ผู้เป็นพ่อของเย่หนานโจววางถ้วยชาลงบนโต๊ะ พูดเสียงเบา “พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาบอกว่าในใจเขารู้ดี เพราะงั้นเรื่องนี้ก็ปล่อยให้เขาจัดการเองเถอะ”เมื่อเย่ซูเฟินได้ยินคำนี้ก็ยิ่งโกรธหนักขึ้น “ทำไมคุณถึงไม่สนใจอะไรเลยล่ะคะ? ปล่อยให้เขาจัดการเอง แล้วถ้าสุดท้ายจัดการไม่ได้จะทำยังไง!”คนฟังเงยหน้ามองเย่ซูเฟิน ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าจัดการไม่ได้ก็เป็นเรื่องของเขา คุณจะไปยุ่งทำไม?”“ลูกของฉัน ฉันจะไม่สนใจได้ยังไง?” เย่ซูเฟินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นคนฟังมองเธอด้วยแววตาที่แฝงความรังเกียจ ก่อนจะเงียบไม่พูดอะไรอีกเมื่อเห็นเขาทำท่าแบบนี้ เย่ซูเฟินยิ่งรู้สึกกระวนกระวาย “คุณเห็นเขาเป็นลูกของคุณบ้างไหม หลายปีมานี้คุณก็ไม่เคยสนใจเขาเลยนะ บ้านหลังนี้จะมีคุณหรือไม่มีก็ไม่ต่างกัน!”ผู้เป็นสามียังคงพูดอย่างเย็นชาเหมือนเดิม “หลายปีที่ผ่านมา เขาก็อยู่ดีมีสุขไม่ใช่หรือไง?” ราวกับว่าเย่หนานโจวไม่ใช่ลูกของตนเย่ซูเฟินพูดขึ้นว่า “เขาไม่เคยสนิทกับเราเลย แล้วเขาจะดีไปถึงไหนได้! ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ คุณเป็นคนทำลายพวกเรา!”เย่ซูเฟินเริ่มอารมณ์ท่วมท
คำพูดของเย่หนานโจวพุ่งตรงมาที่เธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาสิ่งที่เธอตั้งใจอยากจะเก็บไว้ให้เป็นความทรงจำดี ๆ ในสายตาของเย่หนานโจวกลับกลายเป็นเรื่องน่าขันและเย็นชาเวินหนี่รู้สึกหยันตนเอง “แค่ถามเฉย ๆ เท่านั้นเอง ยังไงมันก็เป็นทริปฟรีถ้าไม่ไปก็คงเสียดาย ฉันไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว มีอะไรอีกไหมคะ?”นัยยะของคำพูดคือ ถ้าไม่มีอะไรอีก เธอก็จะไปแล้วเย่หนานโจวไม่พูดอะไรเวินหนี่ก็ไม่ได้รอให้เขาตอบ เธอเดินออกไปทันทีสิ่งที่เย่หนานโจวไม่คาดคิดก็คือลู่ม่านเซิงกรีดข้อมือตัวเองเสี่ยวหยวนโทรมาอย่างร้อนรน “ประธานเย่ พี่ม่านเซิงบอกว่าเธอไม่เคยคิดจะโยนความผิดทั้งหมดให้กับเวินหนี่ เรื่องรังนกฉันเป็นคนดูแลตอนที่เธอกินเองค่ะ”“ฉันอยู่ข้าง ๆ เธอ ฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง พี่ม่านเซิงบอกว่าไม่อยากให้บริษัทของคุณถูกวิจารณ์ ก็เลยเลือกที่จะใช้ความตายพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง…”เสียงของเสี่ยวหยวนสั่นอย่างหนัก เธอรู้สึกกลัวอย่างแท้จริง“ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?” ใบหน้าของเย่หนานโจวเคร่งเครียดเสี่ยวหยวนร้องไห้ออกมา “ตอนนี้พี่ม่านเซิงยังอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ ประธานเย่คุณมาที่นี่เถอะค่ะ ฉันกลัวว่า…”คำพูดต่อจากน
เวินหนี่หวังว่าเย่หนานโจวจะใจเย็นลงบ้างไม่อย่างนั้นหากเขาพาเธอไปหาลู่ม่านเซิงเพื่อให้เธอไถ่โทษ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับบทลงโทษอะไรบ้าง และถ้าส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง นั่นจะเป็นความเจ็บปวดไปตลอดชีวิตเย่หนานโจวจึงจับไหล่เธอไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้เธอสงบลง “ฉันรู้ ฉันไม่ได้จะพาเธอไปหาลู่ม่านเซิง ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน งั้นโทรหาถังเยาให้มารับเธอดีไหม?”ด้วยสภาพจิตใจของเวินหนี่ตอนนี้ เย่หนานโจวเองก็ไม่สบายใจที่จะปล่อยให้เธอไปคนเดียวเวินหนี่มองเย่หนานโจวด้วยความไม่เชื่อสุดท้ายเมื่อเห็นว่าเย่หนานโจวไม่พูดอะไร เธอจึงรีบโทรหาถังเยาอย่างรวดเร็ว “ถังเยา ฉันจะส่งพิกัดไปให้นะ เธอมารับฉันตอนนี้เลย…”น้ำเสียงของเวินหนี่สั่นเครือถังเยาได้ยินเสียงสั่นเครือของเวินหนี่ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”ตอนที่เวินหนี่ส่งพิกัดให้ถังเยา มือของเธอสั่นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งเธอทำทุกอย่างเสร็จ เย่หนานโจวจึงเอ่ยถามขึ้น “ตอนนี้เธอน่าจะเชื่อฉันแล้วนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอไปหาลู่ม่านเซิง”เวินหนี่รู้สึกเหมือนมีอะไรติดคอ ไม่รู้จะตอบคำพูดของเย่หนานโจวอย่างไรและไม่รู้จะอธิบายความรู้ส
เมื่อได้ยินดังนั้น ถังเยาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วพวกเขาคงมีปัญหากันอยู่ก่อนหน้านี้ด้วยถังเยาหัวเราะเยาะ “แค่ทำท่าว่าจะฆ่าตัวตายเท่านั้นเอง ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอจะกรีดข้อมือจริงหรือเปล่า แล้วของขวัญนั่นผู้ผลิตก็ยืนยันว่าไม่มีการแกะบรรจุภัณฑ์ออกเป็นครั้งที่สอง ดังนั้นปัญหาน่าจะอยู่ที่ตัวลู่ม่านเซิงเองนั่นแหละ”พูดตรง ๆ ก็คือลู่ม่านเซิงต้องการใช้การฆ่าตัวตายเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน ให้ทุกคนรู้ว่าเธอใช้วิธีนี้เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองบางคนก็จะเชื่อว่า ลู่ม่านเซิงยอมตายเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง แล้วจะหันกลับมาสงสัยและโจมตีเวินหนี่แทนลู่ม่านเซิงเดินหมากที่เสี่ยงมากในครั้งนี้เวินหนี่ไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจเธอกลับรู้สึกหนักอึ้งแม้สิ่งที่ลู่ม่านเซิงจะทำก็เป็นเรื่องของเธอ แต่ประเด็นสำคัญคือเย่หนานโจวคงไม่มีวันปล่อยให้คนรักของเขาเกิดเรื่อง รวมถึงเย่ซูเฟินที่ก็ห่วงใยลู่ม่านเซิงมากเช่นกันขณะที่ถังเยาขับรถไปเธอก็พูดถึงเย่ซูเฟินด้วย “มันน่าขำจริง ๆ เธอยังไม่ได้หย่ากับเย่หนานโจวเลย นี่มันศตวรรษที่ 21 แล้ว แม่สามีของเธอคิดจะให้ลู่ม่านเซิงเป็นนางบำเรอของเย่หนานโจว
"การโจมตีของชาวเน็ตมันรุนแรงเกินไป ฉันอยากออกจากโรงพยาบาล" เสียงของลู่ม่านเซิงแหบแห้ง และน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีคลออยู่ในดวงตาของเธอท่าทางของลู่ม่านเซิงในตอนนี้ดูน่าสงสารและอ่อนแอเย่หนานโจวตอบกลับ "ฉันจะให้เผยชิงจัดการเรื่องนี้ แต่จากสภาพร่างกายของเธอตอนนี้ เธอควรพักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน ฉันจะให้เผยชิงหาบอดี้การ์ดมาคุ้มกัน จะไม่เกิดเรื่องที่เธอกังวล"ลู่ม่านเซิงรู้ดีว่า แม้ว่าเย่หนานโจวจะพูดแบบนี้ แต่จริง ๆ แล้วเขาก็ยังรักษาระยะห่างจากเธออยู่ดี ตั้งแต่เกิดเรื่องมาจนถึงตอนนี้ เย่หนานโจวไม่เคยพูดถึงเวินหนี่เลยในใจของเย่หนานโจว เขายังคงปกป้องเวินหนี่อยู่มาก"สิ่งที่คุณจัดการฉันไม่ได้กังวลหรอก แต่หนานโจวคุณไม่รู้หรอกว่าคนในโลกออนไลน์น่ากลัวขนาดไหน ฉันรับไม่ไหวจริง ๆ ฉันถึงได้... ถึงได้..."สุดท้ายลู่ม่านเซิงก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ เธอร้องไห้จนแทบพูดไม่เป็นเสียงแต่เธอก็ยังถามถึงประเด็นสำคัญ "พี่หนานโจว คุณจะมีเวลามาหาฉันบ้างไหม?"เย่หนานโจวยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอ "ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยมีเวลา ฉันตกลงกับเวินหนี่ไว้แล้วว่าจะพาเธอไปเที่ยวที่ประเทศฝรั่งเศส"ลู่ม่านเซิงแทบไม่อยากเ
รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นยังคงไม่หายไปและเสียงของเขาก็ยังคงนุ่มนวลเช่นเดิม “เธอบอกแล้ว ฉันก็แค่ผ่านมาเลยเอาของมาฝากให้เธอหน่อยเท่านั้นเอง”ใบหน้าของถังเยาไม่ค่อยดีนัก เธอแค่นหัวเราะ “ของที่นายบอกว่าผ่านมาเลยเอามาฝากก็คือดอกไม้เนี่ยนะ?”“ใช่” ชายคนนั้นไม่ได้ปฏิเสธเสียงของถังเยาเย็นชา “ฉันไม่สนใจของพวกนี้ ถ้านายยังมารบกวนฉันอีก ฉันไม่เกรงใจแล้วนะ ฉันจะแจ้งตำรวจ”เวินหนี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อึ้งไป เธอไม่คิดว่าถังเยาจะเย็นชากับผู้ชายคนนี้ขนาดนี้เขาดูดีทั้งหน้าตาและบุคลิกแต่เขาคนนั้นกลับไม่โกรธ แถมยังยิ้มและพูดอย่างใจเย็น “ก็ฉันซื้อดอกไม้นี่มาแล้ว ดอกไม้กับผู้หญิงสวย ๆ น่ะมันเข้ากันดีออก เธอช่วยเห็นแกความลำบากที่ฉันอุตส่าห์มา รับไว้หน่อยเถอะนะ”ถังเยาพูดเสียงเย็น “เลี้ยวซ้ายไปเจอถังขยะ ขอบคุณ”คนพูดไม่แม้แต่จะมองชายคนนั้นสักนิดในวินาทีต่อมาถังเยาก็เลื่อนกระจกขึ้นชายคนนั้นยืนอยู่ไม่กี่วินาที ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับช่อดอกไม้ เวินหนี่มองเห็นแผ่นหลังของเขา ซึ่งดูเหงาหงอยไม่น้อย"เราไปบ้านกันก่อนเถอะ" หลังจากรอสักพัก ถังเยาจึงเอ่ยปากขณะที่ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ถังเยาก็พูดคุยกับเว
เวินหนี่พยักหน้า "มีเหตุผลนะ"ถังเยาพูดต่อ "งั้นก็คอยดูก่อนว่าประธานเย่ของเธอจะทำตามสัญญาหรือเปล่า ถ้าไม่ทำ ก็ทำตามที่ฉันบอกทีละขั้นตอน ยังไงเธอก็แค่ต้องหย่าให้สำเร็จแล้วก็เดินจากไป ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น""โอเค"ยังไงก็ค่อยดูกันตอนนั้น…เย่หนานโจวไปที่บริษัทตระกูลเย่“เวินหนี่ชงกาแฟให้หน่อย”หลังจากจัดการกับเอกสารจำนวนมาก เขาก็รู้สึกเหนื่อยล้า ขณะที่กำลังนวดขมับอยู่ เขาก็เรียกชื่อเวินหนี่ออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ทันทีที่พูดออกมา เย่หนานโจวก็ตระหนักถึงปัญหาเวินหนี่ไม่ได้อยู่ที่บริษัทอีกแล้ว ตอนนี้เธออยู่กับถังเยาในห้องทำงานที่เงียบสงบ ไม่มีเงาของเวินหนี่ แต่เขากลับเผลอเรียกเธอออกมาโดยไม่รู้ตัว!ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นก็ค่อย ๆ ลอยมาในอากาศแถมยังมีกลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้เจืออยู่เล็กน้อย“ประธานเย่ นี่คือกาแฟที่คุณชอบค่ะ”เสียงที่สุภาพดังขึ้นข้างหูของเย่หนานโจว เขาเห็นฉู่ซวงถือถ้วยกาแฟเดินตรงมาหาเขาฉู่ซวงสูงกว่าเวินหนี่เล็กน้อย แต่เธอไม่ขาวเท่าเวินหนี่ ใบหน้าของเธอก็ไม่ได้โดดเด่นเท่าและการแต่งตัวของเธอก็แตกต่างจากเวินหนี่อย่างสิ้นเชิงวันนี้ฉู่ซวงไม่ไ
รอยยิ้มที่มุมปากของเย่หนานโจวหายไปในทันที“ตึง!”ฉู่ซวงล้มลงอย่างแรงบนพื้น ท่าทางดูน่าอับอายและเจ็บจริง ๆน้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตาของเธอ แต่เธอก็ทำได้เพียงขอโทษเย่หนานโจว “ขอโทษค่ะ ประธานเย่ ดูเหมือนว่าฉันจะข้อเท้าพลิก ฉัน...ฉันมันน่าตายจริง ๆ!”“ใช่ เธอน่าตายจริง ๆ!” เย่หนานโจวพูดอย่างไม่สนใจ “แค่นี้คิดว่าจะหลอกฉันได้งั้นเหรอ?”ฉู่ซวงตกใจ " ! "เย่หนานโจวรู้ทันทุกอย่างราวกับมีภาพสะท้อนอยู่ในใจแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถยอมรับได้จึงรีบปฏิเสธ "ประธานเย่ คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันแค่ล้มลงแล้วกาแฟหกจริง ๆ ค่ะ ประธานเย่ดูสิ มันเป็นเพราะรองเท้าที่ฉันซื้อไม่ดีเลยทำให้ฉันล้ม"เสียงของฉู่ซวงเริ่มแหบแห้งและท่าทางของเธอก็ดูอับอายไม่น้อยรองเท้าของเธอส้นหลุดออกมาจริง ๆ แต่เย่หนานโจวไม่ได้สนใจดูเลยเสียงของเย่หนานโจวเย็นชา “ถ้าเธอไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นก็ดี แต่คิดว่าเธอทำแบบนี้แล้วมันดีงั้นเหรอ?”“ขอโทษค่ะประธานเย่ ฉันรู้ว่าฉันเป็นแค่เลขาฝึกงานของคุณและฉันก็เป็นตัวแทนของภาพลักษณ์บริษัท แต่ฉันเพิ่งเรียนจบมา เงินในมือฉันก็ไม่ได้มีมากนัก...”ยิ่งพูด ฉู่ซวงก็ยิ่งรู้สึกไม่มีความมั่นใจเย่หนานโจวไม่แม
อาจ้านตอบว่า “ช้าอีกหน่อยแล้วกัน สถานที่เดิม”หญิงผมแดงยิ้มอย่างมีเลศนัย “ได้เลย ฉันจะรอคุณตรงเวลานะ”พูดจบหญิงผมแดงก็รีบเดินออกจากบริเวณของเขาไป พอเธอจากไปแล้ว อาจ้านก็ค่อย ๆ เอาหัวใจของสัตว์กลับใส่ที่เดิม จากนั้นเขาก็เย็บปิดแผลอย่างประณีต แม้ว่าเมื่อครู่จะดูโหดร้ายเลือดสาดสักแค่ไหน แต่ในตอนนี้หัวใจของสัตว์นั้นก็ยังสามารถเต้นได้อีกครั้งเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว อาจ้านถอดถุงมือที่เปื้อนเลือดออก ล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อและสบู่หลายรอบ จนกระทั่งไม่เหลือกลิ่นใด ๆ แล้วจึงออกไป เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังฟาร์มที่หน้าประตูมีคนยืนเฝ้าอยู่ พอเห็นรถของอาจ้านเข้ามาก็รีบเปิดประตูให้เข้าไป ด้านในฟาร์มมีการปลูกดอกไม้บางชนิดตกแต่งไว้ แต่มีเพียงสตรอเบอร์รีเท่านั้นที่เป็นพืชหลักของฟาร์มสตรอเบอร์รีในแปลงไม่ได้ถูกเก็บไปขาย หลายลูกปล่อยให้เน่าอยู่บนพื้น อาจ้านลงจากรถ สายตาเขาเหลือบมองทุ่งสตรอเบอร์รีที่ได้รับการดูแลมาอย่างดีอย่างพอใจ บนใบหน้าจึงเผยรอยยิ้มจาง ๆผู้คุมหน้าประตูส่งตะกร้าให้ อาจ้านรับตะกร้ามาแล้วเดินตรงเข้าสู่แปลงสตรอเบอร์รี ทุ่งเบื้องหน้าเต็มไปด้วยผลสตรอเบอร์รีที่สุกงอมจนเป็นส
[ฉันว่าคุณพูดถูกนะ เทียบกันแล้วฉันชอบคลิปสั้นของจางจื่อฉีมากกว่า ชอบบทของเธอในละครเรื่องนั้นจริงๆ!]ใบหน้าของลู่ม่านเซิงแทบเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธคนพวกนี้พูดบ้าอะไรกัน! บอกว่าจางจื่อฉีถ่ายได้ดีกว่าเธออย่างนั้นหรือ? เป็นไปได้ยังไง! เธอหน้าตาสวยกว่าจางจื่อฉีตั้งเยอะผู้ช่วยของเธอที่อยู่ข้าง ๆ เห็นยอดไลค์ในคลิปสั้นของจางจื่อฉีพุ่งทะลุสิบล้านแล้ว จึงพูดจาดูถูกขึ้นมาทันที “พวกชาวเน็ตเขียนอะไรกัน เห็น ๆ อยู่ว่าคุณเซิงสวยกว่า จางจื่อฉีน่ะอาศัยแค่กระแสความทรงจำ ไม่ได้มีความสามารถจริงจังอะไรเลย แถมดันไปถ่ายคลิปสั้นแบบนี้อีก มันเป็นสิ่งที่คนธรรมดาเขาเล่นกันทั้งนั้น ดาราจะไปโพสต์คลิปบนแอปแบบนี้ได้ยังไง ไร้เกียรติมาก!”ผู้ช่วยของเธอดูถูกวิธีการนี้มาก เพราะส่วนใหญ่ดาราที่โพสต์บนแอปสั้นมักจะเป็นพวกที่ไม่ค่อยดัง พยายามหารายได้จากตรงนี้ เธอจึงไม่สนใจสิ่งนี้เลย“อ๊า!” ลู่ม่านเซิงโมโหถึงกับปามือถือลงพื้น!ผู้ช่วยที่ตอนแรกตั้งใจจะปลอบเธอ ถึงกับหน้าซีดเมื่อเห็นลู่ม่านเซิงปามือถือด้วยความโกรธ “คุณเซิง…”ลู่ม่านเซิงโกรธจนตาแดงก่ำ “ทำไมยอดไลค์ของจางจื่อฉีถึงได้ถึงสิบล้าน มีคนชอบเธอตั้งมา
ทางด้านลู่ม่านเซิงก็กำลังถ่ายทำเช่นกันเธอแต่งกายสไตล์ย้อนยุคแบบเดียวกับจางจื่อฉี“ดีมากเลย เซิงเซิง สวยมาก!” ช่างภาพกล่าวพลางถ่ายจากหลายมุม“มุมนี้ดูดีมาก ได้ภาพสวยเลย!”ช่างภาพชมเธอไม่หยุดระหว่างถ่ายทำลู่ม่านเซิงเองก็มั่นใจในตัวเองสูง เธอตั้งใจถ่ายมาก เพราะรู้ดีว่าเสน่ห์และความงามของเธอเหนือกว่าจางจื่อฉี ซึ่งในวงการบันเทิงแล้ว ความงามถือเป็นข้อได้เปรียบอย่างหนึ่ง หลายคนดังได้จากเพียงรูปลักษณ์เธอเองก็แสดงละครได้ดี แถมยังมีหน้าตาที่โดดเด่น จึงมั่นใจว่าจะเอาชนะจางจื่อฉีได้แน่นอนจริง ๆ แล้วเป้าหมายของเธอไม่ใช่จางจื่อฉี แต่เป็นเวินหนี่เธอจงใจไม่ให้ความร่วมมือกับจางจื่อฉีเพื่อโค่นล้มเวินหนี่ หากเธอชนะจางจื่อฉีได้ ก็จะถือว่าชนะเวินหนี่ด้วยและหากชนะครั้งนี้ก็จะมีครั้งต่อไปเมื่อดูภาพถ่ายของตัวเอง เธอก็พึงพอใจมาก เชื่อมั่นว่าจะขึ้นเทรนด์ในโลกออนไลน์ได้“รีบปล่อยภาพนี้ไปให้เร็วที่สุดนะ ใช้ความร้อนแรงของงานในวันนี้ให้เต็มที่” ลู่ม่านเซิงสั่ง“แน่นอนครับ คาดว่าค่ำนี้น่าจะได้เห็นกันแล้ว!”ริมฝีปากของลู่ม่านเซิงเผยรอยยิ้มมั่นใจ คิดว่าความสำเร็จอยู่ในมือเธอแล้วค่ำวันนั้น สื่อ
เธอยังคงเป็นคนของบริษัทเย่หนานโจว หากเกิดปัญหาอะไรขึ้น บริษัทก็ย่อมต้องคุ้มครองเธออยู่แล้ว ช่วงนี้ยังมีข่าวมากมายที่ออกมาช่วยลบล้างข่าวเสียของลู่ม่านเซิงอีกด้วยเวินหนี่มองลู่ม่านเซิงในชุดนี้อย่างเย้ยหยัน “เลียนแบบจนได้ดี มันสนุกมากไหม?”คำพูดนี้จี้จุดของลู่ม่านเซิง แต่คราวนี้เธอไม่สนใจ เธอต้องการชนะเสียครั้งหนึ่ง จึงยิ้มตอบอย่างมั่นใจ “เวินหนี่ เธอไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิง จะไปรู้ได้ยังไงว่าอะไรที่คนดูชอบ คนที่สวยก็ย่อมมีคนติดตามมากกว่า หรือเธอว่าไม่จริง?”ความหมายก็คือเธอเชื่อว่าตัวเองสวยกว่าจางจื่อฉี แต่แม้ว่าลู่ม่านเซิงจะพูดอย่างนั้น จางจื่อฉีก็มีฝีมือการแสดงที่เหนือกว่า ความเป็นนักแสดงมืออาชีพทำให้ไม่จำเป็นต้องแข่งขันกันเรื่องความสวยจางจื่อฉียืนอยู่อย่างสงบ สีหน้าเยือกเย็น ไม่คิดจะโต้เถียงใด ๆ กับลู่ม่านเซิง ราวกับไม่อยากเสียเวลาถกเถียงกับเธอเลยเวินหนี่ก็ไม่ได้สนใจจะโต้แย้งอะไรในเรื่องนี้ เธอเอ่ยขึ้นเพื่อให้ลู่ม่านเซิงเข้าใจอย่างชัดเจนว่า การพึ่งพาคนอื่นนั้นไม่ได้ยั่งยืน “ในเมื่อเธอชอบนัก ก็เอาไปเถอะ จางจื่อฉีไม่ใช่ว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้ใช้ที่นี่”พอเห็นเวินหนี่รู
เวินหนี่ถ่ายรูปให้จางจื่อฉีไปหลายรูป แม้เธอจะไม่ใช่คนที่โดดเด่นเพราะความสวยงาม แต่ด้วยฝีมือการแสดงของเธอที่ยอดเยี่ยม ก็ทำให้นักแสดงชายหลายคนมีชื่อเสียงได้เช่นกัน ความไม่ถือตัวและความเป็นกันเองของจางจื่อฉีเป็นสิ่งที่เวินหนี่ชื่นชมเมื่อการแสดงแฟชั่นโชว์เกือบสิ้นสุดลง เวินหนี่เดินหาช่างภาพเพื่อนำไปถ่ายภาพเสร็จสมบูรณ์พอเสี่ยวอิ่งเห็นจางจื่อฉี เธอก็ร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้น “จางจื่อฉี! ฉันได้เจอตัวจริงแล้ว!”เวินหนี่เห็นเสี่ยวอิ่งมีปฏิกิริยาขนาดนี้ก็อดแซวไม่ได้ “ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?”เสี่ยวอิ่งตอบอย่างไม่ลังเล “แน่นอนสิ! ฉันดูละครที่เธอเล่นมาตั้งหลายเรื่อง นี่มันเหมือนฝันไปเลย ฉันได้เจอไอดอลของฉัน ฉันชอบเธอมาก ๆ เลยล่ะ!”จางจื่อฉียิ้มแล้วเดินเข้ามาทักทาย “สวัสดี ฉันคือจางจื่อฉีค่ะ” เธอเอื้อมมือออกไปจับมือกับเสี่ยวอิ่งเสี่ยวอิ่งมองมือของจางจื่อฉีด้วยความตื่นเต้น ราวกับอยู่ในความฝัน เธอจับมือจางจื่อฉีแล้วพูดอย่างซาบซึ้งจนแทบร้องไห้ “นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า? ฉันดูละครที่คุณแสดงมาทุกเรื่องเลยนะคะ ฉันรู้ประวัติของคุณด้วย คุณมาจากต่างจังหวัดแล้วต่อสู้ในวงการบันเทิงตั้งนาน ฉ
เมื่อเปรียบเทียบความสามารถของลู่ม่านเซิงในการสร้างกระแสดังในทางลบ กับความหยิ่งในศักดิ์ศรีของจางจื่อฉีที่ปฏิเสธไม่รับเล่นบทละครที่ไม่ได้คุณภาพแล้ว เวินหนี่ก็รู้สึกได้ถึงความจริงที่ว่าในวงการบันเทิงยุคนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นและดับลงอย่างรวดเร็ว นักแสดงหน้าใหม่ผลัดเปลี่ยนมาแทนที่อย่างรวดเร็ว ขณะที่คนเก่าก็ถูกลืมไปได้ง่ายบางคนอาจโด่งดังจากละครเรื่องเดียว แต่ถ้าไม่มีผลงานต่อไปคอยสนับสนุนจากคนดังแถวหน้าก็อาจตกไปเป็นระดับล่างได้ในพริบตา การแข่งขันในวงการนี้โหดร้ายและไร้ปรานี ต่อให้เวินหนี่ไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิงเอง เธอก็ยังเห็นความเป็นจริงเหล่านี้ได้อย่างชัดเจนแม้การเล่นละครที่ด้อยคุณภาพจะทำให้ชื่อเสียงไม่ดี แต่ถ้ามันสามารถเรียกความสนใจจากผู้คนได้ นักแสดงคนนั้นก็สามารถนับเป็น ‘สินค้าทางการตลาด’ ที่ประสบความสำเร็จแล้วเวินหนี่มองจางจื่อฉีและพูดว่า “คุณเป็นนักแสดงที่ดีค่ะ ไม่ใช่แค่ฝีมือการแสดงที่ดี แต่ยังไม่ยอมตามกระแสแบบทั่วไป คนที่เป็นแบบนี้หาได้ยากมาก ขอให้เชื่อเถอะค่ะว่าสักวันคุณจะต้องโด่งดังแน่นอน”จางจื่อฉีรู้สึกดีใจเมื่อได้ยินคำชมจากเวินหนี่ เธอจึงยิ้มและพูดด้วยความขอบคุณ “ตอนน
นักข่าวที่มางานนี้ไม่ได้มีเพียงแค่พวกเธอ เพราะสื่อออนไลน์พัฒนาไปไว ทุกคนต่างก็พยายามเป็นคนแรกในการปล่อยข่าว รายงานแรกที่แม่นยำที่สุดย่อมได้เรตติ้งดีที่สุดแม้งานเดินแบบเวทีทีสเตจนี้จะไม่ใช่ข่าวใหญ่ แต่การถ่ายทอดสดก็ทำให้ทุกสื่อแข่งกันเพื่อเป็นอันดับหนึ่งของกระแสบนรันเวย์ตอนนี้มีนางแบบเดินอยู่บ้างแล้ว บรรดาดาราหลายคนก็อยู่ที่นั่งฝั่งผู้ชม เวินหนี่กำลังมองหามุมที่ดีที่สุดในการถ่ายภาพ“คุณเวิน”ทันใดนั้นเสียงเรียกเธอก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เวินหนี่หันกลับไปก็พบว่าจางจื่อฉีกำลังยืนอยู่ตรงนั้น เธอเหลือบมองไปรอบ ๆ เห็นแต่ทีมงานและดาราที่อยู่ด้านใน“คุณจาง ทำไมคุณถึงออกมาอยู่ตรงนี้คะ?”จางจื่อฉีตอบอย่างเป็นกันเอง “ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณจางหรอก เรียกว่าจื่อฉีก็พอ”เวินหนี่รู้สึกดีกับอีกฝ่ายอยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงออกมาอยู่ตรงนี้ล่ะคะ? เข้าไปด้านในเถอะนะ ตรงนี้มีแต่ทีมงาน เดี๋ยวถ้าโดนนักข่าวรุมถ่ายจะลำบากเอานะคะ!”เวินหนี่รู้ดีว่าพวกนักข่าวนั้นดุดันแค่ไหน การที่จางจื่อฉีออกมาแบบนี้อาจทำให้เธอเสี่ยงต่ออันตรายได้จางจื่อฉีไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร เธอมองไปยังพวกนักข่าวและช่างภาพที่กำล
เย่หนานโจวหัวเราะเย็นชา “เคยเห็นการยินยอมพร้อมใจแบบนี้ด้วยหรือไง?”ปลายสายถึงกับเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็ในเมื่อทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ก็ควรจะรับผิดชอบตัวเอง ไม่ถึงกับถูกหลอกกันง่าย ๆ เขารู้สึกว่าเย่หนานโจวกังวลเกินไปแต่พอคิดอีกที คงเป็นเพราะความห่วงใยที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ จึงเข้าใจได้ว่าความกังวลของเย่หนานโจวก็มีเหตุผลอยู่เย่หนานโจวเปิดม่านหน้าต่างออก มองออกไปข้างนอก ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความกังวลใจ "เธอแทบไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเลย ถ้ามีใครสักคนเข้ามาหว่านล้อมไม่กี่คำแล้วเธอดันหลงเชื่อขึ้นมาล่ะ? มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย"ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้น เขาจะประมาทไม่ได้เลยแม้แต่น้อยหลังจากวางสาย เย่หนานโจวเดินกลับไปที่ห้องเปลี่ยนชุด เวินหนี่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยและเดินออกมาพอดี เห็นเขาเดินเข้ามาตรงเวลา เธอจึงหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา “ฉันจัดการเองได้”เย่หนานโจวไม่คัดค้าน แต่จ้องมองเธอแล้วกล่าวว่า “ฉันต้องไปทำธุระสักพัก คราวหน้าค่อยมาใหม่แล้วกัน”“ค่ะ” เวินหนี่พูดขณะเป่าผม โดยไม่หันไปมองเขาเมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย เวินหนี่เดินออกมาพร้อมกับเย่หนานโจว“หน
เย่หนานโจวมองเวินหนี่ด้วยสายตาที่จับจ้องไปยังเธอไม่วางตาโดนมองแบบนี้แล้ว เวินหนี่ก็เริ่มรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย “ว่ายน้ำเสร็จแล้วหรือยังคะ? ถ้าเสร็จแล้ว ช่วยปล่อยให้ฉันออกไปจะได้ไหม?”เย่หนานโจวสบตาเธอด้วยแววตาที่ลึกล้ำขึ้นทุกที “เธอไม่ได้โกหกฉันแน่นะ?”เวินหนี่ใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนร่างกายถูกพันธนาการไว้ด้วยเส้นเชือกที่มองไม่เห็น เธอจึงเงยหน้าขึ้นจ้องตาเขากลับ “ฉันไม่ได้โกหก”เย่หนานโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่อย ๆ คลายมือที่จับเธอไว้ แล้วพูดเสียงต่ำ “เธอโกหกฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง ฉันจะไม่ยอมให้เธอโกหกอีกเป็นครั้งที่สอง”เวินหนี่นิ่งเงียบ ตอนนี้ในสถานการณ์ระหว่างพวกเขา ไม่ว่ามันจะเป็นการโกหกหรือไม่ ก็แทบไม่มีความสำคัญอะไรอีกแล้ว การปกป้องตัวเองด้วยการโกหกก็เป็นเรื่องหนึ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เย่หนานโจวไม่ทำให้เธอลำบากใจไปมากกว่านี้ เขาปล่อยให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนชุดที่เตรียมไว้ให้เวินหนี่เดินเข้าไปข้างในทันที แล้วเลขาหญิงก็ตามเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ เป็นชุดกีฬาที่สวมใส่สบายและโปร่ง “คุณเวินคะ นี่เป็นชุดที่ท่านประธานเตรียมไว้ให้ค่ะ”เวินหนี่ทั้งตัวเปียกชุ่มไปหม