บทที่ 16 ว่าที่คู่หมั้นเวลาล่วงเลยมาจนถึงตีสองก็ยังไร้วี่แววของคนที่รับปากว่าจะกลับมาหาเธอ เขมมิกานั่งรอธีรภัทร์อยู่ที่โซฟาหน้าทีวี บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยกับข้าวมากมายที่เธอลงมือทำด้วยตัวเอง แน่นอนว่าแต่ละเมนูเย็นชืดหมดแล้ว เจ้าของร่างบางยืนมองโต๊ะอาหารด้วยสายตาละห้อยทำไมเขาไม่มา…อย่างน้อยก็ควรบอกเธอให้รู้…เขมมิกาไม่กล้าที่จะกดโทรหรือส่งข้อความหาอีกฝ่าย ด้วยไม่อยากให้เขาเข้าใจว่าเธอเซ้าซี้จนอาจทำให้เขารู้สึกรำคาญด้วย แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวลก็ตาม เพราะปกติธีรภัทร์ไม่เคยผิดวาจา หากชายหนุ่มบอกว่าจะมาเขาไม่เคยสักครั้งที่จะผิดนัดเธอโดยไม่แจ้งหรือว่า… มีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นกับเขากันนะ อย่างนี้เธอควรจะโทรหาเขาหรือเปล่า ได้แต่คิด ทว่ากลับไม่กล้า ถึงเธอกับเขาสถานะจะสนิทสนมมากกว่าเดิม แต่ความเคยชินและตัวตนของเขา ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะวางมือถือลง“ตีสาม!! คุณภีมคงไม่มาแล้วล่ะ”มือเล็กค่อย ๆ เก็บจานอาหารไปเททิ้งและทำความสะอาด ในใจก็รู้สึกโหวงหวิวอย่างบอกไม่ถูก สองหน่วยตารื้นไปหมด ความรู้สึกที่มีเพิ่มขึ้นในทุก ๆ วัน ทำให้เธอกลายเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันก่อนจะปิดตานอน เขมมิก
ccccเรียกว่าโชคดีได้ไหมนะที่เขมมิกาได้เสื้อของกันต์มา เพราะทันทีที่ขึ้นรถเมลมาได้ ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา พอลงรถได้หล่อนก็วิ่งฝ่าสายฝนจนมาถึงคอนโดฯ สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างกับลูกหมาตกน้ำอย่างไรอย่างนั้นไฟทุกดวงสว่างโร่… เขาอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ?ร่างเล็กตัวสั่นเทาเล็กน้อยด้วยตัวเปียกและเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ธีรภัทร์เหยียดกายยาวอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก มือข้างหนึ่งยกขึ้นก่ายหน้าผากหลับตาอยู่ตรงนั้นร่างเล็กค่อย ๆ ย่องเข้าหาและย่อตัวนั่งลงข้างโซฟา จัดการปลดเนกไท ถุงเท้าออกให้เขาอย่างเบามือ แม้จะน้อยใจที่เขาขาดการติดต่อเพราะอยู่กับว่าที่คู่หมั้น ทว่าเมื่อได้เห็นเขาตรงหน้าตอนนี้ ความกลัดกลุ้มในใจก็ดูจะเบาบางลงไปเลย“อุ๊ย คุณภีม”พอจะผละออกมาก็ถูกลำแขนหนาตวัดรั้งรอบเอวไว้แน่น ผลทำให้ลงไปอยู่ในอ้อมกอดเขาเสียอย่างนั้น“กลับมาแล้วเหรอ”น้ำเสียงงัวเงียถามขึ้น พร้อมกดจมูกโด่งคมลงแก้มเย็นชื้นฟอดใหญ่“อย่าค่ะ ขิมตัวเปียก”หล่อนรีบเอียงหน้าหลบเมื่อเขาทำท่าจะหอมอีกข้าง“ทำไมเปียก หรือโดนใครแกล้งมาอีก”ว่าแล้วก็ดันตัวหล่อนออกเล็กน้อยเพื่อสำรวจให้เต็มตา“ฝนตกค่ะ ก็เ
บทที่ 17.2 เมียลับก็ไม่มีอะไรจะให้ปฏิเสธ เขมมิกาตอบออกไปเพียงสั้น ๆ ตอนนี้เธอรับรู้ได้ถึงเรี่ยวแรงมหาศาลที่กดลงบนเอวคอดกิ่วของตนเอง จนหน้าสวยเริ่มเหยเก“ขิมเจ็บค่ะคุณภีม”“มันเป็นใคร”ธีรภัทร์กดเสียงต่ำน่ากลัว นัยน์ตาสีดำวาวโรจน์ขึ้น เมื่อรู้ว่าหล่อนสนิทสนมกับชายอื่น“เป็นเพื่อนที่มหาลัยค่ะ เขาแค่ให้ยืมมา เพราะเสื้อของขิมเปียก”แววตาคุกรุ่นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นแววตาปกติ เมื่อรับฟังเหตุผลของหล่อน“ถ้างั้นก็ถอดออก”ไม่รอให้หล่อนได้จัดการ มือหนารีบสาละวนถอดเสื้อหนังสีดำจากเรือนร่างแสนหวงทันที โดยไม่สนว่ามันจะบาดเนื้อขาว ๆ ของหล่อนจนขึ้นริ้วแดงหรือไม่คนอะไรหึงหวงแม้กระทั่งเสื้อ!เมื่อต่างฝ่ายต่างบึ้งตึง จนหมดอารมณ์ที่จะสานต่อเรื่องอย่างว่า เขมมิกาจึงลุกออกมาเพื่อไปจัดการตัวเอง หลังได้อาบน้ำอุ่นอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง เธอกลับมาในครัวอีกครั้ง เพื่อทำอาหารเย็นง่าย ๆ ให้ธีรภัทร์“หอมจัง”คนตัวสูงเดินเข้ามาซ้อนที่ด้านหลัง โน้มหน้าลงสูดกลิ่นไข่เจียวที่โปะอยู่บนข้าวสวย“กินข้าวที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่ากินข้าวฝีมือเมีย”มะ เมีย อย่างนั้นหรือ?มือเล็กที่กำลังกำตะหลิวอยู่แทบปล่อยมันห
บทที่ 18 หึงหวงเขมมิกาขังตัวเองอยู่แต่ในห้องนอนจนถึงเช้า เมื่อคืนเธอนอนหลับๆ ตื่นๆ หลงคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะเข้ามางอนง้อเหมือนทุกครั้งที่ไม่เข้าใจกัน ทว่าครั้งนี้ผิดคาด… เพราะนอกจากเขาจะไม่ง้อเธอแล้ว เปิดประตูออกมาก็ไม่พบแม้แต่เงาของคนใจร้ายเขมมิกายิ้มหยันกับตัวเองผ่านกระจกเงาหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่ส่องสะท้อนใบหน้าของผู้หญิงน่าโง่ ไร้สมอง เมื่อคืนเขาก็พูดชัดเต็มปากว่าเธอไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายชีวิตและความเป็นส่วนตัวของเขา สถานะของเธอเป็นเพียงเมียเก็บ ไร้ค่าจนน่าสมเพช ต่างจากหญิงสาวอีกคนที่เหมาะสมทุกอย่างเธอคนนั้นสินะที่เป็นตัวจริง...งานวันเกิดปีนี้ชายหนุ่มจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่เพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว ค่ำคืนนี้จึงมีเพียงแค่เพื่อนสนิทชายหญิงที่คุ้นหน้าคร่าตากันเป็นอย่างดี รวมไปถึงสาวสวยบางคนที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาเกินกว่าคำว่าเพื่อนทั่วไปหากนั่นก็เป็นเพียงอดีตที่ผ่านมาหลายปีแล้ว ในตอนนี้เขามีเพียงแค่เขมมิกาคนเดียว ถึงแม้ว่าการกระทำหลาย ๆ อย่างจะดูใจร้ายกับหล่อนแต่ก็กล้าพูดได้เต็มปากว่าเขาไม่โหยหาที่จะมีสัมพันธ์ทางกายกับใครอื่นอีกนึกถึงหล่อนก็รู้สึกเศร้าจนหมดสนุก…ทว่าความทะนง
บทที่ 19.1 ฝันหวาน NCปึง!เมื่อกลับมาถึงคอนโดฯ เขมมิกาก็ตรงเข้าห้องนอนทันที ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน หล่อนไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ ธีรภัทร์ที่หวังจะได้ยินคำอธิบายดี ๆ หรือคำแก้ตัวเหมือนทุกทีที่หล่อนมักทำเพราะกลัวว่าเขาจะดุ หรือโกรธ ก็ต้องผิดหวังกลายเป็นเขาเองที่ร้อนรนเพราะดูท่าเมียเด็กของเขาจะเอาจริงก๊อกๆ ก๊อกๆ“ขิม เปิดประตูหน่อย”ชายหนุ่มเท้าแขนพิงบานประตูขณะรัวกำปั้นเคาะเรียกคนด้านในแกร๊ก“มีอะไรคะ?”เขมมิกาแง้มบานประตูเพียงเล็กน้อยแล้วยื่นหน้าออกมาถาม“ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย”พยายามจะไม่ใช้อารมณ์เหนือเหตุผล เลยขอออกไปตามมารยาท แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะยอมหรือไม่ ชายหนุ่มก็ตั้งมั่นแล้วว่า....จะต้องเข้าไปให้ได้อย่างแน่นอน“เชิญค่ะ”“....”ผิดคาดแฮะ.. นอกจากจะไม่โดนปิดประตูใส่หน้าแล้ว อีกฝ่ายยังเปิดประตูให้ พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้แข็งขืนอย่างที่คิด คนหนุ่มก็ตีหน้าเข้มเล็กน้อย เดินตรงไปนั่งไขว่ห้างตรงปลายเตียง มือสองข้างยกขึ้นกอดอก ใช้สายตาดุดันมองกลับไปที่ร่างเล็กนิ่งรู้สึกผิดสิขิม แล้วฉันจะยกโทษให้...“ขิมขอโทษค่ะ ที่ออกไปเที่ยวโดยไม่บอกคุณภีม”ปากบอกขอโทษออกไป เพราะไม่อยากให้เรื่องร
บทที่ 19.2 ฝันหวาน NCธีรภัทร์ลุ่มหลงทั้งกลิ่นกายสาวและรสสัมผัส เขาตวัดปลายลิ้นกลืนน้ำรักราวคนกระหาย ลิ้นร้อนชำแรกแยงเข้าไปในรูรักคับแคบ นิ้วร้ายบีบบี้ติ่งเนื้อช่วยเพิ่มความกระสันเสียว“อ๊า สะ เสียว”เขมมิกาแหงนหน้าขึ้น เผยอปากส่งเสียงครางดังลั่น ผมสีอ่อนยาวสยายเต็มแผ่นหลังสวยยามหล่อนสะบัดศีรษะไปมาเพราะความเสียวซ่าน ชายหนุ่มห่อลิ้นกระดกรัวพร้อมกับเขี่ยวนติ่งเกสรงามที่ผลิน้ำรักออกมาราวเขื่อนแตก“อื้อ ไม่ไหวแล้ว อ๊า”ลิ้นร้อนแหย่เข้าออกไม่ยั้ง ไม่นานนักร่างเล็กก็กระตุกเกร็งถี่บีบรัดลิ้นร้ายแทบขาด เสียงครางหวานดังเลือนลั่นก่อนที่ร่างเล็กจะค่อย ๆ ไหลลงไปกับที่นอน“หมดแรงแล้วเหรอ”เพี๊ยะ!มือหนาฟาดลงมาบนก้นขาวอีกทีด้วยความมันเขี้ยว จนคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง“อ๊ะ คนบ้า”“หึๆ”เสียงหัวเราะชอบใจดังในลำคอของธีรภัทร์ ก่อนที่เขาจะเริ่มทาบทับหล่อนอีกครา ชายหนุ่มลากลิ้นเลียไล่ตั้งแต่ร่องสะโพกงามขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง แล้วขบเม้มตามซอกคอขาวก่อนจะจับใบหน้าหวานให้หันมารับจูบเร่าร้อนจากเขาช่วงล่างก็หมุนสะโพกสอบให้แก่นกายใหญ่โตถูรูดทักทายกลีบรักฉ่ำแฉะ ก่อนจะใช้หัวเข่าทั้งสองข้างแบะสองขาเรียวให้ถ่างกว้าง
บทที่ 20 ตัดสัมพันธ์วันนี้บรรยากาศภายในรั้วมหาวิทยาลัยครึกครื้นสนุกสนานเป็นพิเศษ นักศึกษาชายหญิงแทบทุกชั้นปีต่างตบเท้าเข้ามาแสดงความยินดีกับพี่บัณฑิตป้ายแดงเวลาเดินไวกว่าที่คิด เผลอแป๊บเดียว...ก็จบปีสี่แล้วหรือนี่“ขอโทษนะครับ คุณเขมมิกาใช่ไหมครับ”เสียงไม่คุ้นหูตะโกนเรียกแข่งกับเสียงจอแจของรุ่นน้องที่ห้อมล้อมพี่บัณฑิต“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”เขมมิกาหันมาตะโกนตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“มีคนฝากมาให้คุณครับ”ชายร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มของร้านดอกไม้ ยื่นดอกไม้ช่อโตพร้อมการ์ดที่เสียบติดไว้ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มกว้างทันทีก่อนจะรีบเปิดการ์ดออกอ่าน‘ยินดีกับบัณฑิตใหม่ เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พรุ่งนี้มีเซอร์ไพรส์’ถึงไม่รู้ว่าเจ้าของดอกไม้นี้คือใคร แต่มันก็ไม่ยากเกินกว่าจะคาดเดาธีรภัทร์..เขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเธอชอบคาร์เนชั่น…แล้วเจ้าดอกสีแดงสดโดดเด่นกว่าดอกอื่นดอกนี้..จะหมายถึงความรักและความหลงใหลที่เขามีให้หรือเปล่านะวันคล้ายวันเกิดครบรอบอายุเจ็ดสิบสองปีของเจ้าสัวธนาถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ที่โรงแรมหรูของตระกูล..คริมา ครอบครัวหล่อนอาสาเป็นแม่งานจัดงานนี้ด้วยหวังเอาใจและเอาหน้าแขกเหรื่อที่ม
บทที่ 21 อาบน้ำ NCแสงยามเช้าสาดกระทบผ้าม่านโปร่งสว่างจ้าไปทั่วห้องนอน เปลือกตาคู่งามค่อย ๆ ปรือตื่น มือเล็กควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อเช็กข้อความจากชายคนรัก หน้าสวยมุ่ยลงเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นข้อความจากธีรภัทร์“คุณภีมอาจจะยุ่งอยู่”หาเหตุผลให้อีกฝ่ายเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืนบิดไล่ความขี้เกียจก่อนจะเริ่มเปลื้องชุดนอนออกจากตัว ร่างเปลือยเปล่าเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไป นิสัยอย่างหนึ่งของเขมมิกาที่แก้ไม่หาย หล่อนมักจะเปิดประตูห้องน้ำทิ้งไว้เวลาเข้าไปทำธุระส่วนตัว ด้วยเคยชินกับการอยู่คนเดียวตามลำพังร่างงามยืนแอ่นตัวเชิดหน้าขึ้นใต้เรนชาวเวอร์ ละอองสายน้ำที่กำลังไหลชโลมเนื้อกายเปลือยเปล่าอยู่นั้น ช่างเป็นภาพที่เซ็กซี่ต่อสายตาหื่นกระหายของใครบางคนที่จดจ้องอยู่ธีรภัทร์ย่องเบาเข้ามาโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว มือหนากระตุกผ้าขนหนูสีขาวออกจากเอวสอบ แล้วเดินเข้าหาหญิงสาว เขมมิกายกมือขึ้นก่อนจะมีแสงแวววาววิบวับกระทบนัยน์ตา ตากลมหรี่ลงด้วยความประหลาดใจก่อนจะเบิกตาโพลงจดจ้องไปที่ข้อมือของตนเอง“มะ มาจากไหนเนี่ย”“ของขวัญ จากฉัน..”เสียงเข้มทุ้มกระซิบบอกข้างใบหูเล็ก ธีรภัทร์สวมกอดจากด้านหลังรั้งร่างบางเข้าหาตัว ริม
ตอนพิเศษ ของขวัญที่แสนพิเศษหลายปีต่อมา…“เอ้า ดื่ม!”เสียงโหวกเหวกโวยวายตามประสาผู้ชายขี้เมาดังขึ้น ธีรภัทร์ชูแก้วเหล้าไปตรงหน้าเพื่อนทั้งสี่คน ที่นัดมาดื่มสังสรรค์กันที่บ้านด้วยตัวเขาเองไม่อยากจะออกไปดื่มกินที่ไหน“พวกเราต้องกินให้เต็มที่นะเว้ย เพราะตั้งแต่ไอ้ภีมแต่งงานมีเมียเนี่ย มันเหมือนพระเข้าไปทุกวัน นอนเร็ว งดเที่ยว จนเพื่อนฝูงแทบจะจำหน้ามันไม่ได้แล้ว”เสียงหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนานดังขึ้นอีกครั้ง“ถามจริงเถอะครับไอ้คุณภีม เมียเด็กของมึงนี่ โหดมากเหรอวะ มึงถึงได้ทำตัวเป็นลูกเสือแรกเกิดอยู่ในโอวาทเมียเสียเหลือเกิน”เสียงแซวของกันต์เพื่อนรักดังขึ้นอีกหน“มึงเมาก็กลับบ้านไปนอนไป”ธีรภัทร์ส่ายหน้าให้ ก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วดื่มพรวดลงคอ ตั้งแต่มาถึงบ้านแต่ละคนไม่หยุดล้อเลียนเขาเรื่องเขมมิกาเลย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาจับผิดของพวกเพื่อน ๆ“มองอะไรกัน กูไม่ได้กลัวเมีย”“พวกกูก็ไม่ได้พูดสักคำว่ามึงกลัวเมีย”เหมือนจะร้อนตัวรีบบอกออกไป แต่นั่นกลายเป็นว่าเขายอมรับแล้วสินะว่าเขามันคนกลัวเมีย“กู…”ไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็ต้องกลืนทุกอย่างลงคอไป เมื่อร่างบางระหงเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ใบหน้าของเ
บทที่ 30 จบบริบูรณ์ NCอาการของเขมมิกาดีขึ้นตามลำดับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักตามร่างกาย มีเพียงร่องรอยฟกช้ำเท่านั้น อีกทั้งได้บุรุษพยาบาลดีทำให้สภาพจิตใจของเธอเองก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเช่นกันก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้นพอเป็นพิธี ก่อนที่ร่างสูงสง่าของเจ้าสัวธนาจะเดินเข้ามา ในมือของท่านมีกระเช้าของเยี่ยมติดมือไปมาด้วย มากไปกว่านั้นใบหน้าเกรงขามดุดันเวลานี้กลับประดับไปด้วยรอยยิ้มใจดีสองคู่รักหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก ธีรภัทร์ถึงขั้นขยี้ตาตัวเองด้วยไม่นึกไม่ฝันว่าจะเห็นบิดาที่นี่“สวัสดีค่ะ”มือเล็กยกขึ้นไหว้ ภาพจำในคืนดินเนอร์ยังตราตรึงไม่หาย ก็จะให้ลืมง่าย ๆ ได้อย่างไร ในเมื่อพ่อของว่าที่สามีทำหล่อนร้องไห้กลับบ้าน แถมนั่งน้ำตาแตกนานอยู่หลายชั่วโมง“เป็นยังไงบ้าง”เจ้าสัวธนาวางกระเช้าของเยี่ยมลงบนโต๊ะข้างเตียง เอ่ยถามด้วยใบหน้าปกติอย่างที่สุด ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางแคลงใจกันมาก่อน“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ มะรืนก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วค่ะ”เขมมิกาตอบพลางชำเลืองสายตามองคนตัวสูงด้านข้าง“พักให้หายดีก่อน แล้วค่อยกลับ ค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวพ่อจ่ายเอง”“คะ?”พะ พ่ออย
บทที่ 29 พี่มาช่วยแล้ว“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องของเขมมิกาดังขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมสองคนกระโจนเข้ามาแล้วลากเธอกลับขึ้นไปบนเตียง หมายจะปลุกปล้ำทำลายเธอ ที่ตรงมุมห้องหญิงสาวอีกคนที่คิดว่าเดินจากไปแล้วกำลังยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่ออัดคลิปวิดีโอ“ปล่อยนะ ปล่อยนะไอ้พวกชั่ว ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”เขมมิกาพยายามปัดป้องไม่ให้ไอ้พวกคนชั่วข่มเหงเธอได้ ปากเล็กตะโกนร้องเรียกให้คนช่วย เวลานี้ในสถานที่แบบนี้ใครกันจะมาช่วยเธอได้ น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าไหลพรากอาบสองแก้มบวมช้ำ ในใจคิดถึงแต่หน้าชายคนรัก‘พี่ภีมขา ช่วยขิมด้วย..’แควก! แควก!“กรี๊ด!!! ปล่อยนะ ปล่อย!”เสียงเสื้อผ้าขาดวิ่นจากการถูกกระชากดังขึ้น พร้อมเสียงกรีดร้องของเขมมิกา มือเล็กยกขึ้นปกปิดส่วนสงวนของตนเอง ร่างเล็กสั่นเทิ้มด้วยความกลัวจนสุดขีด เขมมิกาถดกายไปจนสุดขอบเตียงนอน แผ่นหลังเล็กแนบไปกับฝาบ้าน ดวงตากลมโตสั่นระริกส่ายหน้าไปมางันงก ตั้งแต่เกิดมาหล่อนไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้มาก่อนทำไมมนุษย์ถึงต่ำช้ากับมนุษย์ด้วยกันได้ลงคอ…หนึ่งในชายโฉด กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ยกมือข้างที่ถือเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าของหญิงสาวขึ้นมาสูดดมก่
บทที่ 28 แม่นกต่อ 2“ขิมขับเข้าไปอีกหน่อยนะลูก ห้องพักของแม่อยู่ในซอยข้างหน้านี้แหละจ้ะ”เอมอรชี้ไปที่ปากทางเข้าซอยเล็กแคบ ที่ดูยังไงรถของเธอก็เข้าไปไม่ได้“รถขิมน่าจะเข้าไปไม่ได้นะคะ ซอยเล็กขนาดนี้ เราคงต้องลงเดินแล้วล่ะค่ะ”เขมมิกาจอดรถตรงปากทางเข้า หล่อนชะโงกหน้ามองถนนเล็กน้อย ตรงนี้มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ก่อนจะหันมามองมารดาที่เริ่มเมาได้ที่ หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองทางเข้าซอยอีกครั้งปล่อยแม่เดินกลับเข้าบ้านไปตามลำพังคงจะไม่ได้ มันอันตรายเกินไป ในใจก็คิดไปถึงการหาที่อยู่ใหม่ให้ผู้เป็นแม่ หญิงสาวตัดสินใจดับเครื่องยนต์แล้วเดินลงจากรถ อ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะประคองร่างหนักอึ้งของมารดาออกมา“ไหวมั้ยคะ แม่ระวังหัวค่ะ ค่อย ๆ นะคะ เดี๋ยวขิมไปส่งที่บ้านนะ”“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกลูก กลับไปพักเถอะ อีกนิดเดียวเอง แม่เดินไปเองได้”เอมอรยกมือโบก ทำท่าจะดันร่างเล็กของลูกสาวออก ก่อนจะขาอ่อนแรงเดือดร้อนเขมมิกาต้องรีบประคองช่วย พาหิ้วปีกเดินเข้าซอยเล็กอย่างทุลักทุเล ข้างหน้ามีแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟนีออนของบ้านคน เดินไปอีกนิดก็เจอสะพานไม้เก่าข้ามคูคลอง ได้กลิ่นน้ำเน่าลอยแตะจมูก สภา
บทที่ 27 แม่นกต่อ 1“เอางี้ดีกว่า แม่ไม่อยากคลาดกับขิมอีก เดี๋ยวแม่นั่งรอแถว ๆ นี้ก็ได้ หรือถ้าขิมกลัวอายคนอื่นเดี๋ยวแม่ไปนั่งรอตรงป้ายรถเมล์ก็ได้นะลูก ดะ.. ดูนี่สิ แม่เพิ่งได้ค่าแรงมา วันนี้ให้แม่ได้เลี้ยงข้าวลูกสักมื้อเถอะนะ”เอมอรล้วงเงินในกระเป๋าผ้าออกมานับรวมเหรียญแล้วได้เงินสามร้อยหกสิบแปดบาท ซึ่งเป็นค่าแรงที่หล่อนบอกว่า แบ่งเก็บไว้จากการทำงานสามวัน ใบหน้าอิดโรยพยายามยิ้มกว้างอวดเงินในมืออย่างภาคภูมิใจ“ก็ได้ค่ะ แต่แม่รอตรงป้ายรถเมล์หรือรอตรงนี้ไม่ได้หรอก อากาศร้อนแบบนี้ได้เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี ฝั่งโน้นมีร้านสปา ขิมว่าแม่ไปนอนรอให้เขานวดตัวให้สักสามชั่วโมงดีกว่าค่ะ เดี๋ยววันนี้ขิมจะขอลาหัวหน้าขอกลับก่อน บ่ายสามเดี๋ยวขิมไปรับนะคะ หรือถ้าแม่หิวแม่หาอะไรรองท้องก่อนได้เลยนะคะ”“อื้อ ได้ ๆ เอาตามนี้ละกัน”เอมอรพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของลูกสาว เขมมิกาหยิบธนบัตรจากกระเป๋าเงินส่งให้ผู้เป็นแม่สองพันเงินจำนวนนี้ทำเอมอรตาลุกวาว ในใจก็เริ่มคิดว่าบางทีเขมมิกาก็อาจช่วยให้หล่อนไม่ลำบากได้เช่นกันคล้อยหลังเขมมิกา เอมอรก็ล้วงโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อออกมาก่อนจะพิมพ์ข้อความรายงานความคื
บทที่ 26 สารภาพรัก 2 NC“พี่รักขิมนะ”เสียงทุ้มกระซิบบอกรักซ้ำ ๆ คนตัวเล็กในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตามากมายไหลอาบสองแก้มแดงเรื่อ ธีรภัทร์ก้มลงจูบซับสองเปลือกตาอย่างรักใคร่“พี่ภีมรักขิมจริง ๆ หรือคะ”เพราะเขาไม่เคยบอก และเธอก็ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำคำนี้ออกจากปากชายหนุ่ม ผู้ชายที่ตั้งกำแพงความสัมพันธ์ตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่“ถ้าไม่จริงพี่คงไม่พาเธอไปเปิดตัวกับคุณพ่อ และก็คงไม่ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะเลือกเธอ”การกระทำของเขาสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ถึงแม้จะรู้แบบนั้น แต่เขมมิกาก็อยากจะได้รับคำยืนยันจากปากของเขาอยู่ดี“พี่รักขิม”“…”“รักขิมคนเดียว”ธีรภัทร์โน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกันและกัน เขมมิกาหลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจรับจูบอ่อนหวานจากเขา เรียวลิ้นสากชำแรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก วงแขนแข็งแรงกอดรัดเอวบางแนบแน่น มือข้างหนึ่งบีบขยำเต้าอวบหนักสลับเบาปลุกเร้าอารมณ์คนในอ้อมกอด ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวปลดกระดุมเสื้อทั้งหมด ก่อนจะสอดมือไปปลดตะขอบราเซียและเปลื้องทุกอย่างออกในคราเดียวกัน นิ้วโป้งบีบบี้เม็ดทับทิมสีเรื่อจนเขมมิกาเสียวสะท้านไปทั้งร่าง ส่งเสียงค
บทที่ 25 สารภาพรัก 1“ไหน ๆ ก็ตัดชุดให้คนอื่นใส่มานักต่อนักแล้ว หาเวลาว่างตัดชุดให้ตัวเองบ้างสิ”หลังจากบนโต๊ะอาหารเงียบไปหลายอึดใจ เจ้าสัวธนาก็เริ่มชวนคริมาพูดคุยอีกครั้ง“คะ?”“ภีม ช่วงนี้งานที่บริษัทก็ไม่ค่อยยุ่งแล้ว มีเวลาก็ไปวัดตัวให้เรียบร้อย กว่าจะถึงฤกษ์ที่ซินแสให้มาก็อีกหลายเดือน หนูครีมรอได้ใช่ไหมลูก”“คุณพ่อครับ!!”ธีรภัทร์ปรายสายตาไปทางบิดาเมื่อรู้ความหมายในสิ่งที่เจ้าสัวต้องการสื่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าท่านจะใช้วิธีนี้มามัดมือชก มือข้างหนึ่งของเขากุมมือเขมมิกาแน่น“หรือว่าช้าไป จันพรุ่งนี้เธอนัดซินแสให้เข้ามาพบฉันหน่อย หนุ่มสาวสมัยนี้ใจร้อนจริงเชียว หนูครีมอย่า...”เพล้ง!เมื่อบิดาไม่คิดไว้หน้ากัน ความอดทนอดกลั้นก็จบลง ธีรภัทร์ปัดแก้วน้ำลงพื้น เสียงของมันดังพอที่จะทำให้ทุกคนหยุดพูดและหันมามอง“ลุกขึ้น!”เขาใช้มือข้างที่กุมมือเขมมิกากระตุกรั้งให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน“พี่ภีมคะ”ท่าทีแบบนี้ของเขาไม่บ่อยนักที่จะได้เห็น ทว่าก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เคยมี เขมมิการู้ดีว่าเวลานี้อารมณ์ของเขาถึงจุดเดือดแล้ว นอกจากห้ามปรามไม่ได้ เธอยังต้องทำตัวเป็นพวกเดียวกันกับเขาอีกด้วยธีรภัทร์กระชากแขนเล็ก
บทที่ 24 แขกคนสำคัญคฤหาสน์ที่ปรากฏตรงเบื้องหน้าใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะตระกูลที่มั่งคั่งอันดับต้น ๆ ของประเทศ เขมมิกายืนนิ่งไม่ไหวติง รอให้ธีรภัทร์ก้าวลงจากรถมาหยุดยืนเคียงข้างกัน มือใหญ่หงายฝ่ามือออกให้เธอได้จับ พร้อมพยักหน้าให้กำลังใจเมื่อสัมผัสได้ถึงเหงื่อชื้นของฝ่ามือเล็ก“พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”เขาบีบมือหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะพาเขมมิกาเดินเคียงคู่เข้าบ้านไปด้วยกันขาเรียวสั่นเล็กน้อยขณะก้าวผ่านพ้นประตูบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับคนละโลกกับที่เธอมา หน้าเล็กแหงนขึ้นเล็กน้อยมองแชนเดอเลียร์เหนือศีรษะแสงระยิบระยับจากคริสตัลนับพันกระทบนัยน์ตาจนแทบพร่าเลือนนี่บ้านคนหรือวังกันแน่...หญิงสาวกระตุกเกร็งเล็กน้อยเมื่อหันสายตาไปสบกับพวกแม่บ้านที่ยืนรอต้อนรับชายหนุ่ม เขาคงรับรู้ได้ถึงความประหม่าของเขมมิกาเมื่อฝ่ามือหนาบีบแน่นขึ้นจนเธอต้องเงยหน้ามองเขา“ไม่ต้องกลัวนะขิม มีพี่อยู่ด้วย”“ค่ะ พี่ภีม”เขาใช้มืออีกข้างซับเม็ดเหงื่อบนจมูกเล็กให้ ก่อนจะพาหญิงสาวไปยังชั้นสองของบ้าน ด้วยเวลานี้บิดาของเขามักจะขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานก๊อกๆ ก๊อกๆ“เข้ามา”เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของเสียงทรงอำนาจ ชายหนุ่มก็เปิดปร
บทที่ 23 เงินสำคัญกว่า“กะ แกเป็นแม่ของเขมมิกาเหรอ”คริมาจิกหัวถามซ้ำด้วยไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่ออีกฝ่ายยืนยันหนักแน่นหล่อนก็ไม่มีอะไรต้องคลางแคลงใจ“ใช่จ้ะ ฉันเนี่ยแหละ แม่ของเขมมิกา”แหงล่ะ ลูกสาวที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย มันจะมีแม่ที่มีสภาพเป็นนางฟ้านางสวรรค์ได้อย่างไรล่ะ“คุณจันบอกให้ฉันมาหาคุณที่นี่ คุณจะให้เงินฉันหากฉันบอกว่าตัวเองเป็นใคร”เอมอรรีบพูดถึงเรื่องเงินทันที คริมาแสยะยิ้มดูถูก กอดอกมองสภาพน่าสมเพชของอีกฝ่าย“แกทำงานอะไร”“เอ่อ… ฉันไม่ได้ทำงานมาหลายปีแล้วจ้ะ”ตั้งแต่เลิกรากับสามีใหม่อย่างชัยณรงค์ เอมอรก็ถูกเตะกลับมายังประเทศไทย หล่อนเร่ร่อนไม่ได้ทำงานทำการเป็นหลักแหล่ง นอกจากรับจ้างล้างจานตามร้านอาหารตามสั่งโต้รุ่ง กวาดถนน ได้เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ พอให้ตัวเองมีเงินซื้อข้าวครบสามมื้อ......และซื้อเหล้า“แล้วได้ติดต่อกับลูกสาวบ้างหรือเปล่า”“ไม่ได้ติดต่อเลยจ้ะ ฉันไม่ได้ติดต่อกับยัยขิมมาหลายปีแล้ว”เอมอรรีบส่ายหน้า เรื่องลูกสาวถือเป็นของแสลงที่หล่อนไม่อยากยุ่งเกี่ยว กลัวว่าจะต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่าง ๆ“แสดงว่าแกคงไม่รู้เลยสินะ ว่าตอนนี้ลูกส