เจ้าหยวนอี...รับรู้ได้ถึงพลังแห่งบุรุษ เขาต้องการเธอ กระหายในไฟราคะ ดังนั้นการดูดดุนตวัดลิ้นเร่าร้อน จึงทำให้หญิงสาวผวา ทั้งรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย ทว่าเป็นความรู้สึกเดียวกันนี้ ที่เธอปรารถนาอยากให้บุรุษสักคนกระทำด้วยตลอดมา เธอไม่เคยสัมผัสถึง มันซ่านสยิว ร้อนแรง... เสมือนการโหยหาความรักอยู่ตลอดเวลา เขาจูบหนัก เธอก็เรียนรู้การตอบรับอย่างไม่รอช้า “อืม... ดี... พวกเขาสอนให้เธอ รับใช้ผู้ชายเก่งเหมือนกัน” หัวสมองเจ้าหยวนอีขาวโพลนชั่วขณะ เธอปล่อยใจให้ล่องลอย พยายามไม่คิดเรื่องอื่นใด เพื่อที่จะรองรับความปรารถนาที่กำลังจะเกิดขึ้น กระโปรงเธอถูกสลัดทิ้ง กางเกงในลูกไม้ตัวบางถูกรั้งลง แล้วมือใหญ่ที่หยาบกร้านสักหน่อยก็แตะบนเนื้ออวบอูมซึมฉ่ำเยิ้มรออยู่แล้ว ร่างกายของเธอ สะท้าน... และตื่นกลัวนิดๆ “ใช่ น้ำหวานพวกนี้ ฉันต้องการให้เธอ ปล่อยมันออกมา ยิ่งเยอะยิ่งดี และมันเป็นสิ่งเดียว ที่ฉันอยากเห็น เร็วสิ หลั่ง... ให้ฉันดู เหมือนพวกผู้หญิงร่านๆ ในผับ หรืออาบอบนวดได้ไหม” ถ้อยคำของเขาหยาบคายเกินไป และสะเทือน
เจ้าหยวนอี เกิดความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ เธอกลายเป็นของเขาแล้ว ทั้งที่ในความจริง หาได้มีการแทรกแก่นกายเข้าไปในร่างกาย หากยามนี้หัวใจบอกว่า เธอไม่อาจตอบรับใครได้อีก บุรุษผู้นี้มอบความสุขอันล้ำเหลือแก่เธอ อาจเป็นทั้งร่างเดิมในโลกปัจจุบัน และโลกคู่ขนานนี้ ซึ่งเจ้าหยวนอี ย่อมแน่ใจว่า เธอคงไม่อาจเป็นของผู้ใดได้อีก! “เกลียดมากไหม” เขาคงต้องการให้เธอด่าทอ ต่อว่าแรงๆ อย่างหยาบคาย บัดซบ เหตุใดถึงถามเซ้าซี้เช่นนี้ “อี้ ๆ ๆ อ๊า... ท่านเก้า ช่างไร้ยางอาย ท่านเป็นลูกหมาเยี่ยงนั้นหรือ ถึงได้ทั้งเลีย แล้วก็ดูด... อุ๊ย กัดข้าด้วย!” “โถ แม่นักแสดงไร้เดียงสา หมาที่ไหน จะรูปหล่อเท่าฉันฮึ” ยามนี้ทั้งคู่ละลายพฤติกรรมออกทีละนิด ความเกร็ง ความไม่ค้นเคย และขัดเขินที่มีต่อกัน ค่อยๆ สลายไป พวกเขากำลังส่งเสริมความสุขแก่กัน เมื่อคนหนึ่งจูบ อีกคนก็สั่นสะท้านร่างตอบรักความสุข คนหนึ่งแทรกลิ้นเข้าไปในกลีบเนื้องาม อีกฝ่ายก็ส่งความหวานชุ่มฉ่ำให้ลิ้มรสชาติไม่หยุด “น้ำหวานเธอชุ่มชื่นมากนะ แบบนี้ คงพร้อมรับความสุขจากฉันแล้วใช่ไห
โรงแรมโรแมนติกการ์เดนท์ เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่เจ้าหยวนอี อยู่ในโรงแรมหรูหรา ซึ่งยุคที่เธอมาสวมร่างผู้อื่น ต้องยอมรับว่า คนร่ำรวย และมีอำนาจ จะได้รับสิทธิพิเศษมาก ยามนี้เธอเป็นนายหญิงเล็กเต็มตัว มีคนคอยรับใช้ แค่ยกกระดิ่งเล็กๆ ก็จะเข้ามารับคำสั่ง ทว่าสายวันนี้ มีเรื่องที่หญิงสาวต้องรับมืออย่างชาญฉลาด ร่างอวบและแก้มย้อยๆ โผล่มาที่ประตูห้องรับรองในส่วนโถงด้านนอกซึ่งติดกับสวนกของโรงแรม ณ ชั้นดาดฟ้า อันที่จริง อีกฝ่ายร้องงอแงอยากมาพบ ซ่งฮ่าวตง หากพ่อบ้านคัง (คังเต๋อ) หรือที่เขาใช้ชื่อตามสมัยนิยม โทนี่ คัง เอ่ยว่า “นายหญิงเล็กอี ปกติคุณชายจ้าน ไม่เคยห่างจากท่านเก้านานขนาดนี้ และตั้งแต่คุณกับท่านเข้าหอกัน... นี่ก็ผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ เช่นนี้ คุณชายจ้านถึงงอแงหนัก ต้องการให้ผมพามาที่โรงแรม” เรื่องที่เจ้าหยวนอี ต้องอยู่โรงแรม เพราะงานแต่งระหว่างเธอกับซ่งฮ่าวตงจัดขึ้นอย่างเร่งด่วน ดังนั้นเรือนหอในคฤหาสน์ตระกูลซ่งจึงยังไม่เรียบร้อย อีกอย่างการอยู่ที่นี่ก็ง่าย สำหรับการเดินทางไปสถานที่ต่างๆ โรงแรมโรแมนติกการ์เดน ตั้งอยู่ใจกลางเมือง มีสิ่ง
เจ้าหยวนอีสวมชุดง่ายๆ เป็นเสื้อเชิ้ตขาวของซ่งฮ่าวตง และด้านล่างคือกางเกงตัวโคร่งสีเข้ม สวมรองเท้าบูต เธอแต่งแนวผู้หญิงเท่ (ทอมบอย) แล้วผมรวมเป็นหางม้า สวมหมวกเก๋ๆ อีกใบ บนใบหน้าเติมกระ ลดทอนผิวกระจ่างใสลง ทั้งยังมีแว่นตากันแดดปกปิดดวงตากลมโต ส่วนคนน่ารักนั้น เขาหัวเราะตั้งแต่ก้าวลงจากลิฟท์ ด้วยชุดที่ไม่เหมือนใคร เป็นชุดของมนุษย์จอมพลัง หรือ ซุเปอร์ฮีโร่ที่เขาชอบดู และยามว่างซ่งฮ่าวตงเคยเปิดหนังสือภาพ และอ่านให้ฟังยามนอน “เขาชื่ออะไรครับ” เด็กชายชี้ชุดซึ่งเขาสวมอยู่ “จ้านเกอไง เป็นผู้พิทักษ์ของแม่” “น้องชอบนะ มีผ้าปิดตาด้วย แล้วก็ผ้าคลุมสีแดง!” ด้วยความเร่งด่วน เจ้าหยวนอีเลือกตัดผ้าแบบง่ายๆ แล้วทำหน้ากากให้เด็กชาย ซึ่งเธอไม่แปลกใจหรอกที่ตนเองมีความสามารถด้านนี้ เพราะก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นมาเป็นนักแสดง เธออาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยง และป้าซึ่งทำอาชีพเย็บผ้า ที่อีกฝั่งของเมือง เป็นเขตที่เรียกว่าสลัม “เชื่อไหมว่า จะไม่มีใครจำจ้านเกอ ของแม่ได้แน่นอน” “ฮู้เร ... เยี่ยมเลย คราวนี้น้องก็หายตัวได้ ต
เมื่อเจ้าหยวนอีออกจากร้านไปพร้อมคนของเธอ ฝ่ายโจวซานซานก็อยากรู้เหลือเกินว่า โดนัททั้งหมดซื้อและส่งไปที่ใด พนักงานในร้านอ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบ กระทั่งถูกเค้นอย่างหนัก “ถ้าหากไม่อยากได้เงิน ก็หมายความว่า อยากถูกซ้อมจนกระดูกหักใช่ไหม” หนุ่มน้อย กลัวจนฉี่แทบราด แต่ก็เอ่ยปากส่งเสียงละล่ำละลัก “สะ ส่ง ที่โรงแรมโรแมนติกการ์เดนท์ ขะ ขอรับ” “ห้องไหน และชั้นไหนแกรู้ไหม” พนักงานไม่ได้ตอบ หากยื่นกระดาษโน้ตให้โจวซานซาน และเรื่องนี้เป็นแผนของเจ้าหยวนอีนั่นเอง เมื่อได้อ่านข้อความ โจวซานซานจึงกรีดร้องราวกับคนเสียสติ “นะ นั่น... นังโสเภณี หยวนอี... มันกล้าแสดงละครหลอกฉัน มะ มันต้องได้เห็นดีแน่!” ถนนซานเสอ เขตชุมชนเก่า เจ้าหยวนอีไม่ได้กลับโรงแรมในทันที แม้ฟู่เซิงบอกว่า ซ่งฮ่าวตงกำลังจะกลับฉางเผิงช่วงเย็นวันนี้ แต่เธอมีความอยากรู้บางสิ่ง รวมถึงต้องการพาเจียวจ้านไปกินไอศกรีมรสอร่อย ซึ่งเมื่อนานแล้ว เจ้าของร่างประทับใจมาก นั่นคือความคุ้นเคยที่กลับคืนมา จึงทำให้เธอมาที่ถนนเสอ “พูดกันตามตรง ถนนแถวนี้เร
ยามนี้เจ้าหยวนอีเข้าใจอีกขั้นแล้วว่า เหตุใดเจ้าของร่างถึงอยากให้เธอย้อนเวลามาเกิดใหม่ ทั้งนี้ก็เพื่อช่วยให้เจ้าหยวนอี ได้สะสางความแค้น ต่อคนที่หักหลังและทรยศเธอ จนทำให้ครอบครัวเดิมที่เคยดูแลเธอต้องพบกับการสูญเสีย กับความทุกข์อย่างแสนสาหัส “ปะ ป้าคังยังอยู่ที่นี่ไหม” ยามนั้นหนิงถงมองเจ้าหยวนอีตาขวางจัด ก่อนตอบเสียงสะบัดว่า “แม่เกลียดพี่เข้าใส้ บอกว่า ตายไปก็อย่าได้เผาผีกัน!” ขณะที่หนิงถงเอ่ยจบ ได้มีชายสองคนเดินมาใกล้ๆ หนิงถง พร้อมกับยื่นข้อเสนอกับเธอ “เอาเป็นว่าตามที่คุยกันไว้ บุหรี่นอกสองซอง เหล้าหนึ่งกลม... และเงินอีก 3 ดอลล่า นอนกับอั๊ว แล้วก็ไอ้ผอมนี่ได้ไหม” สิ่งที่เจ้าหยวนอีได้ยิน ทำให้เธอเข้าใจทันทีว่าหนิงถงเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตนด้วยอาชีพอะไร? โจวซานซานใช้อภิสิทธิ์ใดถึงเข้าไปรอซ่งฮ่าวตงที่ห้องรับรองของโรงงานแห่งนั้นได้ คงเป็นเพราะบ่ายนี้ บิดาของเธอ นัดแนะเจรจาธุรกิจกับชายหนุ่ม เย็นวันนี้ หญิงสาวเปลี่ยนชุดกี่เพ้าแขนกุด เนื้อผ้าดีแนวอวดทรวดทรงหุ่นนาฬิกาทรายสีแดงเพลิง และมันผ่าลึกด้านข้างจนเห็นเนื้อสาว
ยานนั้น สิ่งที่โทนี่อธิบาย ไม่ได้เข้าไปอยู่ในหัวเจ้าหยวนอี ด้วยเธอไม่อาจสลัดภาพภายในห้องเช่าหลังเล็กๆ ที่อุดอู้ และมีกลิ่นเหม็นอับได้ เมื่อเข้าไปอยู่ในรถ ส่วนของเบาะหลัง ซึ่งเจียวจ้านที่กินไอศกรีมแสนอร่อยอิ่มนานแล้ว เขาเอ่ยกับเจ้าหยวนอีว่า “แม่ใหม่สวยจัง นะ น้องชอบแม่นะ” เพราะเสียงของเขาที่คอยเอ่ยอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธอดึงสติตนกลับคืน “จ้านเกอ ว่าอย่างไรนะคะ” “น้องชอบแม่ จุ๊บๆ กัน” เขาบอก แล้วส่งจูบอย่างน่ารักให้แก่หญิงสาว เจ้าหยวนอี นิ่งค้างชั่วขณะ เมื่อครู่ทำเกือบทำสิ่งผิดพลาด เพราะมัวแต่คิดถึงการจากไปของถานจิง และการถูกจับของถานเหว่ย รวมถึงชะตาชีวิตหนิงถงที่ต้องใช้ร่างกายแลกกับเงินไม่กี่เหรียญ เมื่อเห็นและรับรู้ทุกอย่างในเวลาจำกัดก็เหมือนโลกถล่มใส่เธอจนแทบไร้เรี่ยวแรง กระทั่งเสียงของเจียวจ้าน กับท่าทางน่าเอ็นดูของเขาที่แสดงออก ฉุดให้เธอกลับคืนสู่ความจริง “แม่ก็ชอบหนูมาก จ้านเกอน่ารัก เป็นเด็กดี” เด็กชายยิ้มอวดฟันหล่อ แล้วถามว่า “แล้วแม่ใหม่ จะท้องป่องอ้วนๆ กับปะ ป๊าไหม” คำถามเขาไร้เดียงสา
กระทั่งรถจอดด้านหน้าโรงอาบน้ำขนาดใหญ่ ในส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัว เนื่องจากเจ้าของประสงค์ให้ดูมีระดับสักหน่อย จึงแยกการบริการลูกค้าทั่วไป กับเฉพาะแขกระดับสูง หญิงสาวที่คอยบริการอยู่ด้านหน้า เพื่อต้อนรับต่างมีสีหน้าตื่นเต้น ด้วยเจ้าหยวนอีในยุคสมัยนั้น มีรูปตามป้ายโฆษณา และหน้านิตยสาร อีกทั้งตัวจริงของเธอ เรียกได้ว่างดงาม แบบที่ใครได้พบต้องตกตะลึง ขณะเดียวกัน พวกนักข่าวเพิ่มจำนวนมากกว่าเดิม ราวกับว่ามีการนัดหมาย หรือแจ้งให้คนติดตามเธอ “นายหญิงเล็กอี แล้วพวกนักข่าว และแฟนภาพยนตร์ของคุณ ให้ผมจัดการยังไง” ซึ่งประหลาดใจสักหน่อย การเดินทางของเจ้าหยวนอีมาที่โรงอาบน้ำ เหตุใดหนอผู้คนถึงได้ทราบเรื่องไวเช่นนี้ หากเธอคาดการณ์ไม่ผิด คงมีคนของฝ่ายโจวซานซานปะปนอยู่ที่โรงแรม และอยากฉีกหน้าเจ้าหยวนอี หรือไม่ก็ต้องการเห็นเธอ ทำเรื่องเสียหาย เพื่อเขียนข่าวทำลายชื่อเสียง “ก็ดี... ดูเหมือนที่ท่านเก้า แต่งงานกับฉัน เพราะอยากให้มีข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์อยู่เสมอ และฉันก็ทำหน้าที่ได้ดีเช่นนี้ เขาควรให้รางวัลงามๆ” “แต่นี่ อาจเป็นเรื่องในแง่ลบ ซึ่งมันไม่
ประตูห้องพักเปิดเข้าไป ภาพที่ซ่งฮ่าวตงเห็นแทนที่เจ้าหยวนอีจะเครียดหรือร้องไห้เสียใจ เธอกลับกำลังเตรียมอาหารมื้อพิเศษให้ซ่งฮ่าวตง รวมถึงเค้กอร่อยๆ สำหรับเจียวจ้าน ด้วยเขาอยากเป่าเค้กให้กับตุ๊กตาหมีของตน “เอ ฉันนึกว่า จะต้องมาปลอบใจใครบางคน แต่เธอคงกำลังยุ่งอยู่ใช่ไหม” “แน่นอนค่ะ เพราะอบเค้กเองไม่ง่าย อีกอย่างเมื่อครู่ เพิ่งทำไก่อบไหม้” เจ้าหยวนอีไม่เก่งด้านเข้าครัว แต่ก็ชอบทำมา ดังนั้นสิ่งที่ทำจึงมักเป็นอาหารที่ง่ายขั้นตอนไม่ยุ่งยาก และเธอตั้งใจว่า ในอนาคตนอกจากเป็นแม่ให้แก่ลูกๆ ของซ่งฮ่าวตง เธอจะต้องดูแลเรื่องทั่วไปของเด็กๆ ทั้งอาหารเสื้อผ้า รวมถึงการศึกษา สิ่งเหล่านี้ ในโลกเก่าก่อนเธอขาดแคลนเสมอมา “แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้แม่บ้านฟู่ คอยช่วยอยู่ และยังมีแม่ครัวที่ฉันขโมยมาจากห้องครัวโรงแรมอีกตั้งสองคน” หญิงสาวบอกชายหนุ่ม และผายมือให้เขาดูอาหารที่กำลังจัดเตรียมขึ้นโต๊ะ และเมื่อไก่อบไหม้ จึงทำไข่เจียวปู เบอร์เกอร์หมู แล้วสลัดผลไม้ พร้อมเค้กกล้วยหอม “ฉันทำเองเกือบทั้งหมด หวังว่าคุณกับจ้านเกอจะถูกใจ”
เกือบสองเดือนแล้วหลังจากแต่งงาน เจ้าหยวนอีกับซ่งฮ่าวตง ยังต้องพบปะผู้คนอยู่เสมอ รวมถึงเขาสะดวกในการพักที่โรงแรม ดังนั้นเจ้าหยวนอีจึงพลอยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วย เธอติดความสะดวกสบาย อีกทั้งอ้างกับเขาว่า อาหารรถเข็นยามเช้า และสตรีทฟูดส์ตอนเย็น ถูกใจเธออย่างที่สุด ซึ่งฝ่ายซ่งฮ่าวตงก็เห็นด้วย ทั้งคู่จึงเลือกกลับไปนอนในคฤหาสน์สัปดาห์ละคืน แต่ก็เงียบเหงาไปสักหน่อย ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่ เจ้าหยวนอีกับซ่งฮ่าวตงจึงอยู่ในโรงแรม ตกบ่ายในวันที่อากาศแจ่มใส และสายลมพัดเย็นสดชื่น ขณะที่เจ้าหยวนอีออกมาดูเสื้อผ้า และรองเท้าเพื่อไปงานเลี้ยงการกุศล เกี่ยวกับการหาทุนเพื่อเด็กกับคนชรา ร่างสตรีที่แต่งตัวเฉิดฉายก็โผล่มายืนเผชิญหน้าเธอ อีกฝ่ายยิ้มเยาะ แสดงท่าทีราวกับถือไพ่เหนือกว่า “โอ้ คุณนายซ่งน้อย พบกันอีกจนได้” น้ำเสียงนั้นประชดประชัน ทว่าไม่ได้ทำให้เจ้าหยวนอีรู้สึกโมโห เจ้าหยวนอีกวาดตามองรอบๆ ตัว วันนี้เธอพลาดเอง ที่ไม่ได้ให้โทนี่ หรือ ฟู่เซิงติดตามมาด้วย นั่นเป็นเพราะเธอใช้ชีวิตที่ถนนสายนี้จนคุ้นชิน แต่โจวซานซานเป็นสตรีที่แค้นฝังหุ่น พอสมโอกาสยามที
เจียวจ้านติดเจ้าหยวนอี ตอนนี้เด็กชาย อวดกับทุกคนว่า เขามีแม่ใหม่ที่สวย อีกทั้งพ่อบอกว่า ไม่นานจะมีน้องมาเป็นเพื่อนเล่นเขาด้วย “แม่... แล้วน้อง ของน้องจะคลอดเมื่อไหร่ครับ” เจ้าหยวนอีมองเด็กชาย และยิ้มกว้างให้เขา นี่ไม่ใช่หนแรกที่เจียวจ้านถาม แต่เธอไม่เคยเบื่อที่จะตอบ “เร็วๆ นี้ จ้านเกอต้องอดทนรอสักหน่อยน้า แม่จะรีบมีน้องให้เร็วที่สุด” เอ่ยออกไปแล้ว เธอก็เขินเสียเอง อีกทั้งตอนนั้น คนตัวโตเดินเข้ามาในพื้นที่ทำอาหาร ท่าทางเขาหิวโซทีเดียว “โอ้ กลิ่นหอมจังเลย แต่จะเค็มขี้มือใครไหมน้า” ซ่งฮ่าวตงถาม เป็นตอนนั้นที่เด็กชายหันไปมองพ่อของตัวเอง ก่อนทำหน้าง้ำหน้างอนิดๆ “ไม่เค็มขี้มือ แต่น้องไม่อยากให้ ปะ ป๊ากิน” “เอ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ” “เดี๋ยวหมด คนตัวโต กินจุ” เด็กชายตอบน้ำเสียงจริงจัง “จ้านเกอหวงของกินกับปะ ป๊าไม่ดีนะคะ” “เปล่าหวง น้องแค่โกรธอยู่ และปะ ป๊า กินจุ” เขาย้ำคำเดิมท้ายประโยค “โกรธปะ ป๊าน่ะหรือ” ซ่งฮ่าวตงถามเด็กชาย และเขาเงยหน้ามองคนตัวโตแวบหนึ่ง “อื้อฮึ
ในช่วงเวลาที่เจ้าหยวนอีได้อยู่กับซ่งฮ่าวตงช่างร้อนแรงเร้าใจ ทั้งคู่ต่างสาดความร้อนแรงเข้าใส่กัน และหลังจากนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่น่าโล่งใจอยู่สักหน่อย ที่ไม่มีหูตาของผู้อื่นคอยสอดแนม ซึ่งตอนกลับโรงแรม เจ้าหยวนอีไม่สามารถสวมชุดเดิมที่ใส่ออกไปได้ ด้วยหลังจากอาบน้ำกับซ่งฮ่าวตงเรียบร้อย โดยทั้งคู่แต่งตัวเสร็จ ก็เป็นชายหนุ่มที่อดใจไม่ไหว หญิงสาวก้าวไม่ทันถึงรถหรูส่วนตัวด้วยซ้ำ คนตัวโตก็ส่งสายตากรุ้มกริ่ม แล้วมือใหญ่จึงคว้าอวดคอดกิ่ว ก่อนบ่นอุบอิบว่าเสื้อผ้าเธอถอดยาก จากนั้นก็มีเสียงดังแคว่ก เขากับเธอต่างหัวเราะ “คุณเพิ่งเสร็จไปสองน้ำ!” เจ้าหยวนอีโพล่งเสียงดัง ด้วยน้ำเสียงกวนจัด ชายหนุ่มยอมรับว่า เก้อเขิน เกิดมาไม่เคยมีใครพูดตรงๆ กับเขาเช่นนั้น “อืม... ก็เสี่ยวอีอี เป็นเมียสุดโปรดของฉันนี่นา กินอย่างไร ไม่อิ่มสักที” เอ่ยจบเขาจึงทั้งกอด จูบ และใจอยากแทงเนื้อนิ่มของเธออีกหน แต่หญิงสาวเอ่ย เพื่อขอตัวช่วย “ขอเป็นใช้ปาก ลิ้น และมือแทนได้ไหมคะ... หากตามใจท่านเก้าอยู่อย่างนี้ เราคงไม่ถึงที่พักแน่นอน” “ลิ้นมัน
กระทั่งรถจอดด้านหน้าโรงอาบน้ำขนาดใหญ่ ในส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัว เนื่องจากเจ้าของประสงค์ให้ดูมีระดับสักหน่อย จึงแยกการบริการลูกค้าทั่วไป กับเฉพาะแขกระดับสูง หญิงสาวที่คอยบริการอยู่ด้านหน้า เพื่อต้อนรับต่างมีสีหน้าตื่นเต้น ด้วยเจ้าหยวนอีในยุคสมัยนั้น มีรูปตามป้ายโฆษณา และหน้านิตยสาร อีกทั้งตัวจริงของเธอ เรียกได้ว่างดงาม แบบที่ใครได้พบต้องตกตะลึง ขณะเดียวกัน พวกนักข่าวเพิ่มจำนวนมากกว่าเดิม ราวกับว่ามีการนัดหมาย หรือแจ้งให้คนติดตามเธอ “นายหญิงเล็กอี แล้วพวกนักข่าว และแฟนภาพยนตร์ของคุณ ให้ผมจัดการยังไง” ซึ่งประหลาดใจสักหน่อย การเดินทางของเจ้าหยวนอีมาที่โรงอาบน้ำ เหตุใดหนอผู้คนถึงได้ทราบเรื่องไวเช่นนี้ หากเธอคาดการณ์ไม่ผิด คงมีคนของฝ่ายโจวซานซานปะปนอยู่ที่โรงแรม และอยากฉีกหน้าเจ้าหยวนอี หรือไม่ก็ต้องการเห็นเธอ ทำเรื่องเสียหาย เพื่อเขียนข่าวทำลายชื่อเสียง “ก็ดี... ดูเหมือนที่ท่านเก้า แต่งงานกับฉัน เพราะอยากให้มีข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์อยู่เสมอ และฉันก็ทำหน้าที่ได้ดีเช่นนี้ เขาควรให้รางวัลงามๆ” “แต่นี่ อาจเป็นเรื่องในแง่ลบ ซึ่งมันไม่
ยานนั้น สิ่งที่โทนี่อธิบาย ไม่ได้เข้าไปอยู่ในหัวเจ้าหยวนอี ด้วยเธอไม่อาจสลัดภาพภายในห้องเช่าหลังเล็กๆ ที่อุดอู้ และมีกลิ่นเหม็นอับได้ เมื่อเข้าไปอยู่ในรถ ส่วนของเบาะหลัง ซึ่งเจียวจ้านที่กินไอศกรีมแสนอร่อยอิ่มนานแล้ว เขาเอ่ยกับเจ้าหยวนอีว่า “แม่ใหม่สวยจัง นะ น้องชอบแม่นะ” เพราะเสียงของเขาที่คอยเอ่ยอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธอดึงสติตนกลับคืน “จ้านเกอ ว่าอย่างไรนะคะ” “น้องชอบแม่ จุ๊บๆ กัน” เขาบอก แล้วส่งจูบอย่างน่ารักให้แก่หญิงสาว เจ้าหยวนอี นิ่งค้างชั่วขณะ เมื่อครู่ทำเกือบทำสิ่งผิดพลาด เพราะมัวแต่คิดถึงการจากไปของถานจิง และการถูกจับของถานเหว่ย รวมถึงชะตาชีวิตหนิงถงที่ต้องใช้ร่างกายแลกกับเงินไม่กี่เหรียญ เมื่อเห็นและรับรู้ทุกอย่างในเวลาจำกัดก็เหมือนโลกถล่มใส่เธอจนแทบไร้เรี่ยวแรง กระทั่งเสียงของเจียวจ้าน กับท่าทางน่าเอ็นดูของเขาที่แสดงออก ฉุดให้เธอกลับคืนสู่ความจริง “แม่ก็ชอบหนูมาก จ้านเกอน่ารัก เป็นเด็กดี” เด็กชายยิ้มอวดฟันหล่อ แล้วถามว่า “แล้วแม่ใหม่ จะท้องป่องอ้วนๆ กับปะ ป๊าไหม” คำถามเขาไร้เดียงสา
ยามนี้เจ้าหยวนอีเข้าใจอีกขั้นแล้วว่า เหตุใดเจ้าของร่างถึงอยากให้เธอย้อนเวลามาเกิดใหม่ ทั้งนี้ก็เพื่อช่วยให้เจ้าหยวนอี ได้สะสางความแค้น ต่อคนที่หักหลังและทรยศเธอ จนทำให้ครอบครัวเดิมที่เคยดูแลเธอต้องพบกับการสูญเสีย กับความทุกข์อย่างแสนสาหัส “ปะ ป้าคังยังอยู่ที่นี่ไหม” ยามนั้นหนิงถงมองเจ้าหยวนอีตาขวางจัด ก่อนตอบเสียงสะบัดว่า “แม่เกลียดพี่เข้าใส้ บอกว่า ตายไปก็อย่าได้เผาผีกัน!” ขณะที่หนิงถงเอ่ยจบ ได้มีชายสองคนเดินมาใกล้ๆ หนิงถง พร้อมกับยื่นข้อเสนอกับเธอ “เอาเป็นว่าตามที่คุยกันไว้ บุหรี่นอกสองซอง เหล้าหนึ่งกลม... และเงินอีก 3 ดอลล่า นอนกับอั๊ว แล้วก็ไอ้ผอมนี่ได้ไหม” สิ่งที่เจ้าหยวนอีได้ยิน ทำให้เธอเข้าใจทันทีว่าหนิงถงเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตนด้วยอาชีพอะไร? โจวซานซานใช้อภิสิทธิ์ใดถึงเข้าไปรอซ่งฮ่าวตงที่ห้องรับรองของโรงงานแห่งนั้นได้ คงเป็นเพราะบ่ายนี้ บิดาของเธอ นัดแนะเจรจาธุรกิจกับชายหนุ่ม เย็นวันนี้ หญิงสาวเปลี่ยนชุดกี่เพ้าแขนกุด เนื้อผ้าดีแนวอวดทรวดทรงหุ่นนาฬิกาทรายสีแดงเพลิง และมันผ่าลึกด้านข้างจนเห็นเนื้อสาว
เมื่อเจ้าหยวนอีออกจากร้านไปพร้อมคนของเธอ ฝ่ายโจวซานซานก็อยากรู้เหลือเกินว่า โดนัททั้งหมดซื้อและส่งไปที่ใด พนักงานในร้านอ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบ กระทั่งถูกเค้นอย่างหนัก “ถ้าหากไม่อยากได้เงิน ก็หมายความว่า อยากถูกซ้อมจนกระดูกหักใช่ไหม” หนุ่มน้อย กลัวจนฉี่แทบราด แต่ก็เอ่ยปากส่งเสียงละล่ำละลัก “สะ ส่ง ที่โรงแรมโรแมนติกการ์เดนท์ ขะ ขอรับ” “ห้องไหน และชั้นไหนแกรู้ไหม” พนักงานไม่ได้ตอบ หากยื่นกระดาษโน้ตให้โจวซานซาน และเรื่องนี้เป็นแผนของเจ้าหยวนอีนั่นเอง เมื่อได้อ่านข้อความ โจวซานซานจึงกรีดร้องราวกับคนเสียสติ “นะ นั่น... นังโสเภณี หยวนอี... มันกล้าแสดงละครหลอกฉัน มะ มันต้องได้เห็นดีแน่!” ถนนซานเสอ เขตชุมชนเก่า เจ้าหยวนอีไม่ได้กลับโรงแรมในทันที แม้ฟู่เซิงบอกว่า ซ่งฮ่าวตงกำลังจะกลับฉางเผิงช่วงเย็นวันนี้ แต่เธอมีความอยากรู้บางสิ่ง รวมถึงต้องการพาเจียวจ้านไปกินไอศกรีมรสอร่อย ซึ่งเมื่อนานแล้ว เจ้าของร่างประทับใจมาก นั่นคือความคุ้นเคยที่กลับคืนมา จึงทำให้เธอมาที่ถนนเสอ “พูดกันตามตรง ถนนแถวนี้เร
เจ้าหยวนอีสวมชุดง่ายๆ เป็นเสื้อเชิ้ตขาวของซ่งฮ่าวตง และด้านล่างคือกางเกงตัวโคร่งสีเข้ม สวมรองเท้าบูต เธอแต่งแนวผู้หญิงเท่ (ทอมบอย) แล้วผมรวมเป็นหางม้า สวมหมวกเก๋ๆ อีกใบ บนใบหน้าเติมกระ ลดทอนผิวกระจ่างใสลง ทั้งยังมีแว่นตากันแดดปกปิดดวงตากลมโต ส่วนคนน่ารักนั้น เขาหัวเราะตั้งแต่ก้าวลงจากลิฟท์ ด้วยชุดที่ไม่เหมือนใคร เป็นชุดของมนุษย์จอมพลัง หรือ ซุเปอร์ฮีโร่ที่เขาชอบดู และยามว่างซ่งฮ่าวตงเคยเปิดหนังสือภาพ และอ่านให้ฟังยามนอน “เขาชื่ออะไรครับ” เด็กชายชี้ชุดซึ่งเขาสวมอยู่ “จ้านเกอไง เป็นผู้พิทักษ์ของแม่” “น้องชอบนะ มีผ้าปิดตาด้วย แล้วก็ผ้าคลุมสีแดง!” ด้วยความเร่งด่วน เจ้าหยวนอีเลือกตัดผ้าแบบง่ายๆ แล้วทำหน้ากากให้เด็กชาย ซึ่งเธอไม่แปลกใจหรอกที่ตนเองมีความสามารถด้านนี้ เพราะก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นมาเป็นนักแสดง เธออาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยง และป้าซึ่งทำอาชีพเย็บผ้า ที่อีกฝั่งของเมือง เป็นเขตที่เรียกว่าสลัม “เชื่อไหมว่า จะไม่มีใครจำจ้านเกอ ของแม่ได้แน่นอน” “ฮู้เร ... เยี่ยมเลย คราวนี้น้องก็หายตัวได้ ต