“หรือพวกเจ้าลืมไปแล้วว่าขัดคำสั่งข้าแล้วจะเป็นอย่างไร อย่าคิดว่าที่นี่เป็นวังหลวงแล้วข้าจะไม่กล้าทำ”ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้นทั้งสองคนก็รีบหลบทางให้ทันที พร้อมกับรีบคุกเข่าขออภัยด้วยความสั่นเทา“บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพโปรดให้อภัยบ่าวด้วยนะเจ้าคะ” ไม่มีคำตอบใด ๆ มีเพียงความเย็นชาของหวงหยางห
งานเลี้ยงเริ่มการแสดงทันทีหลังจากที่ฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จมาที่งาน เหล่าบรรดาผู้คนที่มาร่วมงานต่างพากันรู้สึกเพลิดเพลินตากับการร่ายรำและการเล่นดนตรีของคนในวัง เพราะท่วงท่าช่างงดงามและช่างน่าดูน่าชมยิ่งนัก ไม่ไกลเท่าใดนักมีกลุ่มคุณหนูกลุ่มหนึ่งนั่งชมการแสดงด้วยกัน“ปีนี้หงเอ๋อร์กับฮวาเอ๋อร์ของเราได้ขึ
“สตรีนางนี้น่ะรึที่ปฏิเสธหยางหมิง คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใดกัน ช่างโง่เง่าอย่างแท้จริง” มุมปากเหลียงซินเผิงยกขึ้นเล็กน้อย เขาได้ให้คนไปสืบความเป็นมาของสตรีที่หวงหยางหมิงให้ความสนใจถึงขั้นขอสมรสพระราชทานจากเสด็จพ่อด้วยตนเอง รวมทั้งเรื่องของนางก็ได้รับรายงานเช่นกัน'เซียวลี่หง นอกจากเจ้าจะไม่สำนึกในสิ่
“ฝากท่านพ่อบ้านดูแลจวนด้วยนะเจ้าคะ” เซียวเหม่ยอิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงคิดถึง มองดูรอบ ๆ จวนที่นางได้มาอยู่เป็นเวลาหลายเดือน ตัวนางเองอดคิดถึงไม่ได้ อีกทั้งนางไม่เคยออกจากจวนตัวเองนานถึงเพียงนี้“ข้าจะดูแลอย่างดี ฮูหยินไม่ต้องเป็นกังวลนะขอรับ” พ่อบ้านโจวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอ็นดูกับสายตาอาลัยอาวรณ์ข
ลี่จินพยักหน้าให้เล็กน้อย “ไหว”ได้ยินคำตอบที่ดื้อรัน คิ้วจางชิงถึงกับขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ เด็กน้อยเพียงห้าขวบยังมองออกเลยว่านางไม่ไหว“เจ้าพานางไปพักเสีย เดินทางนานเพียงนี้ ร่างกายจะอ่อนล้าก็ไม่แปลก” หวงหยางหมิงบอกกับจางชิง ส่วนตัวเขาเองก็ค่อย ๆ ประคองเซียวเหม่ยอิงเช่นกัน แต่โชคดีหน่อยที่ภรรยา
เซียวเหม่ยอิงเช็ดตัวให้สามีตัวเองอย่างเบามือ โดยยังไม่มีการปริปากพูดแต่อย่างใด ทำให้บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด แม้แต่หวงหยางหมิงเองยังรับรู้ได้ ต่อให้นางปรนนิบัติเขาเหมือนอย่างเคย แต่ก็รับรู้ได้ถึงความต่าง“อิงเอ๋อร์” หวงหยางหมิงเรียกฮูหยินด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“นานหรือยังเจ้าคะ?”"..." หวง
“ท่านแม่ทัพขอรับ ข้าเจอสิ่งที่ท่านให้ตามหาแล้วขอรับ” จางชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด โชคดีเหลือเกินที่ต่อจากนี้ไปไม่ต้องถูกท่านแม่ทัพมองด้วยสายตาน่ากลัวอีกแล้ว จางชิงรีบยื่นสิ่งที่พวกเขาตามหามานานนับปีให้นายของตนทันที หวงหยางหมิงเองก็ดีใจไม่ต่างหลังจากที่ได้ชินจางชิงพูด ที่ผ่าน
'ถือว่าหายกัน เพราะเจ้าทำข้าก่อน' ภายใต้ใบหน้าที่เดินยิ้มไปนั้นใครจะรู้ว่านางคิดแบบนี้ ความจริงลี่จินนั้นเก็บความแค้นตอนที่จางชิงพานางไปตลาด บังอาจหลอกนางขึ้นม้าตัวเดียวกัน ซ้ำยังบังคับม้าแกล้งนางอีก นางจำฝังใจรอเพียงเวลาเอาคืนเท่านั้นหลายวันผ่านไป...“ฮูหยินเจ้าคะ ไปเดินตลาดหรือไม่เจ้าคะ” แม
“เรื่องราวในตอนนั้นท่านจำมาได้ตลอดเลยหรือเจ้าคะ?”หวงหยางหมิงทำท่าครุ่นคิด “อืมมม คราแรกข้าก็ลืมเลือนไปบ้าง เพราะพวกเรายังเด็กทั้งคู่ มาจำได้ตอนที่เห็นเจ้ากำลังช่วยเด็กคนหนึ่งที่กำลังถูกจับตัวไป และข้าก็ไปช่วยเจ้าได้ทันพอดี” เซียวเหม่ยอิงฟังและนึกตามคำพูดของสามี ดวงตางามเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คน
“ฮ่าฮ่าฮ่า สมแล้วที่เป็นบุตรสาวของเรา ช่างพูด และกล้าขอผู้ชายแต่งงานตั้งแต่เด็กเหมือนแม่ของเจ้าไม่มีผิด ฮ่าฮ่าฮ่า” หวงหยางหมิงหัวเราะออกมาอย่างอดกลั้นกับการกระทำของบุตรสาว มันเหมือนว่าเขาย้อนเวลากลับไปตอนที่เซียวเหม่ยอิงทำกับเขาในตอนนั้น สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน เหมือนกันจริง ๆ“ทะ ท่านพี่ ท่านหมายควา
วันนี้บรรยากาศภายในจวนของหวงหยางหมิงเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น หวงจื่อหานอยู่รับประทานอาหารกับหลาน ๆ ของเขาอย่างมีความสุข หลังจากที่รับประทานอาหารและส่งหลานเข้านอนเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลากลับจวนตนเอง“ท่านพ่อนอนค้างที่จวนข้าก็ได้นะขอรับ”“ไม่เป็นไรหรอก เจ้าก็รู้นิว่าข้ามีเรื่องต้องกลับไปจัดการ”
“แล้วเหตุใดท่านถึงไม่เคยอธิบายให้ข้าฟังบ้างเลย”“ทั้งจวนมีแต่คนของหนิงซู ต่อให้พูดในที่ลับก็มีคนของนางแอบฟังอยู่ดี เฮ้อ ข้ายอมรับผิดที่ข้าเห็นแก่ตัว ที่เห็นอำนาจดีความถูกต้อง” ที่เขามาในวันนี้ไม่ได้มาเพื่อแก้ตัวแต่อย่างใด มันเป็นความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจมานานเกือบยี่สิบปี อีกอย่างอดีตผ่านมันมาแ
“ท่านพี่ ท่านปู่คือผู้ใดหรือเจ้าคะ”“เดี๋ยวแม่อธิบายให้ฟังเอง พวกเราเข้าไปในเรือนกันดีกว่า” เซียวเหม่ยอิงหันไปมองสามีอย่างรู้หน้าที่ นางจูงมือบุตรชายและบุตรสาวเข้าไปในเรือน เพื่อให้สามีของนางได้พูดคุยกับบิดาตามลำพัง หลังจากที่เซียวเหม่ยอิงได้พาลูก ๆ เข้าไปในเรือนแล้ว หวงหยางหมิงก็นั่งรอคนที่ก
“เจ้าคิดจะมีลูกกี่คนกัน?” องค์รัชทายาทเหลียงซินเผงอดถามสหายตนเองไม่ได้ เพราะหลังจากที่เซียวเหม่ยอิงคลอดบุตรคนแรกไปไม่ทันไร ตอนนี้สหายตัวดีของเขากำลังมีบุตรคนที่สองแล้ว “กระหม่อมเองก็ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ เพราะเรื่องนี้กระหม่อมไม่ได้เป็นคนตัดสินใจ กระหม่อมเพียงทำตามความต้องการฮูหยินตนเองเท่านั้น” คำตอ
ดวงตางามค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่พักผ่อนจนเพียงพอ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามือของนางถูกกุมเอาไว้ด้วยมือของใครอีกคน ภายในใจของนางนั้นเต็มไปด้วยกระแสความอบอุ่นที่แล่นเข้ามา“ท่านพี่”“อิงเอ๋อร์ตื่นแล้วรึ เป็นอย่างไรบ้าง ค่อย ๆ ลุกนะ” หวงหยางหมิงคประคับประคองเซียวเหม่ยอิงให้ลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบายท
หลังจากเหตุการณ์ในตอนนั้นเซียวลี่หงได้แต่งเข้าไปในฐานะอนุภรรยาของท่านอ๋องสาม เพราะนางใช้แผนสกปรก อีกทั้งชื่อเสียงของนางไม่มีดีเลยแม้แต่น้อย ชาวบ้านต่างพูดเรื่องนี้ราวกับว่าเป็นนิทานเรื่องหนึ่งเลยก็ว่าได้ พระชายาจึงให้นางเข้ามาในฐานะอนุภรรยาเท่านั้น และหลังจากที่จัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่าน
ตอนนี้ผิงอันมีแต่ความกลัวเต็มไปหมด หากปากนางไม่ได้ถูกผ้ามัดเอาไว้นางก็คงพูดออกมาแล้ว ว่าแม่ทัพดูแลนางดีจริง ๆ สิ่งของเครื่องใช้เบี้ยหวัดนางก็ได้รับไม่เคยขาด แต่เพราะ...“เพราะเจ้าไม่ได้มีใจคิดดีกับข้าตั้งแต่แรก จึงได้วางแผนที่ไร้สมองแบบนั้นออกมา ข้าถามเจ้าหน่อยเถิด ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นในจวน จะไม่