บำเรอรัก️คุณหมอมาเฟีย<13>มีพิรุธ

เช้าวันต่อมา

“นี่นายรอด้วยสิ” ลูกพีชวิ่งออกมาจากห้องด้วยความเร็วแสง เพราะมีอกกว้างแสนอบอุ่นให้ซบทั้งคืนทำเอาเธอนอนเพลินไม่ยอมตื่นเลยมาตื่นอีกทีก็เกือบหกโมงครึ่งแล้วไอ้หมอบ้าก็ไม่รู้จักปลุกเธอเลยสักนิดไอ้คนแล้งน้ำใจ

“ตื่นสายไปนะ หลับสบายละสิ” เพลิงกัลป์แซวลูกพีชที่ทำหน้างอพร้อมกับตวัดดวงตากลมโตขึ้นมามองหน้าหล่อของเพลิงกัลป์อย่างงอน ๆ แต่เพลิงกัลป์กลับยิ้มขำแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่

“นอนอยู่ข้างกันแท้ ๆ ก็รู้จักปลุกกันบ้างนะไอ้หมอบ้า นี่อะไรตื่นมาคนเดียวเห็นแก่ตัวชะมัด” ต่อว่าเพลิงกัลป์ด้วยน้ำเสียงแง่งอนก่อนที่ลิฟต์จะหยุดลงที่ชั้นหนึ่งแล้วเปิดออก ลูกพีชก็รีบเดินหนีเพลิงกัลป์เพื่อที่จะไปหารถประจำทางที่ผ่านเส้นนี้เพื่อเดินทางไปทำงาน แต่เพลิงกัลป์กลับดึงข้อมือเล็กของลูกพีชเอาไว้เสียก่อน

“ทำงานที่เดียวกันก็ไปด้วยกันสิจะแยกกันไปทำไม”

บอกลูกพีชก่อนที่เธอจะสะบัดมือเล็กออกจากการเกาะกุมของเพลิงกัลป์ทันที พูดแบบนี้หมายความอย่างไรไหนว่าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเราไง

“ไปด้วยกันคนเขาก็รู้เรื่องของเราน่ะสิ หรือนายอยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราสองคน” ลูกพีชบอกเพลิงกัลป์ก่อนที่เตรียมจะเดินไปที่หน้าคอนโด