บทที่ 307

ซือเย่เจ๋วหันไปมองเธอ และตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เจียงเซิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา คลุมขาอ่อนของเขาไว้พอดี ผมยาวเหมือนกับสาหร่ายสยายอยู่ด้านหลัง แขนเสื้อหลวม ๆ คลุมมือของเธอไว้จนมิด คอเสื้อเปิดออกเล็กน้อย ฉากสวยนั้นวับ ๆ แวม ๆ

รู้ตั้งนานแล้วว่าเธอเป็นปีศาจน้อยที่ทรมานคน

คิดไม่ถึงว่า ไม่ได้เตรียมชุดให้เธอเป็นการทรมานตัวเองจริง ๆ!

"ซือเย่เจ๋ว เสร็จแล้วยัง ฉันหิวแล้ว" เจียงเซิงสะบัดแขนเสื้ออย่างหมดแรงแล้วเดินไปตรงหน้าโต๊ะอาหารเพื่อหาน้ำดื่ม

ซือเย่เจ๋วส่งเสียงจุ๊ปาก ปรับไฟให้เบาลง

เขาเดินไปข้างหลังเจียงเซิงกอดเธอเอาไว้แล้วเลิกคิ้ว: "หิวอีกแล้วเหรอ?"

มือของเจียงเซิงที่ถือแก้วน้ำเอาไว้สั่นเทา

จนกระทั่งท้องของเธอร้องจ๊อกขึ้นมาจริง ๆ ซือเย่เจ๋วหลุดขำ ลูบศรีษะของเธอ: "ล้อเธอเล่นน่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว"

ซือเย่เจ๋วนำอาหารเย็นมาเสิร์ฟที่โต๊ะ สองคน อาหารมังสวิรัตหนึ่ง อาหารคาวหนึ่ง น้ำซุปหนึ่งกำลังพอดี

เจียงเซิงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ดึงเก้าอี้ออกมาและนั่งตรงข้าม แม้ว่าแก้มของชายหนุ่มจะมีบาดแผล แต่เขาก็ยังหล่อเหลา สง่างามและสูงศักดิ์ แม้แต่ตอนทำอาหารก็ไม่เปื้อนควันแม้แต่น้อย

ทำให้คนรู้สึกอ