บทที่ 6 เหลี่ยมมาเหลี่ยมกลับ

บทที่ 6 เหลี่ยมมาเหลี่ยมกลับ

“นี่มันจะเกินไปแล้วนะ!! เธอจะขูดเลือดฉันไปถึงเมื่อไหร่”

“อะไรนะคะ ฉันขูดเลือดจากคุณแม่เมื่อไหร่กันตั้งแต่จำความได้คุณแม่ไม่เคยให้เงินฉันใช้สักหยวน อย่างนี้ใครกันแน่ที่เสียเปรียบหากคุณแม่ไม่อยากให้ฉันก็ไม่มีทางเลือกไปกันเถอะอ้ายเยว่วันนี้เราคงจะต้องไปที่อำเภอเรียกร้องความไม่ยุติธรรมในครั้งนี้เสียหน่อย” ชิงเถาทั้งโมโหทั้งโกรธที่ไม่สามารถเอาชนะซูเม่ยได้เลย

“ก็ได้!! ฉันจะให้เธอเพิ่มอีกสักหน่อยเพราะอย่างไรอีกไม่กี่วันเธอจะไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ให้ฉันรำคาญใจแล้ว” ชิงเถาล้วงเงินออกมาเพิ่มอีก 30 หยวนทั้งหมดเป็น 40 หยวนยื่นให้แก่ซูเม่ยรอบนี้เธอรีบรับทันทีพร้อมคิดตามคำพูดของแม่สามี

“อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย ว่าแต่เมื่อครู่คุณแม่พูดว่าฉันจะไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แล้วอย่างนั้นหรือ?ดีเหมือนกันฉันเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่หรอกช่วยโทรเลขบอกท่านนายพลกลับมาหย่าเร็ว ๆ นะคะฉันเองก็เบื่อเต็มทน” อ้ายเยว่ใบหน้าเศร้าสลดอีกครั้งเมื่อได้ยินผู้ใหญ่ทั้งสองพูดคุยกันเขาไม่อยากให้แม่ไปอยู่ที่อื่นเลย

ซูเม่ยอุ้มอ้ายเยว่เดินมาที่ห้องกินข้าวก่อนจะวางตัวของอ้ายเยว่ให้นั้งที่เก้าอี้ เธอสังเกตตั้งแต่เมื่อครู่เห็นสีหน้าของอ้ายเยว่เปลี่ยนไป เด็กตัวเท่านี้ต้องมาเจอเรื่องปวดสมองของคนโตคงต้องมีปมแน่นอน

“อ้ายเยว่ทำไมลูกถึงมีสีหน้าอย่างนั้นล่ะ หรือว่าเรื่องที่แม่ทะเลาะกับคุณย่าเมื่อครู่”

“แม่ครับ...เรื่องที่แม่กับคุณย่ากันเมื่อครู่หมายถึงอะไรที่แม่จะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วแม่จะทิ้งอ้ายเยว่ไปหรือครับ แม่ไม่รักอ้ายเยว่ไม่ต้องการอ้ายเยว่แล้วหรือครับ” เด็กชายเอ่ยถามน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเริ่มคลอแดงจับมือของซูเม่ยแน่นอย่างคาดหวังคำตอบ เธอจ้องมองเด็กน้อยอย่างน่าสงสารก่อนจะใช้มืออีกข้างลูบหัวของเด็กชายเบา ๆ

“เรื่องที่แม่กับย่าคุยกันเมื่อครู่น่าจะหมายถึงเรื่องการหย่า แม่จะหย่ากับพ่อของลูกแต่ไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่รักอ้ายเยว่นะ และแม่จะเอาอ้ายเยว่ไปอยู่กับแม่ด้วยแม่ไม่มีวันทิ้งอ้ายเยว่แน่นอน แม่สัญญา” อ้ายเยว่ซึ้งใจคำพูดของคนเป็นแม่น้ำตาไหลรินออกมาอย่างกลั่นไม่อยู่ คิดว่าแม่จะไม่ต้องการเขาเสียแล้ว เธอรีบเช็ดน้ำตาให้เด็กชายด้วยความตื้นตันใจ เธอเองเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตมาในสถานที่รับเลี้ยงเด็กรู้ดีว่าความรู้สึกขาดความอบอุ่น ความว้าเหว่เป็นอย่างไรในเมื่อตอนนี้เธอทะลุมิติมาเป็นแม่ของเด็กชายคนนี้เธอไม่มีทางทำให้เด็กชายต้องมาเจอแบบเดียวกับเธอ เธอจะมอบความรักความอบอุ่นให้เขาไม่ขาดเลย

“ผมรักแม่นะครับ”

“แม่ก็รักอ้ายเยว่เหมือนกันจ้ะ แม้ว่าวันข้างหน้าจะลำบากลูกไม่กลัวใช่มั้ย?”

“ครับไม่ว่าแม่จะพาอ้ายเยว่ลำบากแค่ไหนอ้ายเยว่ไม่กลัว "ทั้งสองโอบกอดกันแน่นก่อนจะพากันกินอาหารเช้าและเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปทำอย่างที่เธออยากทำ ซูเม่ยพาอ้ายเยว่เลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ พาเด็กชายเที่ยวเล่นกินอาหารนอนบ้านอย่างสนุกสนานและไม่ลืมที่จะเข้าร้านเสริมสวยที่มีให้เลือกเพียงไม่กี่ร้าน ซูเม่ยเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ทั้งทำสีผมทั้งทาเล็บมือดูต่างจากซูเม่ยคนก่อนอย่างมากมาย อ้ายเยว่ได้ของเล่นใหม่จึงไม่รบกวนไม่งอแงระหว่างรอเธอทำความสวย

เมื่อซูเม่ยทำเสร็จแล้วก่อนจะกลับเวลาได้ล่วงเลยมาบ่ายคล้อยเธอจึงพาอ้ายเยว่กินข้าวนอกบ้านเลย เธอเดินเข้ามาที่ภัตตาคารหรูย่านที่เธอเสริมสวย จึงเลือกเข้าไปกินข้าวที่ร้านนั้น

“อ้ายเยว่วันนี้เรากินข้าวจากด้านนอกเข้าไปกันเถอะลูกอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะวันนี้มีแต่เราสองคนแม่ตามใจลูกเต็มที่”

“อ้ายเยว่เลือกได้หรือครับ?ดีใจจังเลยแม่ใจดีที่สุดอย่างนั้นวันนี้ผมขอกินปูได้มั้ย”

“ได้สิ” ซูเม่ยคิดว่าเขาอยากกินอะไรเป็นพิเศษเสียอีกแค่เพียงปูทำไมเธอจะซื้อให้กินไม่ได้อีกอย่างตอนนี้ยังเหลือเงินอยู่อีกมาก ทั้งสองเดินเข้ามาที่โต๊ะมีพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ พาทั้งสองไปที่โต๊ะยังว่างก่อนยื่นหนังสือให้เลือกอาหาร ซูเม่ยเธอไม่ค่อยรู้จักอาหารในยุคนี้เท่าไหร่นัก โชคดีที่มีรูปภาพให้เธอได้ดูจึงตัดสินใจเลือกไม่ยาก และไม่ลืมที่จะสั่งเมนูปูมาให้อ้ายเยว่

ระหว่างนั่งรออาหารอ้ายเยว่นั่งเล่นของเล่นที่แม่ซื้อให้อย่างเพลิดเพลินซูเม่ยกวาดตามองสำรวจภัตตาคารแห่งนี้ จัดตกแต่งได้อย่างสวยงามตามยุคสมัยเลย แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานหัวเราะคิกคัก

“นี่ฉันล่ะอยากรู้จริง ๆ ทำไมคนสวย ๆ อย่างเธอต้องรอท่านนายพลนั่นด้วย ทำไมไม่เลือกหาคนหล่อ ๆ รวย ๆ นักลงทุนดูล่ะเธอเองก็มีการศึกษาที่ดี ฉันจำได้ว่านายพลจิ่นเฉาจื่อมีภรรยาและลูกแล้วไม่ใช่หรือไง” เสียงเล็กแหลมได้พูดขึ้น หูของซูเม่ยผึ่งทันทีที่ได้ยินชื่อของนายพลจิ่นเฉาจื่น นั่นไม่ใช่สามีเธอหรอกหรือ?แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้รอด้วย

“แหม ๆ เธอไม่เคยเห็นท่านนายพลสินะถ้าเป็นฉันฉันก็รอ ใบหน้าคมเข้มริมฝีปากอมชมพูไม่เหมือนทหารนั้นอีก ร่างกายก็บึกบึนเพียงแค่เห็นภายนอกฉันยังใจสั่นหวิว ถ้าได้เห็นเขาเปลื่อยกายจะเป็นอย่างไรกันนะ ยูร์เหยาฉันล่ะอิจฉาเธอจริง ๆ เลย เมื่อไหร่ที่เธอสมหวังเข้าห้องหอกับท่านนายพลอย่าลืมมาเล่าให้ฉันฟังด้วยล่ะว่าข้างล่างแข็งแกร่งเหมือนร่างกายหรือเปล่า” อีกคนพูดขึ้นทั้งหัวเราะคิกคัก

“พวกเธอพูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันเป็นผู้หญิงนะอีกอย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่เฉาจื่อจะหย่ากับภรรยาของเขา แต่ว่าเมื่อเช้านี้ฉันได้รับโทรเลขจากคุณป้าว่าพี่เฉาจื่อจะกลับมาในเร็ว ๆ แถมคุณป้าบอกว่าเขาจะกลับมาหย่าด้วยล่ะ ฉันยังจะพอมีหวังมั้ยนะ” เสียงนุ่มนวลอ่อนหวานของหญิงสาวที่ชื่อว่ายูร์เหยาได้พูดออกมาอย่างนอบน้อมถ่อมตน

“นี่เธอจะไปคิดมากอะไร แม่สามีชอบใจขนาดนี้อย่างไรเธอจะต้องได้เป็นภรรยาท่านนายพลแน่นอน ฉันได้ยินมาว่าเขากับภรรยาไม่ได้รักกันไม่ใช่เหรอ?ผู้หญิงคนนั้นช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจอ่อยจนท่านนายพลหลงลากเธอเข้าห้องและทำเป็นว่าตัวเองเป็นคนโดนกระทำเรียกร้องให้นายพลจิ่นเฉาจื่อรับผิดชอบไม่ใช่หรือ เด็กนั่นก็ไม่รู้ว่าเป็นลูกแท้ ๆ ของท่านนายพลหรือเปล่า”

“นี่อย่าพูดดังสิ!! คนอื่นมาได้ยินเข้าจะทำอย่างไง” ยูร์เหยารีบห้ามปรามเพื่อนไม่ให้พูดเสียงดัง แต่ทว่าในใจเธอกลับชอบใจที่คนอื่นเข้าใจตัวตนของภรรยาของพี่เฉาจื่อผิด ๆ

“ก็ฉันเห็นใจนายพลนี่น่า” บทสนทนาทั้งหมดถูกคนอีกโต๊ะได้ยินเข้า เธอถอนหายใจยื่นมือลูบหัวของอ้ายเยว่อย่างน่าสงสาร ทำไมต้องถูกคนอื่นพูดถึงอย่างนี้ด้วย เธออยากจะลุกขึ้นไปด่าให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ไม่อยากมีเรื่องต่อหน้าอ้ายเยว่อีกอย่างที่เธอได้ยินเมื่อครู่คือนายพลหรือสามีของซูเม่ยกำลังกลับมาเพื่อหย่า นี่คงเป็นโอกาสของเธอแล้วที่จะได้ออกจากบ้านหลังนี้ เป็นเรื่องที่ดีต่อตัวเองและเธอจะไม่ยอมยกลูกชายให้เขา เธอจะทำทุกวิถีทางที่จะได้เด็กชายคนนี้ออกไปกับเธอด้วย