บทที่ 12 ในที่สุดก็หนีออกมาได้

หลังจากที่หญิงสาวได้ของที่ต้องการเสร็จเรียบร้อย เธอก็ถือถุงไว้ในมือ จากนั้นก็เดินกลับมาหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอย่างหุบไม่อยู่ ขยับตัวนั่งลงเคียงข้างเขาก่อนจะอวดสิ่งที่เธอซื้อมาเมื่อสักครู่

"ได้มาแล้วค่ะ สร้อยคอ สร้อยข้อมือ ตุ้มหู"

"เธอกำลังจะเป็นตู้ทองเคลื่อนที่นะ"

"หนูก็ไม่ได้ใส่ซะหน่อย เดี๋ยวลงจากท่าเรือก็จะเอาไปขะ... เอ่อ หมายถึงว่าใส่สลับกันน่ะค่ะ แหะ ๆ"

หญิงสาวรีบเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ เพราะเกือบจะเผลอหลุดปากว่าจะเอาไปขายหลังจากที่ลงจากเรือสำราญ ในตอนนี้กำลังคิดแผนในการหนีเอาตัวรอดจากผู้ชายคนนี้ ที่ท่าเรือเป็นถิ่นของเขา และการที่จะหนีออกไปได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอจำเป็นจะต้องทำให้อย่างแนบเนียนที่สุด

"เสร็จแล้วใช่ไหมจะได้กลับ อีก 2 ชั่วโมงเรือก็จะออกแล้ว"

"ไปสิคะ"

หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นใช้มือข้างที่ว่างกอดแขนชายหนุ่มเอาไว้ จากนั้นก็พากันเดินออกจากร้านเพื่อไปขึ้นรถตู้คันหรูที่จอดอยู่หน้าร้าน ทั้งสองคนเดินทางกลับมายังเรือสำราญ จากนั้นก็กลับขึ้นไปยังห้องพักชั้นบนเพื่อพักผ่อนให้หายเหนื่อย

"มานอนได้แล้ว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก วันนี้ทำงานเหนื่อยอยากนอนพัก"

"ก็ดีค่ะ รู้จักพักซะบ้างไม่ใช่เอะอะอะไรก็จะเอาหนูอย่างเดียว ถ้าว่างมากก็เข้าวัดทำบุญซะบ้างนะคะ จิดใจจะได้สงบไม่หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องอย่างว่า"

หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะขยับตัวมานั่งลงเคียงข้างเขา หันไปปิดโคมไฟบนหัวเตียง ไม่ลืมที่จะเดินไปปิดผ้าม่านให้สนิท เนื่องจากว่าสภาพอากาศข้างนอกแดดจัดจ้าน โชคดีที่เป็นผ้าม่านแบบกัน UV 100% จึงทำให้คนที่นอนอยู่ภายในห้องไม่แสบตา เพราะสามารถกรองแสงได้ดีทีเดียว

"ห้ามทำอะไรหนูนะ"

"ไม่ทำหรอกน่ามานอนได้แล้ว"

หญิงสาวซุกเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นก็ถูกชายหนุ่มดึงเข้าไปสวมกอดไว้ โดยที่เรียวขาของเขาพาดมาที่เอวของใบพัด ทำอย่างกับเธอเป็นหมอนข้างอย่างนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นก็คงเพราะคิดว่าเธอจะหนีออกไปจากห้องนี้ละมั้ง เฮ้อ! เหมือนโดนขังอยู่ในคุกยังไงอย่างนั้นเลย

"นอนเถอะ เย็น ๆ จะพาไปกินข้าว"

"ค่ะ"

หลังจากวันนั้นชายหนุ่มก็ยังคงเฝ้าเธอไม่ยอมห่าง ตัวติดกัน 24 ชั่วโมง จากที่เธออึดอัดก็เริ่มรู้สึกคุ้นชินพอจะทำใจได้บ้างแล้ว

และในที่สุดวันที่เธอรอคอยก็มาถึง ณ เวลานี้เรือสำราญลำใหญ่กำลังแล่นเข้าสู่ท่าเรือ Pandorica หญิงสาวเก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย โดยที่ของมีค่าทุกอย่างเธอใส่แยกไว้ในกระเป๋าใบเล็กอีกต่างหาก มีของมีค่ามากมาย ทั้งนาฬิกา ทอง เครื่องเพชร และอีกหลายอย่างที่เธอปล้นจากเขามา เยอะแยะจนไม่คิดว่าชาตินี้เธอจะมีปัญญาหาได้

"นี่ยัยเด็กแสบ เดี๋ยวฉันจะออกไปตรวจงานข้างนอกแป๊บหนึ่ง เธอรออยู่ที่ท่าเรือข้างในนะเดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องพาไป"

"ได้ค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาอย่างเชื่อฟัง ส่วนชายหนุ่มนั้นไม่ได้ระแวงว่าเธอจะหนีไปไหน เพราะสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเราสองคนดูเข้ากันได้ดีมาก แล้วเธอเองก็น่ารักมากขึ้น ไม่ดื้อกับเขาแถมยังเชื่อฟัง ออดอ้อนเอาใจใส่อย่างน่ารัก จึงทำให้เขาคิดว่าหญิงสาวอาจจะคิดได้ และยินดีที่จะอยู่ด้วยกัน

"โรเจอร์..."

"ครับนายใหญ่"

"นายให้เรนโบว์พาคุณใบพัดไปนั่งรอฉันที่ท่าเรือก่อน ฉันจะลงไปตรวจข้างล่างสักหน่อย"

"ได้ครับนายใหญ่ เชิญคุณใบพัดทางนี้เลยครับ เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องพาไปนั่งรอที่ท่าเรือ"

ใบพัดเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายหนุ่ม ใจหนึ่งเธอก็มีความลังเลอยากจะอยู่กับเขา เพราะว่าผู้ชายคนนี้ทำดีกับเธอสารพัด แถมยังเป็นสายเปย์โดยที่เธอไม่ต้องดิ้นรนไปทำงานให้เหนื่อย แต่อีกใจเธอก็อยากจะอยู่ให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด เพราะว่าเราสองคนต่างกันมาก แถมเขายังมองว่าเธอเป็นแค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้น จนคิดว่าฝากอนาคตไว้กับคนแบบนี้ไปก็เท่านั้น ท้ายที่สุดเธอก็จะถูกเขี่ยทิ้งวันไหนก็ไม่รู้ถ้าเขาเบื่อขึ้นมา

"หนูไปก่อนนะคะ"

"ไปรอที่ท่าเรือนะ เดี๋ยวตามไป"

"ค่ะ"

เขาจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความลังเล ไม่ได้อยากจะปล่อยเธอให้ไปอยู่ที่ท่าเรือคนเดียว ซึ่งเขามีลางสังหรณ์บางอย่างว่าเธอจะหนี แต่ไม่เป็นไรถือว่าเป็นการลองใจ จะได้รู้กันไปว่าผู้หญิงที่เขาหมายปองเธอเป็นคนแบบไหนกันแน่

"เชิญครับ..."

โรเจอร์ผายมือเชิญให้ใบพัดเดินตามเขาไปยังท่าเรือ ทั้งสองคนพากันเดินออกจากเรือ ตรงไปตามทางเพื่อให้ถึงท่าตรงชายฝั่งของ Pandorica

"คุณใบพัดรออยู่ตรงนี้นะครับ ผมจะกลับไปหาเจ้านายในเรือก่อน เรนโบว์ดูแลคุณหนูด้วยนะ"

"ได้ครับคุณโรเจอร์"

โรเจอร์โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทันที ใบพัดหันซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่ออกไปจากที่นี่ เธอเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ เปิดกระเป๋าของตัวเองดูของว่าอยู่ครบดีหรือเปล่า จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปคุยกับเรนโบว์ พยายามเบนความสนใจให้เขาไปทำอย่างอื่น จะได้หนีออกไปจากที่นี่ได้

"คุณเรนโบว์คะ ใบพัดอยากจะดื่มกาแฟหน่อยค่ะ คุณช่วยไปซื้อให้หน่อยได้ไหมคะ"

"กาแฟเหรอครับ ได้ครับเดี๋ยวผมไปซื้อให้ ถ้าอย่างนั้นคุณใบพัดนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ"

"ได้ค่ะ"

เรนโบว์ไม่ได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาจึงปล่อยให้หญิงสาวนั่งอยู่คนเดียวโดยที่ไม่ได้ระแวงอะไร และเมื่อเขาเดินออกไปได้ไม่นานเธอก็ยกกระเป๋าขึ้นจากนั้นก็รีบวิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ แต่ทว่าเธอรูดซิปกระเป๋าของตัวเองไม่สนิท จึงทำกระเป๋าใบเล็กหล่นออกมา แต่ทว่าหญิงสาวยังคงไม่รู้ตัวเพราะกำลังหาวิธีหลบหนีออกไปจากที่นี่อยู่

"ฉันจอดรถไว้ตรงไหนเนี่ย"

เธอหันไปมองโดยรอบ กำลังคิดว่าตัวเองเอารถจอดทิ้งไว้ที่ไหน ก่อนจะยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นสถานที่อันคุ้นเคย เห็นแบบนั้นหญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าไปในนั้นด้วยความรวดเร็ว ในที่สุดก็เจอรถของตัวเองจอดอยู่

"เยส! เจอรถแล้ว"

เธอรีบหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงของตัวเองออกมา จากนั้นก็รีบเข้าไปสตาร์ทรถ และขับออกไปด้วยความรวดเร็วที่สุด หญิงสาวหันไปมองยังเรือก่อนจะโบกไม้โบกมือด้วยใบหน้าอารมณ์ดีสุด ๆ

"ลาก่อนนะไอ้ผู้ชายโรคจิต ไอ้คนหื่นกาม หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีกนะ"

ทางด้านของเรนโบว์เขาเดินไปซื้อกาแฟที่ร้าน และเมื่อได้มาเรียบร้อยก็ถือแก้วเดินกลับไปหาหญิงสาว แต่ทว่าไม่มีเธออยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจบังเอิญหันไปเห็นกระเป๋าใบเล็กตกอยู่ เก็บขึ้นมาลองเปิดกระเป๋าดูก่อนจะเบิกตาก็อย่างตกใจเมื่อมีของมีค่าอยู่มากมาย จึงรีบโทรศัพท์ไปหาคุณโรเจอร์ เพื่อแจ้งข่าวว่าหญิงสาวหายไปไหนไม่รู้

"คุณโรเจอร์ครับ คุณผู้หญิงหายไปไหนไม่รู้"

(อะไรนะ... หายไปไหน)

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ เธอให้ผมไปซื้อกาแฟพอกลับมาก็ไม่เจอแล้วครับ หรือว่าจะไปเดินเล่นแถวนี้หรือเปล่า เดี๋ยวผมลองเดินดูอีกทีหนึ่งนะครับ อ่อ คุณผู้หญิงเธอทำกระเป๋าใบเล็กตกอยู่ด้วยนะครับ มีแต่ของมีค่าทั้งนั้นเลย นาฬิกา ทอง เพชรต่าง ๆ"

และเมื่อเขาได้ยินแบบนั้นถึงกับกุมขมับ ว่าแล้วเชียวว่าเธอจะต้องหาทางหนีออกไปจากที่นี่แน่ ชายหนุ่มกดวางสายก่อนจะหันไปหาเจ้านายเพื่อแจ้งข่าว

"คุณใบพัดหนีออกไปแล้วครับ เธอหลอกให้เรนโบว์ไปซื้อกาแฟให้ แล้วก็หายไปเลย แต่ว่าเธอทำกระเป๋าตก ในนั้นมีของมีค่าที่นายใหญ่ซื้อให้ทั้งนั้นเลยครับ สงสัยเธอจะทำหล่นไว้"

นายใหญ่แห่ง Pandorica ได้ยินแบบนั้นก็ยืนนิ่งไม่พูดอะไร ทำให้ลูกน้องไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลย ว่าเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่

"นายใหญ่จะเอายังไงต่อครับ..."