ภรรยากับหลานแม่สามี (2)

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นอย่างนั้นรึ”

ใบหน้าซีดเซียวของเจ้าของเรือนโผล่ออกมาจากม่านมุ้งล้อมรอบเตียงนอน

ผมกระเซอะกระเซิงราวกับเพิ่งตื่นจากการนอนหลับใหล

“อะ อ้าว ที่แท้พี่หญิงก็มิสบายจริงอย่างที่นังบ่าวชั้นต่ำพูด”

แม้ว่าการเห็นเจ้าของเรือนนั่งหน้าซีดอยู่เป็นเตียงจะมิใช่สิ่งที่นางคาดคิดเอาไว้ก็ตาม ทว่าแล้วอย่างไรคนที่ตระกูลหยางล้วนรู้ดีแก่ใจว่าแม้ฐานะภายนอกจะเป็นถึงภรรยาของทายาทสืบทอดผู้นำตระกูล

แต่นางเป็นภรรยาตัวประกันของตระกูลศัตรูที่

หยางเหวินเพียงต้องการแต่งนางเข้ามาเพื่อแก้แค้นตระกูลซูเท่านั้น

หากไม่มีเหตุผลข้อนี้คงไม่มีใครในตระกูลยอมรับสะใภ้ผู้นี้เป็นแน่

นางนี่สิเป็นว่าที่ภรรยาของท่านพี่หยางเหวินที่มารดาของฝ่ายชายหมายมั่นให้แต่งเข้ามาอย่างแท้จริง

เนื่องจากเมื่อวานท่านป้าแจ้งข่าวดีแก่นางว่าอีกไม่เกินสามวันกองทัพของท่านพี่หยางเหวินจะเคลื่อนพลมาถึงเมืองหลวงพร้อมกับชัยชนะแสนยิ่งใหญ่

วันนี้ถือเป็นโอกาสดียิ่งนักที่นางจะมาแสดงตัวตนให้สตรีในเรือนแห่งนี้รู้ว่านางแท้จริงแล้วคือใครกันแน่

ลี่เฉี่ยวยืนกอดอกอยู่กลางเรือนอันแสนคับแคบแห่งนี้จ้องมองเจ้าของเรือนที่ยังไม่รีบลุกขึ้นมาต้อนรับแขกอย่างนางอีก

“.....”

“พี่หญิงมิคิดเอ่ยทักทายแขกเช่นข้าบ้างหรือ อ้อ ลืมไปว่าท่านอาจมิได้รับการสั่งสอนที่ดีเพราะตระกูลเดิมของพี่หญิงอาจมิมีเงินจ่ายค่าจ้างคนมาสอนมารยาท”

“เกรงว่าเจ้าจะพูดถูกว่าตัวข้านี้มิเคยเรียนมารยาทมาก่อน แต่เจ้าก็มิเคยร่ำเรียนมารยาทมาเช่นเดียวกับข้ารึคุณหนูลี่เฉี่ยว....”

สตรีที่บอกว่าตนเองรู้สึกไม่สบายยกมือขึ้นสางผมที่ยุ่งเหยิงของตนเองขณะไล่สายตามองแขกมิได้รับเชิญศีรษะจรดปลายเท้า

“สตรีที่ร่ำเรียนมารยาทมาอย่างดีคงไม่กล้าหาญบุกเรือนผู้อื่นทั้งที่มิได้รับอนุญาต แล้วยิ่งมิด่าผู้อื่นว่าชั้นต่ำไปทั่วเช่นนั้น ข้าเติบโตในบ้านนอก ท่านป้าท่านลุงmujขายผักขายเนื้อในตลาดฟังแล้วถ้อยคำยังน่าฟังกว่าเจ้าอีกกระมังคุณหนูลี่เฉี่ยว”

“เจ้า! กล้าด่าข้ารึ นังบ้านนอก นังชั้นต่ำ....”

“....เฮ้อ~” ซูเมิ่งเบียนสายตาออกไปจากสตรีที่ปากร้ายยิ่งนักอย่างเหนื่อยอ่อน

นางมิใช่คนปากไวจะให้แข่งด่ากราดกับสตรีผู้นี้เกรงว่าจะพ่ายแพ้ ทว่าสิ่งหนึ่งที่ซูเมิ่งทำได้ดีคือการแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอดเสีย

เดี๋ยวเหนื่อยนางก็หยุดพล่ามเอง

“....เหอะ ข้าจะด่าว่าเจ้าเช่นไรก็เรื่องของข้า ทำไม มองข้าเช่นนั้นคิดว่าน้ำหน้าอย่างเจ้าจะทำอันใดข้าได้อย่างนั้นรึ”

“....”

หากจะตีความใบหน้าเฉยเมยของซูเมิ่งว่าเช่นนั้นก็ตามแต่ใจที่นางต้องการก็แล้วกัน

“คิดจะไปฟ้องท่านป้าหยางเซียงอย่างนั้นรึ เหอะ ไปฟ้องสิ ข้าจะรอดูว่าท่านป้าจะเลือกเชื่อใครระหว่างหลานคนโปรดเช่นข้ากับลูกสะใภ้ที่มิได้ต้องการเช่นเจ้า”

“หึ....”

ซูเมิ่งเกือบหลุดขำออกมากับความคิดตลกของอีกฝ่าย นางเองแม้มิได้ฉลาดเหนือผู้ใด แต่นางก็มิโง่เง่าขนาดไม่รู้ว่าฮูหยินใหญ่หยางเซียงแห่งตระกูลหยางคิดเช่นไรกับตัวนางเอง

เกรงว่าหากไปฟ้องจะกลายเป็นเข้าทางเปิดช่องโหว่ให้สองป้าหลานเล่นงานนางอย่างเป็นทางการน่ะสิ

ซูเมิ่งสามารถอยู่รอดปลอดภัยได้นานถึงสามปีเช่นนี้เป็นเพราะการสงบเสงี่ยมเจียมตัว อยู่อย่างไร้ตัวตนในจวนแห่งนี้นั่นแหละจึงรอดมาได้ทุกวันนี้

เรื่องอันใดจะสร้างความเดือดร้อนให้ตนเอง

อาหารอร่อย ที่พักอันปลอดภัยและที่สำคัญไม่เสียเงินสักตำลึงเดียวอย่างที่นี่มิได้หากันง่ายๆ นะ

จะหาว่านางเป็นคนขี้งกก็มิผิดนัก

“อ้อ แล้วอีกอย่างนะคุณหนูลี่เฉี่ยว ข้าคิดว่าการที่ท่านเรียกข้าว่าพี่หญิงมิถูกนัก....”

ใครมิรู้บ้างว่าการที่อีกฝ่ายออกตัวเรียกนางเช่นนั้นมิใช่เพราะนับถือแต่นางต้องการแสดงตัวว่านางกำลังจะเป็นภรรยาคนถัดมาของสามีซูเมิ่งต่างหากเล่า

“....ปีนี้ข้าอายุเพียงสิบแปดหนาว แสดงว่าเราสองคนอายุเท่ากันนับเป็นคนรุ่นเดียวกันเรียกขานด้วยนามจริงเถอะ ข้าเกรงว่าตนเองอายุจะสั้นเอาได้”

นี่เป็นการบอกโดยนัยว่านางมิรับอีกฝ่ายเป็นน้องสาวร่วมสามีนั่นเอง

ซูเมิ่งมิได้เป็นภรรยาของหยางเหวินทางพฤตินัย ไม่แน่ว่าอีกไม่นานนางอาจโดนตัดหางปล่อยวัดไปจากที่นี่ก็ได้

ซูเมิ่งไม่จำเป็นต้องรับใครน้องสาวเพิ่มเติมเลยด้วยซ้ำ

นางจะโดนทิ้งเมื่อไหร่นางหาได้กังวลไม่เพราะหนทางสำรองของนางมีรองรับไว้หมดแล้ว

“หึ มิสำเหนียกฐานะของตนเอง....”

“ฮ้าว~คุณหนูมีธุระสำคัญใดอีกหรือไม่ เกรงว่าหากท่านอยู่ในเรือนอากาศมิถ่ายเทเช่นนี้จะติดโรค เอ้ยไข้หวัดของข้าได้....ดูสิข้ามิรู้เป็นอันใดคันคะเยอไปทั้งแขน”

ไม่พูดเปล่าซูเมิ่งยื่นแขนที่แดงเถือกของตนเองให้สตรีตรงหน้าดูให้เต็มตา

“ยี้ เจ้า อย่าเอามาใกล้ข้านะ สกปรกยิ่งนัก”

“ข้าไม่ทราบว่าตนเองเป็นอันใด เพียงให้ท่านดูก็เท่านั้น นี่ ที่ขาของข้าก็เป็นนะ เดี๋ยวข้าเปิดให้ดู....”

ยังไม่ทันถกขากางเกงขึ้นมาสตรีที่บอกว่าตนเองเป็นคุณหนูชั้นสูงก็รีบวิ่งเผ่นออกจากเรือนแห่งนี้ไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าข้างหลังนางมีสุนัขวิ่งไล่กัดเสียอย่างนั้น

“หึหึ ไปเสียแล้ว”

“ฮูหยิน อาการเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เดี๋ยวบ่าวไปตามท่านหมอมะ....”

“มิต้อง ข้าเพียงเกาแรงให้เกิดรอยแดงเท่านั้น มิได้เป็นอันใดเลยสักนิด ไล่แขกหน้าหนาต้องใช้วิธีเช่นนี้แหละจึงได้ผล”

“โถ่ ฮูหยินของบ่าว เล่นอันใดมิบอกกล่าวกันก่อนเลย บ่าวตกใจแทบแย่”

“ยังไม่ชินอีกหรือจิวซือ”

สาวใช้ผู้ภักดีส่ายศีรษะอย่างแรงพลางทำหน้าทำตางอนเจ้านายของตนเอง เรียกเสียงหัวเราะออกจากปากของซูเมิ่งได้เป็นอย่างดี

“อีกหน่อยเดี๋ยวเจ้าก็ชิน ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้”

วันรุ่งขึ้น

“ท่านแม่ทัพหยางเหวินขอรับ ท่านรีบร้อนกลับจวนเลยหรือไม่”

หวงลู่ ลูกน้องของแม่ทัพหนุ่มไฟแรงหันไปเอ่ยถามบุรุษผู้เป็นเจ้านาย

บัดนี้กองทัพเดินทางผ่านประตูเมืองหลวงเข้ามาในอาณาเขตภายในแล้ว แต่ละคนแยกย้ายกันกลับบ้านพักผ่อนในวันนี้เช่นเดียวกับบุรุษทั้งสองที่นั่งอยู่บนม้าพันธุ์ดีคนละตัวควบเชื่องช้าทอดน่องอยู่บนเส้นทางถนนใหญ่อันกำลังมุ่งสู่ใจกลางเมืองหลวง

“ถามเช่นนี้ เจ้ามีสถานที่ต้องการแวะไปหรืออย่างไร”

“ขอรับ พอดีน้องสาวของข้าน้อยฝากซื้อของที่ร้านรักสุขภาพหลันฮวาในหอรวมการค้าลู่เหลียน”

“หืม หอใดข้ามิเคยได้ยิน มิค่อยคุ้นชื่อเพิ่งเปิดรึ”

“ขอรับเปิดเมื่อสองปีก่อนนี้เองก่อนข้าน้อยเดินทางไปเป็นกำลังเสริมให้กองกำลังของท่าน

ที่นั่นเป็นที่นิยมอย่างยิ่ง มิมีผู้ใดในเมืองหลวงมิรู้จักที่นั่นขอรับ”

“ขนาดนั้นนั้นเลยหรือ ข้าชักอยากไปเห็นด้วยตาตนเองแล้วสิ แต่ข้าต้องรีบกลับจวนคงไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วยมิได้”

“โถ่ ท่านหยางเหวินพูดราวกับว่ามีใครรอท่านอยู่ที่จวนอย่างนั้นแหละ หึ....”

การเร่งรีบกลับบ้านล้วนมิใช่นิสัยของท่านแม่ทัพผู้ชอบการนอนพักที่ค่ายทหารมากกว่ากลับจวนตนเอง

ทว่าครานี้กลับไม่อยากแวะที่อื่นเสียอย่างนั้น

ดังนั้นหวงลู่จึงอดแซวอีกฝ่ายไม่ได้

“เหอะ ข้าก็หวังว่าจะมีใครรอข้าเช่นที่เจ้าพูด”

ดวงตาสีดำสนิทเหม่อมองไกลไปข้างหน้าราวกับต้องการมองทะลุไปบ้านเรือนหลายร้อยหลังไปยังที่อันห่างไกล

ทิศทางที่ชายหนุ่มมองคือจวนตระกูลหยางอันเป็นบ้านของเขานั่นเอง

............................................................................

กลับมาแล้ว เป็นอย่างไรหนอออออพี่บ่าว