10

“แล้วท่านเห็นหรือไม่ว่านางเป็นใคร”

“นางใช้ผ้าปิดหน้าและราตรีนี้แทบไม่มีแสงจันทร์ จึงไม่อาจรู้ได้เลยว่านางเป็นใคร แต่นางมิใช่ธรรมดาเพราะสามารถฆ่าหมาป่าตัวใหญ่ด้วยวิทยายุทธ์ไม่ถึงหนึ่งกระบวนท่า”

“ท่านได้สับประยุทธ์กับนางหรือไม่”

“ข้าพลาดท่าและนางหนีไปเสียก่อน แต่ฝีมือของนางมิใช่ธรรมดาเลย ฟางซิน...นั่นชุดของเจ้าเปื้อนเลือด!”

จิ้นเหอก้มลงมองที่ชายกระโปรงของหญิงสาว ฟางซินชะงักกึก นางมิทันสังเกตด้วยซ้ำว่าชุดของนางเปื้อนเปรอะโลหิต คงเป็เมื่อครู่ที่นางใช้กลีบดอกไม้ปลิดวิญญาณล้มเจ้าหมาป่าดุร้ายตัวนั้นอย่างรวดเร็วฉับไว

“อ้อ...เลือดที่ข้อเท้าของข้าเองนั่นล่ะท่านจิ้นเหอ...เอ้อ...ข้าเผลอเดินสะดุดขาโต๊ะจึงมีเลือดไหลออกมา”

“ถ้าเช่นนั้นข้าก็โล่งใจ แต่เจ้าต้องระมัดระวังตัวเพราะข้าชักไม่แน่ใจว่าจะมีผู้ประสงค์ร้ายอยู่แถวนี้อีกหรือไม่ หากมิมิสิ่งใดแล้วข้าก็คงต้องขอตัวก่อน ต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนเจ้า”

“มิเป็นไร ท่านแสดงความเป็นห่วงข้าก็ซาบซึ้งในน้ำใจยิ่งนัก”

“ฟางซิน”

จิ้นเหอที่หันหลังให้หันกลับมาอีกครั้งและทำให้ฟางซินที่กำลังจะปิดประตูห้องต้องชะงัก

“มีอะไรหรือคะ ท่านจิ้นเหอ”

“ปิดประตูหน้าต่างให้แน่นหนา หากมีสิ่งใดผิดปกติให้เรียกข้ากับหวังซื่อในทันที”

“ค่ะ”

ฟางซินรับคำเสียงผาดแผ่ว หากหัวใจของนางกลับเต้นแรงอย่างน่าประหลาด เขาไปแล้ว แม้จิ้นเหอมิได้แสดงออกถึงการจาบจ้วงล่วงเกินแต่ความเป็นบุรุษผู้มีจิตใจสูงส่งนั้นทำให้นางมารประมุขพรรคบุปผาสวรรค์ผู้มิเคยไว้ใจผู้ใดเกิดความหวั่นไหวดังผาหินถูกคลื่นกระทบ แม้ในส่วนลึกนางกำลังเตือนตัวเองว่าจิ้นเหอมิใช่ชาวบ้านธรรมดา เขาเป็นถึงจอมพยัคฆ์แห่งกองทัพของวังหลวงและจุดประสงค์ของการมายังเขาหวงซานก็เพื่อตามล่าตัวนาง หากเป็นคนอื่นคงต้องฆ่าให้ตายเสียแต่แรกที่รู้ทว่าฟางซินกลับมิอาจบังคับตัวเองให้เกลียดชังเขาได้

ทั้งที่ได้พบกันยังมิทันพ้นราตรี

หญิงสาวอยู่กับความครุ่นคิดของตัวเอง นางถอยหลังและใช้กำลังลมปราณให้บานประตูปิดลง

“เขาช่างเป็นคนดีซะเหลือเกินนะ ฟางซิน”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฟางซินหันกลับไปข้างหลังและเห็นร่างเพรียวระหงของหญิงสาวใบหน้างดงามผิวขาวผ่องในชุดยาวกรุยกรายสีน้ำเงินนั่งบนขอบหน้าต่างห้องจ้องมองมาด้วยสาตาคมวับราวใบมีด

“มี่อิง...เจ้ามาได้ยังไง?”

ฟางซินถามขึ้น มี่อิง เจ้าของฉายานางมารดอกไม้เงิน เพื่อร่วมสำนักบุปผาสวรรค์ผู้มีความงามล้ำเลิศแต่จิตใจอำมหิตยิ่งกว่าชายอกสามศอก ชอบล่อหลอกบุรุษหนุ่มให้หลงใหลแล้วปลิดชีพด้วยการรัดคอเหยื่อให้ตายอย่างทรมานด้วยก้านดอกไม้หนามอาบพิษ นางเป็นลูกบุญธรรมอีกคนที่เพ่ยหลินรับมาเลี้ยงดู อายุของมี่อิงรุ่นราวคราวเดียวกับฟางซิน แต่เป็นผู้เย่อหยิ่งและทะเยอทะยานหวังจะได้ขึ้นครองตำแหน่งเจ้าสำนักแห่งวังบุปผาสวรรค์ ทว่าเพ่ยหลินกลับยกตำแหน่งที่มี่อิงวาดหวังให้ฟางซินด้วยเหตุผลที่นางมีวรยุทธ์สูงกว่า เป็นการสร้างบาดแผลใหญ่ให้นางมารดอกไม้เงินเจ็บลึกและฟางซินรู้ดีว่าผู้เคยเป็นศิษย์ร่วมสำนักกำลังรอวันเอาคืน

“ข้าพบเหมยเหม่ย คนของเจ้า”

มี่อิงกระโดดลงมาก่อนสะบัดแขนเสื้อเบา ๆ ให้บานหน้าต่งปิดลง นางมีกำลังลมปราณกล้าแข็งก็จริงหากก็ยังมิได้แม้เพียงกึ่งหนึ่งของฟางซินที่กำลังจะบรรลุถึงขั้นสุดท้ายในการฝึกวรยุทธจากคัมภีร์เฟิงเหลยและเป็นหนึ่งในสิ่งที่มี่อิงปรารถนาจะได้มันมายิ่งนัก นางมารดอกไม้เงินตวัดสายตาคมวาวไปยังเพื่อนร่วมสำนักซึ่งบัดนี้กลายเป็นผู้กุมอำนาจทั้งหมดในพรรคมาร มี่อิงแสร้งเดินนวยนาดไปล้มตัวลงนอนตะแคงบนเตียงราวกับนางพญา

“คนสนิทของเจ้าบอกข้าว่าเจ้ามาที่หมู่บ้าน ข้าก็เลยตามมา”

“ข้าต้องการสืบให้รู้ว่าผู้ใดฆ่าคนของราสำนักตอนเดินทางไปยังยอดเขางังฮ้วยฮงแล้วป้ายความผิดให้ข้า”

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“เจ้าหัวเราะอะไร มี่อิง!”

“หากข้าเป็นประมุขพรรคบุปผาสวรรค์คงมิพักเสียแรงตามสืบเสาะหาคนผิดให้เสียเวลาเปล่า สู้เอาเวลาไปฝึกวรยุทธ์ที่กำลังจับรรลุถึงขั้นสุดยอดแล้วส่งคนมาสืบหาฆาตกร หากสงสัยผู้ใดก็จับตัวมันไว้แล้วฆ่าเสียให้สิ้นมิต้องปราณี!”

“เช่นนั้นทุกคนล้วนน่าสงสัย แล้วมิต้องฆ่าคนทั้งยุทธภพนี้เทียวรึ”

“เพราะเจ้าเป็นเช่นนี้ฟางซิน...หากข้าเป็นท่านแม่จะมิปล่อยให้คนใจอ่อนแอกุมอำนาจเพราะพรรคมารมิเคยปราณีชีวิตผู้ใด ฆ่าให้ตายร้อยชีวิตย่อมมิสะเทือนยุทธภพที่มีคนอีกนับหมื่นแสน”

“หากข้าเป็นเจ้าก็อาจทำเช่นนั้น มี่อิง...แต่มันจะมีความหมายอันใดหากฆ่าคนให้ตายเพียงแลกกับการประนามหยามเกียรติจากชาวยุทธภพ”

“อย่าคิดว่าเจ้าสูงส่ง ฟางซิน!”

มี่อิงกระโดดลงจากเตียงพร้อมกับที่บานหน้าต่างเปิดออกด้วยกำลังลมปราณรุนแรง นางก้าวไปหยุดที่หน้าต่างแล้วหันกลับมายังฟางซินด้วยแววตาอาฆาตที่ถูกปรามาสจากคำเสียดสีอันเหนือชั้น