LOGINShare
บทที่ 61
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 62
“คิดจะสู้งั้นรึ เกรงว่าเอาชนะข้าไม่ง่ายหรอก พี่น้องทั้งหลาย ฆ่าเจ้าโง่พวกนี้ซะ!”ฝานเจียงหลงออกคำสั่ง พวกอันธพาลมากกว่าสิบคนก็รีบรุดเข้ามา เช่นเดียวกับที่พวกเขาถูกเอ้อหู่ทุบตีครั้งล่าสุด!“รนหาที่ตาย!”เอ้อหู่กระโจนเข้าหากลุ่มคน“อ๊าก!”ฝานเจียงหลงถูกโจมตีอย่างรุนแรงเช่นนั้นก็ล้มลงกับพื้นพวกอันธพาลคนอื่น ๆ มีสายตาหวาดกลัวอย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็กัดฟัน และปิดล้อมเอ้อหู่ต่อไป“ใครมันกล้าโจมตีคนหมู่บ้านต้าหวังของเรา ข้าจะเอาชนะพวกอันธพาลเหล่านี้ให้ตายไปซะ!”สมาชิกแผงขายปลาดึงไม้ค้ำแผงของตัวเองออกมาบ้าง พี่น้องตระกูลกัวทั้งสามเองก็ด้วย หมายปรี่เข้าไปหาเหล่าอันธพาล“เดี๋ยวก่อน!”หวังซื่อไห่หยุดพวกเขาไว้ “พวกเขาดูผิดแปลกไปจากปกติ อย่าเข้าไปยุ่งเลยดีกว่า พวกเขาไม่มีอาวุธ อย่างไรก็ไม่สามารถทำร้ายเอ้อหู่ได้”“ใช่ พวกเขาผิดปกติจริง ๆ เราอย่าเพิ่งลงมือทำอะไรเลย รอดูก่อน”กัวฉางก็แนะนำไปในทางเดียวกัน เขาเองก็สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเหล่าอันธพาลในวันนี้เมื่อก่อน ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นหน้าเอ้อหู่ คนเหล่านั้นต่างก็ยักคิ้วหลิ่วตาและส่งยิ้มเพื่อเอาอกเอาใจเขาดูเหมือนว่าวันนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 63
เมื่อเห็นใบมีดส่องแสงเจิดจ้า ทุกคนในสมาชิกแผงขายปลาก็มีสีหน้าซีดเซียวทุกคนมองไปที่หวังซื่อไห่ และตราบใดที่เขาพูดอะไรบางอย่าง ทุกคนก็จะดำเนินการทันที“ถ้าพวกคนไร้ยางอายเช่นพวกเจ้ากล้าทำอะไรบุ่มบ่าม นายท่านสิงจะจับกุมพวกเจ้าไปด้วยกันทั้งหมด!”ฝานเจียงหลงซึ่งนอนอยู่บนพื้นมองด้วยความคาดหวัง“ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น!”หวังซื่อไห่กัดฟันและกำหมัดแน่น หากพวกเขาเริ่มโจมตีเจ้าหน้าที่ บางทีเรื่องต่าง ๆ อาจจะคลี่คลายฝึบ!เอ้อหู่ไม่สามารถล่าถอยได้แน่แล้ว หวังเอ้อโกวที่อายุน้อยที่สุดจึงคว้าไม้ค้ำแผงแล้วโยนมันออกไปฝึบ ฝึบ ฝึบ!เอ้อหู่เงี่ยหูฟังทิศทางลม ครั้นยืนยันตำแหน่งได้แล้วจึงกระโดดคว้าไม้ท่อนนั้น แล้วเริ่มกวาดอาวุธเต้นเพลงทวนไปรอบ ๆ ทันทีเคร้ง เคร้ง เคร้ง......หน่วยลาดตระเวนแปดนายถูกบังคับให้ล่าถอยหนึ่งในนั้นตะโกนด้วยความโกรธ “ผู้ใดกล้าโยนไม้ให้เขา?!”หวังเอ้อโกวหดคอลง และซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มสมาชิกแผงขายปลา เขาตัวเล็กมาก เมื่อครู่จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเขาสิงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “หวังโปลู เจ้าขัดขวางการจับกุมของเจ้าหน้าที่ ทั้งยังคิดโจมตี เจ้าคิดต่อต้านงั้นหรือ?"“ข้า…”เอ้อห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 64
"หา!”สมาชิกแผงขายปลาถึงกับตกใจไม่มีใครคิดว่าหวังเอ้อโกวจะกล้าหาญถึงขนาดกล้าฟ้องร้ององครักษ์ฟางด้วยซ้ำ“กัวเหลียง รีบไปหาผู้มีพระเจ้าของเจ้า ข้าจะไปที่ศาลาว่าการเพื่อเจรจาบางอย่าง เผื่อผู้ที่โบยไม้กระดานจะผ่อนแรงลงบ้าง!”กัวฉางออกคำสั่งแล้วรีบไล่ตามเขาไปคนของศาลาว่าการออกแรงในการโบยผู้ตีกลองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ขึ้นอยู่กับเงินสินบนที่จ่ายหากพวกเขาไม่ได้รับเงิน อาจจะโบยตีถึงขั้นกระดูกหักกันไปข้าง แต่หากพวกเขาได้รับสินบน อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังมีชีวิตอยู่หลังจากการถูกโบยหวังเอ้อโกววิ่งไปจนถึงที่ทำการอำเภอ และรีบตรงไปที่กลองเติงเหวินอย่างไม่รอช้าท่าทางของผู้เฝ้าประตูสองคนเปลี่ยนไป รีบขึ้นไปหยุดบุคคลนั้นด้วยดาบโดยตรง!ขณะที่เขารีบก้าวออกไป กัวฉางที่ไล่ตามมาก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้ามือพวกเขาไว้ “นายท่านทั้งสอง โปรดช่วยข้าหน่อย พวกเรามาเรียกร้องความยุติธรรมเท่านั้น น้องชายของข้ายังเด็กเกินกว่าจะถูกทุบตีจนตาย กรุณาเบามือให้เขาทีเถิด!”เงินสองก้อนหล่นลงบนมือของพวกเขา ขุนนางทั้งสองชั่งน้ำหนัก จากนั้นมองหน้ากันแล้วตอบรับ “พวกเจ้านี่ค่อนข้างรู้ความ ไม่ต้องกังวลไป น้องชายของเจ้าจะไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 65
“ป้ายขาว!”ดวงตาของเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการสองคนที่ต้องโบยไม้กระดานตาเป็นประกาย ก่อนที่พวกเขาจะผลัดกันโบยอย่างแรงป้ายคำสั่งในกระบอกไม้ไผ่ของนายอำเภอมีสามประเภท ได้แก่ ป้ายขาว ป้ายแดง และป้ายดำ!ป้ายสีขาวคือคำสั่งโบยพอเป็นพิธี ป้ายสีแดงคือคำสั่งโบยจนผิวหนังหรือเนื้อแตก ป้ายสีดำคือคำสั่งโบยจนตายนี่คือกฎก่อนพิจารณาคดี!หากนายอำเภอโยนป้ายคำสั่งสีดำออกไป แม้ว่าใครจะให้เงินเขาเท่าไหร่ก็ตาม คนผู้นั้นก็ยังถูกโบยให้เนื้อแหลกเป็นชิ้น ๆเผียะ เผียะ…กระดานส่งเสียงกระทบกันหวังเอ้อโกวที่นอนอยู่บนพื้นมีสีหน้าเหลือเชื่อ “ไม่เจ็บเลย ทำไมไม่เจ็บกันนะ เสียงจากด้านบนก็ดังมากแท้ ๆ แต่บั้นท้ายของข้าไม่แตะไม้กระดานด้วยซ้ำ!”“ใต้เท้านายอำเภอเป็นคนใจดี โยนป้ายขาว ญาติของคนผู้นี้เสียเงินโดยเปล่าประโยชน์!”“เจ้าเด็กนี่ก็โง่เสียจริง ต่อให้ข้าโบยเจ้าไม่เจ็บ ก็ควรกรีดร้องให้มันสมจริงหน่อยสิ!”“หากเขายังไม่กรีดร้องเช่นนี้ ต้องมีคนสงสัยว่าพวกเราแกล้งโบยแน่!”“เช่นนั้นก็ตีจนกว่าเขาจะกรีดร้องเถอะ!”เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการทั้งสองสบตากัน คราวนี้เมื่อไม้กระดานฟาดลงมา มันก็ตกลงไปที่ก้นของหวังเอ้อโกว!“อ๊าก!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 66
“อา ผู้พิพากษาโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย คนอื่นต่างเรียกชื่อข้ามั่ว ๆ ชื่อแท้ ๆ ของข้าคือ เว้ยหนิว!”ป้ายดำหมายถึงทุบตีอย่างโหดเหี้ยม นี่มันกำลังฆ่าเขาชัด ๆ ฝานเจียงหลงร้องขอความเมตตาอย่างร้อนรนเพี๊ยะ!ป้ายดำกระเด็นลงพื้น!ผัวะ ผัวะ ผัวะ…เจ้าหน้าที่ของรัฐทั้งสองหยิบกระดานขึ้นมา และเริ่มตีอย่างไร้ความปราณี“อา!”หลังจากถูกทุบตีมากกว่าสิบครั้ง ผิวของฝานเจียงหลงก็ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกน “นายท่านสิง ช่วยข้าน้อยคนนี้ด้วย ข้าน้อยไม่อยากตาย!” “ตั้งชื่อสุ่มสี่สุ่มห้า กรรมตามสนอง หากเจ้าถูกทุบตีจนตายจริง ๆ ครอบครัวของเจ้าก็จะเก็บศพของเจ้าเอง”สิงซานหันไปอีกทาง ดวงตาของเขามืดลงความผิดแบบนี้ถือเป็นอาชญากรรมใหญ่หลวงที่สุด และใครก็ตามที่เอ่ยปากพูดจะถูกนายใหญ่ลากลงมาไม่เห็นผู้ตรวจการฟาง จู่เป๋าก็ไม่พูดอะไรสักคำ“ครอบครัว!”นี่เป็นภัยคุกคาม ฝานเจียงหลงหลับตาและกัดฟัน จากนั้นเขาก็เป็นลมจากกระดานใหญ่ทั้งสิบแผ่นอีกครั้ง“องครักษ์สวี่ ไปที่ตลาดปลา แล้วบอกพ่อค้าปลาให้ค้นหาความจริง!”ใบหน้าของจ้าวเว่ยหมินดำคล้ำราวกับน้ำ “บอกพวกเขาให้พูดความจริงอย่างกล้าหาญและมั่นใจ ไม่ว่าใค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 67
เขาและพี่ชายสามารถสร้างบ้านหลังใหญ่ด้วยอิฐและกระเบื้อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงภรรยา พวกเขาสามารถหาได้จากทั่วทุกทิศทาง เมื่อพ่อและลูกทั้งสามออกจากบ้าน ผู้คนต่างก็ต้องส่งยิ้มให้พวกเขา จริงใจยิ่งกว่ายิ้มให้หัวหน้าหมู่บ้าน หมู่บ้านได้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน ในทุกครอบครัวต่างก็มีคนร่วมกลุ่มประมง กลุ่มขายปลา และกลุ่มทำสบู่ นอกจากนี้ยังอนุญาตให้นำอาหารจากโรงอาหารกลับบ้านได้ ดังนั้นจึงแทบไม่มีใครในหมู่บ้านหิวเลย ทุกคนสามารถอาบน้ำด้วยสบู่ได้ และตอนนี้ทั้งหมู่บ้านก็เต็มไปด้วยความหวัง ถ้าพี่หยวนเข้าเรือนจำ ก็ไม่กล้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะปล่อยให้หลิวโหย่วไฉกลับคดีไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น จะปล่อยให้พี่หยวนเข้าเรือนจำไม่ได้ และจะปล่อยให้เจ้าบ้านถูกฆ่าไม่ได้ “เอ้อหู่ใจเย็น ๆ พี่หยวนไม่มีทางเข้ามาหรอก เขาเป็นบัณฑิต และมีความคิดมากมาย!” หวังซื่อไห่โน้มน้าวจากด้านข้าง แต่หัวใจของเขาหนักอึ้ง หวังหยวนไม่เพียงแต่เป็นความหวังของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นความหวังของหมู่บ้านต้าหวังทั้งหมดอีกด้วย ไม่ว่าทักษะการตกปลา การทำน้ำตาล หรือการทำสบู่ ทุกคนในหมู่บ้านรู้วิธีการทำแล้ว แต่หากไม่มีหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 68
องครักษ์สวี่หันกลับไปและเห็นหวังหยวนที่แต่งตัวเป็นบัณฑิต เขาไม่อาจจะเมินเฉยและกำหมัดแน่น “คุณชายคือ?” “หวังหยวน เด็กชายจากหมู่บ้านต้าหวัง!” หวังหยวนยกกำปั้นขึ้นและกล่าวทักทาย “หวังซื่อไห่และหวังโปลูที่ถูกคุมขังอย่างแน่นหนา ล้วนเป็นคนบ้านเดียวกับข้า!” “ข้าไม่สามารถแม้แต่จะเปลี่ยนใจผู้พิพากษาได้ เจ้าเป็นแค่เด็กหนุ่มจะไปทำได้ยังไง!” องครักษ์สวี่ดูถูกเหยียดหยาม แต่พูดอีกครั้ง “คนขายปลาทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่!” ลองอีกสักตั้งเป็นครั้งสุดท้าย! พ่อค้าและชาวประมงมารวมตัวกันมีแผงขายของประมาณสี่สิบถึงห้าสิบแผง แต่ละแผงมีคนอยู่ประมาณสองถึงสามคน รวมเป็นร้อยกว่าคน พ่อค้าแต่งกายสามัญชน ส่วนชาวประมงสวมชุดผ้าลินิน ขณะนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และบางคนเดินเท้าเปล่าไม่สวมรองเท้า หวังหยวนยืนอยู่บนแผ่นหิน เขาสูงกว่าคนอื่น ๆ ครึ่งหนึ่ง พ่อค้า ชาวประมง และผู้ตรวจการต่างมองดูเขาด้วยความสงสัยว่าเขาจะทำอะไร หวังหยวนกวาดตามองคนชั้นล่างเหล่านี้ “พวกเจ้าใส่ร้ายคนของข้า ข้าไม่ตำหนิพวกเจ้า เพราะข้ารู้ว่าพวกเจ้าถูกบังคับ และไม่สามารถทำอะไรได้” พ่อค้าและชาวประมงบางคนก้มหน้าลงด้วยความอับอาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 69
หวังหยวนหัวเราะเยาะ “ถ้าพวกเจ้าไม่กล้าก็ไม่เป็นไร พวกเราชาวบ้านหมู่บ้านต้าหวังกล้า เราต่อสู้กับพวกอันธพาล และไม่กลัวว่าจะถูกเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนจับ ถ้าพวกเจ้าไม่ช่วยก็ช่างประไร แต่ทำไมถึงต้องถ่วงแข้งถ่วงขา กลับให้การเป็นพยานเท็จ ช่วยคนที่ทำร้ายพวกเจ้า? ถ้าพวกเจ้าไม่ใช่คนขี้ขลาด แล้วเป็นตัวอะไร?” “เรา...พวกเราผิดไปแล้ว!” พ่อค้าและชาวบ้านต่างอดไม่ได้ที่จะร้องไห้! วันนั้นหวังโปลู่สร้างปัญหาในเขตซานเจียง นายท่านสิงมาและจากไปโดยไม่พูดอะไร พวกเขาเฝ้าดูด้วยความโกรธ องครักษ์สวี่และผู้ตรวจการต่างส่ายหัวอยู่ข้าง ๆ แค่ขอให้ชาวประมงและพ่อค้ายอมรับความผิดพลาดของพวกเขาก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่กล้าเป็นพยาน ทำให้ทุกอย่างไร้ประโยชน์! ปัง! หวังหยวนกระโดดลงจากแผ่นหิน และคว้าคอชาวประมงเฒ่าน้ำตาคลอเบ้า “ท่านขายปลาอยู่ที่นี่ไปได้เท่าไหร่ แล้วถูกกรรโชกค่าคุ้มครองไปทั้งหมดเท่าไหร่?” ชาวประมงเฒ่ามีรูปร่างผอมแห้ง สวมชุดผ้าลินินขาดรุ่งริ่ง และที่เท้าไม่มีแม้แต่รองเท้า หวังหยวนมองดูเขาเหมือนสัตว์ป่า ชาวประมงเฒ่าตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “ข้าขายปลาที่นี่มาสิบปีแล้ว ปกติจะมาขายทุก ๆ สามวัน ครั้งละสิบกิโลหรือ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
