Share

บทที่ 130

Author: ต้นไผ่น้อย
ที่ผ่านมาก็เป็นแค่เกม เป็นเกมระหว่างชายร่ำรวยกับสาวยากจน

เขากำลังจะบอกตัวตนที่แท้จริงของเขากับเธอและประกาศยุติเกมนี้เมื่อเธอออกจากโรงพยาบาลใช่ไหม? อย่างไรก็ตามท่าทีสงบนิ่งของเธอทำให้ความกลัวในใจของอี้จิ่นหลีรุนแรงขึ้น แม้ว่าเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขารู้สึกว่าทั้งสองคนอยู่ห่างกันมาก

“นายคืออี้จิ่นหลีใช่ไหม?” เธอถามเขาเป็นครั้งที่สอง น้ำเสียงยังสงบขณะที่หาคำตอบ

ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์อันลึกซึ้งของเขาประสานกับดวงตา

รูปอัลมอนด์ของเธอ ในที่สุดเขาก็เปิดปากและพูดออกมาคำเดียวว่า "ใช่"

หัวใจของหลิงอี้หรานเต็มไปด้วยความขมขื่น ที่จริงเธอเคยค่อนข้างมั่นใจ แต่... เธอยังอยากได้ยินเขาพูดด้วยตัวเอง

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว" หลิงอี้หรานพูดอย่างใจเย็น "คุณอี้ไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าฉันควรทำยังไง ถ้านี่คือการแก้แค้นของคุณ ฉันคิดว่า... ในหลายวันที่ผ่านมา คุณคงรู้ว่า ฉันไม่มีอะไรเหลือให้คุณได้แก้แค้นแล้ว”

เขาหรี่ตาลง แก้แค้นเหรอ? ผู้หญิงคนนี้คิดว่า เขากำลังแก้แค้นให้ห่าวเหมยยวี่เหรอ? เหมยยวี่ไม่มีค่าอะไรให้เขาต้องวุ่นวายขนาดนี้หรอก

ยิ่งเธอสงบนิ่งมันก็ยิ่งกวนใจเขา ทำไมเขาถึงกลัวน
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 131

    “ฉันพูดถูกไหมล่ะ? พี่สาว?" เขาหายใจออกและเรียกเธอว่า "พี่สาว" เหมือนเมื่อก่อน น้ำเสียงดูแฝงความรู้สึกรักใคร่ แต่เธอรู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักกดทับบนหน้าอกทำให้แทบหายใจไม่ออกหลิงอี้หรานกลับไปที่ห้องพร้อมกับอี้จิ่นหลี ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง อี้จิ่นหลีก็ให้พยาบาลออกไป ตอนนี้ในห้องมีเพียงพวกเขาสองคนหลิงอี้หรานนั่งตัวเกร็งอยู่บนเก้าอี้ เธอก้มหน้าลง เธอไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เขารู้สึกว่าเธอไม่ได้น่าสังเวชมากพอ หลังจากที่เธอถูกปล่อยออกจากคุก เขายังต้องการทำร้ายเธออีกอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมเขาถึงช่วยเธอในวันส่งท้ายปีเก่าล่ะ? หากว่าเขาปล่อยให้เรื่องมันเกิดขึ้นเธอจะยิ่งทุกข์ทรมานไม่ใช่เหรอ?แต่ไม่ว่าเขาต้องการทำอะไร เธอก็ไม่มีอำนาจที่จะต้านทานได้ หลังจากถูกจำคุกสามปีเธอต้องแบกรับชะตาอันหนักอึ้ง เธอเข้าใจถึงความโหดร้ายของโชคชะตาและความไม่สำคัญของตัวเองในสายตาของคนที่สูงส่งเหล่านั้น เธอเป็นเพียงมดปลวกที่สามารถบดขยี้ได้ง่าย“พี่สาว ไม่มีอะไรจะถามฉันอีกเหรอ?” เสียงไพเราะของเขาทำลายความเงียบในห้องร่างกายของหลิงอี้หรานสั่นสะท้านเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาช่างน่าฟัง ในคืนที่เงียบสงัดมันเป็นเหม

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 132

    นี่คือสิ่งที่พวกเขาเคยทำมาก่อน ในอดีตเมื่อเขาทำให้มือของเธออบอุ่น เธอจะรู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ตอนนี้เธอมีเพียงความกลัว เพราะเธอไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรเธอบิดมืออย่างไม่สบายใจพยายามจะดึงออกจากการเกาะกุม แต่นิ้วของเขาจับเธอไว้แน่นและไม่ยอมให้เธอขยับ“คุณอี้... ”“เรียกฉันว่าจินสิ ปกติก็เรียกฉันว่าจินไม่ใช่เหรอ?"เธอเม้มริมฝีปากแน่น“ถือว่าเป็นคำสั่งของฉัน เรียกฉันว่าจิน” เขาพึมพำเบา ๆ เขาไม่อยากได้ยินเธอเรียกว่า "คุณอี้" เพราะมันฟังระคายหูมากหลิงอี้หรานยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็เปิดปากพูดเบา ๆ ว่า "จิน"มุมปากของเขายกยิ้ม เป็นรอยยิ้มบริสุทธิ์ทำให้เธองงงัน ที่ผ่านมาเธอรู้สึกเสมอว่า รอยยิ้มของเขาใสสะอาดมากราวกับว่าไม่โดนความชั่วร้ายของโลกนี้มากล้ำกรายและเธอต้องการปกป้องความบริสุทธิ์นั้น แต่กับอี้จิ่นหลี…ในเมืองเฉินคงไม่มีใครบอกว่าอี้จิ่นหลีใสบริสุทธิ์ ว่ากันว่ามือของเขาเปื้อนเลือดและน้ำตาของผู้คนนับไม่ถ้วน ว่ากันว่าเขาเป็นคนเลือดเย็นและไร้ความปรานี หากล่วงเกินเขาก็มีจุดจบไม่สวยแน่ในเมืองนี้เขาเป็นคนสุดท้ายที่ใคร ๆ จะไปทำให้ขุ่นเคืองก่อนนี้เธอเคยคิดจะปกป้องคนเช่นนี

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 133

    "ถ้าคุณอยากจะยกฉันให้สูงแล้วผลักให้ฉันตกลงมา ก็ไม่ต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากมากมายหรอกค่ะ แค่นี้ฉันก็ทุกข์พออยู่แล้ว ฉันเป็นแค่คนงานสุขาภิบาลที่มีเงินเพียงเล็กน้อย ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน หรือคุณอยากให้ฉันคุกเข่าขอขมาต่อหน้าหลุมศพของห่าวเหมยยวี่ด้วยไหม? หรือคุณอยากให้ฉันเอาชีวิตไปแลกชีวิต... "“พอเลย!" เขาขัดจังหวะ เธอเชื่อว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อล้างแค้นให้ห่าวเหมยยวี่ "ฟังฉันนะ ห่าวเหมยยวี่ไม่มีอะไรคุ้มค่าพอที่ฉันจะทำเรื่องพวกนี้ ที่เธอต้องทำก็แค่อยู่ข้างกายฉัน"ในขณะที่เขาพูดเขาก็ก้มลงมองมือของเธอที่เขายังกุมอยู่ แม้ว่าเขาจะถูมือของเธอมาครู่ใหญ่แต่มันก็ยังเย็นอยู่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าอารมณ์เสีย ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้อย่างง่ายดาย เธอทำให้เขากลัว ทำให้โมโห ยิ่งเขาใกล้เธอมากเท่าไรก็ยิ่งดูเหมือนเธอมีอิทธิพลต่อเขามากเท่านั้น แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะอยู่ใกล้เธอ“ฉันคิดว่าคืนนี้พี่ควรพักผ่อนให้ดี อย่าพูดเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีกนะ” เมื่ออี้จิ่นหลีพูดจบ เขาก็ออกจากห้องไปเหลือเพียงหลิงอี้หรานในห้องผู้ป่วยที่กว้างขวางหลิงอี้หรานก้มหน้าและจ้องไปที่มือที่สั่นเทาของตัวเอง เพราะความกลัว

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 134

    ตอนแรกเขาอยากหาโอกาสเหมาะ ๆ เพื่อบอกเธอดี ๆ แบบที่ทำให้เธอยอมรับได้โดยง่าย แต่วิธีที่เธอได้รู้แบบนี้นั้นอาจจะเป็นทางที่แย่ที่สุดแล้วเขาประมาทไปและไม่ได้สังเกตว่าเธอยืนอยู่ข้างหลัง แต่เมื่อเขาคิดย้อนถึงบทสนทนาที่เขาพูดกับฉงเว่ย เขาก็ไม่ได้พูดถึงตัวตนของเขาออกมา แต่อี้หรานก็เรียกชื่อเขาถูกหลิงอี้หรานรู้เรื่องตัวตนของเขาแล้วก่อนจะมาเจอเขาใช่ไหม? ใครบอกเธอกัน?อี้จิ่นหลีลืมตาขึ้นทันใดและสั่งเกาฉงหมิง "ตรวจสอบโทรศัพท์ของหลิงอี้หรานดูว่าเธอคุยกับใครเมื่อเร็ว ๆ นี้!"“ครับผม” เกาฉงหมิงตอบกลับอย่างรวดเร็วไม่นานเขาก็ได้ข้อมูลมา “นายน้อยอี้ครับ สายล่าสุดที่คุณหลิงรับในวันนี้คือเวลา 18:35 น. เจ้าของหมายเลขคือ ชินเหลียนอี"ชินเหลียนอี... อี้จิ่นหลีหรี่ตา เขาจำผู้หญิงคนนี้ได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทของอี้หราน“ไปหาว่าชินเหลียนอีเจอใครวันนี้"“ครับ”ตอนนั้นรถก็มาถึงทางเข้าโรงพยาบาลที่นายท่านอี้อยู่อี้จิ่นหลีและเกาฉงหมิงลงจากรถ เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าห้องผู้ป่วย อี้จิ่นหลีถามว่า "นายท่านหลับหรือยัง?""ยังครับ" ผู้คุ้มกันตอบอย่างเคารพอี้จิ่นหลีสั่งให้เกาฉงหมิง “รอข้างนอก”จากนั้นเขาก็ผลักเ

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 135

    “ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วทำไมล่ะ? ตราบเท่าที่ผมต้องการ ผมสามารถทำให้เธอเท่าเทียมกับพวกไฮโซในเมืองได้" อี้จิ่นหลีโต้กลับ"อย่าลืมว่าพ่อของแกตายยังไง!” นายท่านอี้กัดฟันกรอดแววตาของอี้จิ่นหลีมืดลง “ผมยังไม่ลืม ถึงผมจะอยากอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะถวายชีวิตให้เธอ ผมไม่ใช่พ่อ ผมจะไม่ตายหรืออยู่เพื่อผู้หญิง ผมต่างหากที่จะเป็นคนคุมผู้หญิง "นายท่านอี้พูดอย่างไม่พอใจ “วันนี้แกมาหาฉันเพื่อพูดเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?”“เปล่า" อี้จิ่นหลีตอบ “ผมต้องการให้คุณปู่อย่ายุ่งกับเธอ"สีหน้านายท่านอี้ดูไม่สบายใจ เขารู้สึกว่าหลานชายของตนนั้นเริ่มคุมไม่ได้แล้ว“แกชอบอะไรในตัวหลิงอี้หรานล่ะ?” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม "มีหญิงสาวมากมายในเมืองเฉิน หลายคนมีทั้งความงาม มีทั้งสมอง มาจากภูมิหลังของครอบครัวที่ดี แต่แกดันไปหลงผู้หญิงที่เคยเข้าคุก"“อาจจะเป็นเพราะเธอโง่ ๆ นั่นแหละ” อี้จิ่นหลีพึมพำโง่มากพอที่จะพาเขากลับไปที่ห้องเช่า โง่พอที่จะเปิดใจให้คนแปลกหน้า โง่พอที่เขารู้สึกว่าต้องปกป้องเธอผู้หญิงคนนี้ถูกจำคุกเป็นเวลาสามปี แต่เธอก็ยังไม่เรียนรู้ที่จะทำตัวเจ้าเล่ห์ เธอบอกว่าดวงตาของเขาสวยและบริสุทธิ์ เ

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 136

    เธอนิ่วหน้าราวกับว่าเธอได้ยินเสียงของเขา หน้าผากของเธอมีเหงื่อซึมออกมา เธอเริ่มส่ายหัวไปมาทางซ้ายและขวาราวกับหลีกเลี่ยงบางสิ่งบางอย่างอี้จิ่นหลีขมวดคิ้วและในขณะที่เขาต้องการเรียกหาหมอ หลิงอี้หรานที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ลืมตาขึ้นทันที เธอลุกขึ้นนั่งเกาะเอวของอี้จิ่นหลีและตะโกนว่า "ไม่... "“พี่สาวเป็นอะไรรึเปล่า?” อี้จิ่นหลีถามในช่วงเวลาต่อมาหลิงอี้หรานกอดเอวของอี้จิ่นหลีไว้แน่นราวกับว่าเธอกำลังจะจมน้ำ "จิน ดีจัง... ที่เป็นนาย... เป็นนาย... ฉันฝันร้าย ฉันฝันว่าฉันติดคุกและคนพวกนั้นจะไม่ปล่อยฉันไป ฉันขอร้องพวกเขา แม้ว่าฉันจะคุกเข่าขอร้องพวกเขา แต่พวกเขายังคงตีฉัน... "แม้ในความฝันความเจ็บปวดนั้นก็ยังสมจริง ตอนนี้เธอตื่นแล้วแต่ยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดในช่องท้อง ทันใดนั้นเธอก็หยุดกลางประโยคและร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ เธอเพิ่งนึกได้ว่านี่คืออี้จิ่นหลี ไม่ใช่ "จิน" คนที่เธอกอดตอนนี้คือ อี้จิ่นหลีและความเจ็บปวดที่เธอต้องเจอในคุกก็เป็นเพราะเขา... หลิงอี้หรานปล่อยมือทันที ร่างกายของเธอก็ขยับไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัวแต่อึดใจต่อมาแขนของเขาก็โอบรอบเอวของเธอ เขาดึงเธอตรงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา “พ

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 137

    ”อย่านะ…" เธอกรีดร้องและดิ้นรน แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นมากแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อและผิวหนังภายใต้ชุดผู้ป่วยก็เผยออกสัมผัสกับอากาศเย็นเธอขนลุกชัน "ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!"เธอรู้สึกตื่นตระหนกและหงุดหงิดแต่ท่าทางของเขาสงบนิ่ง นิ้วยาวของเขากดลงบนข้อมือของเธอ เขาพูดพร้อมกับยิ้ม "พี่ร้องให้ดังกว่านี้หน่อยสิ มีบอดี้การ์ด พยาบาลและหมออยู่ข้างนอก พวกเขาอาจจะได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่ แต่... "เขาหยุดและจ้องเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน “ฉันรับรองได้ว่าจะไม่มีใครเข้ามาช่วยพี่”หลิงอี้หรานตัวแข็ง เธอรู้ว่าเขาพูดความจริง แม้เธอจะกรีดร้องจนคอแตกแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาในห้องนี้เพราะผู้ชายคนนี้... คืออี้จิ่นหลีเธอนิ่งเงียบในขณะที่เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ริมฝีปากของเขาพรมจูบ กราม ลำคอและวนเวียนอยู่ที่ไหปลาร้าของเธอ“อยู่เคียงข้างฉันสิ พี่ไม่ได้พูดเองเหรอว่า บนโลกนี้เราสองคนดูแลกันน่ะ? ฉันให้โอกาสแล้วไงแต่ทำไมพี่ไม่ต้องการล่ะ?" เขาพึมพำหลิงอี้หรานรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกแทง เธอเคยพูดแบบนั้นแต่เมื่อมาได้ยินตอนนี้มันเหมือนคำพูดเสียดสี“เพราะคุณไม่ใช่จิน” ไม่ใช่คนจร

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 138

    เซียวจื่อฉีรู้ว่าเขาอยู่กับหลิงอี้หราน แต่เซียวจื่ออี้เป็นคนที่เปิดเผยตัวตนของเขาในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด”ไอ้พวกตระกูลเซียวนี่นะ... เขาสั่งเกาฉงหมิง “ไปเอาตัวเซียวจื่ออี้ไปโรงพยาบาล"“ครับ" เกาฉงหมิงกล่าว และเขายังคงพูดในประเด็นอื่น "ผมสืบหาเรื่องนักข่าวที่แอบเข้าไปในโรงพยาบาลครั้งก่อน ข่าวของนายน้อยอี้พาคุณหลิงเข้าโรงพยาบาลถูกเผยแพร่ครั้งแรกโดยพยาบาลลงบนเฟซบุ๊กของเธอ แล้วก็แพร่ออกไปทางอินเทอร์เน็ต ถึงเนื้อหาทั้งหมดที่เกี่ยวข้องถูกลบไปแล้ว แต่เราก็ไม่สามารถระบุได้ว่ามีคนเห็นไปแล้วกี่คนครับ”“เอาผิดทางกฎหมายพยาบาลคนนั้นและเพิ่มความปลอดภัยรอบ ๆ โรงพยาบาล ฉันไม่ต้องการให้ใครบุกเข้ามาในห้องอีก" อี้จิ่นหลีสั่งอย่างเย็นชา"รับทราบครับ จะไม่มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นอีก" เกาฉงหมิงกล่าวอย่างมั่นใจ ในขณะเดียวกันที่บ้านตระกูลเซียวนับตั้งแต่ที่เซียวจื่ออี้โพล่งความลับต่อหน้าชินเหลียนอีโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอก็ตกอยู่ในภาวะวิตกกังวลอย่างมาก ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอคงไม่ไปยุ่งกับชินเหลียนอี ตอนนี้เธอต้องมาเป็นคนที่กลัวซะเองถ้าเกิดว่าชินเหลียนอีคิดอะไรได้และบอกหลิงอี้หราน…คิดถึงเรื่องที่เธอโด

Latest chapter

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 424

    เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 423

    และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 422

    “แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 421

    ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 420

    “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 419

    จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 418

    หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 417

    อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 416

    นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status