29 : ว่าไปแล้วข้าก็เหมือนหมอเถื่อนจริง ๆ เมื่อหม่าหลินเฟยเข้าใจดีแล้ว นางก็พาป้าหลูเข้าไปช่วยสอนแม่นมหู จัดเตรียมสมุนไพรที่ต้องการใช้ วันนี้ทั้งวันพวกนางจึงยุ่งอยู่กับ การปรุงสูตรสมุนไพรแช่บำรุงผิวพรรณ ที่เรือนของหยวนเหวินเซียว เสี่ยวหยวนได้นำข่าวเรื่องย้ายเข้าเรือนหลังใหม่มา
“ต้องได้พบเจอกันอีกแน่” หยวนเหวินเซียวลุกขึ้น ทำท่าจะเดินไปส่งนางกับน้องชาย แต่ถูกนางห้ามไว้เสียก่อน เขาจึงได้แต่ยืนมองพวกเขาเดินพ้นสายตาไป “ตรอกหลันเซ่ออยู่ใกล้แค่นี้ หากคุณชายอยากเจอคุณชายน้อย ไม่ใช่เรื่องยากเลยขอรับ นัดเขาออกมาเที่ยวเล่นที่เรือน หรือพาไปเล่นในเมืองฉางก็ยังได้” ซ่งหลิน
30 : เจ้าสั่งสอนข้าอยู่รึ ข้าแม่เจ้านะ ! หลังเข้ามาภายในห้องโถงรับแขกของเรือน หลี่เมิ่งเหยาเริ่มแบ่งเรือนอาศัยให้ทุกคน “ท่านแม่นอนที่เรือนหลักกับเสี่ยวหยวน ข้าจะนอนเรือนถัดไป ส่วนเรือนอื่น ๆ ให้ปิดเอาไว้ก่อน เราอยู่แค่สองเรือนนี้ก็พอ” นางไม่อยากให้ป้าหลูทำงานบ้านเ
“เท่าที่ข้าได้พูดคุยกับหม่าฮูหยิน ตระกูลหยวนค่อนข้างซับซ้อน และอันตรายอยู่ไม่น้อย” หลี่เมิ่งเหยายักไหล่ “คงมีเหตุผลของพวกเขา พี่เหวินเซียวหายดีแล้ว เขาคงจัดการเรื่องพวกนี้ได้เอง” “จริงของเจ้า เหยาเอ๋อร์หากคนตระกูลหยวนรู้ ว่าคุณชายของพวกเขาไม่ได้พิการแล้ว จะตามเขากลับไปที่เมือ
31 : ร่างจริงมันคือกบรึ ไม่มีใครทักทายเขากลับแม้แต่คนเดียว เขาเอียงคอเล็กน้อย พลันนึกถึงคำพูดของพี่หญิงใหญ่ขึ้นมา คนตระกูลหลี่ไม่ได้ชื่นชอบพวกเขาเท่าใดนัก จึงพยักหน้าทำความเข้าใจกับตัวเอง เฉาซูหลิ่งเห็นแล้วกัดริมฝีปากจนแน่น นางเข้าไปจับมือของเสี่ยวหยวนเอาไว้ เจ้าตัวน้อยเงยหน้
ใช้เวลาไม่นาน เนื้อไก่สดบนจานก็หมดเกลี้ยง พร้อมกับพุงน้อย ๆ ของมันที่ป่องออกมา มันนอนหงายหลังไปอย่างมีความสุข “เจ้ากินจุชะมัด อีกหน่อยก็อ้วน” เสี่ยวหยวนทำหน้ารังเกียจมัน แต่ก็ยื่นมือป้อม ๆ ไปลูบเส้นขนเงางามของมันเบา ๆ “ข้าอยากให้เจ้าออกไปด้วยจริง ๆ นะ หากเจ้าปลอมตัวเป็นแมวได้ก็ดี”
32 : บิดาเจ้ายังไม่ตาย ที่ว่าการไม่ยินยอมหรอก หลี่เมิ่งเหยาแอบยกนิ้วโป้งให้ป้าหลู นี่นางไปมอบของขวัญให้เพื่อนบ้าน หรือไม่สอดแนมพวกเขากันแน่ “มีเด็กหรือไม่” เสี่ยวหยวนถามโพล่งขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “คุณชายน้อยข้าเข้าไปได้แค่ห้องโถงรับแขก ไม่รู้ลึกขนาดนั้นเจ้าค
ชีวิตในเรือนหลังใหม่เป็นไปอย่างสงบสุข พื้นที่กว้างขวาง น้องชายได้วิ่งเล่นอย่างเต็มที่ ยิ่งมีเพื่อนเรียนเพื่อนเล่น เขายิ่งดูมีความสุขขึ้นกว่าเดิม เสี่ยวเฉินเองก็เริ่มเรียนรู้ตัวอักษรบ้างแล้ว นางให้เสี่ยวหยวนช่วยสอนเขาด้วย วันแรกที่ได้ฝนหมึกจับพู่กัน เสี่ยวเฉินถึงกับร้องไห้โฮออกมา เสี่ยวไฉ
ฤดูร้อนปีนี้ไม่ได้ร้อนมากอย่างที่คิด บรรยากาศกำลังเย็นสบาย สายลมพัดเอื่อยสายน้ำไหลฉ่ำ หลี่เมิ่งเหยากำลังอ้าปากรับเนื้อปลาย่าง ที่สามีป้อนให้อย่างมีความสุข นางมองเด็ก ๆ ที่นั่งกินข้าวกันอย่างเพลิดเพลิน ชีวิตแสนเรียบง่ายนั้น ต้องแลกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยเพียงใด นางค่อนข้างหวงแหนพวกเขาทุกคน
“เจ้าอยู่นิ่ง ๆ ข้าจะเอาออกให้” เซี่ยโหวหานเฟิงรีบตรงไป ดึงหนามกิ่งไม้ออกจากตัวของเขา “ขอบคุณขอรับพี่เขย” เขาเอ่ยอย่างนอบน้อม ไม่คิดว่าตอนทำธุระเสร็จ เดินกลับออกมานั้น กิ่งไม้หนามดันมาเกี่ยวเสื้อผ้า และบาดนิ้วมือของเขาเข้า บอกว่าไม่เจ็บก็คงไม่ใช่ “พี่หญิงใหญ่ข้าเจ
147 : เหมยเอ๋อร์นี่คือเมืองของแม่เจ้า (จบ) เข้าสู่คิมหันตฤดู หลี่เมิ่งเหยาตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว แต่เพราะเป็นครรภ์แรก ท้องของนางจึงไม่ได้ใหญ่เหมือนเช่นผู้อื่น นางเคยให้สัญญากับน้องชาย ว่าจะพาเขาออกไปท่องเที่ยว เมื่อสะสางงานทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว นางจึงจัดตั้งขบวนรถม้า มุ
“ท่านรู้จักพี่ชายข้าด้วยหรือ” “รู้จัก วันก่อนข้าเพิ่งพาหลานชายไปสมัครเรียนที่นั่น” “เช่นนี้นี่เอง” สวีฟางจิงยืดอกน้อย ๆ ขึ้น นางรู้สึกเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานอยู่ในหัวใจ ทำให้ไม่อาจหุบยิ้มลงได้ เสี่ยวหยวนมองเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขารู้ทันทีว่าสตรีนางนี้ หมายปองเสิ่นหร
“เสี่ยวหยางโตเร็วมาก ตอนนี้ข้าอุ้มแทบไม่ไหวแล้ว” นางนั่งลงด้านข้างกับมารดา จ้องมองหน้าท้องของนางด้วยความรู้สึกยินดี “เจ้าไม่ต้องมองข้า เรื่องแบบนี้ข้าควบคุมไม่ได้” เฉาซูหลิ่งแอบอายเล็กน้อย นางตั้งครรภ์อีกแล้ว ทั้งยังท้องพร้อมกับบุตรสาวอีกด้วย “ข้าไม่ได้ว่าอะไรเสีย
146 : หยางเป่ยจวิ้นจู่ ฮ่องเต้ที่อยู่เมืองหลวงได้รู้ข่าวนี้ กลับรู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ใครจะรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ฮ่องเต้ทรงได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากมายนัก ราชครูฮู่ผู้เป็นอาจารย์ของพระองค์ มีสายเลือดของราชวงศ์เก่าไหลเวียนอยู่ในกาย และพยายามก่อกบฏอยู่หลายครั้ง
ใบหน้าของคนเป็นสามีซีดเผือดหลังได้ยิน “เป็นปีเลยหรือ” “อื้ม” “เช่นนั้นยังไม่ต้องมีก็ได้” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ หลี่เมิ่งเหยาหัวเราะจนตัวงอ เรื่องนี้นางเลือกที่จะคุมกำเนิดด้วยการกินยาไว้ก่อน เกิดนางกับมารดาท้องพร้อมกัน คงเหนื่อยไม่น้อย เอาไว้ให้น้องของนางโตได้ส
145 :มาตกลงเรื่องงานแต่งกันเถอะ เมื่อถูหลิวได้มาเยือนที่เรือนของเฉาซูหลิ่งอย่างเป็นทางการ เขาไม่ได้มาตัวคนเดียว กลับพาแม่สื่อมากับเขาด้วย เฉาซูหลิ่งยังไม่ได้บอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขา นางกำลังนั่งเหม่อกับคำพูดของแม่สื่อ ราวกับได้ย้อนเวลาไปเป็นบุปผาแรกรุ่น ซ่งฉีโหย่งกับหลิวอี๋เฉ
“ว่าอย่างไรได้หรือไม่” อย่าอ้อนข้า หลี่เมิ่งเหยาก้มหน้าลงต่ำ ดันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า เขาพร้อมขนาดนี้ หากนางปฏิเสธจะดูใจร้ายใจดำเกินไปไหม “เหยาเอ๋อร์” เสียงแหบพร่าบ่งบอกถึงอารมณ์ของสามี นางจะทำสิ่งใดได้ นอกจากพยักหน้าลงช้า ๆ เอวนางถูกรว