บทที่ 117 หวนคืน

ณ ผืนป่าพิสดารท่ามกลางเทือกเขาน้อยใหญ่สลับซับซ้อนมีหนึ่งถ้ำโบราณลึกลับซ่อนตัวอยู่ยากจะสังเกตุได้โดยง่าย แม้บริเวณทางเข้าจะเป็นโพรงขนาดใหญ่ก็จริงทว่าเมื่อเข้ามาแล้วกลับไร้แสงสว่างใด ๆ ส่องผ่านได้ทั้งสิ้น ผนังถ้ำทั้งหมดล้วนเป็นสีดำสนิทราวกับถูกย้อมด้วยน้ำหมึกที่ไหลลงมาพาดผ่านเกิดเป็นริ้วคลื่นแปลกตา บนพื้นถ้ำมีหินงอกหินย้อยคละเคล้าไปกับเสียงน้ำหยดเป็นจังหวะ ให้ความรู้สึกราวกับเป็นเสียงคร่ำครวญของวิญญาณชั่วร้ายที่ถูกจองจำอย่างทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส ความหนาวเย็นยะเยือกที่แผ่ปกคลุมได้ก่อเกิดเป็นความรู้สึกประหลาดราวกับมีสายตาที่มองมาจากเงามืดคงไม่เกินจริงไปนัก

แสงไฟจากคบเพลิงได้เผยให้เห็นถึงภาพวาดโบราณที่ลบเลือนไปตามกาลเวลา ภาพเหล่านี้ปรากฏเป็นรูปร่างที่หลากหลาย บ้างก็เป็นภาพของมนุษย์โบราณที่สวมเครื่องประดับแปลกประหลาดสัญลักษณ์ที่ไม่รู้จัก บางภาพก็แสดงให้เห็นพิธีกรรมลึกลับบางอย่างที่ชวนให้รู้สึกขนลุก ยิ่งลึกลงไปเท่าใดความมืดมิดยิ่งทวีเพิ่มขึ้นจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้าแม้จะมีแสงสว่างเล็กน้อยจากคบเพลิงตลอดเส้นทางเดินก็ตาม ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงส่วนของห้องโถงใหญ่ที่มีแท่นหินขนาดใหญ่นับสิบต้นต