ตอนที่ 1 จับชู้คาเตียง (2)

โดยเนื้อแท้นิสัยจริงของเธอก็ไม่ได้เรียบร้อยด่าใครแล้วรู้สึกผิดทีหลัง มั่นใจว่าตัวเองไม่ผิดก็มีแต่เดินหน้าชน ถ้าก่อนหน้านี้ไม่เห็นว่าณัฐดนัยกับเปรมมิกากำลังสมสู่กัน ตอนนี้ก็เห็นร่องรอยแดงที่ประจานให้เห็นว่าพวกมันเอากันเป็นหลักฐานยืนยันว่าผ่านศึกอะไรมาด้วยกันจริง ๆ

“พี่ไอรีน ทำไมพี่พูดกับไอด้าแบบนี้คะ ไอด้าไม่ได้ร่านนะคะไอด้าแค่เผลอตัว” เปรมมิกาแสร้งตกใจน้ำตาคลอหน่วย ดูน่าสงสารเป็นที่สุด แต่ถามว่าการแสดงแบบไร้ศักยภาพ แถมแถหน้าด้าน ๆ อย่างนี้จะมีผลอะไรต่อนักแสดงตัวจริงที่ถูกกระทำจนไฟแค้นสุมอก ฉีกทึ้งร่างได้ลงมือฉีกไปนานแล้วอย่างเปรมากัน

หากคนชั่วทุกคนพูดว่าเผลอตัวคำเดียวแล้วจะช่วยฝังกลบทุกเรื่องราวเลวทรามที่ทำได้ จะไม่ทำให้คนถูกกระทำ ได้รับความไม่เป็นธรรมช้ำใจตายทั้งเป็นเหรอ “เลิกโกหกตอแหล ปลิ้นปล้อนสักที สีข้างเธอน่าจะถลอกจนไม่รู้จะถลอกยังไงแล้ว!”

สาบานว่าเปรมมิกาแค้นเปรมาจนไม่รู้จะแค้นยังไงแล้ว นอกจากเสแสร้งแล้วก็ทำอย่างอื่นไม่ได้เลย ริมฝีปากจิ้มลิ้มบวมเป่งเพราะเพิ่งเสพสังวาสมาสั่นระริกหลังจากถูกยั่วโทสะครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งที่เธอควรถือไพ่เหนือกว่านังเปรมาที่น่าช้ำใจ