“ดูลูกชายคนโปรดของคุณสิสา... มันน่าตบให้ปากแตกยิ่งกว่านี้นัก”
ชนิสาถอนใจออกมา ก่อนจะพูดกับสามี “คุณพี่ก็รักตาวิธให้น้อย ๆ หน่อยสิคะ ตาวรรธน์จะได้เลิกน้อยใจสักที”
ท่านนายพลดรุณขวับมามองภรรยาเขม็ง “นี่คุณคิดว่าผมลำเอียงอย่างนั้นหรือคุณสา...”
“ทุกคนในโลกมองออกทั้งนั้นแหละค่ะ เว้นแต่ตัวคุณพี่เอง สาขอตัวไปโทรศัพท์หาครอบครัวคุณสมภพก่อนนะคะ เชิญคุณพี่นั่งรอลูกชายคนโปรดกลับมาจากที่ทำงานเถอะ”
ผู้เป็นภรรยาลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบเดินจากไปทันที ท่านนายพลจะร้องเรียกไว้แต่ชนิสาก็เดินหายไปซะก่อน จึงต้องนั่งหน้าเครียดอยู่ตามลำพังในห้องโถงคนเดียว
แล้วนี่เขาจะบอกกับวิธวินท์ยังไงดีนะ...
บ้านไม้สองชั้นขนาดปานกลางที่ถึงแม้จะเก่าแก่ไปตามกาลเวลา แต่ก็ยังคงสะอาดสะอ้านน่ามอง ภายในบ้านผู้เป็นบิดากำลังพูดกับบุตรสาวเพียงคนเดียวของตนเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ลี... พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย...”
วราลี สาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบปีพึ่งจบปริญญาตรีมาได้ไม่กี่เดือนเงยหน้าขึ้นจ้องมองบิดา ก่อนจะฝืนยิ้มขมขื่นให้กับบิดา
“เรื่องแต่งงานของลีใช่ไหมคะ”
นายสมภพพยักหน้ารับ รู้สึกละอายใจเหลือเกินที่ต้องมาขายลูกกินแบบนี้ นี่ถ้าภรรยาของเขายังอยู่หล่อนคงต้องฆ่าเขาตายคามือแน่
“ใช่... คุณชนิสาโทรมาเรื่องแต่งงาน... หนูต้องเข้าพิธีเร็วกว่าเดิมแล้วล่ะลี...”
ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ทำได้แค่เจ็บปวดเท่านั้น “เหรอคะ... ลีไม่ขัดข้องหรอกค่ะ ยังไงก็ต้องแต่ง...”
กลืนน้ำตาลงไปซ่อนไว้ในอกจนมิด หล่อนไม่อยากให้บิดารู้สึกผิดกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ หล่อนเป็นลูกมีหน้าที่ต้องตอบแทนพระคุณ แม้หัวใจจะปวดร้าวแค่ไหนก็ตาม...
วิธวินท์ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของหล่อน... ใบหน้าหล่อเหลาของเขาผุดขึ้นมาในสมอง เขาหล่อมาก... แล้วทำไมหล่อนถึงไม่รู้สึกอยากแต่งงานกับเขาเลยนะ ทำไมยามที่นึกถึงหน้าวิธวินท์ถึงได้มีใบหน้าของผู้ชายคนอื่นแทรกขึ้นมาด้วย...
ผู้ชายหน้าหวานแต่ดวงตาดุดันคนนั้น เขามองหล่อนราวกับหล่อนคือโสเภณี แต่ถึงกระนั้นหัวใจก็ยังโหยหา รักแรกพบ... แน่นอนหล่อนตกหลุมรักรติวรรธน์ตั้งแต่แรกเห็น
แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่า... ในเมื่อคนที่หล่อนต้องแต่งงานด้วยนั้นวิธวินท์บุตรชายคนโตของท่านนายพลดรุณ
“เอ่อ... แต่ว่า... มีปัญหาเกี่ยวกับเจ้าบ่าว... ลูกลีคือว่า...”
หญิงสาวช้อนสายตาที่เต็มไปด้วยความชอกช้ำมองบิดา “เจ้าบ่าวทำไมหรือคะ หรือว่าเขาไม่อยากแต่งงานกับลี...”
นายสมภพส่ายหน้า “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกลูก ลี... แต่ว่า...”
“แต่อะไรคะพ่อ... เรื่องใหญ่ใช่ไหมคะ” วราลีจ้องหน้าผู้เป็นบิดาเขม็ง หัวใจจดจ่อกับคำพูดจากริมฝีปากของบิดา
มันต้องไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อย่างแน่นอน... เพราะไม่อย่างนั้นบิดาคงไม่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อย่างนี้หรอก
ผู้เป็นบิดาพยักหน้ารับ “เขาจะขอเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าว... เป็นลูกชายคนเล็ก คุณรติวรรธน์แทน...”
คำพูดของบุพการีทำเอาหัวใจของวราลีแทบหยุดเต้น หญิงสาวเบิกตากว้าง สมองมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ประสาททุกส่วนหยุดทำงาน แม้กระทั่งหัวใจ
นี่มันอะไรกัน... หล่อนหูฝาดไปหรือเปล่า...
“ให้... ให้ลีแต่งกับคุณวรรธน์หรือคะพ่อ...” รอยยิ้มที่เหือดแห้งไปนานแต่งแต้มเรียวปากอิ่ม จนผู้เป็นบิดารู้สึกผิดเต็มหัวใจนั้นประหลาดใจนัก
“ใช่ลูก... ทางนั้นเขาบอกมาอย่างนี้ พ่อก็ไม่มีอำนาจจะไปต่อรองอะไรกับเขาได้ ถึงจะรู้ดีว่าลีจะต้องเจ็บปวด แต่พ่อ...”
“คุณพ่อขา... อย่าคิดมากเลยค่ะ ลียินดีแต่งงานค่ะ”
มือบางขาวสะอาดแตะเบา ๆ ที่ฝ่ามือของบิดา ก่อนจะระบายยิ้มหวานให้ หญิงสาวอยากจะบอกบิดาเหลือเกินว่าตอนนี้หล่อนดีใจจนแทบจะกระโดดได้อยู่แล้ว
“นี่ลูกลีไม่เสียใจเลยหรือ ที่ทางนู้นเขาทำราวกับว่าเราเป็นสินค้าจะยกให้ใครก็ได้...”
วราลีส่ายหน้าช้า ๆ “ลีเลิกคิดแบบนั้นแล้วละค่ะ ลียินดีทำทุกอย่างเพื่อพ่อและเพื่อรักษาบ้านของเราเอาไว้ แม้ว่ามันจะอยากแค่ไหนก็ตาม...”
“โธ่... ลูกรักของพ่อ...”
นายสมภพดึงร่างอรชรของบุตรสาวเข้ามากอดด้วยความสงสารจับใจ แต่ตรงกันข้ามกับวราลีในตอนนี้นัก ดวงใจสาวกำลังเบ่งบานสะพรั่ง รอยยิ้มน้อย ๆ แต้มที่มุมปาก
“ผมไม่ยอมนะครับคุณพ่อ... ไอ้วรรธน์มันกำลังแกล้งผม...” วิธวินท์โวยวายลั่นบ้านเมื่อกลับมาแล้วผู้เป็นบิดาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“ใจเย็น ๆ ก่อนสิวิธ ฟังพ่อก่อน...” ท่านนายพลดรุณปรามบุตรชาย
“จะให้ผมเย็นได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อไอ้น้องชั่วมันกำลังจะแย่งคู่หมั้นของผม...” ชายหนุ่มก่นด่าน้องชายหน้าดำหน้าแดง
“ผู้หญิงหาที่ไหนก็ได้ ให้น้องไปเถอะ มันจะได้เลิกสร้างปัญหาให้พ่อสักที”
เจอคำพูดนี้ของบิดาทำเอาวิธวินท์ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนแผลที่หลังของตนเองด้วยการโยนบาปใส่น้องชาย
“สันดานมันชั่วยังไงก็ไม่มีทางหายได้หรอกครับ”
“แต่พ่อว่ามันน่าจะดีขึ้นบ้างหากเจ้าวรรธน์มันแต่งงานแต่งการไปซะ”
วิธวินท์กัดกรามแน่น ก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งใกล้ ๆ กับบิดา “แล้วทำไมไม่ให้มันแต่งกับคนอื่น ทำไมต้องมาแต่งกับวราลีของผมด้วย...”
ตอนที่ 3.ท่านนายพลถอนใจออกมาแรง ๆ “เจ้าวรรธน์มันบอกว่าถ้าไม่ใช่วราลีมันจะไม่แต่ง และจะทำเรื่องระยำมากกว่านี้...”กำปั้นหนักๆ ของวิธวินท์ทุบลงบนต้นขาตัวเองแรง ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ “มันต้องการแย่งคู่หมั้นของผม... ผมไม่มีวันยอม”“เอาน่าวิธถือว่าช่วยพ่อก็แล้วกันนะ... ให้ ๆ เจ้าวรรธน์มันไปเถอะ ผู้หญิงสวย ๆ หาที่ไหนก็ได้”วิธวินท์รู้ดีว่าบิดาตัดสินใจแล้ว คงไม่ยอมเปลี่ยนใจง่าย ๆ และหากเขาแข็งขืนมากไปกว่านี้ บทบาทลูกชายผู้แสนดีที่เขาอุตส่าห์แสดงมานานก็จะต้องพังพินาศ ซึ่งมันน่ากลัวกว่าการถูกแย่งคู่หมั้นแน่นอน“ครับ... งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อ ผมจะไปแสดงความยินดีกับเจ้าวรรธน์มันสักหน่อย”ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มแย้ม แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง มือใหญ่กำหมัดแน่นขณะลุกขึ้นยืน และเดินขึ้นบันไดจากไปผู้เป็นบิดามองตามแผ่นหลังของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปด้วยสายตาเคลือบแคลง แต่ด้วยความรักเป็นทุนเดิมทำให้ท่านนายพลดรุณเลือกที่จะทิ้งข้อกังขานั้นไปประตูห้องนอนถูกเปิดออกอย่างไร้มารยาท และร่างของวิธวินท์ที่แม้จะเตี้ยกว่าเขาอยู่เกือบสิบเซนแต่นั่นก็ยังถือว่าสูงกว่าคนไทยโดยปกติอยู่ดีก้าวเข้าม
ตอนที่ 4.หัวใจสาวเต้นแรงระส่ำ เมื่อผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตากับตัวเอง เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนชั่วขณะ ไม่ต่างจากเดินหลงเข้าไปในสนามแม่เหล็กไฟฟ้า ปฏิกิริยาเคมีระหว่างกันพุ่งเข้าใส่จนงงงวย อะดรีนาลินในร่างกายฉีดพล่านอย่างรุนแรงวราลีเผลอตัวจ้องมองรติวรรธน์อย่างลืมตัว มองอย่างติดตราตรึงใจ หัวใจหิวกระหายแปลกประหลาด ขณะไล่สายตาสำรวจพ่อรูปหล่อตรงหน้า เส้นผมสีดำขลับที่ถูกตัดไว้อย่างประณีตค่อนข้างยุ่งเหยิงเล็กน้อย บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจมันสักเท่าไหร่ หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างเชื่องช้า เมื่อสายตาคมกล้าที่อยู่ใต้แพขนตายาวดกดำวาววับขึ้นคล้ายกับไม่พอใจที่ถูกหล่อนจ้องมองปานจะกลืนกินแต่หล่อนห้ามสายตาของตัวเองได้ที่ไหนกันล่ะ... ก็เขาหล่อลากดิน หล่อจนหาคำบรรยายไม่ได้ หล่อกว่าเมื่อครั้งนั้นที่หล่อนเจอเขาเสียอีก หญิงสาวค่อย ๆ ไล่สายตาสำรวจไปทั่วใบหน้าหล่อสมบูรณ์แบบ และก็ต้องมาสะดุดตาอยู่ที่ริมฝีปากบางเฉียบแต่อิ่มเต็มสีสวยที่อยู่ใต้ปลายจมูกโด่งเป็นสันหากริมฝีปากนี้สัมผัสลงบนผิวกายของหล่อนล่ะ มันจะให้ความรู้สึกยังไงกันนะ จะเยือกเย็น ร้อนรุ่ม หรือว่าอำมหิตกันแน่...“เชิญนั่
ตอนที่ 5.วราลีหน้าซีดลงอีก คิดในใจอย่างมึนงง ‘จะมีโผล่มาอีกหรือเปล่าเหรอ’ นี่รติวรรธน์เจ้าชู้ขนาดนี้เลยหรือ แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ได้ยินมันกลับฝังแน่นอยู่ในอก“ถ้าคุณพ่อกลัว ก็รีบหาฤกษ์แต่งงานให้ผมสิครับ ทุกอย่างมันจะได้จบ...”รติวรรธน์เอ่ยขึ้นเสียงกระด้าง ขณะก้าวยาว ๆ เดินหนีออกไปจากห้องอาหาร ท่านนายพลดรุณมองตามหลังบุตรชายคนเล็กไปด้วยความเดือดดาล ก่อนจะคำรามออกมา“แน่นอน... แกได้แต่งแน่ไอ้วรรธน์!”“คุณพี่คะ อายคุณภพกับหนูลีบ้างสิคะ” นางชนิสาเอ่ยปราม ขณะหันไปมาก้มหน้าขอโทษคนทั้งสอง“ก็คุณดูไอ้ลูกรักของคุณสิ ดูมันเถียงผม...” ท่านนายพลกล่าวกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะหันไปคุยกับสมภพ“ที่ผมเชิญพี่ภพมาวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละครับ ผมอยากจะขอเปลี่ยนเจ้าบ่าวให้หนูลี เป็นเจ้าวรรธน์ ไม่รู้ว่าพี่ภพจะว่ายังไง...”นายสมภพยิ้มน้อย ๆ ขณะหันไปจ้องหน้าบุตรสาวพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจตอบออกมา “เมื่อวานคุณสาก็โทรไปแจ้งเรื่องนี้ทีแล้วละครับ ซึ่งผมก็ได้คุยกับวราลีไปบ้างแล้ว และแกก็ไม่ขัดข้องอะไรที่ทางท่านนายพลจะเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าว...”“จริงหรือหนูลี” นางชนิสาถามอย่างดีใจ ขณะที่วราลีได้แต่ระบายยิ้มอย่างเอีย
ตอนที่ 6.“กรุณาเถอะค่ะ ปล่อยลีก่อน...”คำพูดของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเยาะออกมา “ตอนเป็นคู่หมั้นกับพี่วิธ เธอร้องบอกเขาแบบนี้หรือเปล่า ตอนที่เขาจะจูบเธอน่ะ...”ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจกับคำพูดของชายหนุ่ม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ และตวาดแว้ดออกมาเสียงดัง“คุณกำลังดูถูกฉันนะคะ...”รติวรรธน์เบ้ปากเหยียดหยาม “ก็ดูถูกน่ะสิ ถึงพูดได้แทงใจดำเธอแบบนี้ไง...”กลีบปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายรูปหล่อคนนี้จะนิสัยพาลพาโลแบบนี้ คงเป็นเพราะอย่างนี้ท่านนายพลดรุณถึงได้ไม่ค่อยรัก“ฉันไม่อยากพูดกับเด็กมีปัญหาแบบคุณ... ปล่อยค่ะ ก่อนที่ฉันจะร้องออกมา”กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น ดวงตาสีนิลเนื้อดีวาววับด้วยโทสะ “ฉันไม่ใช่เด็กมีปัญหา... และหากมันจะทำให้เธอแยกแยะคำว่าเด็กกับผู้ใหญ่ได้ดีขึ้น...”นิ้วแกร่งที่ตึงสะโพกอยู่เมื่อครู่นี้เลื่อนขึ้นมาตรึงปลายคางมนไว้แทน หญิงสาวพยายามสะบัดหน้าแต่ก็ไม่หลุด แถมพ่อเจ้าประคุณยังก้มต่ำลงมาหาทุกขณะจนปลายจมูกชนกัน“คุณจะทำอะไรคะ...”“อย่าทำเป็นตาใสหน่อยเลย... ฉันก็จะจูบเธอไง ลองสินค้าก่อนใช้งานจริง... ไม่แปลกหรอกน่า...”คำพูดของรติวรรธน์ทำเ
ตอนที่ 7.“ค่ะพ่อ แต่ลีไม่อยากไว้ใจพี่วิธเลย สายตาของพี่วิธที่มองลีมันเปลี่ยนไปจากเดิม ลีกลัวว่าเขาจะคิดไม่ดีกับลี พ่อไปเป็นเพื่อนลีนะคะ”ผู้เป็นบิดายิ้มน้อย ๆ “ลีโตแล้วนะลูก การตัดสินใจของหนูคือสิ่งที่หนูต้องเผชิญกับมัน”“แต่พ่อคะ ลีอยากรู้เรื่องพี่วรรธน์นี่คะ เรื่องผู้หญิงของเขา...” ผู้เป็นลูกสาวครวญ“ถ้าลีอยากรู้... ทำไมไม่ถามเจ้าตัวเอาเองล่ะ ทำไมต้องไปฟังจากคนอื่นด้วย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคนคน นั้นไม่น่าไว้ใจ”นายสมภพเตือนสติลูกสาวอย่างคนอาบน้ำร้อนมาก่อน เพราะเท่าที่มองวิธวินท์ไม่ธรรมดาเลยสักนิด พ่อหนุ่มคนนี้แอบซ่อนบางอย่างเอาไว้ภายใต้หน้ากากผู้ดีสาวน้อยถอนใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความน้อยใจ “รายนั้นไม่มีวันยอมเล่าอะไรให้ลีฟังหรอกค่ะ ขนาดไปเลือกชุดแต่งงานกัน พ่อคุณยังแอบชิ่งไปที่อื่นเลยค่ะ ไม่รู้ว่าไปหาแม่สาวคนไหน...”“แม้พ่อจะไม่อยากให้ลีไป แต่พ่อก็เคารพการตัดสินใจของลูกนะวราลี...”วราลีระบายยิ้มให้กับบิดา ใบหน้างามเคร่งเครียดไม่น้อย แต่ด้วยความอยากรู้เกี่ยวกับว่าที่เจ้าบ่าวที่จะเข้าพิธีวิวาห์กันภายในอีกสองสามวันข้างหน้าทำให้หล่อนตัดสินใจที่จะเสี่ยง“งั้นลีไปนะคะพ่อ...”นายสมภพ
ตอนที่ 8.มือบางคว้าแก้วน้ำขึ้นมาถือ ก่อนจะยกขึ้นจรดเรียวปากและดื่มไปอึกใหญ่ วิธวินท์ลอบหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะรีบเอี้ยวตัวหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะมากดรับ และโอกาสทองนั้นเองวราลีก็รีบบ้วนน้ำที่ยังไม่ได้กลืนลงกับพื้นพรมใต้ฝ่าเท้า โดยที่วิธวินท์ไม่ทันได้เห็น“เลขาพี่น่ะ โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา...”หญิงสาวเห็นเขาโยนมือถือไว้ที่เดิม ก่อนจะหันมามองหล่อนตาหมายมาด วราลีเริ่มรู้สึกถึงอันตรายขึ้นมาชัดเจนทุกขณะดีนะที่ไม่ได้กลืนน้ำลงคอไป... สาวน้อยแอบโล่งอกอยู่ภายในใจ“พี่วิธจะเล่าได้หรือยังคะ ลีมีธุระต่อนะ...”วิธวินท์แสยะยิ้มน่ากลัว “ทำไมถึงได้อยากฟังเรื่องของไอ้วรรธน์มันนักล่ะ หลงมันจนโง่หัวไม่ขึ้นเลยหรือไง หรือว่าเคยลองกับมันมาแล้ว ก็เลยติดใจ...”วราลีหน้าซีดเผือด ดวงตากลมโตตื่นตระหนก รีบผุดลุกขึ้นหนี เมื่อผู้ชายตรงหน้าเผยธาตุแท้ที่แสนระยำออกมา“พี่วิธพูดกับลีแบบนี้ได้ยังไง นี่อย่าบอกนะว่าพี่วิธหลอกลีมา...” และหญิงสาวก็รู้คำตอบได้ทันที เมื่อผู้ชายที่กลายร่างเป็นอสูรร้ายก้าวเข้ามากระชากแขนของตัวเอง“ปล่อยลีนะ!”“ปล่อยแน่ แต่ต้องให้พี่...”สายตาที่วิธวินท์ใช้สำรวจเรือนร่างของ
ตอนที่ 9.“ผมเองพี่วิธ...!”ร่างสูงใหญ่ของรติวรรธน์หยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะจนผู้เป็นพี่ชายเสียวสันหลังวาบ“แกมาทำไม ไม่เห็นหรือว่าคนเขากำลังจะสนุกกัน...”“แต่นั้นเจ้าสาวของผม ผมไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อก่อนพี่กับเขาไปถึงไหนกันแล้ว แต่ตอนนี้ เวลานี้ หล่อนเป็นของผม ดังนั้นถ้าพี่วิธไม่อยากถูกเปิดโปงเรื่องระยำทุกอย่างที่ทำไว้ ก็หยุดการกระทำนี้ซะ”รติวรรธน์คำรามเสียงลอดไรฟัน ขณะเดินเข้ามากระชากร่างอรชรของวราลีให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเลือดที่มุมปากของเจ้าหล่อน“นี่พี่วิธทำร้ายวราลีด้วยหรือ...”มือใหญ่ของรติวรรธน์กระชากคอเสื้อของพี่ชายก่อนจะดึงเข้ามาหา และด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้วิธวินท์ต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อที่จะให้สูงเท่ากับน้องชาย“มันเรื่องของผัวเมีย แกเกี่ยวอะไรด้วยวะไอ้วรรธน์”วราลีหน้าซีด รีบปฏิเสธเพราะกลัวรติวรรธน์จะเข้าใจผิด “ไม่จริงนะคะ ฉันไม่มีอะไรกับพี่ชายของคุณ เขาหลอกฉันมา เขาจะข่มขืนฉัน...”วิธวิทน์หัวเราะเสียงหยัน “แม้แม่คุณฟัดกันมาตั้งกี่ครั้งแล้วยังจะมาบอกว่าไม่มีอะไรกันอีกเหรอ แต่ช่างเถอะ... น้องชายของฉันมันโง่อยู่แล้ว ผู้หญิงบอกยัง
ตอนที่ 10.“ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากฟัง... กลับเถอะ พ่อเธอคงเป็นห่วงแย่แล้ว...” เขาขยับเดินหน้าเข้ามาหาแต่สาวน้อยก็ยังไม่ยอมหลบจนรติวรรธน์ต้องหยุดเดินจ้องใบหน้างามนั้นเขม็ง“เธอจะเอายังไง”หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพูดออกไป “ลีไม่ใช่เมียของพี่ชายคุณนะคะ... ลีถูกหลอกมา...” ยังอธิบายไม่ทันจบ ก็ถูกมือใหญ่ยกขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้หยุดพูด“พอเถอะ ถึงเธอจะเป็นยังไงมามันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน... แต่หลังแต่งงานหากเธอยังสำส่อนไม่เลิกแบบนี้ ฉันฆ่าเธอแน่...”และร่างของหล่อนก็กระเด็นพ้นทางเดินเมื่อพ่อคนตัวโตใช้มือใหญ่เพียงข้างเดียวปัดหล่อนออก ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินมุ่งหน้าไปยังหน้าลิฟต์อย่างไม่ไยดีวราลีเจ็บจนน้ำตาร่วง ใช่สิ... รติวรรธน์ไม่แคร์อยู่แล้วว่าหล่อนจะเป็นยังไง ก็เขาไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ หล่อน เหมือนกับที่หล่อนมอบหัวใจให้กับเขานี่ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วเขามาแต่งงานกับหล่อนทำไมกัน... หรือว่าขัดคำสั่งท่านนายพลดรุณไม่ได้ หญิงสาวคิดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะรีบวิ่งตามร่างสูงใหญ่นั้นไปด้วยหัวใจที่ร้าวรานรติวรรธน์พาวราลีมาส่งที่บ้าน ก่อนที่เขาจะรีบขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว ทำราวกับว่าถ้าช้าไปกว่านี้ผิวหนัง
ตอนที่ 29. ตอนอวสานมือใหญ่เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นอกสาวที่เบ่งบานรอคอยแรง ๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะฝังปลายจมูกลงกับแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหวไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า ผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยอย่างวราลี เวลาอยู่บนเตียงกับเขาจะร้อนแรง ช่างยั่วยวนได้มากถึงเพียงนี้...แล้วชอบไหมล่ะ? ชอบสิ ชอบมากเชียวล่ะ รติวรรธน์หัวเราะ หึหึ ในลำคออย่างอารมณ์ดีวราลียิ้มหวานฉ่ำ ก่อนจะห่อปากเมื่อถูกพ่อตัวดีจับร่างของหล่อนสวมทับเข้ากับความผงาดยาวเหยียดของตัวเอง“ไหนบอกรักลีอีกครั้งสิคะ...”“พี่บอกไปแล้วนะ อย่ามาขี้โกงสิคนสวย...”มือใหญ่จับสะโพกงามส่ายไปมาบนแก่นกายของเขา หญิงสาวร้องครวญคราง มือบางตวัดรอบลำคอแกร่งแน่น“ลีอยากฟังตลอดเวลาเลยนี่คะ พี่วรรธน์บอกลีอีกครั้งสิ หรือก่อนอาหารก็ได้นะ ลีชอบ...”“พี่รักวราลี รักมาก รักจนต้องวางแผนแย่งมาจากพี่วิธ พอใจหรือยังคนสวย...”หญิงสาวยิ้มร่า สูดกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศเข้าไปไว้เต็มปอด ความเสียวซ่านโจมตีท้องน้อยไม่หยุด ขณะที่หัวใจสาวเต้นระรัว“วางแผนแย่งหรือคะ...?”“ใช่สิ...”ชายหนุ่มยอมรับเสียงพร่าขณะยังไม่หยุดเคลื่อนไหวเข้าใส่ กล้ามเนื้อภายในกายสาวล้อมรัดเขาไว้แน่นจนรติวรรธน์แทบจะแ
ตอนที่ 28.รติวรรธน์ไม่ยอมหยุดลิ้นของตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว วราลีช่างหอมหวานไม่ผิดจากที่เขาเคยวาดฝันเอาไว้แม้แต่น้อย รสชาติของหล่อนหอมกรุ่นติดปลายลิ้น เสียงร้องครวญครางของเจ้าหล่อนส่งผลโดยตรงกับร่างกายกำยำของเขาทุกส่วน มันตื่นเร้า รอคอย และกระหายอยากและให้ตายเถอะ... เขาทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าแดงก่ำของภรรยาด้วยสายตาหิวกระหาย ก่อนจะบดจูบลงไปกับกลีบปากสาวอีกครั้ง เร่าร้อน หนักหน่วง เรียกร้องให้ตอบสนองด้วยอารมณ์ทัดเทียมกัน“จำเอาไว้นะ เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว...”เหมือนกำลังฝันไป สาวน้อยเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสหวามอย่างลืมตัวลืมใจ สมองหยุดทำงานลงอย่างสิ้นเชิง ไม่รับรู้แม้กระทั่งว่าตัวเองถูกอุ้มออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ และมานอนแผ่หลารอคอยรติวรรธน์อยู่บนเตียงใหญ่ได้ยังไง“ลีรักพี่วรรธน์... รักพี่วรรธน์คนเดียว...”สาวน้อยรู้สึกได้ถึงร่างของบุรุษที่กำลังทาบทับอยู่ชะงักงัน นัยน์ตาคมจับจ้องที่ใบหน้าของหล่อนนิ่ง เขาเหมือนไม่เชื่อ วราลีรู้สึกอย่างนั้น แต่หล่อนจะไม่มีทางปล่อยให้เขาลังเลอยู่แบบนี้ต่อไป“ลีรักพี่วรรธน์จริง ๆ รักมากค่ะ ขอให้เชื่อลี...”มือบาง
ตอนที่ 27.“พี่วรรธน์ขา... ลีต้องการพี่วรรธน์... โอ้...”สาวน้อยครางออกมาไม่หยุด ดีดดิ้น บิดเร่าอยู่ภายในสงครามพิศวาสที่รติวรรธน์กระหน่ำเข้าใส่ ความเสียวซ่านลูกใหญ่พัดโหมกระหน่ำเข้าใส่ไม่หยุด ร่างงามสั่นระริกรุนแรง คลื่นความหิวกระหายซัดเข้าใส่ซอกขาครั้งแล้วครั้งเล่า หยาดรักเยิ้มฉ่ำอาบไล้ความร้อนผ่าวแข็งแกร่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในกาย“ลี... โอ้... รัดพี่แน่นเหลือเกินคนสวย...”เสียงคำรามดังกึกก้องพร้อม ๆ กับแรงปะทะที่สาดเข้าใส่ไม่หยุด สาวน้อยสะอื้นฮัก แอ่นรับความอำมหิตแสนหวามของสามีหนุ่มด้วยความเต็มอกเต็มใจหล่อนปรารถนาเขาจนแทบคลั่ง รักเขา รักรติวรรธน์ ผู้ชายที่กำลังถาโถมเข้าใส่ร่างของหล่อนราวกับไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย เสียงสูดปากบอกให้หล่อนรู้ว่าสามีของตัวเองเสียวซ่านมากแค่ไหน“พี่วรรธน์ขา... ลีไม่ไหวแล้วค่ะ โอ้... ลีทนไม่ไหวแล้ว...”ไฟสวาทลามเลียแผดเผา เร่งเร้าให้สาวน้อยเผยอร่างตอบโต้ให้ชายหนุ่มบดเคล้าลงให้หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม หล่อนกำลังจะขาดใจตาย...วราลีหลับตานิ่ง ดื่มด่ำอยู่กับสัมผัสเสน่หาที่เร่าร้อนที่สุดในชีวิต อกสาวถูกบีบขยำรุนแรงตามอารมณ์สวาทที่ปะทุแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ส่ว
ตอนที่ 26.ชายหนุ่มแข็งทื่อไปชั่วขณะ หัวใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตา และสายตาอ้อนวอนของหญิงที่ตนหลงรักหมดใจ แต่นั่นก็ไม่อาจเยียวยาหัวใจเจ็บช้ำของเขาได้“ฉันไม่เคยรักเธอ วราลี... ไม่เคยรักเธอ กลับไปซะ”และเขาก็หมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้ร่างอรชรทรุดลงกองกับพื้นห้องด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ไม่ได้ทำให้หัวใจกระด้างเย็นชาของรติวรรธน์อ่อนลงได้เลย เขายังคงยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูห้องนอนด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวราลีแม้แต่น้อยรติวรรธน์หนีเข้ามานอนแช่อยู่ในอ่างน้ำ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกวราลีตามเข้ามากวนอีก ชายหนุ่มมองร่างอรชรตรงหน้าด้วยความรำคาญใจ พร้อมกับขว้างคำพูดร้าย ๆ ออกมาใส่หน้าภรรยา“อยากนักหรือไงถึงได้ตื๊อไม่เลิก...”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะพาร่างกายเปลือยเปล่าที่ใหญ่โตไปซะทุกสัดส่วนก้าวออกมาจากอ่างน้ำ วราลีลำคอแห้งผาก จ้องมองผู้ชายที่เป็นเจ้าของร่างกายสมบูรณ์แบบตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึงใช่ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่หล่อนได้เห็นกล้ามเนื้อมัดสวยและร่างกายแสนงดงามของรติวรรธน์ หล่อนเห็นมาแล้วหลายครั้ง และทุกครั้งมันก็มีผลทำให้เลือดสาว
ตอนที่ 25.มลฤดีกวาดตามองตลอดร่างอรชรที่อยู่ในชุดเรียบร้อยของวราลีอย่างดูแคลน “หล่อนคงไม่ใช่อีกคนที่คุณวรรธน์เรียกมาหาหรอกใช่ไหม...”วราลีรีบสั่นหน้า “ไม่ใช่ค่ะ...”“โล่งอกไปที นึกว่าคุณวรรธน์เปลี่ยนรสนิยมเสียแล้ว...”พูดจบแม่สาวสุดเปรี้ยวที่ใส่เสื้อผ้าราวกับขาดแคลนเงินซื้อก็ก้าวยาว ๆ จากไปทันที วราลีมองตามไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเองรติวรรธน์ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู และหล่อนจะไม่มีวันยอมให้เขาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบแม่สาวคนสวยนั้นเด็ดขาด“เป็นไงเป็นกันน่า...”เดินเข้าไปหยุดที่ด้านหลังของสามี เรือนกายของเขายังใหญ่โตไม่เปลี่ยนแปลง ยังสง่างาม รวมถึงยังมีอำนาจทำให้ลมหายใจของหล่อนขาดช่วงด้วยความโหยหาได้ดังเดิม“เงินไม่พอหรือไง...” รติวรรธน์นึกว่ามลฤดีเดินกลับมา“ไม่ได้ต้องการเงินหรอกค่ะ แต่อยากได้สามีคืน...”เสียงหวานใสแสนคุ้นหูมีผลทำให้ร่างกำยำหมุนตัวกลับมา และก็เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน รติวรรธน์รู้สึกไม่ต่างจากคนเป็นอัมพาต ขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย หัวใจชาหนึบ มองสตรีตรงหน้าด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุดดีใจนักที่เห็นหล่อน... เขาหิวกระหายอยากจะกลับไป
ตอนที่ 24.วราลีระบายยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ... ลีจะเชื่อคุณแม่...”นางชนิสายิ้มตอบ ก่อนจะพูดแก้ให้ “หนูลีเชื่อหัวใจตัวเองต่างหากล่ะ...”“ค่ะ ลีจะเชื่อหัวใจของตัวเอง... จะทำให้คุณวรรธน์ใจอ่อนให้ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำ แต่ก็ยังมีสีหน้าเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว“แต่ว่าลี... ลีไม่รู้ว่าคุณวรรธน์อยู่ที่ไหน... คุณวรรธน์ไม่ได้บอกลี...”“ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น เพราะแม่รู้ดีว่าตาวรรธน์อยู่ที่ไหน...”วราลีมองแม่สามีที่นั่งระบายยิ้มด้วยความโล่งอก หัวใจที่กลัดหนองหายสนิทได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตอนนี้ก็มีอยู่อย่างเดียวที่ต้องกังวล นั่นก็คือ... จะทำยังไงให้รติวรรธน์ยอมใจอ่อนกับหล่อนอีกสักครั้งหลังออกจากเรือนหอของลูกชาย นางชนิสาก็ให้คนขับรถพามาที่คอนโดหรูกลางใจเมืองของบุตรชายทันที หล่อนเคาะประตูอยู่ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อม ๆ กับร่างสูงใหญ่ที่ถึงแม้จะไม่ทรุดโทรมอะไร แต่ก็เหม็นเหล้าคละคลุ้งจนหล่อนแทบจะอาเจียน“อาบเหล้ามาหรือไงตาวรรธน์ถึงได้เหม็นขนาดนี้” พูดขณะเดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายเดินตามเข้ามา“คุณแม่มีอะไรหรือครับ ถึงมาหาผมที่นี่”รติวรรธน์ไม่ใส่ใจจะตอบคำถามของ
ตอนที่ 23.ซ่อนกลิ่นที่ถึงแม้จะอยู่นอกห้อง แถมยังมีประตูไม้ขวางกั้นเอาไว้ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงความผิดปกติของวราลีได้ชัดเจน“มะ...ไม่เป็นไรจ้ะ... เดี๋ยวลีลงไปนะ...”วราลีรีบปฏิเสธ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงด้วยความรีบร้อน มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ในสุดของห้องนอนใหญ่ ใช้เวลาอยู่เกือบยี่สิบนาทีในการชำระล้างคราบความเจ็บช้ำออกไปจากหัวใจ แต่ยิ่งล้างมันก็ยิ่งฝังแน่น ฝังแน่นจนสาวน้อยจนปัญญาที่จะต้องปิดซ่อนมันเอาไว้ร่างอรชรก้าวออกมาจากห้องน้ำ หวีผม ทาแป้งเพื่อปกปิดร่องรอยชอกช้ำ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อลงไปพบกับผู้เป็นแม่สามีที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงชั้นล่างนางชนิสาเห็นร่างอรชรที่ดูอ่อนล้าของลูกสะใภ้ก็ร้องทักด้วยความตกใจ “หนูลีเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมถึงได้ตาบวมอย่างนั้น ตาวรรธน์ทำอะไรใช่ไหม...”หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ นางชนิสา ก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ปะ... เปล่าหรอกค่ะ ลี... ลีนอนไม่ค่อยหลับ...”“อย่าคิดจะโกหกแม่เลย เมื่อตอนหัวค่ำซ่อนกลิ่นบอกว่าตาวรรธน์หน้าบูดบึ้งก่อนจะขับรถออกไปข้างนอกบ้าน และป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา...”วราลีก้มหน้าพยายามซ่อนน้ำตาแห่งความชอกช้ำเอาไว้สุดฤทธิ์แต่ก็ทำได้ไม่ดี
ตอนที่ 22.รติวรรธน์อึ้งไปชั่วขณะกับความเข้าใจของภรรยา แต่เขาก็เลือกที่จะไม่อธิบายอะไรออกไป เปลี่ยนเป็นผลักร่างอรชรออกห่าง และกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว“ทำไมไม่ฆ่าลีล่ะคะ” ถามออกไปด้วยความประชดประชันชายหนุ่มแค่นยิ้ม “ไม่ล่ะ ทำไม่ลง...”ตอบออกมาเสียงกระด้าง ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินตรงไปที่ประตูห้อง สาวน้อยมองตามไปด้วยความตกใจ ที่หล่อนงอแงแบบนี้ก็เพราะต้องการให้เขาแสดงออกมาว่าแคร์กันบ้าง ไม่ใช่ให้เดินหนีแบบนี้“คุณวรรธน์จะไปไหนคะ”เขาหันกลับมา ก่อนจะแสยะยิ้มเย็นชา “ทะเลาะกันบ้านแทบแตกแบบนี้ เธอยังคิดอีกหรือว่า... ฉันจะทนนอนร่วมเตียงกับเธอได้... เชิญนอนหลับบนเตียงนี้ให้สบายเถอะ รับรองว่าฉันจะไม่เข้ามากวนเวลาอันมีค่าของเธออย่างแน่นอน...”“แต่ว่า... คุณวรรธน์ต้องการ... เอ่อ...” สาวน้อยแก้มแดงก่ำ ขณะกลั้นใจพูดต่อจนจบ“อยากนอน... กับลี...ไม่ใช่หรือ...คะ...”ชายหนุ่มไหวไหล่กว้างอย่างไม่แยแส ก่อนจะตามด้วยคำพูดเย็นชาจนวราลีเจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน เจ็บจนเลือดทะลัก“เธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันขนาดนั้นหรอก ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่ทำหน้าที่ได้ดีกว่าเธอ...” หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาร่วง มองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวยา
ตอนที่ 21.ชายหนุ่มแค่นยิ้ม อยากจะบีบคอสวย ๆ กลิ่นหอม ๆ ของภรรยาให้หักนัก พยศจริง ๆ “ไม่อยากมีผัวแล้วแต่งงานกับฉันทำไม หรือว่าอยากให้ฉันคลั่งเล่น...”สาวน้อยกัดปากแน่น น้ำตาซึม “คุณวรรธน์ก็รู้ไม่ใช่หรือคะว่าลีแต่งเพราะอะไร ลีเป็นหนี้ ต้องใช้ตัวแลกกับเงินที่ติดค้างครอบครัวของคุณยังไงล่ะคะ...”“ถ้าคิดแบบนั้น... เธอก็ยิ่งต้องกลับไปกับฉัน เพราะแค่นั้นมันยังไม่คุ้มกับเงินล้านที่ฉันต้องเสียให้กับครอบครัวของเธอฟรี ๆ”น้ำตาหยดแหมะลงมาตามแก้มนวล เจ็บแสบหัวใจราวกับถูกสาดด้วยน้ำกรด “แต่... แต่ว่าคุณวรรธน์ก็รู้ว่าลี... ลียัง... ไม่เคย...”รติวรรธน์แสยะยิ้ม “อย่าตีค่าพรหมจรรย์ของตัวเองสูงขนาดนั้นสิ วราลี แค่แสนเดียวฉันยังคิดว่ามันมากเกินไปเลย... อย่ามาโอ้เอ้ กลับไปชดใช้หนี้สินให้หมด แล้วฉันสัญญาว่าจะไม่รั้งเธอไว้อีก...”ใจร้าย... ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงใจร้ายถึงเพียงนี้นะ นี่เขาจะขยี้หัวใจของหล่อนให้แดดิ้นไปต่อหน้าต่อตาเลยหรือไง“แล้ว... แล้วเมื่อไหร่กันล่ะคะ... เมื่อไหร่ถึงจะ...สิ้นสุด...”น้ำเสียงที่ถามออกไปเบาโหวงเหวง ร่างบางสั่นสะท้านจนแทบจะยืนไม่ไหว ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนแม้จะถูกรติวรรธน์