เซี่ยซือซือเห็นบาดแผลของทั้งคู่ดีขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว นางก็จึงไม่ได้พันผ้าพันแผลให้ใหม่ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกข้าอยู่ตรงนั้น” เป็นเรื่องที่จีมู่เหยียนยังข้องใจ “ข้าจะไปถ่ายเบา ได้ยินเสียงคนเดินมาเลยเข้าไปดู ไม่คิดว่าจะเห็นพวกท่าน โซซัดโซเซกันมาแบบนั้น” นางโกหกแบบไม่ต้องกะพริบตา
คนบ้านสกุลถานนอนหลับสนิทไปในเวลาอันรวดเร็ว จีมู่เหยียนที่นั่งเฝ้ายามถึงกับแปลกใจ พวกเขาไม่ได้ระวังภัยรอบตัวแม้แต่น้อย ไม่น่าเชื่อว่าเดินทางลี้ภัยมาถึงที่นี่ได้ โดยที่ไม่ถูกโจรผู้ร้ายหรือผู้ลี้ภัยด้วยกัน ดักปล้นระหว่างทาง ช่างโชคดีจริง ๆ ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปโดยไม่ได้มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น แต
76 : เมืองเว่ย์ กลุ่มคนร้ายควบม้าจากไปด้วยความเร็วสูง ฝุ่นฟุ้งตลบไปตามหลังม้าของพวกเขา เมื่อลับสายตาไปแล้ว สองคนบนต้นไม้ถึงได้ลงมาด้านล่าง “ขออภัยพวกท่านที่ทำให้ต้องลำบากไปด้วย” จ้าวเลี่ยงหลิงโค้งคำนับให้นางถาน “ตอนนี้ในตำบลไม่ปลอดภัยแล้ว ข้าว่าจะเลี่ยงไปทางอื่น พี่จ้า
“ฝีมือทหารพวกนั้นสู้คนร้ายไม่ได้ขอรับ ถ้าคุณชายแสดงตัวออกไป พวกเราจะตกเป็นเป้าโจมตีในทันที” ดูท่าสองคนนี้ไม่อยากปลอมตัวเป็นสตรี เซี่ยซือซือหันไปมองหน้าสามีของนางเล็กน้อย ถานจ้านลูบศีรษะของนางเบา ๆ “ปลอมเป็นชาวบ้านทั่วไปก็ได้ เอาเสื้อผ้าเก่า ๆ ของข้าให้พวกเขาใส่ ทำผมยุ่งเหยิงทาหน้าด้วยดินฝุ
77 : ข้าคงแก่ตัวลงไป ไหนเลยจะมีใครจำได้ ราวหนึ่งเค่อรถม้าก็วิ่งมาจอดอยู่หน้าประตูจวนแม่ทัพโหย่ว เซี่ยซือซือได้รับมอบหมายให้เข้าไปดูข้างในก่อน จีมู่เหยียนยังไม่อาจให้ซื่อจื่อของเขา ลงจากรถม้าในตอนนี้ได้ เขาต้องแน่ใจว่าในจวนแม่ทัพ มีคนที่พวกเขาอยากพบเจออยู่ “บอกไปว่าคุณชายจ้าวเลี่ย
เซี่ยซือซือเห็นแล้วรู้สึกหนักใจขึ้นมา “ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่เจ้าคะ จวนแม่ทัพโหย่วใหญ่โตถึงเพียงนี้ พวกเขาจำสาวใช้ในจวนไม่ได้ ข้าว่าก็คงเป็นเรื่องปกติ” “จริงของเจ้าซือซือ” นางถานคิดว่าตัวเองคงคาดหวังมากเกินไป เซี่ยซือซือกำชับน้องทั้งสองคน ให้เล่นอยู่ในเรือนรับรองเท่านั้น อย่าได้เด
“น้องเล็กแอบออกไปตอนข้าไปเข้าห้องน้ำ” เซี่ยซานซานรีบฟ้อง “ข้าไม่ได้แอบสักหน่อย ข้าเดินออกไปเลย” นางถานได้ยินแล้วถึงกับกุมขมับ “เอาล่ะ ๆ คนของจวนเอาอาหารมื้อเที่ยงมาให้กินแล้ว พวกเจ้ามากินข้าวกันเถอะ” “กินข้าว ใช่ข้าหิวแล้ว” เจ้าตัวน้อยดีดขารูดตัวลงไปยืนบนพื้น วิ่งเร็ว ๆ
78 : เหตุใดถึงได้เรียกหลูจิ่นฟานเช่นนี้ เจ้าเป็นญาติกับเขารึ แม่ทัพโหย่วตงหยางเดินเข้ามาในห้องโถง เห็นฮูหยินของตัวเองนั่งอยู่ก็นึกแปลกใจ “ท่านพี่เชิญนั่งเจ้าค่ะ” โหย่วฮูหยินผายมือเชิญสามี ให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวด้านข้างของนาง “ฮูหยินเจ้ามีธุระอันใดกับพวกเขาหรือ”
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล