บทที่ 158

เมื่อเวลาผ่านไป แผลเป็นบนฝ่ามือของเธอก็จางลงเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับอี้จิ่นหลี ในที่สุดมันก็จะจางหายไปตามกาลเวลา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลิงอี้หรานกำมือตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากศูนย์สุขาภิบาล

แต่ก่อนที่เธอจะไปไกลมาก ปอร์เช่สีเทาเงินก็ขวางทางเธอไว้ ก่อนจะมีร่างสูงก้าวลงมาจากรถ และเขาก็คือกู้ลี่เฉิน ตัวละครเอกที่กำลังถูกสาว ๆ หลายคนพูดถึงในศูนย์สุขาภิบาลเมื่อครู่

“มีอะไรหรือเปล่า?” หลิงอี้หรานถาม

“แค่อยากจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทน” กู้ลี่เฉินพูดพร้อมกับเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ เป็นการบ่งบอกให้หลิงอี้หรานขึ้นรถ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย คุณไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรฉัน” หลิงอี้หรานกล่าว พร้อมกับก้าวเท้าขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงอีกฝ่าย

แต่เธอเพิ่งเดินไปได้เพียงก้าวเดียว เขาก็ยกมือขึ้นขวางทางเธอเอาไว้ ดวงตาฟีนิกซ์ของเขามองเธออย่างแน่วแน่ แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนจะซ่อนอยู่หลังใบหน้า ซึ่งเป็นประกายที่เธอไม่เข้าใจ

“ผมไม่ชอบติดหนี้บุญคุณคน ดังนั้นข้าวมื้อนี้ผมต้องเลี้ยงคุณให้ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และดวงตาฟีนิกซ์ของเขาก็เข้มขึ้น

หลิงอี้หรานกัดริมฝีปา