เข้าสู่ระบบแชร์
79 : ซื้อเรือน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 15:10:26บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 80 : ท่านจะมีสามภรรยาสี่อนุหรือไม่
80 : ท่านจะมีสามภรรยาสี่อนุหรือไม่ เมืองเว่ย์มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลนัก หากให้เดินเที่ยวคงไม่ทั่วเป็นแน่ พวกเขาเลยนั่งรถม้าเที่ยวชมเมือง แวะจอดลงไปเดินเล่นเป็นแห่ง ๆ เอา “ท่านแม่พวกเราจะปักหลักอยู่ที่นี่ ท่านแม่เห็นควรว่าอย่างไร” เซี่ยซือซือต้องถามไว้ก่อน เพราะแม่สามีมีเรื่องราวในอดีตแสนขมขื่นอยู่ “เจ้าอยากอยู่ก็อยู่เถอะซือซือ ที่นี่มีกองทัพคุ้มกันหนาแน่น ยากแก่การที่ข้าศึกจะรุกราน เมืองที่อยู่ห่างออกไปนั้นไกลนัก ข้าเองก็ไม่เคยไป หากต้องเดินทางไกล ๆ อีก คงลำบากไม่น้อย” ตลอดชีวิตของนางถาน มาไกลสุดแค่เมืองเว่ย์แห่งนี้ “ข้าก็ชอบที่นี่ขอรับท่านแม่ แม้จะเป็นเมืองใหญ่ แต่มีทหารเป็นรากฐาน ทุกที่จึงดูสงบสุขและมีความเป็นระเบียบเรียบร้อย” ถานจ้านเมืองเห็นการจัดผังเมือง และการดูแลความปลอดภัย เขารู้สึกวางใจหากต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ “ข้าก็ชอบท่านพี่ มีของกินเยอะแยะไปหมดเลย” เซี่ยซือหยางชี้ให้พี่สาวดูร้านขายขนมอยู่ทุกหัวมุมจริง ๆ “เจ้าล่ะอาซาน” “ข้าก็ชอบเจ้าค่ะ เสียดายที่ไม่มีภูเขาให้ไปเที่ยวเล่น” เซี่ยซานซานรู้สึกเสียดายอยู่เล็ก
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 81 : ถานจ้านผู้นั้นเคยพิการเดินไม่ได้เช่นนั้นรึ
81 : ถานจ้านผู้นั้นเคยพิการเดินไม่ได้เช่นนั้นรึ สามพี่น้องตระกูลโหย่วกลับถึงจวนแม่ทัพแล้ว ได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ เว้นเสียแต่คุณหนูสามที่นางถูกบ่นจนหูชา เพราะไม่เชื่อฟังคำสั่งของบิดามารดา ในวันถัดมาพวกเขาได้รู้เรื่องคนบ้านสกุลถาน ช่วยเหลือซื่อจื่อแห่งจวนท่านอ๋องห้า ระหว่างการเดินทางมาที่เมืองเว่ย์ ทำให้พวกเขารู้สึกสนใจคนบ้านนี้เป็นอย่างยิ่ง แต่กลับไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงหน้าตาของถานจ้าน ที่มีความคล้ายคนตระกูลโหย่วเสียหลายส่วน “แล้วคนบ้านสกุลถานไปอยู่ที่ไหนแล้วขอรับท่านพ่อ ข้าได้รับการช่วยเหลือจากซือซือ ตอนที่อยู่หน้าประตูอำเภอวั่ง หากไม่ได้ยาของนาง บาดแผลของข้าคงไม่หายดีเร็วเช่นนี้” แม้ว่าภายหลังนางจะมอบหมายให้ท่านหมออวี่ดูแลเขา แต่ในใจของโหย่วหย่งอี้กลับรู้ว่า เป็นเพราะยาของนางขวดนั้น เขาถึงอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว “นางไม่ใช่หมอเสียหน่อย เหตุใดเจ้าถึงบอกว่านางช่วยเจ้าล่ะหย่งอี้” โหย่วฮูหยินไม่อยากติดหนี้บุญคุณคนบ้านนั้น เลยสงสัยในเรื่องนี้ “นางมียาล้างแผลอย่างดีขอรับ อีกทั้งยังมีลางสังหรณ์ที่ดีเยี่ยม นางรักษาให้ข้าตอนที่อยู่หน้าประตูอำเภอวั่ง
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 82 : ซื้อร้านค้า
82 : ซื้อร้านค้า ออกจากสำนักศึกษาแล้ว พวกเขานั่งรถม้าไปยังสำนักงานของเฉินหยุน เพียงแค่ได้เห็นหน้าของเซี่ยซือซือ เฉินหยุนก็ตรงปรี่เข้ามาต้อนรับนางอย่างกระตือรือร้น “แม่นางเซี่ยเหตุใดถึงได้มาหาข้าอีกแล้วล่ะ หรือว่าที่เรือนเกิดปัญหาขึ้น” เขาทำหน้าตกใจเมื่อคิดไปถึงเรื่องร้าย “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าอยากมาหารือท่านเรื่องร้านค้าให้เช่า หรือว่าขายก็ได้เจ้าค่ะ” ถานจ้านถึงกับหันไปมองหน้านางเล็กน้อย เช่ายังว่าเข้าใจแต่นางอยากซื้อร้านค้าเลยเชียวหรือ นี่ภรรยาของเขามีเงินในกระเป๋ากี่ตำลึงกันแน่ “ร้านค้าเช่นนั้นรึ ท่านรอข้าตรงนี้สักครู่” เฉินหยุนหายกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง “ข้าบอกแล้วไงว่าข้ามีเงิน ได้มาโดยชอบธรรมด้วย” นางเห็นสายตาของสามีก็รีบเอ่ยดักเขาเสียก่อน “เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจได้ทุกวัน ข้าเคยคิดว่าตัวเองได้ภรรยาเป็นสาวชาวบ้านทั่วไป แต่กลับไม่ใช่เจ้ามันคือขุมทรัพย์ดี ๆ นี่เอง” “ท่านเอ่ยมาถูกต้องแล้ว ข้านั้นเป็นขุมทรัพย์ที่ล้ำค่ามาก ท่านอยากได้อะไรข้าสามารถซื้อหามาให้ได้หมด เว้นแต่ดาวกับเดือนที่ไกลเกินเอื้อม” นางไ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 83 : นี่คือป้ายราคานะเจ้าคะ
83 : นี่คือป้ายราคานะเจ้าคะ เซี่ยซือซือให้แม่สามีกับน้องสาวไปเฝ้าช่างที่ทำการซ่อมแซมร้าน และทำผังร้านใหม่ตามที่คิดกันไว้ ส่วนช่างไม้นางออกแบบให้พวกเขาทำหุ่นสวมใส่เสื้อผ้า ราวไม้แขวนเสื้อผ้าภายในร้าน มีห้องลองชุดแยกเป็นบุรุษสตรี อีกทั้งยังมีห้องนั่งรอสำหรับแขกที่มาเป็นเพื่อนกัน นางจัดพวกถั่วขนมทานเล่นกับน้ำชาไว้บริการฟรี นับว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่ของร้านค้าที่นี่ “ซือซือเจ้าจะติดป้ายราคาไว้หน้าร้านเลยรึ” นางถานเห็นนางกำลังกางป้ายราคามองหาที่สำหรับแขวนก็นึกสงสัย “เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าไม่ต้องการหมกเม็ดราคา อยากให้เป็นไปอย่างโปร่งใส ร้านเราขายเสื้อผ้าราคาที่คนทั่วไปจับต้องได้ ท่านออกแบบเสื้อผ้าแบบเรียบง่าย แต่ทนทานในการใช้งาน ใส่ซ้ำบ่อยได้ไม่มีตกยุคสมัย ชาวบ้านทั่วไปบางคนเขาไม่กล้าเข้าร้าน เพราะคิดว่าราคาแพงเจ้าค่ะ การติดราคาชัดเจนเช่นนี้ จะทำให้พวกเขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น” “เจ้าพูดถูกแล้วจริง ๆ เมื่อก่อนข้าอยากเข้าร้านเสื้อผ้าดี ๆ ตัดชุดสวย ๆ ให้ถานจ้าน แต่เพราะไม่รู้ราคาจึงไม่กล้าเข้า พอมารู้ภายหลัง ว่าราคาที่ร้านนั้นไม่ได้แพงก็นึกเสียดาย” นางถานนึกถึงอด
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 84 : คุณชายเริ่นก้งเยว่
84 : คุณชายเริ่นก้งเยว่ ชื่อเสียงของร้านเหลียนฮวา กระจายไปในเวลาอันรวดเร็ว ยิ่งหุ่นไม้หน้าร้านที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในแต่ละวัน สะกดสายตาลูกค้าที่เดินผ่านไปมา เมื่อเริ่มเข้าเดือนที่สามของการเปิดร้าน คำสั่งตัดเย็บเริ่มเยอะขึ้น นางถานกับเซี่ยซานซาน ไม่สามารถทำงานเสร็จทันได้ ในที่สุดเซี่ยซือซือก็ให้พวกเขา จ้างคนงานมาเพิ่มสองคน ให้พวกเขาตัดเย็บเสื้อผ้าตามแบบที่ทางร้านทำไว้ นางถานตรวจงานละเอียดมาก หากงานไม่ได้คุณภาพอย่างที่นางตั้งไว้ จะไม่จ่ายค่าแรงพวกเขา ทั้งคู่จึงตั้งใจทำงานเป็นอย่างมาก เมื่อทุกอย่างที่ร้านเข้าที่เข้าทางดีแล้ว การเรียนของถานจ้านกับน้องเล็กก็ไร้ปัญหา ถึงมีก็เพียงเล็กน้อย ส่วนใหญ่เป็นที่น้องเล็กของนาง ชอบชวนเพื่อนคุยระหว่างเรียน จนถูกส่งหนังสือตักเตือน หรือไม่ก็เรียกพบผู้ปกครองอยู่บ่อยครั้ง ถานจ้านรับทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองของเขา และจัดการสั่งสอนเขาให้อยู่ในกฎระเบียบมากขึ้น เซี่ยซือซือจึงหันมาหาเงินของนางบ้าง นางปลอมตัวเป็นบุรุษสวมหมวกคลุมผ้า ปกปิดใบหน้าเอาไว้อย่างมิดชิด นำไข่มุกราตรีห้าเม็ด เข้าไปติดต่อกับเจ้าของโรงประมูล โดยใช้นามว่าคุณชาย
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 85 : ถูกลดขั้นมาเป็นพระชายารอง
85 : ถูกลดขั้นมาเป็นพระชายารอง เซี่ยซือซือเดินไปบอกให้ทหารสองนาย นำรถม้าเข้ามาจอดภายในเรือน และเชิญให้พวกเขานั่งรอใต้ร่มไม้เย็น ๆ ตรงลานหน้าบ้าน นำขนมกินเล่นกับเครื่องดื่มเย็น ๆ มาให้พวกเขาอีกด้วย “เชิญกินได้ตามสบาย อย่าได้เกรงใจนะเจ้าคะ คุณหนูของพวกท่าน คงจะอยู่ที่นี่อีกสักพักใหญ่ ๆ เลย” “ขอบคุณแม่นางเซี่ยมากขอรับ” จากนั้นนางก็เดินไปดูน้องสาวกับคุณหนูสาม ที่กำลังประลองกำลังกันอย่างสนุกสนาน แม้อายุของพวกนางจะห่างกัน แต่ฝีมือการต่อสู้นั้นกลับสูสีอยู่ไม่น้อย อย่างไรเสียน้องสาวนางก็สู้คุณหนูสามไม่ได้จริง ๆ แค่ได้ขยับเข้าไปใกล้แค่นี้นางก็พึงพอใจแล้ว หากอาจารย์ฮู่มาเห็นคงจะภูมิใจในตัวลูกศิษย์คนนี้อยู่ไม่น้อย “ซือซือ” คุณหนูสามหยุดการประลอง แล้วหันมาโค้งศีรษะให้เซี่ยซือซือ “ข้าเอาขนมกับน้ำหวานมาให้ พวกเจ้ามาพักเหนื่อยกินกันก่อนดีหรือไม่ เหงื่อไคลไหลเต็มตัวหมดแล้วนั่น” “คุณหนูสามไปกินขนมกันเถอะเจ้าค่ะ” เซี่ยซานซานรีบเดินมาหยิบผ้าสะอาดไปเช็ดหน้า และแบ่งอีกผืนให้โหย่วเสวี่ยหยา จากนั้นก็นั่งลงกินขนมกันพร้อมกัน แววตาของโหย๋วเส
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 86 : จูบได้หรือไม่
86 : จูบได้หรือไม่ โหย่วเสวี่ยหยาเดินไปเคาะประตูห้องทำงานของบิดา ซึ่งตอนนี้สามพ่อลูกกำลังนั่งทำหน้าเครียดกันอยู่ นางเป็นสตรีในจวนแม่ทัพ ทุกคนจึงไม่เคยปิดบังเรื่องราวในสนามรบกับนาง “เจ้าไปเรือนเซี่ยซือซือมารึ” แม่ทัพโหย่วเอ่ยถามบุตรสาวทั้งที่มีคนรายงานแล้ว “เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าไปฝึกฝนวรยุทธ์กับซานซานที่นั่น เลยถือโอกาสพาน้องสี่ไปเล่นด้วยเลย ไม่อยากให้นางเห็นท่านหมอ วิ่งเข้าออกจวนของท่านแม่เจ้าค่ะ” “เด็กบ้านนั้นเป็นวรยุทธ์ด้วยรึ” แม่ทัพโหย่วไม่ได้สนใจเรื่องหลังบ้านเท่าใด เลยนึกแปลกใจหลังได้ยิน “เจ้าค่ะ ซือซือนางจ้างอาจารย์มาสอนวรยุทธ์ให้คนที่บ้าน น่าจะเรียนกันมาได้หนึ่งปีแล้ว ซานซานนางฝีมือใกล้เคียงข้าเลยล่ะ ท่าจะได้อาจารย์ดีมีฝีมือเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นถานจ้านก็เป็นวรยุทธ์ด้วยสิ” แม่ทัพโหย่วเคยเห็นเขาในสำนักศึกษา ตอนที่เขาถูกเชิญไปร่วมงานประจำปีของที่นั่น ได้พูดคุยกันเพียงเล็กน้อย ถึงได้รู้ประวัติความเป็นมาของเขาคร่าว ๆ ถานจ้านผู้นี้ไม่ใช่แค่บัณฑิตทั่วไป แต่เขาสอบซิ่วไฉได้ตั้งแต่อายุสิบสองปี แต่เกิดเหตุร้ายเสียก่อนทำให้ต้องหยุด
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 87 : โหย่วเสวี่ยหยาถูกลอบทำร้าย
87 : โหย่วเสวี่ยหยาถูกลอบทำร้าย นางเดินไปถึงศาลาริมสระบัว เห็นเด็กทั้งสองกำลังแย่งกันตอบคำถามที่ถานจ้านถามอยู่ มีเสียงถกเถียงกันดังไม่ยอมหยุด นางเดินเข้าไปนั่งฝั่งด้านข้างกับสามี “ท่านทำให้เด็กทะเลาะกันรึ” “พี่จ้านบอกว่าความรู้ข้าเท่ากับเสี่ยวซือหยาง” คุณหนูสี่รีบฟ้อง “พี่เขยพูดความจริง” เจ้าตัวน้อยยืดอกขึ้นมา “ข้าให้โจทย์เลขพวกเขา แต่พวกเขากลับทำได้คะแนนเท่ากันเลย ข้าเลยเผลอพูดไปว่าความรู้พวกเขาเท่า ๆ กัน คุณหนูสี่เลยไม่ยอม” ถานจ้านยิ้มให้ภรรยาเล็กน้อย “ไม่ยอมแล้วให้ทำเช่นไรเล่าในเมื่อมันคือความจริง คุณหนูสี่ท่านต้องรู้จักยอมรับความจริงนะเจ้าคะ เรื่องเลขท่านอาจจะไม่ถนัด แต่เรื่องอื่นท่านอาจจะเก่งกว่าน้องเล็ก คนเราต่างมีข้อดีข้อด้อยต่างกัน” “ข้าไม่ใช่ไม่ยอมรับเสียหน่อย” โหย่วเสวี่ยเอ๋อทำหน้าละอายเล็กน้อย นางไม่รู้จะโต้คำไหนได้อีก จึงเงียบเสียงลงไปเอง “พวกเจ้าทำการบ้านเสร็จแล้ว ไปเล่นได้แล้วไป” ถานจ้านให้พวกเขาออกไปเล่นตรงลานโล่งด้านหน้า ตรงนั้นมีของเล่นเด็กหลายอันวางอยู่ ไม่ว่าจะเป็นกระดานไม้มีล้อ สามาร
บทล่าสุด
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 114 : ยวนยางคู่ (จบ)
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร นางถานเองย่อมรู้ว่าการที่บุตรชายแต่งเข้าบ้านของภรรยา เป็นเพราะเขาต้องการช่วยนางดูแลน้อง ๆ ทั้งสองคน ตัวนางเองมีวันนี้ได้เพราะเซี่ยซือซือเช่นเดียวกัน “เจ้าไม่เสียใจแน่นะเหลี่ยฮวา” แม่เฒ่าจางแอบถามก่อนพิธีเริ่มต้นขึ้น “ข้าไม่เสียใจเจ้าค่ะแม่เฒ่าจาง ลูกชายข้ายังใช้แซ่ของข้ามาตั้งแต่เกิด ข้าไม่สนใจเรื่องชื่อแซ่หรอกเจ้าค่ะ สนใจแค่ว่าเขามีความสุขในชีวิตหรือไม่ ข้าเคยถามเรื่องซื้อเรือนเป็นของตัวเอง จ้านเออร์ปฏิเสธในทันที เขาไม่ยอมแยกจากซือซือไปไหน และรู้ว่านางเองก็ไม่สามารถแยกจากน้อง ๆ ไปได้เช่นเดียวกัน พวกเราอยู่ด้วยกันเช่นนี้ก็มีความสุขดีแล้วนี่เจ้าคะ ยังท่านมีครอบครัวอาจารย์ฮู่ ล้วนแล้วแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน” “เจ้าคิดเช่นนี้ย่อมดีแก่พวกเขา อย่าไปฟังเสียงผ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 113 : ขอแต่งงาน
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซือซือ” “หืม” “เจ้าอายุสิบแปดแล้วนะ” “อื้ม” “เราแต่งงานกันเถอะ” เซี่ยซือซือ “...” นางรีบดันศีรษะตัวเองออก เงยหน้ามองเขาด้วยความงุนงง “ไม่ใช่เราเป็นสามีภรรยากันแล้วรึ” “ใช่ แต่เราไม่เคยเข้าพิธีแต่งงานกัน และยังไม่เคยร่วมหอ” ทำไมเซี่ยซือซือได้ยินแล้วรู้สึกว่า เขาย้ำสองคำสุดท้ายแบบแปลก ๆ ก้มลงเล่นนิ้วมือตัวเองเงียบ ๆ “ร่วมเหอหรือ” พวงแก้มแดงปลั่ง ภายใต้แสงจากโคมไฟที่แขวนไว้ตรงหัวเรือ “เจ้าเคยเล่าให้ข้าฟังว่า โลกของเจ้าบุรุษขอสตรีแต่งงาน จะสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย” ถานจ้านล้วงหยิบแหวนหยกเนื้อดีสีขาวออกมาจากแขนเสื้อ บรรจงสวมใส่บนนิ้วนางข้างซ้ายให้นาง “แต่งงานกับข้านะซือซือ” เซี่ยซือซือมองแหวนบนนิ้ว
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 112 : ชีวิตในเมืองหลวง
112 : ชีวิตในเมืองหลวง เมื่อแคว้นฉีแพ้สงครามย่อยยับ เพื่อแสดงความจริงใจว่าจะไม่บุกแคว้นจ้าวในช่วงสิบปีนับจากนี้ พวกเขาจึงยอมส่งองค์ชายหกซึ่งมีอายุเพียงห้าปี มาเป็นตัวประกันที่แคว้นจ้าว หลังจากนั้นเพียงห้าเดือน เมืองหลวงได้เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น เนื่องจากฮ่องเต้ทรงสวรรคตลงด้วยโรคร้าย ท่านอ๋องเจ็ดกับท่านอ๋องห้าจึงต้องนำทัพ เข้าไปปราบปรามขุนนางชั่วที่ก่อกบฏ และปลดองค์รัชทายาทผู้ไร้ความสามารถลงจากบัลลังก์ ท่านอ๋องเจ็ดได้รับการยอมรับจากทุกฝ่าย ให้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้องค์ถัดไป เมืองหลวงที่เคยเต็มไปด้วยขุนนางชั่ว กลับถูกกำจัดทิ้งไปในเวลาเพียงสองปีกว่า แน่นอนว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง คอยเฝ้าดูคนชั่วและชี้เป้าหมายความผิดได้อย่างแม่นยำ ยังเป็นเซี่ยซือซือคนเดิม แม้นางไม่ขอรับตำแหน่งใด ๆ เพราะอยากทำการค้าเพื่อความร่ำรวย แต่หากมีเรื่องสำคัญจริง ๆ อยากให้นางช่วย นางก็พร้อมช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ แม่ทัพโหย่วถูกย้ายมาเป็นแม่ทัพประจำเมืองหลวง ฮ่องเต้ได้มอบจวนให้เขาได้อยู่อาศัยอย่างสมเกียรติ และมอบตำแหน่งให้บุตรชายทั้งสอง โหย่วหยางหลงได้เป็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพร แม้เขาแขนพ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 111 : ขับไล่ข้าศึก
111 : ขับไล่ข้าศึก เซี่ยซือซือนอนไปได้เพียงหนึ่งชั่วยามเศษ ท่านอ๋องเจ็ดก็ส่งคนมาตามนางที่กระโจม ให้นางตรวจสอบดูสถานการณ์ที่ค่ายของข้าศึก เซี่ยซือซือใช้เวลาไม่นานก็พบว่าฤทธิ์ของยาเริ่มทำงาน ท่านหมอใช้ยาที่ทำให้ร่างกายอ่อนแรง ไร้รสไร้กลิ่นไร้สี ม้าศึกนับหมื่นตัวล้มเกลื่อนอยู่บนพื้น ส่วนทหารหนึ่งในสี่ต่างก็ลุกไม่ขึ้นเช่นกัน “ได้ผลเจ้าค่ะท่านอ๋อง แม้จำนวนที่ได้รับยาไม่มากนัก แต่ก็ทำให้กองทหารม้าทมิฬไร้อาชาสู้รบได้จริง ๆ” “เช่นนั้นดี ออกคำสั่งไปให้เตรียมตัวออกรบ ส่งข่าวให้ทางซื่อจื่อได้รู้ด้วย” ท่านอ๋องเจ็ดจะรุกฆาตข้าศึกในเช้านี้ เซี่ยซือซือตัดสินใจพูดเรื่องน้ำพุวิเศษกับท่านอ๋องเจ็ดตามลำพัง นางไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก แต่ทหารนับแสนนาย นางไม่สามารถลงมือคนเดียวได้ “เจ้าบอกว่าน้ำพุวิเศษสามารถทำให้กำลังวังชาเพิ่มขึ้นได้เช่นนั้นรึ” “เจ้าค่ะ ท่านลองดื่มดูก็ได้แต่แค่อึกเดียวพอนะเจ้าคะ มันช่วยในการรักษาเป็นหลัก ร่างกายคนปกติหากดื่มเกินหนึ่งอึก มันจะส่งผลเสีย” นางล้วงหยิบขวดน้ำพุวิเศษยื่นให้ท่านอ๋องเจ็ด ท่านอ๋องเจ็ดรับข
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 110 : กำจัดหน่วยสอดแนม
110 : กำจัดหน่วยสอดแนม ซื่อจื่อได้รับจดหมายเตือนแล้วถึงกับหน้าดำคล้ำในทันที หากไม่มีการเตือนจากฝั่งท่านอ๋องเจ็ด เขาคงไม่ได้สนใจข้าศึกที่แอบมาด้านข้างเป็นแน่ รีบออกคำสั่งให้ทหารหลักสามหมื่นนาย ดักซุ่มโจมตีข้าศึกที่จ้องทำลายคลังเสบียงในคืนนี้ ส่วนข้าศึกด้านหน้าที่แสร้งทำเป็นบุกโจมตี ก็ให้กองทัพย่อย ๆ ออกไปจัดการส่วนหนึ่ง ที่เหลือตรึงกำลังอยู่กับที่ ห้ามผลีผลามโดยเด็ดขาด ยามดึกทหารทั้งสองฝั่งต่างทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถานจ้านนำทหารร้อยนาย ตามด้วยเซี่ยซือซือกับอาจารย์ฮู่ ลอบเข้าไปโจมตีหน่วยสอดแนมของอีกฝ่าย หนนี้พวกมันมากันเพียงสิบสองคน แบ่งออกเป็นสองกลุ่มกลุ่มละหกคน เซี่ยซือซือชี้เป้าให้พลธนูโจมตีได้อย่างง่ายดาย จากนั้นนางก็ปลีกตัวไปช่วยสามีกับอาจารย์ฮู่ หน่วยสอดแนมทั้งแปดกลายเป็นศพในเวลาอันรวดเร็ว “จุดพลุส่งสัญญาณ” นางสั่งทหารด้านหลัง ปัง ! ปัง ! ตามที่ตกลงกันไว้ หากพลุส่งสัญญาณดังขึ้น รุ่งเช้าทหารทุกนายต้องเดินทางลงจากเทือกเขาชิงเทียนอย่างเงียบ ๆ กลุ่มของถานจ้านจะเดินทางนำหน้าไปก่อน เพื่อที่จะได้ส่งสัญญาณบอกคนด้านหลังเป็นระยะ เป
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ
109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ เรือนโหย่วเสวี่ยหยา เซี่ยซานซานฝึกฝนวรยุทธ์กับคุณหนูสามจนเหนื่อยล้า นางกำลังนั่งกินขนมที่สาวใช้นำมาให้ ส่วนโหย่วเสวี่ยหยาขอตัวเข้าไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ความจริงนางชวนเซี่ยซานซานไปอาบน้ำด้วย แต่เซี่ยซานซานปฏิเสธไม่อยากรบกวน “เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่” เสียงนุ่มทุ้มของโหย่วหยางหลงดังขึ้นอยู่ด้านหลัง “คุณชายใหญ่” เซี่ยซือซือรีบลุกขึ้นโค้งศีรษะให้เขา “ข้าเห็นสาวใช้บอกว่าเสวี่ยหยามีแขก นึกว่าจะเป็นใครที่ไหนเสียอีก นั่งลงสิเจ้ากำลังกินขนมอยู่ไม่ใช่รึ” “เจ้าค่ะ” เซี่ยซานซานไม่อยากอยู่กับคนผู้นี้ตามลำพัง นางเหมือนเด็กน้อยขี้ขลาด มองไปทางประตูห้องของโหย่วเสวี่ยหยาตลอดเวลา “เหตุใดถึงไม่นั่ง รังเกียจข้ารึ” “มะไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้านั่งแล้ว” นางไม่กล้ามองสบสายตากับเขาด้วยซ้ำ นั่งลงบนเก้าอี้อย่างจำใจ “กลัวข้ารึ” มุมปากของโหย่วหยางหลงกระตุกเบา ๆ นึกอยากแกล้งเด็กสาวคนนี้ขึ้นมา “เจ้ามาฝึกวรยุทธ์กับน้องสามของข้า เหตุใดไม่มาลองฝึกกับข้าดูบ้างล่ะ” “ข้าฝีมืออ่อนหัดนัก ไม่บังอาจไ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 108 : รักษาท่านอ๋องห้า
108 : รักษาท่านอ๋องห้า แม่เฒ่าจางกับเสี่ยวเป่าเริ่มปรับตัวเข้ากับทุกคนได้แล้ว นางคอยช่วยเหลืองานบ้านทุกอย่าง ไม่ทำตัวนิ่งดูดายแต่อย่างใด แม้ว่านางถานจะบอกให้อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอันใด แต่ความเกรงใจของหญิงชรานั้นมีมากเหลือเกิน เซี่ยซือซือเลยปล่อยให้ท่านทำไป การอยู่เฉย ๆ จะยิ่งทำให้รู้สึกเครียด นางคอยกำชับแม่เฒ่าจางว่า นางมีเงินสามารถเลี้ยงดูทั้งคู่ได้ ไม่ต้องคิดว่านางจะลำบาก แม่เฒ่าจางถึงได้วางใจ “ท่านพี่ข้าไปหาคุณหนูสามได้หรือไม่” เซี่ยซานซานอยากเจอหน้าโหย่วเสวี่ยหยา นางอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ถอนหมั้นไปแล้วทางซื่อจื่อจะตำหนินางหรือไม่ “อืม” เซี่ยซือซือคิดหนักเพราะนางต้องไปทำงานนี่สิ “ไปเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไรหรอกซือซือ” ถานจ้านหน้าน้องสาวภรรยาแล้วรู้สึกสงสาร “แล้วน้องเล็กล่ะ” เซี่ยซือซือมองหาน้องชายบ้าง เพราะปกติเซี่ยซานซานจะเป็นคนคอยดูแลเขา เซี่ยซานซาน “เขาเล่นอยู่กับเสี่ยวเป่าหลังบ้านเจ้าค่ะ มีหนิงเซียนคอยดูอยู่” “เจ้าเข้าไปบอกท่านแม่ไว้ก่อน เผื่อไม่เห็นเจ้าท่านจะเป็นห่วงเอา” “ได้ท่านพี่” เซี่ยซา
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่
107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่ วันต่อมาโรงประมูลหยางชุนกระจายข่าวออกไปอย่างหนาหู ว่าคุณชายเริ่นก้งเยว่ได้นำของล้ำค่ามาร่วมประมูล ผู้คนต่างแห่มาซื้อตั๋วเข้าชมกันอย่างล้นหลาม รวมไปถึงคนในจวนท่านอ๋องห้าด้วย “เจ้าแน่ใจนะว่าข้าเหมือนสตรีแล้ว” สตรีร่างสูงอย่างถานจ้านเริ่มรู้สึกประหม่า เขาแอบออกมาแต่งตัวที่โรงเตี๊ยมด้านนอก เพราะไม่อยากให้คนในบ้านรู้เรื่องนี้ “พี่หญิงใหญ่เหตุใดไม่เชื่อมือข้าล่ะขอรับ” เซี่ยซือซือที่อยู่ในชุดของคุณชายเริ่นก้งเยว่กลั้นขำแทบตาย นางถักเปียทำมวยผมให้เขาอย่างน่ารัก ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างสวยงาม “พี่หญิงใหญ่ท่านงามมากขอรับ บุรุษในโรงประมูลต้องคลั่งไคล้ท่านแน่” ถานจ้าน “...!?” เขามองพ่อหนุ่มน้อยหน้าตาเกลี้ยงเกลาตรงหน้า นางจะรู้บ้างไหมว่าแต่งเช่นนี้แล้วดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก “เจ้ารีบสวมหมวกเถอะ” เขาหยิบหมวกใบใหญ่ครอบลงบนศีรษะของนาง ก่อนจะสวมให้ตัวเองอีกด้วย หากเซี่ยซือซือไม่บอกว่านางสวมหมวกปิดบังใบหน้า ไว้ตลอดเวลาที่ปลอมตัวเป็นคุณชายเริ่นก้งเยว่ เขาคงห้ามไม่ให้นางเข้าไปยังโรงประมูลแล้ว ก่อนหน้
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 106 : เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม !
106 : เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม ! รถม้าวิ่งช้า ๆ ผ่านถนนที่มีขอทานกับคนไร้บ้านรวมตัวกันอยู่ เซี่ยซือซือไม่อยากให้น้องชายของนาง เห็นภาพน่าเวทนาเหล่านี้ นางอยากพาเขากลับเข้าไปนั่งในรถม้า แต่ไม่มีที่ให้จอดรถม้าได้อย่างปลอดภัย หากจอดไปแล้วเกรงว่าคนไร้บ้านเหล่านี้ จะกรูกันเข้ามารุมทึ้งรถม้าของนางเข้า จึงต้องให้เขานั่งอยู่บนตักของนางต่อไป เซี่ยซือหยางกินขนมในมือแล้วมองสองข้างทางไปด้วย เขาเห็นคนยากไร้นอนเกลื่อนข้างถนนเต็มไปหมด เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ก้มลงมองขาสั้น ๆ กับนิ้วมือป้อม ๆ ของตัวเอง จะไปช่วยเหลืออันใดผู้อื่นได้ “แต่เอ๋ ?” เขาหันกลับไปมองดูอีกที ขนมในมือถูกปล่อยทิ้งลงพื้น ลุกขึ้นยืนหันหน้ามองไปยังด้านหลัง “น้องเล็กอันตรายอย่าลุก” เซี่ยซือซือจับเขาเอาไว้แน่น ๆ แต่เหตุใดเขาถึงได้ดิ้นรน อยากมองไปด้านหลังเช่นนี้ “เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม !” ถานจ้านถึงกับค่อย ๆ หยุดรถม้าลง เขาหันไปมองหน้าเซี่ยซือหยางด้วยความแปลกใจ “เสี่ยวซือหยางเจ้าเรียกใคร” “เหมือนข้าจะเห็นเสี่ยวเป่า” เขาพูดคล้ายไม่แน่ใจ “เสี่ยวเป
