LOGINShare
บทที่ 1709
Last Updated:
2024-10-18 16:00:00Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1710
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ ท่ามกลางเสียงกลุ่มคนที่กำลังโวยวาย“เจ้าคิดว่าพวกเราอยากทำเช่นนี้หรือ?”“แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว!”“พวกเรากินเปลือกไม้บนภูเขาหมดแล้ว!”“ถึงแม้หม้อในบ้านยังคงตั้งอยู่ แต่ก็เพื่อให้บ้านอบอุ่นเท่านั้น แต่ในบ้านไม่มีข้าวสักเม็ด!”“แลกเปลี่ยนลูกกัน นั่นคือขีดจำกัดสุดท้ายของพวกเรา!”“หากพวกเราอดตาย ลูกก็ต้องอดตายด้วยอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”“จะดีกว่าหากให้พวกเราอยู่รอด เพราะสุดท้ายแล้วก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!”เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้น หวังหยวนก็รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในหมู่บ้าน เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นผู้คนมากมายยืนอยู่ที่ลานหมู่บ้าน ส่วนใหญ่อุ้มทารกไว้ในอ้อมแขน ทารกเอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลา และมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้หญิงอยู่ล้อมรอบเมื่อเห็นผู้คนมากมายมาแลกเปลี่ยนลูกกัน หวังหยวนรู้สึกเหมือนมีมีดกรีดหัวใจ นี่มัน...การแลกเปลี่ยนลูกกันกินเพื่อเอาชีวิตรอด!ถึงแม้บางคนจะไม่เต็มใจและใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด บางคนถึงกับหมดสติไป แต่คนส่วนใหญ่ก็เลือกวิธีนี้เพื่อเอาชีวิตรอด“พวกเจ้าทั้งหลายกำลังทำอะไรกันอยู่?” หวังหยวนรีบเดินเข้าไปตะโกนถามกลุ่มคน!
Last Updated : 2024-10-18บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1711
ชายวัยกลางคนคำรามด้วยความเดือดดาล ดวงตาแดงก่ำราวกับไฟ! หวังหยวนครุ่นคิด สงครามได้สร้างความทุกข์ยากให้แก่ชาวบ้านอย่างใหญ่หลวง ถึงขั้นต้องแลกเปลี่ยนลูกกันเพื่อกินประทังชีวิต...“ข้าเห็นเจ้าหนุ่มคนนี้ผิวพรรณดี คงเป็นคนร่ำรวยกระมัง?” “เขาจะเข้าใจพวกเราได้อย่างไร?” “ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาแห่งสงคราม คนร่ำรวยก็ยังคงมีชีวิตที่ดีอยู่” “เช่นนั้นพวกเราก็จับเขา แล้วบีบบังคับให้เปิดเผยที่อยู่ของครอบครัวเขา แล้วให้คนที่เขาบ้านส่งเสบียงมาให้พวกเราไม่ดีกว่าหรือ?” เสียงหนึ่งเสนอแนะ เหล่าวัยรุ่นที่อยู่ข้างหลังต่างพยักหน้าเห็นด้วย นับว่าเป็นความคิดที่ดี!ใบหน้าของหวังหยวนซีดเผือด บัดซบ! ขณะที่ทุกคนกำลังจะลงมือและหวังหยวนกำลังจะชักปืนคาบศิลา ก็ได้ยินเสียงชายวัยกลางคนตะโกนด่าว่า “หากจะทำเช่นนั้น พวกเราขึ้นภูเขาไปเป็นโจรเสียเลยไม่ดีกว่าหรือ?” “พฤติกรรมเช่นนี้มันต่างอะไรกับโจร!” “ถึงแม้พวกเราจะหาของกินไม่ได้ แต่สุดท้ายแล้วพวกเราก็จะกินลูกของตัวเองเพื่อเอาชีวิตรอด อย่างน้อยก็ยังไม่เลวทรามต่ำช้าเช่นนั้น!” “แต่ถ้าพวกเราทำตามที่พวกเจ้าพูด ลูกหลานในอนาคตจะยังคงสามารถเงยหน้าขึ้นเชิดชูตัวเอง
Last Updated : 2024-10-19บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1712
แม้พวกเขาจะไม่รู้จักหวังหยวน แต่เมื่อเห็นทหารม้าก็เดาได้ว่าหวังหยวนไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!“เอ้อหู่!” “รีบให้พี่น้องกลับไปขนเสบียงมาที่นี่” หวังหยวนสั่งเอ้อหู่“ขอรับ!” ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เอ้อหู่ก็ไม่ลังเล รีบนำทหารม้าออกไปหวังหยวนโบกมือให้ชาวบ้าน แล้วกล่าวว่า “หากพวกเจ้ามีธุระจะทำก็รีบไปทำเถิด อีกสักครู่ พวกเขาก็น่าจะนำเสบียงมาส่งให้” “ถึงเวลานั้นทุกคนก็จะมีอาหารกิน” “แต่ข้าขอเตือนพวกเจ้าทุกคนว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำร้ายคนในครอบครัวและลูก ๆ ของเจ้า” “ไม่ว่าอย่างไรก็กินเนื้อคนไม่ได้” หวังหยวนกล่าวและโน้มน้าวอีกเล็กน้อย“ท่านเป็นใครกันแน่?” “ข้าได้ยินขุนพลเรียกท่านว่าพี่หยวน และผู้ปกครองเมืองหลิงก็ชื่อหวังหยวน” “คำว่าหยวนนั้นไม่ค่อยปรากฏในชื่อคน ท่านกับเขาเป็นคนเดียวกันหรือไม่ขอรับ?” ชายวัยกลางคนคนเดิมเดินเข้ามาหาหวังหยวนด้วยท่าทางนอบน้อมมากขึ้น และยังพูดอย่างให้เกียรติเขา เมื่อได้ยินชื่อหวังหยวน ชาวบ้านก็ต่างพูดคุยกัน“เมืองหลิง! เป็นสถานที่ที่แม้แต่เทพเจ้าก็อยากไปเยี่ยมชม!”“ถึงแม้ดินแดนทั้งเก้าจะเกิดสงคราม แต่ประชาชนในเมืองหลิงกลับอ
Last Updated : 2024-10-19บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1713
“พวกเจ้าอยากจะจะติดตามข้ากลับไปยังเมืองหลิงจริงหรือ?” หวังหยวนเอ่ยถามอีกครั้ง เหล่าชาวบ้านต่างพยักหน้ารับ“เช่นนั้นทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ข้าจัดการ” “ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าข้าจะให้พวกเจ้าทำอะไร พวกเจ้าก็ห้ามคิดอะไรนอกลู่นอกทางทั้งสิ้น!” “แต่ข้าขอรับประกันว่าทุกคนจะมีอาหารอิ่มหนำสำราญ และชีวิตจะดีขึ้นเรื่อย ๆ!” “ตราบใดที่ยังมีข้า หวังหยวน อยู่!”หวังหยวนตัดสินใจแล้ว เขาไม่ได้คิดจะให้คนเหล่านี้ไปอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังทั้งหมด แต่เขาตั้งใจจะสร้างโรงงานในเมืองหลิง เพื่อสร้างเมืองที่ทันสมัย และทำให้เมืองหลิงเป็นสรวงสวรรค์! ถึงแม้ว่าในอนาคตจะมีผู้คนเพิ่มมากขึ้น เขาก็สามารถหาทางสร้างอาคารสูงในเมืองหลิงได้! เมื่อมีอาคารสูง ก็จะลดพื้นที่อยู่อาศัยลงได้อย่างมากแน่นอน! เปลี่ยนเมืองหลิงให้เป็นเมืองที่ทันสมัยอย่างแท้จริง! แต่เส้นทางยังอีกยาวไกล เพราะอุปกรณ์เครื่องจักรต่าง ๆ ยังผลิตได้ยาก แม้แต่การรวบรวมวัสดุก่อสร้างก็ยังยากลำบาก จึงต้องใช้ความพยายามอย่างมาก! แต่ก็ถือว่ามีทิศทางและแผนการแล้วขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันก็เห็นฝุ่นตลบมาแต่ไกล เอ้อหู่ได้พาทหารมาถึงแล้ว มีเกวียนบ
Last Updated : 2024-10-19บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1714
“ก่อนหน้านี้ใครมีข้าวเหลือก็จะแบ่งให้ข้ากินประทังชีวิต” “แต่ตอนนี้เป็นช่วงสงคราม ทุกบ้านก็ลำบาก ข้าจึงไม่มีอะไรกินเจ้าค่ะ” “แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญแล้ว เมื่อเห็นท่าน ข้าก็ตัดสินใจแล้ว ข้าจะติดตามท่านเพื่อเรียนรู้วิชาเจ้าค่ะ!”หวังหยวนเลิกคิ้วมองเด็กหญิงตัวน้อย น่าสนใจนี่“เพราะเจ้ากลัวอดอยากหรือ?” “เจ้าจึงคิดเช่นนั้น?” ท้ายที่สุดแล้ว การติดตามหวังหยวนไป ในอนาคตก็จะไม่ต้องอดอยากอีกแล้ว ถึงแม้เมืองหลิงจะเกิดสงคราม หวังหยวนและคนใกล้ชิดก็ไม่ต้องอดตาย“ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ!” “ข้าอยากเรียนรู้วิชา!” “ไปเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่เจ้าค่ะ!” “ข้าต้องมีชีวิตอยู่เพื่อกำจัดโจรเหล่านั้น!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างแน่วแน่ พลางมองไปยังภูเขาแห่งหนึ่งในระยะไกล“พวกเขาอยู่บนภูเขานั้นหรือ?” หวังหยวนมองทะลุความคิดของนาง เด็กหญิงพยักหน้า แต่ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของหวังหยวนจึงกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการให้ท่านแก้แค้นให้ข้า! ข้าต้องการแก้แค้นด้วยตัวเอง!”“ข้าจะฆ่าศัตรูของข้าด้วยมือของข้าเอง!” “หากท่านต้องการช่วยข้า ก็แค่ให้ข้าอยู่ข้างกายท่านก็พอเจ้าค่ะ!”เด็กหญิงมีสีหน้าแน่วแน่ ทำให้
Last Updated : 2024-10-19บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1715
ตามคำสั่งของหวังหยวน เขาเห็นเอ้อหู่ขี่ม้ามาจากด้านหนึ่ง“พี่หยวน!” หวังหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่หนักแน่น “ตามที่เด็กหญิงตัวน้อยผู้นี้ได้กล่าวไว้ บนยอดเขาไม่ไกลจากที่นี่มีกลุ่มโจรผู้ร้ายอาศัยอยู่ บัดนี้เรามาถึงที่นี่แล้ว เราก็ควรกำจัดพวกมันเสียให้สิ้นซาก”“เพื่อไม่ให้พวกมันก่อความเดือดร้อนแก่ชาวบ้านอีก”แม้สงครามจะก่อให้เกิดความยากแค้นแก่ผู้คน แต่หมู่บ้านต่าง ๆ ยังคงตั้งอยู่ที่นี่ หากไม่ได้กำจัดโจรเหล่านี้ให้หมดสิ้น ชาวบ้านก็จะยิ่งทุกข์ยากลำบากยิ่งขึ้นอีก! นับว่าเป็นการผลักดันผู้คนให้ลงสู่ก้นเหวแห่งความตาย!“ขอรับ!” “ข้าจะนำทหารกลุ่มหนึ่งขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อสังหารพวกมันให้สิ้น!”“ข้าเกลียดโจรพวกนี้ที่สุด!” เอ้อหู่กล่าวด้วยโทสะ จากนั้นก็ร้องเรียกกลุ่มทหารที่อยู่ด้านหลังมารวมพล“ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย” หวังหยวนอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมา แล้วจึงขึ้นคร่อมหลังม้าขบวนทหารจึงมุ่งหน้าขึ้นสู่ยอดเขา!...ราตรีอันมืดมิด บนเขาหม่างซานเงาของคนหลายคนกำลังเคลื่อนไหวไปมา เหล่าโจรที่นั่งล้อมกองไฟกำลังกินแกะย่างทั้งตัว!“ได้อยู่เคียงข้างพี่เถี่ยถือเป็นบุญของพวกข้ายิ่งนัก!”“พ
Last Updated : 2024-10-20บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1716
จางเถี่ยร่างกายกำยำ มีหนวดเครารกครึ้มและขนหน้าอกดกดำ เมื่อมองจากระยะไกล เขาดูคล้ายหมีตัวใหญ่!เมื่อเห็นเช่นนั้น ใครบ้างจะไม่หวั่นกลัว?ยิ่งเป็นสตรีสูงศักดิ์ด้วยแล้ว ยิ่งขวัญกระเจิง!“แม่สาวน้อยทั้งหลาย!”“พวกเจ้าควรทำตัวดี ๆ กับข้า!”“หากคืนนี้พวกเจ้าปรนนิบัติข้าอย่างดี ข้าอาจจะปล่อยพวกเจ้าไปก็ได้!”“แต่หากทำให้ข้าไม่พอใจ ก็อย่าหวังว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป ข้าจะทำให้พวกเจ้าต้องทุกข์ทรมานถึงที่สุด!”“จะทำให้แม่สาวน้อยทั้งหลายเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้เลยทีเดียวเชียว!” จางเถี่ยแสยะยิ้มชั่วร้าย มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปที่ขาของสตรีคนหนึ่ง!ทันใดนั้นโจรคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว“เจ้าเข้ามาทำอะไร?”“บังอาจมาทำลายความสุขของข้า!”“หากเจ้าไม่บอกเหตุผลที่ดีมา ข้าจะตัดหัวเจ้าไปทำเป็นกระโถน!” จางเถี่ยโกรธจัด ตวาดใส่โจรคนนั้นทันใด!“พี่เถี่ย!”“แย่แล้วขอรับ!”“มีกองทัพบุกเข้ามา ตอนนี้กำลังต่อสู้กับพวกเราอยู่!”“พวกเราหลายคนกำลังเมาสุรา จึงไม่อาจสู้พวกเขาได้!”“กองทัพนั้นกำลังบุกเข้ามาแล้ว!”“พี่ใหญ่ควรรีบหนีโดยเร็วเถิดขอรับ!” โจรคนนั้นหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว พูดไปก
Last Updated : 2024-10-20บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1717
ต่อสู้กันเพียงไม่นาน กองทัพของจางเถี่ยที่เขาหม่างซานก็แตกพ่ายกระจัดกระจายไปสิ้น! ทหารของหวังหยวนล้วนเป็นทหารฝีมือดี ส่วนสมุนของจางเถี่ยนั้นเป็นเพียงกองโจรกระจอก ไม่อาจเทียบชั้นกันได้เลย!เหล่าโจรต่างพากันยอมจำนน ไม่กล้าต่อกรอีกต่อไป!“ลุกขึ้น!”“พวกเจ้าลุกขึ้นให้หมด!”“พวกขี้ขลาดไร้ประโยชน์!” จางเถี่ยตะโกนด้วยความโกรธแค้น แต่ไม่มีใครฟังคำสั่งของเขา ต่างนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าหวังหยวนหวังหยวนก้าวเข้าไปหาจางเถี่ยทีละก้าว จากนั้นจึงรับดาบจากเอ้อหู่มาถือไว้ สายตาของหวังหยวนหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างกายตลอดการต่อสู้ เด็กหญิงตัวน้อยอยู่เคียงข้างหวังหยวนเสมอ หากเป็นเด็กหญิงวัยนี้คนอื่นที่ได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ย่อมต้องหวาดกลัวเป็นธรรมดา! อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด บนพื้นดินก็มีเลือดสีแดงฉานไหลนอง! ดุจดั่งสมรภูมิรบ! แต่เด็กหญิงตัวน้อยกลับไม่แสดงสีหน้าใดออกมา สายตาจ้องมองจางเถี่ยอยู่เสมอมันคือสายตาเคียดแค้นพยาบาท!“เขาเป็นผู้ทำร้ายบิดามารดาของเจ้าใช่หรือไม่?” หวังหยวนถามเด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า “ใช่แล้ว! ข้าจะไม่มีวันลืมรูปร่างหน้าตาและเสียงของเขา!”“เช่นนั้
Last Updated : 2024-10-20
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2066
“เท่าที่ข้ารู้ พรรคทมิฬมีทรัพย์สมบัติมากมาย!”“วันนี้ข้าเรียกพวกเจ้ามาก็เพื่อถามว่าทรัพย์สมบัติเหล่านั้นอยู่ที่ใด?”“ก่อนที่ข้าจะบุกหน้าผา ได้ยินว่าของพวกนั้นถูกขนย้ายไปแล้วจริงหรือไม่?”หวังหยวนมองไปที่โอวหยางอวี่ แล้วถามตรงประเด็นโอวหยางอวี่พูดไม่ออก ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่เอ่ยคำใด“ฮ่าฮ่าฮ่า!”ลั่วเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หัวเราะลั่น“โอวหยางอวี่!”“เจ้าคิดว่าท่านประมุขไม่รู้ความทะเยอทะยานของเจ้าหรือ?”“เรื่องสำคัญเช่นนี้ จะบอกคนชั่วเช่นเจ้าได้อย่างไร?”“ตอนนี้แม้ว่าเจ้าจะประจบสอพลอก็คงไม่มีโอกาสแล้วกระมัง?”นี่...โอวหยางอวี่รู้สึกจนใจ หน้าแดงก่ำ เขาไม่รู้ที่ซ่อนทรัพย์สมบัติจริง ๆ!ไม่เช่นนั้นเขาคงบอกหวังหยวนไปแล้วเพื่อเอาชีวิตรอด!หวังหยวนจะมองความคิดของโอวหยางอวี่ไม่ออกได้อย่างไร?เขาหรี่ตาลง ก่อนจะเตะโอวหยางอวี่ แล้วหันไปพยักหน้าให้หลิ่วหรูเยียน เขาชี้ไปที่โอวหยางอวี่ แล้วกล่าวว่า “คนผู้นี้ไร้ประโยชน์ เจ้าจัดการเขาเถิด!”“จะปล่อยเขาไปหรือจะฆ่าเขาก็สุดแล้วแต่เจ้า ไม่ต้องถามข้า!”หลิ่วหรูเยียนดีใจ รู้สึกซาบซึ้งใจมากส่วนโอวหยางอวี่กลับมีสีหน้าหวาดกลัว รีบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2065
“ได้เลย!”หวังหยวนยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงพาหลิ่วหรูเยียนไปยังสวนหลังบ้านเนื่องจากงานเลี้ยงยังไม่เลิก ทุกคนยังคงดื่มกินอย่างสนุกสนาน หวังหยวนจึงใช้สวนหลังบ้านเป็นสถานที่สอบสวนไม่นานต่งอวี่ก็พาโอวหยางอวี่และลั่วเฉินมา ข้างหลังพวกเขามีทหารหลายคน“ท่านหวัง!”“ท่านโปรดอย่าทำร้ายข้าเลย!”“ก่อนหน้านี้ข้าตาบอด จึงได้ไปอยู่กับตานสยงเฟย แต่ตอนนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว หากท่านให้โอกาสข้า ต่อไปข้ายินดีรับใช้ท่านให้ดีที่สุดขอรับ!”“หากท่านไม่ต้องการใช้ข้าก็ปล่อยข้าไปเถิด ข้าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าท่าน และจะไม่สร้างความเดือดร้อนใด ๆ ให้ท่านแน่นอนขอรับ!”โอวหยางอวี่รีบคุกเข่าลงอ้อนวอนขอความเมตตา!ครั้งก่อน แม้แต่ตอนอยู่บนหน้าผา เขาก็หมดอำนาจแล้ว ได้แต่ถูกขังอยู่ในห้องทุกวันแม้ว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเพราะหวังหยวน แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาเป็นนักโทษ หากไม่สามารถพูดโน้มน้าวหวังหยวนได้ ต่อไปเขาก็คงมีแต่ต้องตายเท่านั้น!วันชื่นคืนสุขผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว!หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ ช่างเป็นคนขี้ขลาดนัก!เพิ่งจะพบหน้ากันก็คุกเข่าขอความเมตตาแล้วหรือ?ครั้งก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2064
หวังหยวนเดินไปหาหลิ่วหรูเยียน แล้วถามด้วยรอยยิ้ม“ข้าจำได้”“เพียงแต่...”หลิ่วหรูเยียนมีท่าทีลังเล ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “เพียงแต่สถานการณ์ตอนนี้ต่างจากตอนนั้น ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผลและรู้จักกาลเทศะ!”“ในเมื่อตานสยงเฟยมีประโยชน์ต่อท่าน ข้าจะฆ่าเขาเพื่อความสาแก่ใจเพียงครู่เดียวได้อย่างไร?”สุดท้ายหลิ่วหรูเยียนก็รีบวิ่งออกไป ไม่อยากเห็นหน้าตานสยงเฟยอีก!ไม่เช่นนั้นนางเกรงว่าตนเองจะอดใจไม่ไหว ลงมือฆ่าเขาจนทำลายแผนการของหวังหยวน!“เจ้าช่างโชคดี”“ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังรักษาหัวไว้บนบ่าได้”หวังหยวนมองตานสยงเฟยด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้เอ่ยคำใด แล้วเดินออกไปข้างหลังมีเพียงเสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจของตานสยงเฟยในเมื่อเขามีไพ่ตายอยู่ในมือก็ไม่ต้องกลัวตาย!สักวันหนึ่ง เขาจะต้องเป็นอิสระ!...“ช้าก่อน!”หลังจากออกจากคุกแล้ว หวังหยวนก็รีบวิ่งตามหลิ่วหรูเยียนไปหลิ่วหรูเยียนหันกลับมามองหวังหยวน แล้วถามด้วยความสงสัยว่า “มีเรื่องอะไรอีกหรือ?”“ข้าแค่อยากถามเจ้าว่า ในบรรดาคนของพรรคทมิฬที่พวกเราจับมาได้มีคนระดับสูงคนอื่น ๆ อีกหรือไม่?”พรรคทมิฬมีรากฐานที่แข็งแกร่ง มีสาวกมากมาย แสดงว่าคงคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2063
ทันใดนั้น ตานสยงเฟยก็หัวเราะลั่น ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง!“ดูเหมือนว่าข้ายังมีประโยชน์อยู่บ้าง สิ่งที่เจ้าต้องการคือทรัพย์สมบัติของข้างั้นหรือ?”“แต่ก็ดี พวกเรามาทำข้อตกลงกัน!”“หากเจ้าปล่อยข้าไป ทรัพย์สมบัติและทรัพยากรทั้งหมดของข้าจะเป็นของเจ้า แต่หากเจ้าไม่ยอมรับข้อเสนอ เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้สิ่งเหล่านั้น!”ตานสยงเฟยกล่าว พร้อมกับจ้องหน้าหวังหยวน“จริงสิ”“หลิ่วหรูเยียนกลายเป็นคนของเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่เชื่อคำพูดข้าก็ลองถามนางดู ว่าทรัพย์สมบัติของข้ามากมายมหาศาลจริงหรือไม่!”“ถามดูก็รู้ผล!”ตานสยงเฟยกล่าวอย่างมั่นใจเหตุผลที่เขาสามารถสร้างพรรคทมิฬและรวบรวมสาวกมากมายจนมีอิทธิพลในดินแดนทั้งเก้าได้ ก็เพราะเขามีทรัพย์สมบัติมหาศาล!แม้ว่าจะเทียบกับหวังหยวนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ใช่ธรรมดาอย่างแน่นอน!อย่างน้อยในดินแดนทั้งเก้าก็ยังมีที่ให้เขายืนหยัดในฐานะผู้นำ!หลิ่วหรูเยียนที่ยืนอยู่ข้างหลังหวังหยวนกำหมัดแน่น ไม่เอ่ยคำใด แต่ทุกคนต่างก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของนาง!ความแค้นเพราะบิดาถูกสังหารนั้นไม่อาจลืมเลือน!ศัตรูอยู่ตรงหน้า แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้ ช่างไร้ความสามารถ!“เขาพูดจริงหรือ?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2062
หลายปีมานี้นางเชื่อคำพูดของตานสยงเฟยมาโดยตลอด คิดว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า แม้กระทั่งเกลียดชังบิดามารดาของตนเองด้วยซ้ำ!เหตุใดพวกเขาจึงทอดทิ้งนาง?ทำให้นางต้องระหกระเหินมานานหลายปี!แต่ทั้งหมดนี้กลับเป็นคำโกหกของตานสยงเฟย บิดามารดาของนางไม่ได้ทอดทิ้งนาง แต่ถูกตานสยงเฟยฆ่าตายต่างหาก!บัดนี้เมื่อความจริงปรากฏ นางจึงอยากไปเคารพหลุมศพของพวกเขา!เป็นการแสดงความกตัญญูและทำให้หมดห่วง“เป็นเช่นนี้เอง”หวังหยวนพยักหน้า“ได้!”“ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าจะพาเจ้าไปที่คุกเอง”“เพื่อป้องกันไม่ให้ตานสยงเฟยใช้อุบายอันใด”หลิ่วหรูเยียนมีท่าทีแปลกไป อาจจะถูกตานสยงเฟยชักจูงได้หลิ่วหรูเยียนไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้า หวังหยวนจึงพานางไปที่คุกที่จวน ทุกคนยังคงดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน!ภายในคุกเนื่องจากตานสยงเฟยและพรรคพวกล้วนเป็นคนชั่ว หวังหยวนจึงสั่งให้ขังพวกเขาไว้ที่ชั้นใต้ดินของคุกที่นี่มักจะใช้ขังนักโทษอุกฉกรรจ์ยิ่งไปกว่านั้น การจะหนีออกไปจากที่นี่ก็ช่างยากเย็นพอ ๆ กับการปีนสู่สวรรค์!“หวังหยวน!”“ข้าสำนึกผิดแล้ว ขอท่านปล่อยข้าไปเถิด!”“ต่อไปนี้ข้ายินดีอยู่เคียงข้างรับใช้ท่าน!”“
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2061
“เจ้าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับข้า แสดงว่าเจ้าคงอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ”“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เล่าให้ข้าฟังสักหน่อยล่ะ อย่างน้อยก็ให้ข้าสนุกขึ้นมาบ้าง”หวังหยวนนั่งลงข้างหลิ่วหรูเยียน เขานั่งไขว่ห้างมือวางบนราวบันไดขณะมองหลิ่วหรูเยียนด้วยรอยยิ้ม“เหตุใดท่านถึงน่ารำคาญนัก?”“ดูไม่ออกหรือว่าข้าไม่อยากคุยกับท่าน?”“รีบกลับไปดื่มกับพวกเขาซะเถอะ จะมานั่งขวางหูขวางตาข้าทำไม?”หลิ่วหรูเยียนกลอกตามองหวังหยวนแท้จริงแล้ว นางเพียงแค่รู้สึกว่างเปล่าหลังจากได้ล้างแค้นสำเร็จ ราวกับชีวิตไม่มีจุดหมายอีกต่อไป นางไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป จึงทำให้ดูเหม่อลอยและเศร้าสร้อยแต่ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่วังหยวนมาที่นี่ นางกลับรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง“ว่ามาสิ เป็นอะไรไป?”หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง“ข้าอยากไปพบตานสยงเฟย”“ครั้งก่อนท่านสัญญากับข้าว่า เมื่อจับตานสยงเฟยได้จะให้ข้าจัดการเขา ยังจำได้หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนถาม“อืม...”หวังหยวนครุ่นคิด ใช้นิ้วเคาะขมับพิจารณาถึงข้อดีข้อเสียเรื่องของพรรคทมิฬเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจตัดสินใจเพียงเพราะคำพูดของคนคนเดียวได้ ยิ่งกว่านั้น เพื่อจับตานสยงเฟย ยังต้องสูญ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2060
“หวังหยวน! เจ้าช่างน่ารังเกียจ! กล้าเล่นงานแบบไม่ทันตั้งตัวหรือ?”ตานสยงเฟยกล่าวอย่างเดือดดาลส่วนโอวหยางอวี่และลั่วเฉินเห็นท่าไม่ดี จึงไม่รีรอ รีบพาผู้ใต้บัญชาหนีลงจากเขา!แต่น่าเสียดาย ที่เชิงเขามีการวางกองกำลังดักไว้แล้ว!ตานสยงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างถูกจับเป็น!การต่อสู้ครั้งนี้ หวังหยวนได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบ!แต่เนื่องจากหน้าผาแห่งนี้ตั้งอยู่ในที่ห่างไกล โดยรอบไม่มีบ้านเรือนหรือเมืองจึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้ซึ่งเป็นสิ่งที่หวังหยวนต้องการเพราะที่นี่คืออาณาจักรต้าเป่ย หากหานเทารู้ว่าเขายกทัพมาในดินแดนของอาณาจักรต้าเป่ย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร พวกเขาก็อาจจะหาเรื่องจู่โจมได้!เมื่อถึงเวลานั้น เรื่องราวคงจะวุ่นวายและเกิดความขัดแย้ง!หลังจากที่จับตานสยงเฟยและพรรคพวกได้แล้ว หวังหยวนจึงรีบกลับเมืองอู่เจียงทันที!ใช้เวลาเพียงวันครึ่งก็กลับมาถึง!ระหว่างทาง แม้ว่าจะมีคนเห็น แต่มีเกาเล่อคอยนำทาง จึงไม่ทำให้คนของอาณาจักรต้าเป่ยรู้ตัว!...ณ ที่ว่าการเมืองอู่เจียงตอนนี้ทุกคนกำลังดื่มฉลองกันอย่างสนุกสนาน!คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คือหวังหยวน!ส่วนเอ้อหู่และคนอื่น ๆ ต่างก็อยู่ที่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2059
หลิ่วหรูเยียนไม่เอ่ยคำใด นางจ้องมองตานสยงเฟยด้วยความโกรธแค้นนางต้องการล้างแค้น!“ชีวิตของเขาเป็นของเจ้า ข้าจะช่วยจับเป็นให้!”“ส่วนต่อไป เจ้าจะจัดการเขาอย่างไรก็สุดแล้วแต่เจ้า!”หวังหยวนกล่าวจบก็หยิบปืนคาบศิลาออกมาจากอก แล้วเล็งไปที่ตานสยงเฟย“ในเมื่อเจ้ารู้จักข้าดี”“เจ้าควรรู้ว่าอาวุธลับของข้าไม่มีผู้ใดเทียบได้ ใช่หรือไม่?”“ข้าแนะนำให้เจ้ายอมจำนนเสีย จะได้ไม่เจ็บตัว!”หวังหยวนเตือนมุมปากของตานสยงเฟยกระตุก เขาสืบเรื่องของหวังหยวนมานาน จึงรู้จักหวังหยวนดี และจำได้ว่าอาวุธในมือของหวังหยวนคืออะไร!ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่ขุนพลที่เก่งกาจก็ยังไม่อาจหลบอาวุธนี้ได้!ทันใดนั้น ตานสยงเฟยก็คว้าตัวสาวกพรรคทมิฬคนหนึ่งมาใช้เป็นโล่มนุษย์!“ปัง!”เสียงปืนดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬคนนั้นล้มลงกับพื้นต้องยอมรับว่าตานสยงเฟยช่างโหดเหี้ยม!เพื่อเอาชีวิตรอด กลับยอมเสียสละชีวิตคนอื่น ช่างน่ารังเกียจ!หวังหยวนยกปืนขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเล็งไปที่ตานสยงเฟย ไม่ให้เขามีโอกาสหนี!“หวังหยวน!”“วันนี้ไว้ชีวิตข้าเถิด ต่อไปข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน!”“เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”“การบีบให้ข้าจนตรอกไม่ได้เป็นผลดีต่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2058
ลั่วเฉินพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีก เพียงแค่รีบพาผู้ใต้บัญชาออกไป!เสียงโห่ร้องแห่งการฆ่าฟันดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬล้มตายเป็นใบไม้ร่วง!ตานสยงเฟยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ!สมาชิกพรรคทมิฬล้วนเป็นคนที่เขาฝึกฝนเอง เขาทุ่มเทมากมายเพื่อสร้างกองกำลังที่แข็งแกร่ง!เดิมทีเขาต้องการครองแผ่นดิน แต่ไม่นึกเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้!สูญเสียกำลังพลไปเยอะมาก!ปัญหาเกิดขึ้นมากมาย!“ตานสยงเฟย! อย่าหนีนะ!”“เจ้าคนสารเลว! หลอกลวงข้ามาหลายปี!”“ไม่เพียงแต่ฆ่าพ่อแม่ข้าเท่านั้น ยังฝึกฝนข้าให้เป็นเครื่องมือทำเรื่องเลวร้ายมากมาย!”“วันนี้พวกเราต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”ขณะที่ตานสยงเฟยกำลังจะลงจากเขา หลิ่วหรูเยียนก็วิ่งเข้ามา ในมือถือกริชเปื้อนเลือด สายตาเย็นชาราวกับคมดาบจ้องมองตานสยงเฟย!“มาคนเดียวหรือ?”เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนมาคนเดียว ตานสยงเฟยก็หัวเราะในลำคอ เขาหันมาคว้าทวนยาวจากมือผู้ใต้บัญชาที่อยู่ด้านข้าง!เหตุผลที่ตานสยงเฟยสร้างฐานะขึ้นมาได้ ไม่ใช่เพียงเพราะเขามีความคิดที่แตกต่าง แต่ยังเป็นเพราะฝีมือของเขาด้วย!ในยุคสงคราม ผู้แข็งแกร่งย่อมเป็นผู้ชนะ!ยิ่งกว่านั้น ฝีมือ
