"เจ้าก็ไปพักเสียเถอะ ไม่ต้องอาบน้ำให้ข้าหรอก เดี๋ยวข้าจัดการเอง""มิได้เจ้าค่ะคุณหนู จะทำเองได้อย่างไรเจ้าคะ ให้ข้าทำเถอะเจ้าค่ะ""อย่าขัดคำสั่งข้า" เพ่ยเพ่ยสั่งนางเสียงแข็ง"ก็ได้เจ้าค่ะคุณหนู หากมีอะไรเรียกบ่าวได้เลยนะเจ้าคะ""เจ้านอนไปเถอะ หลับให้สนิทแล้วไม่ต้องรีบตื่นมารอรับใช้ข้าหรอก"เพ่ยเพ่ยพ
"ท่านอ๋องทำอะไรกับเฟิงอี้เพคะ ท่านคงมิได้ส่งคนไปทำร้ายเขาใช่หรือไม่"เพ่ยเพ่ยถามด้วยความร้อนใจ นางมิอยากกลายเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเดือดร้อน เพราะนางแท้ๆ เลยที่นำพาเรื่องมาให้เขา"ก็บอกแล้วว่ามิถึงตาย เจ้าจะห่วงอะไรมันนักหนา ถึงมันจะไม่ใช่ชายในฝันผู้นั้นของเจ้า แต่ก็สมควรแล้วที่โดนสั่งสอน จะได้รู
ปลายยามเฉิน(07:00-08:59) เพ่ยเพ่ยที่เพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าที่ว่างข้างๆ นางบนที่นอนนั้นว่างเปล่า ไร้เงาของชายเอาแต่ใจผู้นั้น นางก้มมองดูเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเองแล้วพาลให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อคืนเพ่ยเพ่ยเหนื่อยล้าเสียจนไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านเขา นางมิรู้ด้วยซ้ำว่าตนเองเผลอหลับไปตั
ไม่นานคนดูแลม้าก็เดินจูงม้าตัวหนึ่งเข้ามาหาพวกเขาทั้งสอง ขนของม้าตัวนี้เป็นสีขาวนวลไปทั้งตัว ยามต้องแสงแดดขนของมันก็สะท้อนแสงสีทองออกมา มันงดงาม ขนาดตัวพอดี เหมาะสมที่จะเป็นม้าสำหรับสตรีอย่างยิ่งท่าทางของเจ้าม้านั้นสวยสง่า ลักษณะการเคลื่อนไหวของมันราวกับสตรีสูงศักดิ์ก็มิปาน แต่ในทางกลับกันมันก็ดูเป
อู๋เหยาหมิงยืนจ้องสตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นชายาตาไม่กะพริบ สีหน้าและอารมณ์กรุ่นโกรธของเขาทำให้เหล่าทหารเหล่านั้นถึงกับรีบหลุบสายตาก้มลงมองพื้นแทนที่จะมองชายาของเขาทุกคนรีบแยกย้ายกันทำหน้าที่ของตนเพื่อจะได้ไม่กลายเป็นเป้าหมายจากการบันดาลโทสะของท่านแม่ทัพไป๋หลิงฟงเห็นสายตาไม่สบอารมณ์ของเพ่ยเพ่ยจึงหันไป
เพ่ยเพ่ยกลับเข้ามาในเรือนรับรองด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ ไม่ว่านางจะทำอะไรในสายตาของอ๋องหมิงก็ไม่มีอะไรดีทั้งนั้น ห้ามนู่นห้ามนี่จนนางแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าชาติก่อนนางจะเป็นทหารต้องอยู่ในกฎระเบียบแต่ก็ไม่ได้ถูกจำกัดทุกสิ่งทุกอย่างถึงเพียงนี้สิ่งที่นางไม่ชอบที่สุด
เพ่ยเพ่ยฟังเขาเสียที่ไหน แม้จะสู้กำลังเขาไม่ได้แต่ก็ยังดิ้นรนอย่างถึงที้สุดเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการนี้"เจ้า! หาอะไรมามัดมือนางเอาไว้"อ๋องหมิงหันไปสั่งองครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าประตู ส่วนองครักษ์ก็รีบทำตามคำสั่งของเขาทันที แม้ว่าจะไม่เข้าใจในเจตนาของท่านอ๋องเลยสักนิดเพ่ยเพ่ยสิ้นหนทางจะขัดขืน นางภูก
เพ่ยเพ่ยเริ่มสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งครัดเคร่งของบางสิ่งบางอย่างที่ดุนดันอยู่ตรงบั้นท้ายของตน"หม่อมฉันว่าเรารีบไปกันเถอะเพคะ หม่อมฉันอยากเห็นแล้วว่าท่านอ๋องจะพาหม่อมฉันไปดูสิ่งใด""ไยจึงต้องรีบร้อน อยู่ชื่นชมความงามของดอกท้อเหล่านี้สักพักก่อนจะเป็นไร มิใช่ว่าเจ้าก็ชอบหรอกหรือ"อ๋องหมิงไม่พูดเปล่า
-จวนตระกูลหยาง- "มากันแล้ว มากันแล้วขอรับ!" เสียงพ่อบ้านทั้งวิ่งทั้งตะโกนเรียกทุกคนในเรือนไปพร้อมๆ กัน ทุกคนวางมือจากงานที่ทำอยู่อย่างลนลานก่อนจะรีบไปรวมตัวกันที่หน้าประตูจวนเพื่อนต้อนรับอ๋องหมิงและพระชายา ระหว่างเดินทางอ๋องหมิงให้ม้าเร็วมาแจ้งตระกูลหยางล่วงหน้าแล้วว่าเขากำลังพาเพ่ยเพ่ยกลับมาชางห
เพ่ยเพ่ยมองทั้งสามและพิจารณาถึงสิ่งที่อี้ซินบอก ใช่แล้ว คนเคร่งขรึมหน้าตาไร้อารมณ์เช่นเขาความจริงแล้วไม่น่าจะมีเด็กที่ไหนอยากเล่นด้วยเลยต่างหาก อาจเป็นเพราะสัมพันธ์พ่อลูกที่ตัดอย่างไรก็ไม่ขาดกระมัง เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลารับสำรับเย็น ไม่น่าเชื่อว่า อาหารพื้นๆ ในเรือนหลังไม่ใหญ่แต่อาหารมื้อนี้สำหรับ
"ท่านพ่อ ท่านแม่ เมื่อไหร่จะตื่นเสียที พวกเรารอตั้งนานแล้วนะ" เด็กทั้งสองเคาะประตูอยู่หน้าห้องไม่หยุด อี้ซินมีสีหน้าซีดเผือด นางพยายามห้ามนายน้อยและคุณหนูอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่สองแฝดผู้เอาแต่ใจก็หาได้ฟังใครไม่ หลังจากที่รอบิดากับมารดามาตั้งแต่เช้า กระทั่งพวกเขารับสำรับเช้าเสร็จแล้วแต่ท่านพ่อท่
"เมื่อกี้เจ้าจูบข้าก่อน" อ๋องหมิงมองเพ่ยเพ่ยพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มขึ้น หัวใจกระตุกเพราะนางไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน ทุกครั้งมีเพียงเขาที่เป็นฝ่ายจูบนางก่อนและเกือบทุกครั้งคือการบังคับให้นางต้องรับจูบจากเขา "ใช่เพคะ มิได้หรือ" "ทำไมจะมิได้ เปิ่นหวางชอบ" เพ่ยเพ่ยมอบจุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปากของเขาอีกครั
"แล้วหม่อมฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าหม่อมฉันพูดอันใดไปบ้าง ท่านอ๋องก็บอกหม่อมฉันสิเพคะ" "เจ้าจับหน้าเปิ่นหวาง เรียกข้าว่าอ้ปป้าแล้วยังบอกว่าหากได้จูบอ้ปป้าสักครั้งจะตั้งใจทำงาน" "หา! หม่อมฉันเนี่ยนะเพคะกล่าวเช่นนั้นออกมา" แต่ภาษาวัยรุ่นแบบนั้น ไม่ใช่แกแล้วเขาจะคิดเองได้หรือไงเล่ายัยบ้า เมื่อคิดได้เช่
"เจ้าพูดอะไรของเจ้า ยิ่งฟังเจ้าข้าก็ยิ่งงง ท่านอ๋องเคยไปรังแกเจ้าด้วยรึ" "หึ เจ้าอยากโดนรุมซ้อมดูบ้างไหมล่ะ คนของเขาเท้าหนักๆ กันทั้งนั้น เพราะอารมณ์หึงหวงอย่างมิมีเหตุผลของเขาอย่างไรล่ะ" อย่าให้เขาบรรยายเลย บุรุษยุคนี้ หน้าใหญ่ใจโต ถือว่าตนมีอำนาจก็ไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น กดทุกคนให้อยู่ต่ำหมดไม่ว่า
อ๋องหมิงได้ยินดังนั้นก็หันขวับไปจ้องหน้าเพ่ยเพ่ย แขนแกร่งทั้งสองข้างจับข้อมือเล็กของนางแน่น แล้วดึงมือนางที่จับกุมใบหน้าของตนออก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธแต่กลับแอบแฝงความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ เขายังจำได้ เมื่อครั้งที่เห็นนางเมาในคราแรกแล้วเพ้อถึงแต่อ้ปป้านั่น แค่คิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาเขาก็แ
อันที่จริงเรือนเหมยฮวาก็ไม่ได้ไกลอะไร แต่เพ่ยเพ่ยก็ไม่ได้ปฏิเสธนายหญิงหลิว เพราะหากไม่รับปากนาง นางก็จะคะยั้นคะยอไม่เลิก เพ่ยเพ่ยเองก็ชินกับนิสัยนายหญิงหลิวแล้ว นางชอบเวลาที่ลูกหลานอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา อ๋องหมิงต้องยอมรับว่าเหล้าโซจูที่หลินเฟิงอี้นำมานั้นค่อนข้างแรง ดื่มไปเพียงนิดก็แสบไปทั้งลำคอ
"เฟิงอี้ หวังว่าเจ้าคงจะไม่ลืมที่เคยสัญญาเอาไว้เมื่อคราวก่อน" "ย่อมไม่ลืม" หลินเฟิงอี้กระดิกนิ้วเรียกให้บ่าวคนสนิทนำไหเหล้าเข้ามา "ตามที่ขอ ข้าหมักเองกับมือ นี่โซจูตามสูตรที่ได้มาจากโชซอนเลยนะ" "ว๊าว อ้ปป้า เยี่ยมสุดๆ ไปเลย ข้าขอคารวะ หากรู้มาก่อนว่าเจ้าจะมาวันนี้ ข้าคงทำกิมจิไว้รอแล้ว" เพ่ยเพ่