บทที่ 14

เกวียนล่อกลับเข้าเมือง

หวังหานซานขับเกวียนนำหน้า ต้าหู่ยืนอยู่ด้านหลัง ส่วนเอ้อหู่และหวังซื่อไห่เดินคุยกันตามมา

หวังหยวนอยู่บนเกวียน เขาเอนหลังเพื่อจะพักผ่อน เขายังไม่นอนตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ และเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว

เอ้อหู่พูดอย่างตื่นเต้น "พี่ซื่อไห่ บอกข้าอีกครั้งซิว่าพี่หยวนขายน้ำตาลได้อย่างไร"

“เอ้อหู่ ข้าพูดไปแปดครั้งจนควันจะขึ้นคอแล้ว!”

หวังซือไห่ก้มศีรษะลง และสัมผัสเสื้อผ้าซาตินผืนใหม่ของตนเอง

“ไม่พูดก็ไม่พูด แต่โปรดอย่าลืมเรียกข้าว่าหวังโปลู นี่คือชื่อที่พี่หยวนเปลี่ยนให้ข้า”

เอ้อหู่ทำหน้าตาขึงขัง

หวังซือไห่ยกแขนเสื้อซาตินขึ้นมา "โปลู ทำไมเจ้าถึงไม่เปลี่ยนเสื้อซาตินตัวใหม่ของเจ้าล่ะ ผ้าซาตินสวมใส่สบายมาก สบายกว่าผ้าฝ้ายเสียอีก"

หลังจากออกจากร้านน้ำตาลของโจว หวังหยวนก็ซื้อของหลายอย่าง มีเสื้อผ้าซาตินสองชุดและรองเท้าสำหรับแต่ละคน

เอ้อหู่ชำเลืองมองพ่อซึ่งกำลังขับเกวียนอยู่

เขาจะเก็บเสื้อผ้าใหม่ไว้สวมใส่ในช่วงเทศกาลตรุษจีน แล้วค่อยเอามาอวดหวังซือไห่ตอนนั้น

ชายชราที่กำลังเข็นเกวียนโยนแส้ลงทันที ก่อนจะม้วนเก็บแล้วลากเกวียนเข้าบ้าน

"อา!"

หวังหยวนซึ่งกำลังหลับใหลอยู่ในเกวียนล่อตื่นขึ้นมาและไม่เห็นใครอยู่รอบ ๆ เขาเปิดกล่องทองและเงินก่อนจะพูดว่า "ลุงหานซาน รอสักครู่ ต้าหู่ เอ้อหู่ และซือไห่มานี่ พวกเจ้าเอาไปคนละห้าสิบกว้าน ส่วนลุงหานซานเหนื่อยที่สุด เอาไปหกสิบกว้าน ไม่มีใครคัดค้านใช่ไหม"

"ไม่ ไม่ครับ!"

หวังซือไห่พูดตะกุกตะกัก

เขานึกว่าหวังหยวนจะให้เงินแค่หนึ่งถึงสองกว้าน และมากสุดก็ห้ากว้านเท่านั้น

แต่กลับ...

"...ไม่ มันมากเกินไป หวังหยวน เจ้าซื้อของให้เรามากมาย เราพอใจแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้เงินอีก!"

หวังหานซานส่ายหัว

ต้าหู่และเอ้อหู่แต่ละคนมีห้าสิบกว้าน และเขาได้รับหกสิบกว้าน ซึ่งรวมทั้งหมดเป็นหนึ่งร้อยหกสิบกว้าน

ไม่ว่าจะเป็นการตกปลา การตกปลาด้วยธนู หรือการทำน้ำตาลทรายขาว ล้วนแต่เป็นวิธีการลับของหวังหยวน

หากเขาต้องการหาคนงาน แค่จ้างวันละสามสิบอีแปะก็มีคนจำนวนมากที่อยากทำ

จะรับไว้มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร

"ใช่ รับไว้ไม่ได้แล้ว!"

ต้าหู่และเอ้อหู่เองก็คิดเช่นเดียวกัน

แค่ช่วยเหลือพี่น้อง ได้กินเนื้อแล้ว แถมยังได้ผ้าซาตินผืนใหม่ ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

หวังซือไห่ยังกล่าวอีกว่า "หวังหยวน ข้าเป็นแค่นักเลงหัวไม้ ข้าไม่เคยกินอิ่ม และไม่เคยได้สวมเสื้อผ้าอุ่น ๆ เช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เจอแต่คนดูถูก สองสามวันนี้ที่ติดตามเจ้า ข้าได้กินเนื้อ ได้ดื่มเหล้า และตอนนี้ข้ายังมีผ้าแพรให้สวมอีก ข้าพอใจแล้ว เงินนี่ข้าก็รับไว้ไม่ได้เช่นกัน"

ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ แต่ไม่สามารถรับไว้ได้แล้ว หากรับไว้อีก คงเอาชนะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจไม่ได้

หวังหยวนยิ้ม "ห้าสิบ หกสิบกว้านนี้เยอะแล้วงั้นรึ?"

ต้าหู่ เอ้อหู่ และหวังซือไห่พยักหน้าซ้ำ ๆ ส่วนหวังหานซานทำท่าครุ่นคิด

หวังหยวนกล่าวขึ้น "ที่ดินหนึ่งหมู่มีราคาประมาณห้ากว้าน หัวหน้าหมู่บ้านหลิวโหย่วไฉมีที่ดินสามร้อยหมู่ อย่างน้อยก็หนึ่งพันห้าร้อยกว้าน นี่ไม่นับเงินและอาหารของครอบครัวเขา ของพวกเรานั้นเทียบไม่ได้เลย"

ทั้งสี่พยักหน้าด้วยความประหลาดใจ

หกร้อยกว้านดูเหมือนเยอะ แต่ในความเป็นจริง ยังเทียบกับภูมิหลังครอบครัวของหลิวโหย่วไม่ได้เลย

"แต่ตราบใดที่ทุกคนทำงานร่วมกัน มันก็แค่เรื่องของเวลาก่อนที่จะแซงหน้าพวกเขา"

หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นและยิ้ม "อนาคตจะหกพัน หรือหกหมื่นกว้านก็ไม่ใช่ปัญหา"

"หกพันกว้าน! หกหมื่นกว้าน!"

หวังซือไห่นับนิ้วอย่างอึ้ง ๆ

เขารู้เพียงว่าพันและหมื่นเป็นตัวเลขที่เยอะมาก แต่เขาไม่รู้ว่ามันมากมายแค่ไหน

ต้าหู่และเอ้อหู่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

แม้แต่หวังหานชานที่สงบนิ่งอยู่เสมอก็รู้สึกมีพายุในใจ

“เงินนี้ไม่ได้จะให้พวกเจ้านำไปใช้จ่ายตามอำเภอใจ”

หวังหยวนยัดเงินให้กับคนทั้งสี่ และพูดอย่างจริงจัง "ซือไห่ ต้าหู่ เอ้อหู่ พวกเจ้าเองก็โตแล้ว ถึงเวลาสร้างครอบครัวแล้ว กลับไปสร้างบ้าน แล้วค่อยหาแม่สื่อเพื่อเลือกสะใภ้ที่สวยและนิสัยดี ถ้าเงินไม่พอ ข้าจะโปะให้ จำไว้ว่า เจ้าต้องสร้างบ้านอิฐแปดหลังพร้อมลานภายในบ้าน ข้าจะออกแบบรูปแบบบ้านให้พวกเจ้าเอง หากใครสร้างบ้านด้วยดินและฟาง อนาคตก็อย่าได้มาทำงานกับข้าเชียว"

"แต่งงานกับสะใภ้ และสร้างบ้านอิฐแปดหลัง"

ดวงตาของหวังซือไห่เบิกกว้าง น้ำตาไหลอาบใบหน้าอย่างกะทันหัน เขาคุกเข่าลงบนพื้นทันที "หวังหยวน ชีวิตของข้าเป็นของเจ้า จากนี้ไป หากเจ้าจะให้ข้าไปฆ่าคน หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้น"

เขาไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้เขาจะสามารถกินอาหารสี่อย่าง ดื่มเหล้า นุ่งผ้าแพร สร้างบ้านอิฐ และแต่งงานกับภรรยาที่สวยงามได้ สิ่งเหล่านี้ห่างไกลจากความฝันของเขายิ่งนัก แต่หลังจากใช้เวลาสองวันติดตามหวังหยวน ความฝันทั้งหมดกลับกลายเป็นจริง

"พวกเราก็เช่นกัน!"

ต้าหู่และเอ้อหู่พูดขึ้นพร้อมกัน

แม้ว่าหวังหานซานจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็มองไปที่เงินในมือ และพยักหน้าเล็กน้อย

ในพื้นที่ชนบท พวกเขาแต่งงานกันตอนอายุสิบสามหรือสิบสี่ปี ต้าหู่กับเอ้อหู่ก็ถึงวัยที่จะแต่งงานแล้ว

พวกเขาเคยได้พูดคุยกับแม่สื่อ แต่ฝ่ายหญิงทราบถึงฐานะทางบ้าน ก็ไม่มีใครยอมตกลงแต่งงานด้วยเลย

หวังหานซานเองก็ต้องการทำงานหนักขึ้น เพื่อเก็บเงิน สร้างบ้านอิฐขึ้นอีกสองสามหลัง เพื่อเริ่มสร้างครอบครัวให้กับลูกชายทั้งสองคนของเขา

แต่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาก็มีลูกเพิ่มอีกสามคน ลูกชายทั้งสองคนฝึกศิลปะการต่อสู้กับเขา และพวกเขากินเยอะมาก ๆ หลังจากทำงานหนักหลายปี ครอบครัวเก็บเงินได้เพียงแค่สามกว้านเท่านั้น และลูกชายสองคนก็เข้าสู่วัยแต่งงานแล้ว ไม่รู้ว่าต้องรอถึงปีโหวหรือไม่

ตอนนี้เงินหนึ่งร้อยหกสิบกว้านจะช่วยให้ลูกชายสองคนเริ่มต้นครอบครัว และเริ่มต้นอาชีพได้

หวังหยวนพยุงหวังซือไห่ลุกขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม "จะไปฆ่าใครกัน? เราทุกคนเป็นหนึ่งเดียวกัน ทำงานหนักเพื่อหาเงิน และมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นด้วยกัน"

ทั้งสี่พยักหน้าด้วยความเชื่อมั่น การใช้ชีวิตที่ดีนั้นมีประสิทธิภาพมากกว่าการพูดเรื่องไร้สาระ

“ต้าหู่ เอ้อหู่!"

หวังหานชานมองไปที่เงินในมือของทั้งสอง "ข้าจะช่วยเก็บไว้ให้พวกเจ้าเอง!"

ต้าหู่ยิ้มและยื่นเงินให้พ่อ

เอ้อหูยื่นเงินให้และพึมพำว่า "ท่านพ่อ โปรดเรียกข้าว่าหวังโปลู!"

หวังหานซานยกแส้ขึ้น

เอ้อหู่กระโดดหลบด้วยความตกใจเหมือนลิง

มองไปที่ร่างที่กระฉับกระเฉงของเอ้อหู่ หวังหยวนจึงถามขึ้นว่า "ลุงหานซาน เอ้อหู่เอาชนะเก้าคนได้ในตงซื่อ และน่าวซันเจียงบอกว่าเขาเป็นลูกชายของสำนัก ท่านเป็นคนสอนเขาหรือ"

หวังซือไห่ก็อยากรู้เช่นกัน

หวังหานซานออกจากกองทัพมาห้าปีแล้ว และไม่เคยแสดงกังฟูของเขาเลย บางครั้งต้องแย่งน้ำกันในฤดูร้อนมีคนมาชี้หน้าด่าว่าเขา แต่เขาก็ไม่เคยใช้กำลังต่อหน้าต้าหู่และเอ้อหู่

"...อืม!"

หวังหานซานเงียบไปครู่หนึ่ง "ศิลปะการต่อสู้ที่สืบทอดมาจากผู้บัญชาการเก่าในกองทัพน่ะ!"

หวังหยวนถามด้วยความอยากรู้ "ถ้าอย่างนั้นลุงสามารถล้มได้กี่คน?"

หวังหานซานตอบ "มันก็พูดยาก ขึ้นอยู่กับเป็นคนธรรมดาที่ใช้มือเปล่า หรือว่าใช้อาวุธ หรือชุดเกราะ ตอนนี้ข้านั้นแก่ลงแล้ว น่าจะยังสามารถล้มคนธรรมดามือเปล่าได้สักสิบคน ถ้าคนธรรมดาถือมีดหรือปืน และข้าไม่มีอาวุธ ห้าหรือหกคนสามารถฆ่าข้าได้ ถ้าพวกเขาฝึกในชุดเกราะ สามคนสามารถเอาข้าลงได้แล้ว ดังนั้นในเมือง พวกเราพยายามไม่ลงมือ อันธพาลพวกนั้นมีทั้งมีดและปืน หากถูกล้อมมันจะเป็นอันตรายได้!"

"อืม!"

หวังหยวนมองไปที่ท้องฟ้า "พวกเรารีบไปกันเถอะ ต้องรีบกลับไปก่อนฟ้าจะมืด มิฉะนั้นหลิวโหย่วไฉจะมาทวงหนี้ ซื่อหานอยู่บ้านคนเดียวข้าเกรงว่าพวกมันจะทำอะไรพลการ

...

ปัง ปัง ปัง!

สมุนทั้งสี่เตะบ้านของหวังหยวน

หลิวโหย่วไฉตะโกนสุดเสียง "แซ่หวังเปิดประตูให้ไว วันนี้ได้เวลาชำระหนี้แล้ว อย่ามัวแต่ซ่อนตัวอยู่ที่บ้านเหมือนเต่า รีบออกมาจากบ้านของข้า ยอมเป็นคนรับใช้ของข้าซะดี ๆ และบอกภรรยาเจ้าอาบน้ำอาบท่าให้สะอาด คืนนี้ข้าจะเข้าไปในห้องเจ้าสาว”

สมุนทั้งสี่หัวเราะ

"หลิวโหย่วไฉ เวลาเที่ยงคืนเพิ่งจะเต็มเดือนเท่านั้น สามีของข้าออกไปขายปลา และเขาจะจ่ายคืนให้เมื่อเขากลับมาในตอนกลางคืน ตอนนี้ท่านกำลังบุกลุกพื้นที่ส่วนตัวของพวกข้า"

หลี่ซื่อหานใช้ไม้พองกันประตูเอาไว้

"ขายปลาใช้หนี้งั้นรึ!"

หลิวโหย่วไฉหัวเราะเยาะ "ถ้าเขาจับปลาได้ไม่ถึงหนึ่งหรือสองพันตัว เขาก็ไม่สามารถขายได้ในราคาสี่สิบกว้านหรอก อย่าหลอกข้าด้วยสิ่งนี้เลย รีบเปิดประตูแล้วจ่ายหนี้มาซะ หากไม่เปิด ข้าจะพังประตูเข้าไปแล้ว พังประตูซะ!"

ปัง ปัง ปัง!

สมุนสี่คนช่วยกันพังประตูเข้าไป!