บทที่ 24

"มึงเป็นบ้าหรือเปล่าวะ อยู่ดีๆ ก็แช่งกูสะแล้ว" หลังจากที่ทั้งสองออกมาจากห้องนั้น​ ขุนรามก็จัดนเรศวรชุดใหญ่เลย

"ไม่เห็นหรือไงว่าเธอจะขายหุ้นให้มึง ถ้าไม่พูดแบบนี้แล้วจะหาทางออกยังไง"

"ขายให้กูก็ขายสิวะ มึงอยากได้มึงก็ซื้อต่อจากกูก็จบ"

นเรศวรเงียบไปครู่หนึ่งทำไมความคิดของเขาถึงเปลี่ยนไป ก่อนหน้าอยากได้หุ้นของเธอมากไม่ใช่เหรอ แต่พอจะได้จริงๆ เขารู้ว่าถ้าเธอขายหุ้นให้ขุนรามแล้วเธอก็จะไปจากที่นี่ ..แล้วทำไมเขาต้องกลัวว่าเธอจะไปด้วย ทั้งๆ ที่ทั้งสองก็ไม่เคยพูดดีด้วยกันสักครั้ง หรือว่าเขาจะ... "ไม่มีทาง..เป็นไปไม่ได้"

"อะไรไม่มีทาง? อะไรเป็นไปไม่ได้ของมึงวะ"

"กูไม่ได้พูดกับมึง"

"อยู่ในห้องด้วยกันสองคน​ ถ้ามึงไม่ได้พูดกับกูแล้วมึงพูดกับอะไร?!" ขุนรามเริ่มเสียวสันหลังเพราะประวัติของที่นี่ก็ไม่ธรรมดา เจ้าของเดิมที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต​ อาจจะยังคงอยู่ในห้องทำงานนี่ก็ได้

"เอาเป็นว่าถ้าเธอถามขายหุ้นให้มึงอีก​ มึงก็ปฏิเสธไป"

"เธอคงไม่ถามขายให้กูแล้วล่ะมั้ง​ มึงเล่นสกัดทุกดอกขนาดนั้น" ใครเขาจะมาถามขายหุ้นให้กับคนที่กำลังจะล้มละลายล่ะ คิดได้ยังไงอยู่ดีๆ ก็มาแช่งเพื่อนสะงั้น

"การแสดงโชว์ก็จบแล้ว​