ตอนที่ 12.“จะแค่อะไรก็ช่าง แต่พ่อไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนนิสัยระยำแบบนี้ วิธวินท์ไปเก็บของ พรุ่งนี้ขึ้นเครื่องบินไปนิวยอร์กแต่เช้า...”พูดจบร่างของท่านนายพลดรุณก็เดินขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็ว นางชนิสากำลังจะเดินตามแต่ก็ถูกวิธวินท์รั้งแขนเอาไว้แน่น“คุณแม่ครับช่วยผมด้วย... ผมไม่อยากไป... ที่นั่นไม่น่าอยู่...”มือบางของผู้เป็นมารดาแกะแขนของลูกชายคนโตออกช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหมางเมิน “ไปอยู่ที่นั่นสักระยะ สงบจิตสงบใจได้แล้วค่อยกลับมา...”และนางชนิสาก็เดินขึ้นบันไดตามสามีไปเช่นกันทิ้งให้วิธวินท์นั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟาด้วยความเดือดดาล พาลพาโลไปถึงน้องชายตัวดี“ไอ้วรรธน์ เพราะแกคนเดียว ไอ้น้องระยำ! คอยดูเถอะฉันจะต้องล้างแค้นให้ได้...”คำรามออกมาอย่างโกรธแค้น แต่ก็ยังไม่เห็นทางเอาคืนรติวรรธน์ได้เลย เพราะตอนนี้แบล็กหลังอย่างบิดาก็ถอนตัวออกไปเสียแล้ว นี่เขาต้องไปบุกเบิกธุรกิจที่นิวยอร์กจริง ๆ เหรอให้ตายสิ... อะไรมันจะซวยขนาดนี้...และแล้ววันแต่งงานก็เดินทางมาถึง วราลีกับรติวรรธน์ได้เข้าพิธีการแต่งงานในช่วงเช้าจนเสร็จสมบูรณ์รวมถึงการจดทะเบียนสมรส และตอนนี้ก็งานเลี้ยงในช่วงกลางคืนก็กำลังจ
ตอนที่ 13.ใบหน้าหล่อเหลาของรติวรรธน์เครียดขึ้น แต่ไม่ปฏิเสธ “ผมมีเหตุผลของตัวเองครับ...”“ถ้าไม่รักไม่ชอบหนูลี แล้วทำไมถึงอยากแต่งงานกับเขาล่ะ หรือว่าต้องการแก้แค้นตาวิธ...” น้ำเสียงของมารดาทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา“ผมไม่ได้อยากแก้แค้นหรอกครับ แต่ก็อย่างที่บอก ผมมีเหตุผลส่วนตัว...” ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก ก่อนจะรีบเอ่ยถามเมื่อลิ้นรับรสอาหารที่แปลกไปกว่าทุกวัน“วันนี้ป้านวลไม่ได้ทำอาหารเองหรือครับ รสมือเปลี่ยนไปเลย...”นางชนิสาลอบยิ้ม “ป้านวลอยู่ที่ตึกใหญ่”“แล้วใครทำล่ะครับ อร่อยดี...”รติวรรธน์เอ่ยชม และนั่นก็ทำให้คนที่พึ่งจะเดินเข้ามาชะงักเท้าอยู่ที่ปากประตูห้อง มือบางที่ถือแก้วน้ำเต้าหู้สั่นน้อย ๆ เพราะไม่คิดว่ารติวรรธน์จะชอบรสชาติอาหารฝีมือของตัวเอง“ก็เมียของแกไง เอ้านั่นไงหนูลีมาพอดี...”สิ้นคำตอบของมารดา ช้อนในมือของชายหนุ่มก็ถูกรวบเข้าหากัน ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึ้นทันตา จนวราลีที่เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าถึงกับหน้าจ๋อยสนิท“นั่นอิ่มแล้วเหรอ พึ่งกินไปหน่อยเดียวเอง...”มารดาร้องทักด้วยความประหลาดใจ จ้องหน้าบุตรชายที่บึ้งตึงเขม็ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไ
ตอนที่ 14.ให้ตายเถอะ... เขายังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมต้องหนีเจ้าสาวของตัวเองกลับมานอนห้องเดิมด้วย ทั้ง ๆ ที่เขามีสิทธิ์ที่จะใช้ห้องหอ รวมถึงร่างกายของวราลีเต็มที่ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ เดินเข้ามาในห้องโถง และก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นมารดานั่งดูทีวีอยู่กับวราลีอย่างสนุกสนาน“อ้าว... กลับมาแล้วหรือตาวรรธน์ แม่นึกว่าจะค้างข้างนอกเลย...”มารดาหันมามอง แต่แม่เมียคนสวยกลับไม่หันมามองเขาสักนิด และนั่นมันก็ทำให้เขาไม่พอใจตงิด ๆ ขึ้นมา“คุณแม่ยังไม่กลับบ้านอีกหรือครับ” เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามของมารดาขณะเดินไปทรุดนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้าม“แม่จะอยู่ที่นี่สักสามสี่วัน...”คิ้วยาวดกดำเลิกขึ้นสูง มองบุพการีด้วยความแปลกใจ “คงไม่ใช่จะอยู่จับผิดผมหรอกนะครับ...”นางชนิสาหัวเราะร่วน “แล้ววรรธน์มีอะไรให้แม่จับผิดหรือเปล่าล่ะ...”ชายหนุ่มปรายตามองเสี้ยวหน้าของวราลีที่ยังคงนั่งมองทีวีนิ่งทำราวกับเขาไม่มีตัวตนด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะตอบมารดาเสียงห้วน“แล้วลูกสะใภ้คนโปรดของคุณแม่ฟ้องอะไรบ้างล่ะครับ...”วราลีเม้มปากเป็นเส้นตรง ไม่คิดจะหันไปมองคนใจร้ายให้เจ็บช้ำแม้แต่น้อย หญิงสาวเอ่ยกับแม่สามีเสียงนุ่มนวล ขณะลุกขึ้นยื
ตอนที่ 15.“ปากไม่ตรงกับใจเลยนะวราลี... อยากเป็นเมียฉันใจจะขาด ขนาดที่ต้องให้คุณแม่มาช่วย อย่านึกว่าฉันมองไม่ออก...”“คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น... ออกไปนะ” มือบางที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวยกขึ้นผลักไสแผงอกกว้างพัลวันเมื่อชายหนุ่มแนบชิดเข้ามารติวรรธน์แสยะยิ้ม ก้มหน้าต่ำลงไปหา “ฉันยังจำรสชาติปากของเธอได้ดี...”สาวน้อยหน้าแดงก่ำเมื่อช่องว่างระหว่างสองร่างไม่มีเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ทุกส่วนแนบชิดลงมาจนเลือดสาวในกายเริ่มร้อนระอุ ความร้อนปวดร้าวมหาศาลรุมเร้าอยู่ที่ซอกขา“ปล่อยค่ะ... ลีอึดอัด”พยายามดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นทุกส่วนของร่างกายก็ยิ่งถูไถกับอีกฝ่ายถนัดถนี่ และมันก็ทำให้รติวรรธน์แทบคลั่ง ชายหนุ่มต้องพยายามข่มใจไม่ให้จับร่างอรชรเปลื้องผ้าและครอบครองหล่อนที่ผนังห้องตรงนี้“ไม่ปล่อย...”หญิงสาวเงยหน้ามองรติวรรธน์ตาโต “คุณคงไม่คิดจะ...”“เมื่อคืนไม่คิด แต่ตอนนี้คิดแล้วล่ะ ฉันจะใช้สิทธิ์ความเป็นสามีของตัวเองคืนนี้...”และใบหน้างามก็ซีดสลับแดงขึ้นมาในบัดดล รติวรรธน์มองปฏิกิริยาของวราลีอย่างทึ่งจัด ไม่เคยคิดเลยว่าภรรยาสาวของตัวเองจะแสดงละครได้เก่งแบบนี้ แสดงได้เหมือนกับพวกสาวที่ยังไม
ตอนที่ 16.ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ ขณะก้มลงครอบครองอกสาวอวบอิ่ม ด้วยความหิวกระหาย มือใหญ่บีบเคล้นปทุมถันอีกข้างด้วยอารมณ์ร้อนแรงไม่ต่างกัน“ฉันต้องการเธอ... ลี...วราลี... ฉันต้องการเธอ...”กายหนุ่มคล้ายกับกำลังจะแตกปริด้วยความต้องการทางกายที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน รติวรรธน์กัดกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์พิศวาสที่ปะทุขึ้นมาเอาไว้ด้วยความยากลำบาก แต่เพียงไม่นานมันก็ต้องพังพินาศไม่เป็นท่าเมื่อสาวเจ้าหยัดกายขึ้นหาเป็นจังหวะ“คุณวรรธน์ได้โปรด... ช่วยลีด้วย...”และความอดทนที่พยายามคงมันไว้ก็ขาดสะบั้น มือใหญ่ละจากการขยำอกสาวเลื่อนต่ำมาช้อนใต้บั้นท้ายอวบเอาไว้มั่น ก่อนจะคลี่ต้นขางามให้ขยับออกจากกัน และสิ่งที่ได้เห็นก็ทำให้เขาถึงกับลืมหายใจ...ให้ตายเถอะ... เขาต้องการหล่อนจนเนื้อตัวแทบปริ...“ขอฉันเถอะนะ วราลี...”สิ้นเสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู สาวน้อยก็มีอันต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อถูกพ่อคนตัวโตบุกรุกร่างกายอย่างไม่ระวัง ความเจ็บปวดกระชากหล่อนออกจากความซาบซ่านแสนมหัศจรรย์อย่างรวดเร็ว ความอึดอัดจู่โจมเข้าใส่อย่างรุนแรง“คุณวรรธน์... ได้โปรดออกไป... ลีเจ็บ ได้โปรดเถอะ...”ใบหน้างามเปื้อนเปรอะคราบน้ำตาส
ตอนที่ 17.หล่อนยังต้องการให้เขาทำแบบนั้นอีก... ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่าหล่อนติดใจเซ็กซ์...“เอ่อ... คือ...”“ฉันคงต้องขอบคุณคุณแม่ที่ทำให้ฉันได้เธอเป็นของฉันในคืนนี้...”เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะทิ้งตัวลงนอนกับที่นอนข้าง ๆ หล่อน หญิงสาวอุทานเบา ๆ เมื่อรับรู้ถึงความแข็งขืนใหญ่โตถอดถอนออกไป หัวใจเริ่มเหน็บหนาวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อสมองค้นพบความจริงที่ไม่ใช่ฝันเฟื่องอีกต่อไปมือบางรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวเอง และขยับตัวหนีทันทีเมื่อมือใหญ่ตวัดมาคว้าเอวเล็กของหล่อนเอาไว้แน่น พร้อมกับรั้งเข้าไปกอดรัด“ดิ้นทำไมฮึ...”“ปล่อยลีค่ะ ลีอึดอัด อยากนอน...”ดวงตารียาวหวานซึ้งของรติวรรธน์วาววับขึ้นเมื่อรู้ว่าภรรยาสาวเริ่มต้นแง่งอนอีกครั้ง “ไม่ปล่อย อยากนอนกอดแบบนี้มีอะไรไหม วราลี...”ชายหนุ่มระบายยิ้มออกมามั่นใจเต็มร้อยว่าภรรยาไม่มีทางต้านทานบทรักเย้ายวนที่เขาตั้งใจจะเริ่มต้นอีกครั้งในสองสามนาทีข้างหน้าได้อย่างแน่นอนก็วราลียังอ่อนหัดซะขนาดนี้... แต่ความอ่อนหัด ไร้เดียงสาของเจ้าหล่อน ก็ทำให้เขาแทบขายหน้าเพราะปรารถนาล้นอกที่ไม่อาจจะทานทนได้ไม่ใช่หรือ“เราจะมีเซ็กซ์กันอีก... ครั้งนี้มันจะดีกว่าเดิม... เธอจะไม่เจ
ตอนที่ 18. “แม่ไม่กวนแล้วล่ะ ไปนอนเถอะวรรธน์ ดูจากสภาพ... วรรธน์ก็แทบไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เหรอ” “คุณแม่ต้องการให้เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรือครับ”ด้วยความไม่เคยชินที่จะเปิดเปลือยหัวใจให้ใครรู้ทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะเฉไฉไปเรื่องอื่น นางชนิสาอมยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนจะพูดแซวออกมา“แล้วชอบไหมล่ะ แม่บอกแล้วว่าหนูลีน่ารัก... เห็นด้วยกับแม่หรือเปล่า”ถ้าไม่น่ารักเขาก็คงไม่หักโหมทั้งคืนแบบนี้หรอก ชายหนุ่มคิดอย่างพึงพอใจ แต่ก็เลือกที่จะเฉไฉปิดบังความรู้สึกของตัวเองเหมือนเดิม“ผมทำตามหน้าที่...”ผู้เป็นแม่จ้องหน้าลูกชายเขม็ง ก่อนจะยิ้มออกมา “ทำตามหน้าที่ แล้วทำไมพึ่งให้หนูลีนอนล่ะตาวรรธน์ อมพระทั้งโบสถ์มา แม่ยังไม่เชื่อเลย...”รติวรรธน์อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะตีขรึมออกมา “ผมก็แค่ทำตามหน้าที่... ลูกสะใภ้ของคุณแม่ก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมหรอกครับ”“ทำพูดดีไปเถอะ เดี๋ยวหนูลีได้ยินเข้ามีหวังโกรธตาย แล้วจะมาหาว่าแม่ไม่เตือน”ชายหนุ่มยิ้มเย็นชา “ผมไม่ใส่ใจความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว นอกจากคุณแม่...” นางชนิสาถอนใจออกมากับไอ้อาการปากหนักของลูกชาย“จ้า...พ่อคนป
ตอนที่ 19และวราลีก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง สาวน้อยดีดดิ้น บิดเร่า อยู่ในอ้อมแขนกำยำนั้นอย่างลืมตัว ตอบสนองสัมผัสอำมหิตด้วยความเต็มอกเต็มใจ จนรติวรรธน์ต้องสูดปากแรง ๆ ด้วยความเสียวซ่าน“ลีจ๋า... ยอดมาก... อย่างนั้นแหละ...”แรงเร้าถูกขับเคลื่อนจนวิมานบนฟ้าสั่นสะเทือน และเมื่อทุกอย่างดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุด เสียงคำรามด้วยความสมสุขของคนทั้งคู่ก็ดังผสานกันลั่น สาวน้อยหลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจให้อิ่มเอมกับธารรักร้อนผ่าวที่รติวรรธน์สาดซัดเข้าใส่ภายในกาย“อย่าบอกอีกนะว่าไม่ต้องการฉัน...” เขาจับจ้องใบหน้างามที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็ก ๆ ด้วยความหิวกระหาย แต่ก็ยังไม่วายวางอำนาจเหมือนเดิม“เพราะเธอก็รู้ว่ามันไม่จริง...”หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เสหลบสายตาคมอย่างขัดเขิน บทรักเร่าร้อน แสนรุนแรงเมื่อครู่นี้ยังส่งผลให้ร่างกายของหล่อนร้อนวูบวาบไม่หยุด วราลีไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าร่างกายของหล่อนจะขานรับสัมผัสร้อนแรงของรติวรรธน์ได้ถึงเพียงนี้ไม่รู้จักอิ่มเอม...“ลี... ลีคงต้องนอนพัก...”รติวรรธน์ระบายยิ้มออกมา ก่อนจะปล่อยร่างอรชรให้เป็นอิสระ หญิงสาวรีบควานหาผ้าห่มมาคลุมร่างกายพัลวันจนผู้เป็นสามีหัวเราะออกมาอย่
ตอนที่ 29. ตอนอวสานมือใหญ่เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นอกสาวที่เบ่งบานรอคอยแรง ๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะฝังปลายจมูกลงกับแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหวไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า ผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยอย่างวราลี เวลาอยู่บนเตียงกับเขาจะร้อนแรง ช่างยั่วยวนได้มากถึงเพียงนี้...แล้วชอบไหมล่ะ? ชอบสิ ชอบมากเชียวล่ะ รติวรรธน์หัวเราะ หึหึ ในลำคออย่างอารมณ์ดีวราลียิ้มหวานฉ่ำ ก่อนจะห่อปากเมื่อถูกพ่อตัวดีจับร่างของหล่อนสวมทับเข้ากับความผงาดยาวเหยียดของตัวเอง“ไหนบอกรักลีอีกครั้งสิคะ...”“พี่บอกไปแล้วนะ อย่ามาขี้โกงสิคนสวย...”มือใหญ่จับสะโพกงามส่ายไปมาบนแก่นกายของเขา หญิงสาวร้องครวญคราง มือบางตวัดรอบลำคอแกร่งแน่น“ลีอยากฟังตลอดเวลาเลยนี่คะ พี่วรรธน์บอกลีอีกครั้งสิ หรือก่อนอาหารก็ได้นะ ลีชอบ...”“พี่รักวราลี รักมาก รักจนต้องวางแผนแย่งมาจากพี่วิธ พอใจหรือยังคนสวย...”หญิงสาวยิ้มร่า สูดกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศเข้าไปไว้เต็มปอด ความเสียวซ่านโจมตีท้องน้อยไม่หยุด ขณะที่หัวใจสาวเต้นระรัว“วางแผนแย่งหรือคะ...?”“ใช่สิ...”ชายหนุ่มยอมรับเสียงพร่าขณะยังไม่หยุดเคลื่อนไหวเข้าใส่ กล้ามเนื้อภายในกายสาวล้อมรัดเขาไว้แน่นจนรติวรรธน์แทบจะแ
ตอนที่ 28.รติวรรธน์ไม่ยอมหยุดลิ้นของตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว วราลีช่างหอมหวานไม่ผิดจากที่เขาเคยวาดฝันเอาไว้แม้แต่น้อย รสชาติของหล่อนหอมกรุ่นติดปลายลิ้น เสียงร้องครวญครางของเจ้าหล่อนส่งผลโดยตรงกับร่างกายกำยำของเขาทุกส่วน มันตื่นเร้า รอคอย และกระหายอยากและให้ตายเถอะ... เขาทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าแดงก่ำของภรรยาด้วยสายตาหิวกระหาย ก่อนจะบดจูบลงไปกับกลีบปากสาวอีกครั้ง เร่าร้อน หนักหน่วง เรียกร้องให้ตอบสนองด้วยอารมณ์ทัดเทียมกัน“จำเอาไว้นะ เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว...”เหมือนกำลังฝันไป สาวน้อยเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสหวามอย่างลืมตัวลืมใจ สมองหยุดทำงานลงอย่างสิ้นเชิง ไม่รับรู้แม้กระทั่งว่าตัวเองถูกอุ้มออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ และมานอนแผ่หลารอคอยรติวรรธน์อยู่บนเตียงใหญ่ได้ยังไง“ลีรักพี่วรรธน์... รักพี่วรรธน์คนเดียว...”สาวน้อยรู้สึกได้ถึงร่างของบุรุษที่กำลังทาบทับอยู่ชะงักงัน นัยน์ตาคมจับจ้องที่ใบหน้าของหล่อนนิ่ง เขาเหมือนไม่เชื่อ วราลีรู้สึกอย่างนั้น แต่หล่อนจะไม่มีทางปล่อยให้เขาลังเลอยู่แบบนี้ต่อไป“ลีรักพี่วรรธน์จริง ๆ รักมากค่ะ ขอให้เชื่อลี...”มือบาง
ตอนที่ 27.“พี่วรรธน์ขา... ลีต้องการพี่วรรธน์... โอ้...”สาวน้อยครางออกมาไม่หยุด ดีดดิ้น บิดเร่าอยู่ภายในสงครามพิศวาสที่รติวรรธน์กระหน่ำเข้าใส่ ความเสียวซ่านลูกใหญ่พัดโหมกระหน่ำเข้าใส่ไม่หยุด ร่างงามสั่นระริกรุนแรง คลื่นความหิวกระหายซัดเข้าใส่ซอกขาครั้งแล้วครั้งเล่า หยาดรักเยิ้มฉ่ำอาบไล้ความร้อนผ่าวแข็งแกร่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในกาย“ลี... โอ้... รัดพี่แน่นเหลือเกินคนสวย...”เสียงคำรามดังกึกก้องพร้อม ๆ กับแรงปะทะที่สาดเข้าใส่ไม่หยุด สาวน้อยสะอื้นฮัก แอ่นรับความอำมหิตแสนหวามของสามีหนุ่มด้วยความเต็มอกเต็มใจหล่อนปรารถนาเขาจนแทบคลั่ง รักเขา รักรติวรรธน์ ผู้ชายที่กำลังถาโถมเข้าใส่ร่างของหล่อนราวกับไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย เสียงสูดปากบอกให้หล่อนรู้ว่าสามีของตัวเองเสียวซ่านมากแค่ไหน“พี่วรรธน์ขา... ลีไม่ไหวแล้วค่ะ โอ้... ลีทนไม่ไหวแล้ว...”ไฟสวาทลามเลียแผดเผา เร่งเร้าให้สาวน้อยเผยอร่างตอบโต้ให้ชายหนุ่มบดเคล้าลงให้หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม หล่อนกำลังจะขาดใจตาย...วราลีหลับตานิ่ง ดื่มด่ำอยู่กับสัมผัสเสน่หาที่เร่าร้อนที่สุดในชีวิต อกสาวถูกบีบขยำรุนแรงตามอารมณ์สวาทที่ปะทุแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ส่ว
ตอนที่ 26.ชายหนุ่มแข็งทื่อไปชั่วขณะ หัวใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตา และสายตาอ้อนวอนของหญิงที่ตนหลงรักหมดใจ แต่นั่นก็ไม่อาจเยียวยาหัวใจเจ็บช้ำของเขาได้“ฉันไม่เคยรักเธอ วราลี... ไม่เคยรักเธอ กลับไปซะ”และเขาก็หมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้ร่างอรชรทรุดลงกองกับพื้นห้องด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ไม่ได้ทำให้หัวใจกระด้างเย็นชาของรติวรรธน์อ่อนลงได้เลย เขายังคงยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูห้องนอนด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวราลีแม้แต่น้อยรติวรรธน์หนีเข้ามานอนแช่อยู่ในอ่างน้ำ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกวราลีตามเข้ามากวนอีก ชายหนุ่มมองร่างอรชรตรงหน้าด้วยความรำคาญใจ พร้อมกับขว้างคำพูดร้าย ๆ ออกมาใส่หน้าภรรยา“อยากนักหรือไงถึงได้ตื๊อไม่เลิก...”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะพาร่างกายเปลือยเปล่าที่ใหญ่โตไปซะทุกสัดส่วนก้าวออกมาจากอ่างน้ำ วราลีลำคอแห้งผาก จ้องมองผู้ชายที่เป็นเจ้าของร่างกายสมบูรณ์แบบตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึงใช่ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่หล่อนได้เห็นกล้ามเนื้อมัดสวยและร่างกายแสนงดงามของรติวรรธน์ หล่อนเห็นมาแล้วหลายครั้ง และทุกครั้งมันก็มีผลทำให้เลือดสาว
ตอนที่ 25.มลฤดีกวาดตามองตลอดร่างอรชรที่อยู่ในชุดเรียบร้อยของวราลีอย่างดูแคลน “หล่อนคงไม่ใช่อีกคนที่คุณวรรธน์เรียกมาหาหรอกใช่ไหม...”วราลีรีบสั่นหน้า “ไม่ใช่ค่ะ...”“โล่งอกไปที นึกว่าคุณวรรธน์เปลี่ยนรสนิยมเสียแล้ว...”พูดจบแม่สาวสุดเปรี้ยวที่ใส่เสื้อผ้าราวกับขาดแคลนเงินซื้อก็ก้าวยาว ๆ จากไปทันที วราลีมองตามไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเองรติวรรธน์ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู และหล่อนจะไม่มีวันยอมให้เขาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบแม่สาวคนสวยนั้นเด็ดขาด“เป็นไงเป็นกันน่า...”เดินเข้าไปหยุดที่ด้านหลังของสามี เรือนกายของเขายังใหญ่โตไม่เปลี่ยนแปลง ยังสง่างาม รวมถึงยังมีอำนาจทำให้ลมหายใจของหล่อนขาดช่วงด้วยความโหยหาได้ดังเดิม“เงินไม่พอหรือไง...” รติวรรธน์นึกว่ามลฤดีเดินกลับมา“ไม่ได้ต้องการเงินหรอกค่ะ แต่อยากได้สามีคืน...”เสียงหวานใสแสนคุ้นหูมีผลทำให้ร่างกำยำหมุนตัวกลับมา และก็เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน รติวรรธน์รู้สึกไม่ต่างจากคนเป็นอัมพาต ขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย หัวใจชาหนึบ มองสตรีตรงหน้าด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุดดีใจนักที่เห็นหล่อน... เขาหิวกระหายอยากจะกลับไป
ตอนที่ 24.วราลีระบายยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ... ลีจะเชื่อคุณแม่...”นางชนิสายิ้มตอบ ก่อนจะพูดแก้ให้ “หนูลีเชื่อหัวใจตัวเองต่างหากล่ะ...”“ค่ะ ลีจะเชื่อหัวใจของตัวเอง... จะทำให้คุณวรรธน์ใจอ่อนให้ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำ แต่ก็ยังมีสีหน้าเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว“แต่ว่าลี... ลีไม่รู้ว่าคุณวรรธน์อยู่ที่ไหน... คุณวรรธน์ไม่ได้บอกลี...”“ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น เพราะแม่รู้ดีว่าตาวรรธน์อยู่ที่ไหน...”วราลีมองแม่สามีที่นั่งระบายยิ้มด้วยความโล่งอก หัวใจที่กลัดหนองหายสนิทได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตอนนี้ก็มีอยู่อย่างเดียวที่ต้องกังวล นั่นก็คือ... จะทำยังไงให้รติวรรธน์ยอมใจอ่อนกับหล่อนอีกสักครั้งหลังออกจากเรือนหอของลูกชาย นางชนิสาก็ให้คนขับรถพามาที่คอนโดหรูกลางใจเมืองของบุตรชายทันที หล่อนเคาะประตูอยู่ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อม ๆ กับร่างสูงใหญ่ที่ถึงแม้จะไม่ทรุดโทรมอะไร แต่ก็เหม็นเหล้าคละคลุ้งจนหล่อนแทบจะอาเจียน“อาบเหล้ามาหรือไงตาวรรธน์ถึงได้เหม็นขนาดนี้” พูดขณะเดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายเดินตามเข้ามา“คุณแม่มีอะไรหรือครับ ถึงมาหาผมที่นี่”รติวรรธน์ไม่ใส่ใจจะตอบคำถามของ
ตอนที่ 23.ซ่อนกลิ่นที่ถึงแม้จะอยู่นอกห้อง แถมยังมีประตูไม้ขวางกั้นเอาไว้ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงความผิดปกติของวราลีได้ชัดเจน“มะ...ไม่เป็นไรจ้ะ... เดี๋ยวลีลงไปนะ...”วราลีรีบปฏิเสธ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงด้วยความรีบร้อน มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ในสุดของห้องนอนใหญ่ ใช้เวลาอยู่เกือบยี่สิบนาทีในการชำระล้างคราบความเจ็บช้ำออกไปจากหัวใจ แต่ยิ่งล้างมันก็ยิ่งฝังแน่น ฝังแน่นจนสาวน้อยจนปัญญาที่จะต้องปิดซ่อนมันเอาไว้ร่างอรชรก้าวออกมาจากห้องน้ำ หวีผม ทาแป้งเพื่อปกปิดร่องรอยชอกช้ำ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อลงไปพบกับผู้เป็นแม่สามีที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงชั้นล่างนางชนิสาเห็นร่างอรชรที่ดูอ่อนล้าของลูกสะใภ้ก็ร้องทักด้วยความตกใจ “หนูลีเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมถึงได้ตาบวมอย่างนั้น ตาวรรธน์ทำอะไรใช่ไหม...”หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ นางชนิสา ก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ปะ... เปล่าหรอกค่ะ ลี... ลีนอนไม่ค่อยหลับ...”“อย่าคิดจะโกหกแม่เลย เมื่อตอนหัวค่ำซ่อนกลิ่นบอกว่าตาวรรธน์หน้าบูดบึ้งก่อนจะขับรถออกไปข้างนอกบ้าน และป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา...”วราลีก้มหน้าพยายามซ่อนน้ำตาแห่งความชอกช้ำเอาไว้สุดฤทธิ์แต่ก็ทำได้ไม่ดี
ตอนที่ 22.รติวรรธน์อึ้งไปชั่วขณะกับความเข้าใจของภรรยา แต่เขาก็เลือกที่จะไม่อธิบายอะไรออกไป เปลี่ยนเป็นผลักร่างอรชรออกห่าง และกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว“ทำไมไม่ฆ่าลีล่ะคะ” ถามออกไปด้วยความประชดประชันชายหนุ่มแค่นยิ้ม “ไม่ล่ะ ทำไม่ลง...”ตอบออกมาเสียงกระด้าง ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินตรงไปที่ประตูห้อง สาวน้อยมองตามไปด้วยความตกใจ ที่หล่อนงอแงแบบนี้ก็เพราะต้องการให้เขาแสดงออกมาว่าแคร์กันบ้าง ไม่ใช่ให้เดินหนีแบบนี้“คุณวรรธน์จะไปไหนคะ”เขาหันกลับมา ก่อนจะแสยะยิ้มเย็นชา “ทะเลาะกันบ้านแทบแตกแบบนี้ เธอยังคิดอีกหรือว่า... ฉันจะทนนอนร่วมเตียงกับเธอได้... เชิญนอนหลับบนเตียงนี้ให้สบายเถอะ รับรองว่าฉันจะไม่เข้ามากวนเวลาอันมีค่าของเธออย่างแน่นอน...”“แต่ว่า... คุณวรรธน์ต้องการ... เอ่อ...” สาวน้อยแก้มแดงก่ำ ขณะกลั้นใจพูดต่อจนจบ“อยากนอน... กับลี...ไม่ใช่หรือ...คะ...”ชายหนุ่มไหวไหล่กว้างอย่างไม่แยแส ก่อนจะตามด้วยคำพูดเย็นชาจนวราลีเจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน เจ็บจนเลือดทะลัก“เธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันขนาดนั้นหรอก ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่ทำหน้าที่ได้ดีกว่าเธอ...” หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาร่วง มองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวยา
ตอนที่ 21.ชายหนุ่มแค่นยิ้ม อยากจะบีบคอสวย ๆ กลิ่นหอม ๆ ของภรรยาให้หักนัก พยศจริง ๆ “ไม่อยากมีผัวแล้วแต่งงานกับฉันทำไม หรือว่าอยากให้ฉันคลั่งเล่น...”สาวน้อยกัดปากแน่น น้ำตาซึม “คุณวรรธน์ก็รู้ไม่ใช่หรือคะว่าลีแต่งเพราะอะไร ลีเป็นหนี้ ต้องใช้ตัวแลกกับเงินที่ติดค้างครอบครัวของคุณยังไงล่ะคะ...”“ถ้าคิดแบบนั้น... เธอก็ยิ่งต้องกลับไปกับฉัน เพราะแค่นั้นมันยังไม่คุ้มกับเงินล้านที่ฉันต้องเสียให้กับครอบครัวของเธอฟรี ๆ”น้ำตาหยดแหมะลงมาตามแก้มนวล เจ็บแสบหัวใจราวกับถูกสาดด้วยน้ำกรด “แต่... แต่ว่าคุณวรรธน์ก็รู้ว่าลี... ลียัง... ไม่เคย...”รติวรรธน์แสยะยิ้ม “อย่าตีค่าพรหมจรรย์ของตัวเองสูงขนาดนั้นสิ วราลี แค่แสนเดียวฉันยังคิดว่ามันมากเกินไปเลย... อย่ามาโอ้เอ้ กลับไปชดใช้หนี้สินให้หมด แล้วฉันสัญญาว่าจะไม่รั้งเธอไว้อีก...”ใจร้าย... ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงใจร้ายถึงเพียงนี้นะ นี่เขาจะขยี้หัวใจของหล่อนให้แดดิ้นไปต่อหน้าต่อตาเลยหรือไง“แล้ว... แล้วเมื่อไหร่กันล่ะคะ... เมื่อไหร่ถึงจะ...สิ้นสุด...”น้ำเสียงที่ถามออกไปเบาโหวงเหวง ร่างบางสั่นสะท้านจนแทบจะยืนไม่ไหว ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนแม้จะถูกรติวรรธน์