บทที่ 92

เธอเดินเข้าไปในวิลล่า และได้ยินเสียงครึกครื้นแห่งความสุขในห้องนั่งเล่น

เจียงเวยซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ผู้เฒ่าเจียงดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ เธอยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "เซิงเซิง กลับมาแล้วเหรอ?"

ผู้เฒ่าเจียงมองไปที่เจียงเซิง และมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่ได้เจอเธอมาตั้งหลายปีแล้ว ยิ่งโตขึ้นยิ่งเหมือนกงม่านม่าน แม่ของเธอมากขึ้นนะ"

เซียวหลานและคนรับใช้หลายคนนำอาหารมาวางบนโต๊ะแล้วส่งเสียงว่า "แม่ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ"

ผู้เฒ่าเจียงยืนขึ้นอย่างช้าๆ โดยได้รับการพยุงจากเจียงเวย เมื่อเธอเดินผ่านเจียงเซิงแล้วพูดว่า "อยู่ต่อเลย เป็นครอบครัวเดียวกันให้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันเถอะ"

ครอบครัวเดียวกัน?

ขนตาของเจียงเซิงกระพือเล็กน้อย และมุมปากของเธอยกขึ้นอย่างเย็นชา

บนโต๊ะอาหารเย็น นอกจากแม่ลูกสองคนนั้นแล้ว แต่ไม่เห็นเจียงเซิ่น พ่อของเธอ

หลังจากที่เจียงเซิงนั่งลง เขาก็มองไปที่นั่งอันว่างเปล่า "ทำไมพ่อไม่อยู่ล่ะ"

"เขาไม่หิว เรากินก่อนเถอะ" ผู้เฒ่าเจียงเป็นฝ่ายคีบอาหารมาให้ เจียงเวย "เวยเวย เธอผอมเกินไป ผู้หญิงเราต้องอวบอิ่มสักหน่อย ถึงจะมีลูกได้ง่ายนะ"

เจียงเวยหรี่ตาลงและยิ้ม "ขอบคุณค่ะคุ