วราลีหน้าซีดลงอีก คิดในใจอย่างมึนงง ‘จะมีโผล่มาอีกหรือเปล่าเหรอ’ นี่รติวรรธน์เจ้าชู้ขนาดนี้เลยหรือ แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ได้ยินมันกลับฝังแน่นอยู่ในอก
“ถ้าคุณพ่อกลัว ก็รีบหาฤกษ์แต่งงานให้ผมสิครับ ทุกอย่างมันจะได้จบ...”
รติวรรธน์เอ่ยขึ้นเสียงกระด้าง ขณะก้าวยาว ๆ เดินหนีออกไปจากห้องอาหาร ท่านนายพลดรุณมองตามหลังบุตรชายคนเล็กไปด้วยความเดือดดาล ก่อนจะคำรามออกมา
“แน่นอน... แกได้แต่งแน่ไอ้วรรธน์!”
“คุณพี่คะ อายคุณภพกับหนูลีบ้างสิคะ” นางชนิสาเอ่ยปราม ขณะหันไปมาก้มหน้าขอโทษคนทั้งสอง
“ก็คุณดูไอ้ลูกรักของคุณสิ ดูมันเถียงผม...” ท่านนายพลกล่าวกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะหันไปคุยกับสมภพ
“ที่ผมเชิญพี่ภพมาวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละครับ ผมอยากจะขอเปลี่ยนเจ้าบ่าวให้หนูลี เป็นเจ้าวรรธน์ ไม่รู้ว่าพี่ภพจะว่ายังไง...”
นายสมภพยิ้มน้อย ๆ ขณะหันไปจ้องหน้าบุตรสาวพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจตอบออกมา “เมื่อวานคุณสาก็โทรไปแจ้งเรื่องนี้ทีแล้วละครับ ซึ่งผมก็ได้คุยกับวราลีไปบ้างแล้ว และแกก็ไม่ขัดข้องอะไรที่ทางท่านนายพลจะเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าว...”
“จริงหรือหนูลี” นางชนิสาถามอย่างดีใจ ขณะที่วราลีได้แต่ระบายยิ้มอย่างเอียงอาย
“ค่ะ หนูไม่ขัดข้อง...”
“แต่ผมขัดข้องครับ ผมไม่ยอมยกคู่หมั้นให้กับใคร ผมรักวราลี” วิธวินท์ขัดขึ้น ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือวิธ เอาน่า... แล้วพ่อจะหาคู่หมั้นให้ใหม่ เชื่อพ่อ...”
ท่านนายพลดรุณหันไปหว่านล้อมบุตรชายคนโปรด วิธวินท์ที่ยังไม่ได้ถอดหน้ากากของลูกที่แสนดีออกจึงแย้งไม่ได้ถนัดนัก จำต้องก้มหน้านิ่งเงียบ เก็บความแค้นไว้ในอก
“ครับคุณพ่อ...”
“เห็นไหมคุณสา เจ้าวิธมันว่านอนสอนง่ายแค่ไหน พูดอะไรก็เชื่อ ไม่เคยเถียงพ่อแม่สักคำ ผิดกับไอ้เจ้าวรรธน์ที่เถียงคำไม่ตกฟาก ค้านหัวชนฝา”
วิธวินท์ฝืนยิ้มออกมา เมื่อบิดาเอ่ยชมกลางโต๊ะอาหาร แม้ว่าในใจจะร้อนดั่งไฟเผาก็ตาม คิดว่าเขาจะยอมปล่อยให้วราลี ผู้หญิงที่เขาหมายตามาตั้งหลายปีตกไปอยู่ในมือของเจ้าน้องระยำอย่างงั้นเหรอ...
ฝันไปเถอะ... หากเขาไม่ได้หล่อนมาเป็นเจ้าสาว เขาก็ต้องได้ตัวหล่อนก่อนไอ้รติวรรธน์ เหมือนกับที่เขาเคยได้คนรักของมันเมื่อหลายปีก่อน
ชนิสาเลือกที่จะไม่ตอบ หล่อนหันไปคุยกับสมภพแทน “ถ้าพี่ภพกับหนูลีไม่มีปัญหาอะไร งั้นสาก็จะได้ไปหาฤกษ์เลย”
สมภพระบายยิ้ม เขาพอจะมองออกว่าบุตรสาวพอใจในตัวของรติวรรธน์มากแค่ไหน ก็เมื่อกี้ก็เห็นจ้องกันราวกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน
“ตามสบายเถอะครับ ผมกับลูกไม่ขัดข้อง...”
ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างนั่งคุยปรึกษาหารือเรื่องงานแต่งงานกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับวิธวินท์ที่ต้องปลีกตัวออกมาด้านนอกเพราะรู้สึกริษยาน้องชายของตัวเองอย่างรุนแรง
“กูไม่ยอมให้มึงอยู่สงบสุขหรอกไอ้วรรธน์...”
เมื่อวิธวินท์หนีออกไปอีกคน วราลีจึงขอตัวออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้าง หญิงสาวก้าวตามทางเดินแคบ ๆ ที่อยู่ระหว่างแนวต้นไม้ประดับที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างดีไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่หน้าน้ำตกจำลองขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในสุดของสวนสวย
ไอน้ำเย็น ๆ สาดกระเซ็นมาแต้มผิวกายจนร่างสะท้าน หญิงสาวระบายยิ้มหวานออกมาให้สมกับความรื่นรมย์ของธรรมชาติงามตาตรงหน้า หล่อนมีความสุขมาก สุขมากตั้งแต่เมื่อวานที่ได้รู้ว่าเจ้าบ่าวของตัวเองถูกเปลี่ยนมาเป็นรติวรรธน์ แม้จะยังกังขากับสิ่งวิธวินท์พูดถึงผู้หญิงท้อง แต่นั่นก็ไม่อาจลบล้างความยินดีที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเขาออกไปได้
“มีความสุขมากจริง ๆ เลยนะ”
เสียงกระด้างที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง หญิงสาวรีบหันหลังกลับไปมอง และก็ต้องหน้าแดงก่ำ เพราะเจอรติวรรธน์กำลังกวาดสายตาสำรวจร่างกายของหล่อนอยู่อย่างอาจหาญ
“เอ่อ... พี่วรรธน์...”
“ไม่เคยมีน้องสาว...”
เขาตอบยียวนออกมา จนสาวน้อยต้องเบ้ปาก พยายามซ่อนความชื่นชมที่มีต่อผู้ชายตรงหน้าไว้ใต้ความหน้ากากของศักดิ์ศรี
“ลีขอโทษค่ะ คุณวรรธน์...”
ชายหนุ่มไม่ตอบ และไม่ยิ้มให้ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ ๆ จนได้กลิ่นความอำมหิตรุนแรงของเขาเข้ามาในจมูก ดวงตาคมกล้าจ้องมองอย่างไม่เป็นมิตรจนสาวน้อยหน้าร้อนผ่าว กำลังจะหมุนตัวเดินหนี เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ กับคนหาเรื่อง แต่ก็ถูกมือใหญ่กระชากร่างอรชรเข้าไปปะทะแผ่นอกกว้างที่แข็งไม่แพ้ศิลาเสียก่อน
“จะรีบไปไหนล่ะ...”
“ปล่อยนะ! ปล่อยสิคะ” พยายามดิ้นรนแต่ก็ถูกเขากระชับแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
รติวรรธน์แค่นยิ้ม ขณะกวาดสายตามองดวงหน้างามด้วยประกายตากระด้าง “ทำไมต้องทำหวงเนื้อหวงตัวด้วยล่ะ รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันแทนพี่วิธ...”
“รู้ค่ะ แต่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน คุณควรจะให้เกียรติฉันบ้าง ปล่อยค่ะ...”
ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาหา ลมหายใจของเขาร้อนระอุแผดเผาผิวแก้มนวลจนแทบเกรียมไหม้ เลือดในกายระอุขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ ร่างกายขานรับแรงสิเน่หาอย่างเต็มอกเต็มใจจนน่าหวั่นวิตก
ตอนที่ 6.“กรุณาเถอะค่ะ ปล่อยลีก่อน...”คำพูดของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเยาะออกมา “ตอนเป็นคู่หมั้นกับพี่วิธ เธอร้องบอกเขาแบบนี้หรือเปล่า ตอนที่เขาจะจูบเธอน่ะ...”ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจกับคำพูดของชายหนุ่ม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ และตวาดแว้ดออกมาเสียงดัง“คุณกำลังดูถูกฉันนะคะ...”รติวรรธน์เบ้ปากเหยียดหยาม “ก็ดูถูกน่ะสิ ถึงพูดได้แทงใจดำเธอแบบนี้ไง...”กลีบปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายรูปหล่อคนนี้จะนิสัยพาลพาโลแบบนี้ คงเป็นเพราะอย่างนี้ท่านนายพลดรุณถึงได้ไม่ค่อยรัก“ฉันไม่อยากพูดกับเด็กมีปัญหาแบบคุณ... ปล่อยค่ะ ก่อนที่ฉันจะร้องออกมา”กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น ดวงตาสีนิลเนื้อดีวาววับด้วยโทสะ “ฉันไม่ใช่เด็กมีปัญหา... และหากมันจะทำให้เธอแยกแยะคำว่าเด็กกับผู้ใหญ่ได้ดีขึ้น...”นิ้วแกร่งที่ตึงสะโพกอยู่เมื่อครู่นี้เลื่อนขึ้นมาตรึงปลายคางมนไว้แทน หญิงสาวพยายามสะบัดหน้าแต่ก็ไม่หลุด แถมพ่อเจ้าประคุณยังก้มต่ำลงมาหาทุกขณะจนปลายจมูกชนกัน“คุณจะทำอะไรคะ...”“อย่าทำเป็นตาใสหน่อยเลย... ฉันก็จะจูบเธอไง ลองสินค้าก่อนใช้งานจริง... ไม่แปลกหรอกน่า...”คำพูดของรติวรรธน์ทำเ
ตอนที่ 7.“ค่ะพ่อ แต่ลีไม่อยากไว้ใจพี่วิธเลย สายตาของพี่วิธที่มองลีมันเปลี่ยนไปจากเดิม ลีกลัวว่าเขาจะคิดไม่ดีกับลี พ่อไปเป็นเพื่อนลีนะคะ”ผู้เป็นบิดายิ้มน้อย ๆ “ลีโตแล้วนะลูก การตัดสินใจของหนูคือสิ่งที่หนูต้องเผชิญกับมัน”“แต่พ่อคะ ลีอยากรู้เรื่องพี่วรรธน์นี่คะ เรื่องผู้หญิงของเขา...” ผู้เป็นลูกสาวครวญ“ถ้าลีอยากรู้... ทำไมไม่ถามเจ้าตัวเอาเองล่ะ ทำไมต้องไปฟังจากคนอื่นด้วย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคนคน นั้นไม่น่าไว้ใจ”นายสมภพเตือนสติลูกสาวอย่างคนอาบน้ำร้อนมาก่อน เพราะเท่าที่มองวิธวินท์ไม่ธรรมดาเลยสักนิด พ่อหนุ่มคนนี้แอบซ่อนบางอย่างเอาไว้ภายใต้หน้ากากผู้ดีสาวน้อยถอนใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความน้อยใจ “รายนั้นไม่มีวันยอมเล่าอะไรให้ลีฟังหรอกค่ะ ขนาดไปเลือกชุดแต่งงานกัน พ่อคุณยังแอบชิ่งไปที่อื่นเลยค่ะ ไม่รู้ว่าไปหาแม่สาวคนไหน...”“แม้พ่อจะไม่อยากให้ลีไป แต่พ่อก็เคารพการตัดสินใจของลูกนะวราลี...”วราลีระบายยิ้มให้กับบิดา ใบหน้างามเคร่งเครียดไม่น้อย แต่ด้วยความอยากรู้เกี่ยวกับว่าที่เจ้าบ่าวที่จะเข้าพิธีวิวาห์กันภายในอีกสองสามวันข้างหน้าทำให้หล่อนตัดสินใจที่จะเสี่ยง“งั้นลีไปนะคะพ่อ...”นายสมภพ
ตอนที่ 8.มือบางคว้าแก้วน้ำขึ้นมาถือ ก่อนจะยกขึ้นจรดเรียวปากและดื่มไปอึกใหญ่ วิธวินท์ลอบหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะรีบเอี้ยวตัวหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะมากดรับ และโอกาสทองนั้นเองวราลีก็รีบบ้วนน้ำที่ยังไม่ได้กลืนลงกับพื้นพรมใต้ฝ่าเท้า โดยที่วิธวินท์ไม่ทันได้เห็น“เลขาพี่น่ะ โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา...”หญิงสาวเห็นเขาโยนมือถือไว้ที่เดิม ก่อนจะหันมามองหล่อนตาหมายมาด วราลีเริ่มรู้สึกถึงอันตรายขึ้นมาชัดเจนทุกขณะดีนะที่ไม่ได้กลืนน้ำลงคอไป... สาวน้อยแอบโล่งอกอยู่ภายในใจ“พี่วิธจะเล่าได้หรือยังคะ ลีมีธุระต่อนะ...”วิธวินท์แสยะยิ้มน่ากลัว “ทำไมถึงได้อยากฟังเรื่องของไอ้วรรธน์มันนักล่ะ หลงมันจนโง่หัวไม่ขึ้นเลยหรือไง หรือว่าเคยลองกับมันมาแล้ว ก็เลยติดใจ...”วราลีหน้าซีดเผือด ดวงตากลมโตตื่นตระหนก รีบผุดลุกขึ้นหนี เมื่อผู้ชายตรงหน้าเผยธาตุแท้ที่แสนระยำออกมา“พี่วิธพูดกับลีแบบนี้ได้ยังไง นี่อย่าบอกนะว่าพี่วิธหลอกลีมา...” และหญิงสาวก็รู้คำตอบได้ทันที เมื่อผู้ชายที่กลายร่างเป็นอสูรร้ายก้าวเข้ามากระชากแขนของตัวเอง“ปล่อยลีนะ!”“ปล่อยแน่ แต่ต้องให้พี่...”สายตาที่วิธวินท์ใช้สำรวจเรือนร่างของ
ตอนที่ 9.“ผมเองพี่วิธ...!”ร่างสูงใหญ่ของรติวรรธน์หยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะจนผู้เป็นพี่ชายเสียวสันหลังวาบ“แกมาทำไม ไม่เห็นหรือว่าคนเขากำลังจะสนุกกัน...”“แต่นั้นเจ้าสาวของผม ผมไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อก่อนพี่กับเขาไปถึงไหนกันแล้ว แต่ตอนนี้ เวลานี้ หล่อนเป็นของผม ดังนั้นถ้าพี่วิธไม่อยากถูกเปิดโปงเรื่องระยำทุกอย่างที่ทำไว้ ก็หยุดการกระทำนี้ซะ”รติวรรธน์คำรามเสียงลอดไรฟัน ขณะเดินเข้ามากระชากร่างอรชรของวราลีให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเลือดที่มุมปากของเจ้าหล่อน“นี่พี่วิธทำร้ายวราลีด้วยหรือ...”มือใหญ่ของรติวรรธน์กระชากคอเสื้อของพี่ชายก่อนจะดึงเข้ามาหา และด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้วิธวินท์ต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อที่จะให้สูงเท่ากับน้องชาย“มันเรื่องของผัวเมีย แกเกี่ยวอะไรด้วยวะไอ้วรรธน์”วราลีหน้าซีด รีบปฏิเสธเพราะกลัวรติวรรธน์จะเข้าใจผิด “ไม่จริงนะคะ ฉันไม่มีอะไรกับพี่ชายของคุณ เขาหลอกฉันมา เขาจะข่มขืนฉัน...”วิธวิทน์หัวเราะเสียงหยัน “แม้แม่คุณฟัดกันมาตั้งกี่ครั้งแล้วยังจะมาบอกว่าไม่มีอะไรกันอีกเหรอ แต่ช่างเถอะ... น้องชายของฉันมันโง่อยู่แล้ว ผู้หญิงบอกยัง
ตอนที่ 10.“ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากฟัง... กลับเถอะ พ่อเธอคงเป็นห่วงแย่แล้ว...” เขาขยับเดินหน้าเข้ามาหาแต่สาวน้อยก็ยังไม่ยอมหลบจนรติวรรธน์ต้องหยุดเดินจ้องใบหน้างามนั้นเขม็ง“เธอจะเอายังไง”หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพูดออกไป “ลีไม่ใช่เมียของพี่ชายคุณนะคะ... ลีถูกหลอกมา...” ยังอธิบายไม่ทันจบ ก็ถูกมือใหญ่ยกขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้หยุดพูด“พอเถอะ ถึงเธอจะเป็นยังไงมามันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน... แต่หลังแต่งงานหากเธอยังสำส่อนไม่เลิกแบบนี้ ฉันฆ่าเธอแน่...”และร่างของหล่อนก็กระเด็นพ้นทางเดินเมื่อพ่อคนตัวโตใช้มือใหญ่เพียงข้างเดียวปัดหล่อนออก ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินมุ่งหน้าไปยังหน้าลิฟต์อย่างไม่ไยดีวราลีเจ็บจนน้ำตาร่วง ใช่สิ... รติวรรธน์ไม่แคร์อยู่แล้วว่าหล่อนจะเป็นยังไง ก็เขาไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ หล่อน เหมือนกับที่หล่อนมอบหัวใจให้กับเขานี่ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วเขามาแต่งงานกับหล่อนทำไมกัน... หรือว่าขัดคำสั่งท่านนายพลดรุณไม่ได้ หญิงสาวคิดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะรีบวิ่งตามร่างสูงใหญ่นั้นไปด้วยหัวใจที่ร้าวรานรติวรรธน์พาวราลีมาส่งที่บ้าน ก่อนที่เขาจะรีบขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว ทำราวกับว่าถ้าช้าไปกว่านี้ผิวหนัง
ตอนที่ 11.ผู้เป็นมารดาเบ้ปาก เพราะรติวรรธน์เล่าเหตุการณ์ให้ฟังหมดแล้ว“แล้วไปทำอะไรเข้าล่ะ น้องมันถึงได้ประเคนหมัดใส่แบบนั้น ใช่เรื่องระยำ ระยำหรือเปล่า...”“คุณสา... ทำไมพูดไม่สุภาพเลยล่ะ” ท่านนายพลดรุณดุภรรยา แต่นางชนิสาหันกลับมามองตาขุ่น“คุณพี่ก็ดีแต่เข้าข้างตาวิธ ทำไมไม่ถามตาวรรธน์บ้างล่ะคะว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าขืนคุณพี่ลำเอียงแบบนี้อีก สาจะไม่อยู่กับคุณพี่แล้ว...” ชนิสาอึดอัดทำท่าแง่งอนจะลุกหนี แต่ท่านนายพลดรุณรีบคว้าแขนเอาไว้ ก่อนจะพูดเสียงอ่อย“ก็เห็นอยู่ว่าตาวิธหน้ายับขนาดไหน แล้วไอ้วรรธน์มันก็ยอมรับเองว่าเป็นคนทำ...”“แล้วคุณพี่ไม่ถามเหตุผลหรือคะว่าตาวรรธน์ทำไปเพราะอะไร ทำไมไม่ถามลูกบ้าง เอาแต่ฟังตาวิธเป่าหูอยู่ข้างเดียว...”“คุณแม่ก็ฟังไอ้... เอ่อ...เจ้าวรรธน์มันข้างเดียวเหมือนกัน” วิธวินท์หันไปมองน้องชายที่นั่งกอดอกเอนหลังพิงโซฟาด้วยสีหน้าเรียบสนิทอย่างแค้นเคืองขณะเถียงมารดาออกไปชนิสาหันขวับมามองบุตรชายคนโตด้วยสายตาผิดหวัง “ให้แม่โทรหาคุณสมภพกับหนูลีไหมล่ะ วิธกล้าหรือเปล่า...”คำขู่ของมารดาทำเอาวิธวินท์หน้าเสีย รีบร้องห้ามเสียงดังลั่น เล่นเอาผู้เป็นบิดาต้องหันมามองด้วยควา
ตอนที่ 12.“จะแค่อะไรก็ช่าง แต่พ่อไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนนิสัยระยำแบบนี้ วิธวินท์ไปเก็บของ พรุ่งนี้ขึ้นเครื่องบินไปนิวยอร์กแต่เช้า...”พูดจบร่างของท่านนายพลดรุณก็เดินขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็ว นางชนิสากำลังจะเดินตามแต่ก็ถูกวิธวินท์รั้งแขนเอาไว้แน่น“คุณแม่ครับช่วยผมด้วย... ผมไม่อยากไป... ที่นั่นไม่น่าอยู่...”มือบางของผู้เป็นมารดาแกะแขนของลูกชายคนโตออกช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหมางเมิน “ไปอยู่ที่นั่นสักระยะ สงบจิตสงบใจได้แล้วค่อยกลับมา...”และนางชนิสาก็เดินขึ้นบันไดตามสามีไปเช่นกันทิ้งให้วิธวินท์นั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟาด้วยความเดือดดาล พาลพาโลไปถึงน้องชายตัวดี“ไอ้วรรธน์ เพราะแกคนเดียว ไอ้น้องระยำ! คอยดูเถอะฉันจะต้องล้างแค้นให้ได้...”คำรามออกมาอย่างโกรธแค้น แต่ก็ยังไม่เห็นทางเอาคืนรติวรรธน์ได้เลย เพราะตอนนี้แบล็กหลังอย่างบิดาก็ถอนตัวออกไปเสียแล้ว นี่เขาต้องไปบุกเบิกธุรกิจที่นิวยอร์กจริง ๆ เหรอให้ตายสิ... อะไรมันจะซวยขนาดนี้...และแล้ววันแต่งงานก็เดินทางมาถึง วราลีกับรติวรรธน์ได้เข้าพิธีการแต่งงานในช่วงเช้าจนเสร็จสมบูรณ์รวมถึงการจดทะเบียนสมรส และตอนนี้ก็งานเลี้ยงในช่วงกลางคืนก็กำลังจ
ตอนที่ 13.ใบหน้าหล่อเหลาของรติวรรธน์เครียดขึ้น แต่ไม่ปฏิเสธ “ผมมีเหตุผลของตัวเองครับ...”“ถ้าไม่รักไม่ชอบหนูลี แล้วทำไมถึงอยากแต่งงานกับเขาล่ะ หรือว่าต้องการแก้แค้นตาวิธ...” น้ำเสียงของมารดาทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา“ผมไม่ได้อยากแก้แค้นหรอกครับ แต่ก็อย่างที่บอก ผมมีเหตุผลส่วนตัว...” ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก ก่อนจะรีบเอ่ยถามเมื่อลิ้นรับรสอาหารที่แปลกไปกว่าทุกวัน“วันนี้ป้านวลไม่ได้ทำอาหารเองหรือครับ รสมือเปลี่ยนไปเลย...”นางชนิสาลอบยิ้ม “ป้านวลอยู่ที่ตึกใหญ่”“แล้วใครทำล่ะครับ อร่อยดี...”รติวรรธน์เอ่ยชม และนั่นก็ทำให้คนที่พึ่งจะเดินเข้ามาชะงักเท้าอยู่ที่ปากประตูห้อง มือบางที่ถือแก้วน้ำเต้าหู้สั่นน้อย ๆ เพราะไม่คิดว่ารติวรรธน์จะชอบรสชาติอาหารฝีมือของตัวเอง“ก็เมียของแกไง เอ้านั่นไงหนูลีมาพอดี...”สิ้นคำตอบของมารดา ช้อนในมือของชายหนุ่มก็ถูกรวบเข้าหากัน ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึ้นทันตา จนวราลีที่เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าถึงกับหน้าจ๋อยสนิท“นั่นอิ่มแล้วเหรอ พึ่งกินไปหน่อยเดียวเอง...”มารดาร้องทักด้วยความประหลาดใจ จ้องหน้าบุตรชายที่บึ้งตึงเขม็ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไ
ตอนที่ 29. ตอนอวสานมือใหญ่เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นอกสาวที่เบ่งบานรอคอยแรง ๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะฝังปลายจมูกลงกับแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหวไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า ผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยอย่างวราลี เวลาอยู่บนเตียงกับเขาจะร้อนแรง ช่างยั่วยวนได้มากถึงเพียงนี้...แล้วชอบไหมล่ะ? ชอบสิ ชอบมากเชียวล่ะ รติวรรธน์หัวเราะ หึหึ ในลำคออย่างอารมณ์ดีวราลียิ้มหวานฉ่ำ ก่อนจะห่อปากเมื่อถูกพ่อตัวดีจับร่างของหล่อนสวมทับเข้ากับความผงาดยาวเหยียดของตัวเอง“ไหนบอกรักลีอีกครั้งสิคะ...”“พี่บอกไปแล้วนะ อย่ามาขี้โกงสิคนสวย...”มือใหญ่จับสะโพกงามส่ายไปมาบนแก่นกายของเขา หญิงสาวร้องครวญคราง มือบางตวัดรอบลำคอแกร่งแน่น“ลีอยากฟังตลอดเวลาเลยนี่คะ พี่วรรธน์บอกลีอีกครั้งสิ หรือก่อนอาหารก็ได้นะ ลีชอบ...”“พี่รักวราลี รักมาก รักจนต้องวางแผนแย่งมาจากพี่วิธ พอใจหรือยังคนสวย...”หญิงสาวยิ้มร่า สูดกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศเข้าไปไว้เต็มปอด ความเสียวซ่านโจมตีท้องน้อยไม่หยุด ขณะที่หัวใจสาวเต้นระรัว“วางแผนแย่งหรือคะ...?”“ใช่สิ...”ชายหนุ่มยอมรับเสียงพร่าขณะยังไม่หยุดเคลื่อนไหวเข้าใส่ กล้ามเนื้อภายในกายสาวล้อมรัดเขาไว้แน่นจนรติวรรธน์แทบจะแ
ตอนที่ 28.รติวรรธน์ไม่ยอมหยุดลิ้นของตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว วราลีช่างหอมหวานไม่ผิดจากที่เขาเคยวาดฝันเอาไว้แม้แต่น้อย รสชาติของหล่อนหอมกรุ่นติดปลายลิ้น เสียงร้องครวญครางของเจ้าหล่อนส่งผลโดยตรงกับร่างกายกำยำของเขาทุกส่วน มันตื่นเร้า รอคอย และกระหายอยากและให้ตายเถอะ... เขาทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าแดงก่ำของภรรยาด้วยสายตาหิวกระหาย ก่อนจะบดจูบลงไปกับกลีบปากสาวอีกครั้ง เร่าร้อน หนักหน่วง เรียกร้องให้ตอบสนองด้วยอารมณ์ทัดเทียมกัน“จำเอาไว้นะ เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว...”เหมือนกำลังฝันไป สาวน้อยเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสหวามอย่างลืมตัวลืมใจ สมองหยุดทำงานลงอย่างสิ้นเชิง ไม่รับรู้แม้กระทั่งว่าตัวเองถูกอุ้มออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ และมานอนแผ่หลารอคอยรติวรรธน์อยู่บนเตียงใหญ่ได้ยังไง“ลีรักพี่วรรธน์... รักพี่วรรธน์คนเดียว...”สาวน้อยรู้สึกได้ถึงร่างของบุรุษที่กำลังทาบทับอยู่ชะงักงัน นัยน์ตาคมจับจ้องที่ใบหน้าของหล่อนนิ่ง เขาเหมือนไม่เชื่อ วราลีรู้สึกอย่างนั้น แต่หล่อนจะไม่มีทางปล่อยให้เขาลังเลอยู่แบบนี้ต่อไป“ลีรักพี่วรรธน์จริง ๆ รักมากค่ะ ขอให้เชื่อลี...”มือบาง
ตอนที่ 27.“พี่วรรธน์ขา... ลีต้องการพี่วรรธน์... โอ้...”สาวน้อยครางออกมาไม่หยุด ดีดดิ้น บิดเร่าอยู่ภายในสงครามพิศวาสที่รติวรรธน์กระหน่ำเข้าใส่ ความเสียวซ่านลูกใหญ่พัดโหมกระหน่ำเข้าใส่ไม่หยุด ร่างงามสั่นระริกรุนแรง คลื่นความหิวกระหายซัดเข้าใส่ซอกขาครั้งแล้วครั้งเล่า หยาดรักเยิ้มฉ่ำอาบไล้ความร้อนผ่าวแข็งแกร่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในกาย“ลี... โอ้... รัดพี่แน่นเหลือเกินคนสวย...”เสียงคำรามดังกึกก้องพร้อม ๆ กับแรงปะทะที่สาดเข้าใส่ไม่หยุด สาวน้อยสะอื้นฮัก แอ่นรับความอำมหิตแสนหวามของสามีหนุ่มด้วยความเต็มอกเต็มใจหล่อนปรารถนาเขาจนแทบคลั่ง รักเขา รักรติวรรธน์ ผู้ชายที่กำลังถาโถมเข้าใส่ร่างของหล่อนราวกับไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย เสียงสูดปากบอกให้หล่อนรู้ว่าสามีของตัวเองเสียวซ่านมากแค่ไหน“พี่วรรธน์ขา... ลีไม่ไหวแล้วค่ะ โอ้... ลีทนไม่ไหวแล้ว...”ไฟสวาทลามเลียแผดเผา เร่งเร้าให้สาวน้อยเผยอร่างตอบโต้ให้ชายหนุ่มบดเคล้าลงให้หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม หล่อนกำลังจะขาดใจตาย...วราลีหลับตานิ่ง ดื่มด่ำอยู่กับสัมผัสเสน่หาที่เร่าร้อนที่สุดในชีวิต อกสาวถูกบีบขยำรุนแรงตามอารมณ์สวาทที่ปะทุแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ส่ว
ตอนที่ 26.ชายหนุ่มแข็งทื่อไปชั่วขณะ หัวใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตา และสายตาอ้อนวอนของหญิงที่ตนหลงรักหมดใจ แต่นั่นก็ไม่อาจเยียวยาหัวใจเจ็บช้ำของเขาได้“ฉันไม่เคยรักเธอ วราลี... ไม่เคยรักเธอ กลับไปซะ”และเขาก็หมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้ร่างอรชรทรุดลงกองกับพื้นห้องด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ไม่ได้ทำให้หัวใจกระด้างเย็นชาของรติวรรธน์อ่อนลงได้เลย เขายังคงยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูห้องนอนด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวราลีแม้แต่น้อยรติวรรธน์หนีเข้ามานอนแช่อยู่ในอ่างน้ำ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกวราลีตามเข้ามากวนอีก ชายหนุ่มมองร่างอรชรตรงหน้าด้วยความรำคาญใจ พร้อมกับขว้างคำพูดร้าย ๆ ออกมาใส่หน้าภรรยา“อยากนักหรือไงถึงได้ตื๊อไม่เลิก...”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะพาร่างกายเปลือยเปล่าที่ใหญ่โตไปซะทุกสัดส่วนก้าวออกมาจากอ่างน้ำ วราลีลำคอแห้งผาก จ้องมองผู้ชายที่เป็นเจ้าของร่างกายสมบูรณ์แบบตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึงใช่ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่หล่อนได้เห็นกล้ามเนื้อมัดสวยและร่างกายแสนงดงามของรติวรรธน์ หล่อนเห็นมาแล้วหลายครั้ง และทุกครั้งมันก็มีผลทำให้เลือดสาว
ตอนที่ 25.มลฤดีกวาดตามองตลอดร่างอรชรที่อยู่ในชุดเรียบร้อยของวราลีอย่างดูแคลน “หล่อนคงไม่ใช่อีกคนที่คุณวรรธน์เรียกมาหาหรอกใช่ไหม...”วราลีรีบสั่นหน้า “ไม่ใช่ค่ะ...”“โล่งอกไปที นึกว่าคุณวรรธน์เปลี่ยนรสนิยมเสียแล้ว...”พูดจบแม่สาวสุดเปรี้ยวที่ใส่เสื้อผ้าราวกับขาดแคลนเงินซื้อก็ก้าวยาว ๆ จากไปทันที วราลีมองตามไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเองรติวรรธน์ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู และหล่อนจะไม่มีวันยอมให้เขาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบแม่สาวคนสวยนั้นเด็ดขาด“เป็นไงเป็นกันน่า...”เดินเข้าไปหยุดที่ด้านหลังของสามี เรือนกายของเขายังใหญ่โตไม่เปลี่ยนแปลง ยังสง่างาม รวมถึงยังมีอำนาจทำให้ลมหายใจของหล่อนขาดช่วงด้วยความโหยหาได้ดังเดิม“เงินไม่พอหรือไง...” รติวรรธน์นึกว่ามลฤดีเดินกลับมา“ไม่ได้ต้องการเงินหรอกค่ะ แต่อยากได้สามีคืน...”เสียงหวานใสแสนคุ้นหูมีผลทำให้ร่างกำยำหมุนตัวกลับมา และก็เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน รติวรรธน์รู้สึกไม่ต่างจากคนเป็นอัมพาต ขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย หัวใจชาหนึบ มองสตรีตรงหน้าด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุดดีใจนักที่เห็นหล่อน... เขาหิวกระหายอยากจะกลับไป
ตอนที่ 24.วราลีระบายยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ... ลีจะเชื่อคุณแม่...”นางชนิสายิ้มตอบ ก่อนจะพูดแก้ให้ “หนูลีเชื่อหัวใจตัวเองต่างหากล่ะ...”“ค่ะ ลีจะเชื่อหัวใจของตัวเอง... จะทำให้คุณวรรธน์ใจอ่อนให้ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำ แต่ก็ยังมีสีหน้าเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว“แต่ว่าลี... ลีไม่รู้ว่าคุณวรรธน์อยู่ที่ไหน... คุณวรรธน์ไม่ได้บอกลี...”“ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น เพราะแม่รู้ดีว่าตาวรรธน์อยู่ที่ไหน...”วราลีมองแม่สามีที่นั่งระบายยิ้มด้วยความโล่งอก หัวใจที่กลัดหนองหายสนิทได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตอนนี้ก็มีอยู่อย่างเดียวที่ต้องกังวล นั่นก็คือ... จะทำยังไงให้รติวรรธน์ยอมใจอ่อนกับหล่อนอีกสักครั้งหลังออกจากเรือนหอของลูกชาย นางชนิสาก็ให้คนขับรถพามาที่คอนโดหรูกลางใจเมืองของบุตรชายทันที หล่อนเคาะประตูอยู่ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อม ๆ กับร่างสูงใหญ่ที่ถึงแม้จะไม่ทรุดโทรมอะไร แต่ก็เหม็นเหล้าคละคลุ้งจนหล่อนแทบจะอาเจียน“อาบเหล้ามาหรือไงตาวรรธน์ถึงได้เหม็นขนาดนี้” พูดขณะเดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายเดินตามเข้ามา“คุณแม่มีอะไรหรือครับ ถึงมาหาผมที่นี่”รติวรรธน์ไม่ใส่ใจจะตอบคำถามของ
ตอนที่ 23.ซ่อนกลิ่นที่ถึงแม้จะอยู่นอกห้อง แถมยังมีประตูไม้ขวางกั้นเอาไว้ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงความผิดปกติของวราลีได้ชัดเจน“มะ...ไม่เป็นไรจ้ะ... เดี๋ยวลีลงไปนะ...”วราลีรีบปฏิเสธ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงด้วยความรีบร้อน มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ในสุดของห้องนอนใหญ่ ใช้เวลาอยู่เกือบยี่สิบนาทีในการชำระล้างคราบความเจ็บช้ำออกไปจากหัวใจ แต่ยิ่งล้างมันก็ยิ่งฝังแน่น ฝังแน่นจนสาวน้อยจนปัญญาที่จะต้องปิดซ่อนมันเอาไว้ร่างอรชรก้าวออกมาจากห้องน้ำ หวีผม ทาแป้งเพื่อปกปิดร่องรอยชอกช้ำ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อลงไปพบกับผู้เป็นแม่สามีที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงชั้นล่างนางชนิสาเห็นร่างอรชรที่ดูอ่อนล้าของลูกสะใภ้ก็ร้องทักด้วยความตกใจ “หนูลีเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมถึงได้ตาบวมอย่างนั้น ตาวรรธน์ทำอะไรใช่ไหม...”หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ นางชนิสา ก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ปะ... เปล่าหรอกค่ะ ลี... ลีนอนไม่ค่อยหลับ...”“อย่าคิดจะโกหกแม่เลย เมื่อตอนหัวค่ำซ่อนกลิ่นบอกว่าตาวรรธน์หน้าบูดบึ้งก่อนจะขับรถออกไปข้างนอกบ้าน และป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา...”วราลีก้มหน้าพยายามซ่อนน้ำตาแห่งความชอกช้ำเอาไว้สุดฤทธิ์แต่ก็ทำได้ไม่ดี
ตอนที่ 22.รติวรรธน์อึ้งไปชั่วขณะกับความเข้าใจของภรรยา แต่เขาก็เลือกที่จะไม่อธิบายอะไรออกไป เปลี่ยนเป็นผลักร่างอรชรออกห่าง และกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว“ทำไมไม่ฆ่าลีล่ะคะ” ถามออกไปด้วยความประชดประชันชายหนุ่มแค่นยิ้ม “ไม่ล่ะ ทำไม่ลง...”ตอบออกมาเสียงกระด้าง ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินตรงไปที่ประตูห้อง สาวน้อยมองตามไปด้วยความตกใจ ที่หล่อนงอแงแบบนี้ก็เพราะต้องการให้เขาแสดงออกมาว่าแคร์กันบ้าง ไม่ใช่ให้เดินหนีแบบนี้“คุณวรรธน์จะไปไหนคะ”เขาหันกลับมา ก่อนจะแสยะยิ้มเย็นชา “ทะเลาะกันบ้านแทบแตกแบบนี้ เธอยังคิดอีกหรือว่า... ฉันจะทนนอนร่วมเตียงกับเธอได้... เชิญนอนหลับบนเตียงนี้ให้สบายเถอะ รับรองว่าฉันจะไม่เข้ามากวนเวลาอันมีค่าของเธออย่างแน่นอน...”“แต่ว่า... คุณวรรธน์ต้องการ... เอ่อ...” สาวน้อยแก้มแดงก่ำ ขณะกลั้นใจพูดต่อจนจบ“อยากนอน... กับลี...ไม่ใช่หรือ...คะ...”ชายหนุ่มไหวไหล่กว้างอย่างไม่แยแส ก่อนจะตามด้วยคำพูดเย็นชาจนวราลีเจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน เจ็บจนเลือดทะลัก“เธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันขนาดนั้นหรอก ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่ทำหน้าที่ได้ดีกว่าเธอ...” หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาร่วง มองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวยา
ตอนที่ 21.ชายหนุ่มแค่นยิ้ม อยากจะบีบคอสวย ๆ กลิ่นหอม ๆ ของภรรยาให้หักนัก พยศจริง ๆ “ไม่อยากมีผัวแล้วแต่งงานกับฉันทำไม หรือว่าอยากให้ฉันคลั่งเล่น...”สาวน้อยกัดปากแน่น น้ำตาซึม “คุณวรรธน์ก็รู้ไม่ใช่หรือคะว่าลีแต่งเพราะอะไร ลีเป็นหนี้ ต้องใช้ตัวแลกกับเงินที่ติดค้างครอบครัวของคุณยังไงล่ะคะ...”“ถ้าคิดแบบนั้น... เธอก็ยิ่งต้องกลับไปกับฉัน เพราะแค่นั้นมันยังไม่คุ้มกับเงินล้านที่ฉันต้องเสียให้กับครอบครัวของเธอฟรี ๆ”น้ำตาหยดแหมะลงมาตามแก้มนวล เจ็บแสบหัวใจราวกับถูกสาดด้วยน้ำกรด “แต่... แต่ว่าคุณวรรธน์ก็รู้ว่าลี... ลียัง... ไม่เคย...”รติวรรธน์แสยะยิ้ม “อย่าตีค่าพรหมจรรย์ของตัวเองสูงขนาดนั้นสิ วราลี แค่แสนเดียวฉันยังคิดว่ามันมากเกินไปเลย... อย่ามาโอ้เอ้ กลับไปชดใช้หนี้สินให้หมด แล้วฉันสัญญาว่าจะไม่รั้งเธอไว้อีก...”ใจร้าย... ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงใจร้ายถึงเพียงนี้นะ นี่เขาจะขยี้หัวใจของหล่อนให้แดดิ้นไปต่อหน้าต่อตาเลยหรือไง“แล้ว... แล้วเมื่อไหร่กันล่ะคะ... เมื่อไหร่ถึงจะ...สิ้นสุด...”น้ำเสียงที่ถามออกไปเบาโหวงเหวง ร่างบางสั่นสะท้านจนแทบจะยืนไม่ไหว ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนแม้จะถูกรติวรรธน์