27.อยากคุยอีกหน่อย

แววตาของโรวีนานั้นหรี่ลงเพื่อมองดูบุตรสาวของตัวเอง เธอจ้องมองอย่างลึกซึ้งเพื่อที่จะพยายามอ่านสิ่งที่อยู่ด้านในแววตาหวาดกลัวนั้น

“เอาล่ะเมลลี่..ลูกมีอะไรจะบอกแม่งั้นหรือ?”

หญิงชราผู้นั้นแนะนำว่าตัวเองคือแม่นมของท่านดยุค เช่นนั้นแล้วหากว่าเธอบอกกล่าวว่านางทำร้ายคาเรน ท่านแม่และท่านดยุคจะมีปัญหากันรึเปล่านะ

โรวีนาโอบกอดลูกสาวผู้สับสนของเธอเอาไว้แนบอก ราวกับกำลังปลอบโยนในทุกความรู้สึกที่เมลลี่กำลังเผชิญหน้า

“ไม่มี..อะไรค่ะ ลูกแค่อยากจะบอกกับท่านแม่ว่าที่นี่กว้างใหญ่มากๆ และลูกชอบที่นี่”

ความอ่อนไหวปรากฏขึ้นมาในสายตาของเมลลี่ ลูกของเธอนั้นสั่นไหวน้อยๆ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในอ้อมกอดของเธอก็ตามที นั่นทำให้โรวีนารู้สึกไม่ชอบใจเอาซะเลย

มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาแน่ๆ แต่ต่อให้เค้นถาม เมลลี่ก็ไม่น่าจะกล้าบอกเธอ

“แม่คิดเอาไว้แล้วว่าลูกจะต้องชอบ หากว่าลูกมีอะไรที่ไม่สบายใจมาบอกกล่าวกับแม่ได้ทุกเวลาเลยนะ..วันนี้ให้แม่เล่านิทานก่อนนอนให้ฟังดีหรือไม่”

เรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่พบเจอมา จางหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อพบเจอรอยยิ้มของท่านแม่ นี่คือเหตุผลสินะว่าทำไมคาเรนถึงได้อดทนต่อการทำร้ายของวิเวียน

เพราะว่าในชีวิตของเขานั