ตอน โชคชะตาที่แปรเปลี่ยนของบางคน (1)

“พี่สะใภ้คะ พวกเรากลับหมู่บ้านกันเถอะค่ะ ป่านนี้เจ้าลูกชิ้นคงชะเง้อคอรอกันแล้ว” ซูเหยาพูดขึ้น เมื่อเธอนึกถึงลูกน้อยทั้งสามคนที่บ้านรอยยิ้มก็ปรากฎออกมาบางๆ

“พี่ก็ว่ายังงั้นแหละ นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย พวกเราจะมีรถกลับกันอย่างนั้นเหรอ” ฟางหรงพูดขึ้นน้ำเสียงกังวล

“พี่ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันสามารถพาพวกพี่กลับบ้านได้อย่างแน่นอน แค่ต้องอาศัยที่ลับตาคนหน่อยก็เท่านั้น” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

ฟางหรงและลี่มี่ก็ไม่รู้สึกติดใจอะไรกับคำพูดของน้องสามี เนื่องจากซูเหยาบอกมีวิธีก็มีวิธี หรือไม่ก็แค่เดินกลับเท่านั้นเอง

หญิงสาวทั้งสามเดินมายังจุดที่จอดรถไถที่จะเข้าหมู่บ้าน พวกเขาก็เห็นว่ารถไถยังคงจอดอยู่ ซึ่งถือว่าเป็นโชคดีของพวกเธอทั้งสามคนจริงๆ

“สหายซู พวกคุณรีบขึ้นรถเถอะครับ พวกคุณนี่โชคดีนะครับผมเองก็กำลังจะกลับเข้าหมู่บ้านอยู่พอดี” เสียงคนขับรถไถพูด

“นี่ก็นับว่าเป็นโชคดีของพวกเราเช่นกันค่ะ ว่าแต่ว่าทำไมวันนี้สหายถึงกลับช้าล่ะคะ”  ซูเหยาถามขึ้นด้วยความแปลกใจในขณะที่เธอกับพี่สะใภ้กำลังขึ้นไปนั่งใ