บทที่ 38 หลบไม่พ้น

"อ่อยย" ร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเช้ามืดของวันใหม่ด้วยความรู้ปวดร้าวระบมตรงช่วงล่าง และรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆทับตัวอยู่

"ขนาดหลับยังรังแกกัน" เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดระคนไม่พอใจเมื่อเห็นว่าอะไรบางอย่างหนักที่ทับเธออยู่คือแขนและขาอาจารย์หนุ่ม มือเล็กค่อยๆยกขึ้นจับขาและแขนของเขาลงจากตัวก่อนลุกลงจากเตียงอย่างระมัดระวังเพราะกลัวเขาตื่นเธอยังไม่พร้อมจะคุยกับเขาในตอนนี้

"เจ็บชะมัด" แต่เพียงแค่เท้าแตะถึงพื้นเท่านั้นใบหน้าสวยก็ต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ เธอผ่อนลมหายใจเข้าออกเบาๆ ก่อนเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ

ดวงตากลมโตจ้องรอยช้ำ รอยฟันบนเนินหน้าอกและลำคอไม่เว้นแม้แต่แขน ขาที่โดนอาจารย์หนุ่มขย้ำจนเป็นรอยผ่านกระจกอ่างล้างหน้าด้วยแววตาเศร้าคนที่เธอคิดว่าเขาค่อนข้างอ่อนโยน ใจดีทำราวกับเธอเป็นหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก

"อึก" น้ำสีใสพลันไหลออกจากตาคู่สวยอย่างกลั้นไม่อยู่เธอคิดผิดถนัดแค่เวลาเดือนเดียวที่อาจารย์หนุ่มแสดงการกระทำดีๆด้วยก็ทำให้เธอเผลอมองเขาเป็นคนดีไปได้ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่

"ฟู่"

"เลิกคิดๆ" เธอพ่นลมหายใจหนักๆ ออกจากปากพร้อมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกเรียกแรงฮึบสู้ ก่อนพาตัวเองไปอาบน