยสิ้นหวัง”ม่านตาเขาหรี่ลงเล็กน้อย และรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าก็หายไป“คุณออกไปได้ไหมคะ? ฉันอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า” หลิงอี้หรานบอกอี้จิ่นหลีไม่ได้ออกไปเฉย ๆ ดวงตาดำขลับของเขายังคงจับจ้องเธอ และนิ้วของเขาก็เกลี่ยแก้มเธอเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังคิดบางอย่างอยู่ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็พึมพำว่า “ถ้าฉันบอกว่าถึงมันจะกลายเป็นความเคยชิน มันก็จะเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลงล่ะ เธอยังจะกลัวอยู่ไหม?”หลิงอี้หรานมองหน้าเขาที่อยู่ใกล้ชิดอย่างอึ้ง ๆ ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี เธอแค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมาก……ในห้องแต่งตัว หลิงอี้หรานหน้าแดงก่ำขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้า แม้ว่าตอนนี้อี้จิ่นหลีจะออกไปแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกราวกับว่าสัมผัสจากปลายนิ้วเขายังอยู่ที่แก้มของเธอสุดท้ายเธอก็ไม่ได้ตอบคำถามเขา หากว่ามันกลายเป็นความเคย
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 254
”ถ้าเป็นแบบนั้นก็ได้ ฉันจะไม่แตะต้องเธอ” กู้ลี่เฉินพูด “เพราะยังไงเธอก็ไม่ใช่คนที่ฉันตามหาอยู่”แม้ว่าหน้าตาท่าทางของเธอจะมีหลายอย่างละม้ายกับคนที่เขาตามหามานาน และเธอก็ดูเหมือนคล้ายคนผู้นั้นตอนที่โตเป็นผู้ใหญ่แต่ถึงอย่างไรก็แค่คล้าย ไม่ใช่เธอ“หากว่าเธอคือคนที่นายตามหาล่ะ? นายก็จะไม่ทำอะไรงั้นเหรอ?” อี้จิ่นหลีเลิกคิ้วถามสีหน้ากู้ลี่เฉินยังคงไม่เปลี่ยนแต่ดวงตาหงส์ของเขาเต็มไปด้วยหมอกครึ้ม ซึ่งทำให้คนอยากมองทะลุเข้าไป “หากว่าเธอใช่ ฉันก็จะไม่ปล่อยมือแน่ถึงแม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับนายก็ตาม”อี้จิ่นหลีหรี่ตา “งั้นการที่ไม่ใช่ก็เป็นเรื่องดีสินะ?”“ใช่ โชคดีแล้วที่ไม่ใช่” หลังจากกู้ลี่เฉินพูดจบ เขาก็หันหลังจากไปโชคดีแล้วที่ไม่ใช่ หากว่าใช่กลัวว่าเรื่องนี้จะรับมือได้ยากขณะที่กู้ลี่เฉินกำลังคิด เขาก็เอามือล้วงเขาไปในกระเป๋าแล้วจับสร้อยข้อมือในนั้นโดยไม่รู้ตัว เขาต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเพื่อหาคนคนนั้นกันนะ?การหาตัวเธอคนนั้นเป็นเหมือนสิ่งที่เขาหมกมุ่นแล้วตอนนี้……เมื่อหลิงอี้หรานเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ด้านนอกก็ไม่มีใครอยู่สักคน ยกเว้นอี้จิ่นหลีและบอดี้การ์ดที่หน้าประตู“เปลี่ย
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 255
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำเป็นไม่ได้ยิน เขาดึงมือเธอเข้ามาใกล้แล้วก้มลงมองรอยช้ำจาง ๆ ที่หลังมือของเธอจากนั้นเขาก็ยกหลังมือเธอเข้ามาใกล้ริมฝีปากและเป่าเบา ๆหลิงอี้หรานหายใจสะดุดและมองอี้จิ่นหลีที่อยู่ตรงหน้า ขณะที่ร่างสูงก้มหัวลงเป่ามือเธออย่างเอาจริงเอาจัง“พอเป่าแล้วก็จะไม่เจ็บมาก” เขาพูดเสียงเบา จากนั้นก็ลูบรอยช้ำที่หลังมือเธอเบา ๆ ด้วยปลายนิ้ว เขาทั้งเป่าทั้งลูบ ราวกับว่ากำลังทำพิธีกรรมอะไรที่แสนจริงจังอยู่แบบนั้นหลิงอี้หรานแค่รู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำ และลำคอก็เหมือนตีบตันจนทำให้เธอพูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำหากว่านี่เป็นจินที่ทำเรื่องพวกนี้ เธอก็คงรู้สึกว่าตัวเองมีน้องชายแสนดีที่เอาใจใส่ แต่นี่คืออี้จิ่นหลี… เธอก็มีแต่เสียกับเสียส่วนบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังอี้จิ่นหลีตอนนั้น ดวงตาเขาก็เบิกกว้างเมื่อเห็น นี่… เขาไม่เคยเห็นนายน้อยอี้ปฏิบัติกับผู้หญิงแบบนี้มาก่อนบางทีอีกไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็จะมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมืองเซินแน่“ดีขึ้นบ้างไหม?” เสียงอ่อนโยนดึงดูดใจดังขึ้น“โอเค… ก็ดีขึ้น” หลิงอี้หรานบอก พยายามที่จะดึงมือออกมาเป็นรอบที่สามแต่นิ้วของเขาจับข้อมือ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 256
แววตาของเขาเป็นระลอกคลื่นแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยนบางอย่าง ราวกับไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขาก็ยกโทษให้เธอได้เสมอแววตานั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากของเขา เป็นอะไรที่งดงามจนไม่อาจบรรยายออกมาได้ทันใดนั้นหลิงอี้หรานก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าตัวเองนั้นกำลังทำเรื่องโง่ ๆ ลงไป ต่อให้เธอจะสั่งอาหารทุกเมนูมาทั้งหมด ก็คงไม่มีสะเทือนอะไรสำหรับอี้จิ่นหลีเลยสักนิดนี่เธอเป็นอะไรล่ะเนี่ย? ที่จริงแล้วเธอแค่อยากจะใช้วิธีการสั่งอาหารเพื่อระบายอารมณ์แบบคนโง่ดูเหมือนว่าหลิงอี้หรานจะเริ่มผ่อนคลายลง และคืนเมนูอาหารที่อยู่ในมือให้บริกรอย่างเซื่องซึม “เอาแค่นี้ค่ะ”“พอแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีเอ่ยด้วยรอยยิ้มหลิงอี้หรานกัดริมฝีปากเล็กน้อย สักพักจึงเอ่ยขึ้นว่า “พอแล้ว”“พวกคุณจะทานหมดจริงเหรอ? อาหารพวกนี้สำหรับ 7-8 คนทานเลยนะครับ มันจะมากเกินไปสำหรับพวกคุณสองคนหรือเปล่า?” บริกรเอ่ยด้วยความสุภาพอี้จิ่นหลีจึงตอบไปนิ่ง ๆ “เอาพวกนี้มาก่อน”เมื่อบริกรเห็นดังนั้น จึงหยิบเมนูอาหารหันตัวเดินจากไปอี้จิ่นหลีมองไปยังหลิงอี้หรานก่อนจะเอ่ย “ถ้าพี่คิดว่ายังไม่พอ ก็สั่งเพิ่มอีกได้นะ”น้ำเสียงตามใจของเขาทำให้ใจของเธอ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 257
อาจจะเป็นเพราะสายตาของเขาที่มองจ้องเธอตรง ๆ อย่างไม่ปิดบังจนเกินไป จนกระทั่งหลิงอี้หรานอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองอี้จิ่นหลีและเอ่ยถาม “คุณไม่กินเหรอ?”“กินสิ แต่อยากมองพี่กินข้าวก่อนสักพัก แบบนี้จะทำให้อยากอาหารขึ้นมาหน่อย” เขาเอ่ย“...” เธอรู้สึกพูดอะไรไม่ออกเลยทันที อะไรคือการที่มองดูเธอกินข้าวแล้วจะทำให้อยากอาหารขึ้นมา!“ทุกครั้งที่มองพี่กินข้าว ก็จะทำให้รู้สึกว่าอาหารพวกนี้มันอร่อยมาก ๆ” เขาพึมพำเสียงเบา“นั่นเพราะว่าคุณไม่เคยหิวเลย” เธอเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ “ถ้าคุณไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน แม้จะเป็นเพียงแค่ข้าวเปล่าที่แช่น้ำ คุณก็จะรู้สึกว่ารสชาติมันวิเศษมาก”ดวงตาของหรี่ลงทันที “พี่เคยหิวเหรอ?”“ใช่ เคยหิว” เธอเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ เรื่องที่เคยคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นความตาย ถ้าให้มาพูดในตอนนี้กลับเหมือนกลายเป็นเรื่องที่ธรรมดาสำหรับเธอไปเสียแล้วริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่น “ตอนที่อยู่ในคุกเหรอ?”“ใช่” เธอตอบกลับจากนั้นเธอกับเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่ออีก เธอก้มหัวลงทานอาหารต่อไป แต่สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมองไปที่เธออย่างตั้งใจเธอในวันนี้ สวมเสื้อผ้าเก่าที่มีราคาถูก กำลังก้ม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 258
ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองเซิน หลาย ๆ คนต่างรู้ว่า ห่าวอี้เหมิงและเซียวจื่อฉีหมั้นกันแล้วเรียบร้อยและจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้ ในตอนที่กวนลี่ลี่ได้พูดถึงเซียวจื่อฉีขึ้นมาซึ่งเป็น ‘แฟนเก่า’ ของเธอราวกับว่ากำลังพยายามเตือนอะไรบางอย่างกับเธอหลิงอี้หรานจ้องมองกวนลี่ลี่ ทันใดนั้นในใจของเธอพลันรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ใบหน้าของกวนลี่ลี่แสดงความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ถูกหลิงอี้หรานจ้องอยู่อย่างนั้น แววตาของอีกฝ่ายราวกับสามารถมองทะลุผ่านร่างเธอได้เลยแต่แล้วเธอก็บอกกับตัวเองได้ทันทีว่า มองออกแล้วยังไงล่ะ? ตอนนี้หลิงอี้หรานไม่ใช่เป็นดาวรุ่งในวงการอย่างที่เธอเคยเป็นเหมือนในเมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนเธอกับหลิงอี้หรานเคยทำงานร่วมกันมาก่อน แต่ในสายตาของทุกคนกลับมีแต่หลิงอี้หรานคนเดียวเท่านั้น ส่วนเธอก็เป็นได้แค่ตัวประกอบทุกคนต่างบอกว่า ทั้งหน้าที่การงานและความรักของหลิงอี้หรานต่างไปได้ด้วยดี ดูท่าว่าอีกไม่นาน เธอจะต้องกลายเป็นทนายอันดับต้น ๆ แน่นอน และเธอกวนลี่ลี่ก็คงเป็นได้แค่ตัวอิจฉาที่อยู่ข้าง ๆ แค่นั้นและทุกครั้งที่เธอทำงานออกมาผิดพลาด หัวหน้างานของเธอก็จะให้เธอไปเรียนรู้งานจากหลิงอี้หร
Latest chapter
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
