บทที่ 148

หลิงอี้หรานกลับมาที่ห้องเช่าในสภาพยับเยิน เธอออกไปวันส่งท้ายปีเก่าและกลับมาในเวลาแค่ไม่กี่วันแต่เหมือนเวลาผ่านไปนานมาก เธอมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าที่คับแคบ อากาศดูเหมือนจะเย็นเยือก หลิงอี้หรานอดยิ้มขื่นออกมาไม่ได้ จากนี้ไปเธอต้องกลับมาอยู่ลำพังอีกครั้ง

จะไม่มีใครเป็นเพื่อนเธอ ไม่มีใครคุยกับเธอในค่ำคืนอันเงียบสงัด และไม่มีใครมาเรียกเธอว่า “พี่สาว” พร้อมรอยยิ้มอีกต่อไป เธอคว้าเสื้อผ้าสะอาดมาแล้วเริ่มอาบน้ำล้างคราบสกปรกและความอับอายจากประสบการณ์เมื่อครู่ออกไป จากนั้นก็เริ่มเก็บห้อง

ถึงแม้อี้จิ่นหลีจะอยู่ที่นี่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็มีร่องรอยของเขามากมายในบ้าน จานชาม ช้อนส้อม ผ้าขนหนูและแปรงสีฟันที่เขาใช้ รวมทั้งเสื้อผ้าและรองเท้าที่เขาสวม… เธอเก็บทุกอย่างใส่ลังกระดาษเอาไว้

ทำไมไม่ทิ้งมันไปล่ะ? เธอถามตัวเอง ของพวกนี้มันกินพื้นที่แต่เธออยากจะเก็บมันไว้ มันอาจจะฟังดูตลก แต่จริง ๆ แล้วมันช่วยให้เธอได้คิดถึงวันเวลาที่ใช้ร่วมกับจิน แม้ว่าจินจะเป็นภาพลวงที่อี้จิ่นหลีสร้างขึ้นมา แต่ความรู้สึกที่เธอมีให้เขาก็เป็นเรื่องจริง

เธอมีความสุขมากในวันที่มีจิน เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป

สุดท้ายหลิงอี้ห