บทที่ 3

จ้าวซวนทำงานเป็นผู้จัดการล็อบบี้ของโรงแรมระดับแปดดาวแห่งนี้มานานกว่าสามปีแล้ว เคยเห็นคนรวยมาเยอะ เศรษฐีหลายพันล้านหรือหลายหมื่นล้านก็เห็นมาไม่น้อย อย่างไรก็ตามคนที่สามารถเข้าออกที่นี่ได้ล้วนแต่มีฐานะ

แม้ว่าบัตรสมาชิกที่นี่จะสามารถคืนเงินได้และยังมีบริษัทใหญ่ ๆ มากมายที่รับลูกค้าที่นี่เติมเงินหลายสิบล้านตลอดทั้งปี แต่เติมเงินทีเดียวร้อยล้าน พึ่งเคยเจอครั้งแรกจริง ๆ คนแบบนี้มีทรัพสินเกินหมื่นล้านแน่นอน ไม่อย่างนั้นจะไม่กล้าทำแบบนี้

แม้ว่าคนที่มีทรัพสินหลายร้อยหลายแสนล้านในฟอร์บส์จะเป็นคนอันดับต้น ๆ แต่จ้าวซวนเพิ่งรู้เมื่อเข้าไปใกล้ชิดกับวงการนี้ว่ามีเศรษฐีที่ไม่เปิดตัวมากมายในโลกนี้ ในฟอร์บส์อาจจะมีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ

เศรษฐีส่วนใหญ่เป็นคนถ่อมตัว เห็นได้ชัดว่าคนนี้เป็นหนึ่งในเศรษฐีที่ไม่เปิดตัวและเป็นอันดับต้น ๆ อย่างแน่นอน

อายุก็ยังน้อย เป็นรุ่นที่สองของตระกูลเศรษฐีที่ไม่เปิดตัวแน่นอน

ในความเป็นจริงเมื่อกี้ตอนมาเห็นหลินตง จ้าวซวนก็ดูถูกเขา เสื้อผ้าทั้งหมดที่สวมน่าจะรวมแล้วไม่ถึงสองร้อย คนแบบนี้มีอยู่เต็มถนน

เมื่อได้ยินแผนกต้อนรับบอกว่าหลินตงต้องการเติมเงินบัตรสมาชิกร้อยล้าน จ้าวซวนก็ตัดสินเลยว่าหลินตงมาล้อเล่นกับพวกเขาแน่นอน

แต่เนื่องจากทำงานแบบมืออาชีพ เธอยังคงถามหลินตงอย่างรอบคอบและเปิดการชําระเงินให้เขา ในใจเธอยังคิดว่าการชําระเงินล้มเหลวดูว่าหลินตงจะทำยังไง เตรียมที่จะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้ว ไม่คิดว่าการชําระเงินจะสำเร็จ นี่เป็นสิ่งที่ห้ามดูคนจากภายนอกจริง ๆ

จ้าวซวนที่เคยสัมผัสกับสังคมชั้นสูงแล้ว โหยหาระดับนั้นมาก ใฝ่ฝันอยากจะก้าวเข้าสู่วงการนั้น

แม้ว่าคนรวยหลายคนเคยบอกใบ้ให้เธอ แต่จ้าวซวนไม่ค่อยมองคนรวยที่อ้วนเหล่านั้น อีกฝ่ายส่วนใหญ่แค่อยากได้ร่างกายของเธอ และเท่าที่เธอรู้ คนที่เคยบอกใบ้ให้เธอ ไม่มีใครรวยจริง ๆ ล้วนเป็นคนรวยปลอม ๆ

สิ่งที่เธอหวังคือได้รับความโปรดปรานจากชนชั้นสูงที่แท้จริงเหล่านั้น คนเหล่านี้โดยพื้นฐานแล้วเป็นคนถ่อมตัวมาก ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นราชา ใช้เงินหนึ่งร้อยล้านเพื่อเติมบัตรกินข้าวโดยไม่กระพริบตา

ผู้ชายคนนี้ตรงตามเงื่อนไขของเธอมาก อายุน้อย ร่ำรวย ถ่อมตัว เธอตัดสินใจว่าต้องพึ่งพาต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเธอในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตา ต้องไม่พลาด เธอมีความมั่นใจในตัวเธอเองมาก

และพนักงานต้อนรับที่เพิ่งเรียกผู้จัดการด้วยวิทยุสื่อสารตอนนี้ก็รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก

ถ้าเธอจัดการให้หลินตงโดยตรง ยอดขายนี้ก็ถือว่าเป็นของเธอแล้ว แต่หลังจากเรียกผู้จัดการมาแล้ว เธอก็ได้แต่กินแห้วเท่านั้น

จ้าวซวนกลับมาตั้งสติและพูดกับหลินตงว่า "คุณผู้ชายคะ กรุณาแสดงบัตรประชาชนของคุณด้วยค่ะ ดิฉันจะทำบัตรสมาชิกให้ค่ะ"

หลินตงยื่นบัตรประชาชนของเขาให้จ้าวซวน

อันที่จริงเขาเห็นทัศนคติที่เสแสร้งของอีกฝ่ายมานานแล้ว

บัตรประชาชนก็ไม่เอา ทำบัตรสมาชิกอะไร? หลังจากโอนเงินสำเร็จจึงขอบัตรประชาชน เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อว่าเขาต้องการเติมเงินร้อยล้านจริง ๆ

แต่หลินตงไม่สนใจ เขาได้รับสายตาเหยียดหยามมากมายในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา และอีกฝ่ายก็ถือว่าสุภาพ ถ้าเป็นที่อื่น เขาคงถูกยามโยนออกไปนานแล้ว

"ผมเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงหนานที่อยู่ใกล้ ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะกินข้าวที่นี่วันละสามมื้อ เตรียมวัตถุดิบที่ดีที่สุดให้ผมตามมาตรฐานเช้า กลาง เย็น ถ้าผมมีธุระแล้วไม่มาก็เททิ้งไปเลย มื้อต่อไปยังคงต้องเตรียมต่อไป"

ทันทีที่หลินตงพูดจบ ทุกคนก็ตกใจอีกครั้ง หากใช้ส่วนผสมที่ดีที่สุดสำหรับอาหารสามมื้อต่อวัน แม้ของคนคนเดียวก็อาจต้องเสียค่าใช้จ่ายหลายแสนในการกินทุกวัน

มีธุระแล้วไม่มาก็เททิ้งไปเลย? นี่รวยเกินไปแล้ว! สิ่งนี้ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเศรษฐีอีกต่อไป นี่เรียกได้ว่าเจ้าสัว!

และอีกฝ่ายก็ยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเจียงหนาน อายุน้อยก็รวยขนาดนี้ นี่คือหล่อรวยระดับตำนาน

ทุกคนมองดูหลินตงด้วยสายตาเป็นประกาย พวกเขาทุกคนต้องการเข้าใกล้ต้นไม้ใหญ่อย่างหลินตง แม้ว่าพวกเขาจะต้องเสียสละอะไรเล็กน้อยก็ตาม

พวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะแต่งงานกับลูกของครอบครัวที่ร่ำรวยระดับสูงเช่นนี้ แต่ตราบใดที่พวกเขามีความสัมพันธ์กันเพียงเล็กน้อย พวกเขาจะได้รับประโยชน์มากมาย

ในเวลานี้ตราบใดที่หลินตงบอกใบ้ คนเหล่านี้ก็คงเข้าแถวเพื่อขึ้นเตียงของเขา

"ได้ค่ะ คุณหลิน ทางเราจะทำตามที่คุณต้องการค่ะ"

หลังจากสมัครบัตรสมาชิกแล้ว หลินตงก็ถูกพาไปที่ห้องส่วนตัวที่หรูหรา

"คุณหลินคะ นี่คือห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดในโรงแรมของเราค่ะ เราจะเสิร์ฟอาหารให้คุณทีหลังนะคะ นี่คือนามบัตรของฉันค่ะ ในอนาคตมีเรื่องอะไรให้โทรหาฉันได้เลยค่ะ ฉันจะให้บริการที่ดีที่สุดแก่คุณค่ะ"

หลังจากที่จ้าวซวนพูดจบ เธอก็ยื่นนามบัตรส่วนตัวให้หลินตง ซึ่งไม่ได้ออกโดยโรงแรมแต่พิมพ์ด้วยตัวเองและมอบให้กับคนที่มีคุณสมบัติตรงตามมาตรฐานของเธอ

หลินตงรับนามบัตรของจ้าวซวน

ตอนรับนามบัตร จ้าวซวนวาดบนหลังมือของหลินตงด้วยมือที่เรียวยาวขาวนุ่มโดยเจตนา ทำให้หลินตงรู้สึกขนลุก

"มือที่ละเอียดอ่อน! ผู้หญิงคนนี้ยั่วยวนคนเก่งมาก เป็นปีศาจจริง ๆ" หลินตง คิดในใจ

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ

วัตถุดิบชั้นนำระดับโลก เช่น ล็อบสเตอร์ หอยเป๋าฮื้อ ปูยักษ์ หูฉลาม รังนก สเต็กโทมาฮอกญี่ปุ่น ฟัวกราส์ฝรั่งเศส แฮมสเปน และคาเวียร์

อาหารทุกจานดูดีและน่ารับประทานมาก

นอกจากนี้ยังมีขวดไวน์แดงลาฟีทจากปี 1983 อีกด้วย

อาหารโต๊ะใหญ่นี้คาดว่าน่าจะมากกว่าหนึ่งล้าน หลินตงกินได้ไม่เยอะขนาดนี้ แต่เขาไม่สนใจ

ตอนนี้เขาจนจริง ๆ จนเหลือแต่เงินแล้ว ถ้ากินไม่ได้ก็เททิ้ง เรามีเงิน!

หลินตงชิมอย่างละคำ

สมกับเป็นโรงแรมแปดดาวที่ครบเครื่องทั้งหน้าตากลิ่นหอมและรสชาติ

"คุณหลินคะ รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ? พอใจไหม?" จ้าวซวนถามหลินตงโดยโน้มตัวไปทางเขา

เนื่องจากอยู่ใกล้มาก หลินตงจึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันร้อนแรงของจ้าวซวนที่กระทบหลังคอของเขา ซึ่งรู้สึกสบายมาก

"ไม่เลวไม่เลว! สมกับเป็นโรงแรมใหญ่ ครบเครื่องทั้งหน้าตากลิ่นหอมและรสชาติ ผมพอใจมาก!"

"คุณหลินพอใจก็ดีแล้วค่ะ งั้นเชิญคุณรับประทานอาหาร มีอะไรก็เรียกดิฉันได้เลยค่ะ ดิฉันจะไม่รบกวนมื้ออาหารของคุณแล้ว" จ้าวซวนรู้สึกว่าพอสมควรแล้วจึงเตรียมจะจากไป

"คุณจ้าว คุณดูสิอาหารมากมายขนาดนี้ผมกินคนเดียวไม่ไหว และวัตถุดิบที่ดีขนาดนี้ไม่มีสาวสวยอยู่เป็นเพื่อนก็รู้สึกขาดอะไรไป ให้เกียรติทานอาหารกับผมได้ไหม?" หลินตงถาม

หลินตงคิดว่าจ้าวซวนไม่เลวจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง ใบหน้าก็เป็นอันดับต้น ๆ และการแต่งตัวก็แสดงให้เห็นถึงข้อได้เปรียบของเธอมาก กลิ่นหอมของร่างกายก็กระตุ้นฮอร์โมนของผู้ชายได้ดีมาก การเคลื่อนไหวที่ไม่ตั้งใจบ่อย ๆ ก็ยิ่งกระตุ้นหัวใจของเขาได้ กินข้าวกับสาวสวยแบบนี้ต้องเพลิดเพลินแน่นอน

"เอ่อ...คุณหลิน แบบนี้คงไม่เหมาะสมมั้งคะ! และตอนนี้เป็นเวลาทำงานของฉันด้วย" จ้าวซวนพูดอย่างลังเลเล็กน้อย

จริง ๆ แล้วเธออยากกินกับหลินตงมาก โอกาสกระชับความสัมพันธ์แบบนี้ เธอแทบจะร้องขอ และแม้ว่าเธอจะเป็นผู้จัดการล็อบบี้ที่นี่ แต่เธอก็ไม่เคยลิ้มรสวัตถุดิบคุณภาพสูงบนโต๊ะนี้เลย

แต่เธอเข้าใจดีว่าผู้หญิงต้องสงวนท่าทีเล็กน้อย และวิธีที่ดีที่สุดในการยั่วยวนคือให้เห็นอย่างคลุมเครือหรือทำตัวเหินห่างบ้าง

ความล่อใจของผู้หญิงที่ถอดเสื้อผ้าไม่เคยยิ่งใหญ่เท่ากับการสวมเสื้อผ้ากึ่งโปร่งใส

เวลาทำงานอะไร เป็นข้ออ้างล้วน ๆ กินข้าวกับแขกวีไอพีระดับนี้ ถึงเจ้านายรู้แล้วก็จะยกย่องเธอเท่านั้น

และเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแต่บอกว่าไม่เหมาะสม คําตอบแบบนี้ยิ่งกระตุ้นให้หลินตงชอบเอาชนะมากขึ้น

แน่นอนว่าหลินตงเปิดปากพูด

"มีอะไรไม่เหมาะสม ถ้าเจ้านายของคุณมาหาเรื่องคุณก็บอกผม ผมจะไปหาเขา ถ้าไม่ได้ก็ซื้อโรงแรมเลย ผมให้คุณเป็นเจ้าของ" หลินตงพูดอย่างภาคภูมิใจ

"งั้นดิฉันเคารพความต้องการของคุณค่ะ"

จ้าวซวนก็ไม่สงวนท่าทีอีกต่อไป นั่งลงและเริ่มเปิดไวน์ให้หลินตง ถ้าแก้ตัวอีกก็คาดว่าจะทำให้อีกฝ่ายโกรธ การกระทำต้องควรแต่พอดี

สำหรับคำพูดที่หลินตงบอกว่าเขาจะซื้อโรงแรมให้เธอเป็นเจ้าของ เธอก็แค่ยิ้มออกมา

ล้อเล่นน่า โรงแรมนี้ต้องการซื้อไม่ต่ำกว่าพันห้าร้อยล้านอย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะยกย่องหลินตงมาก แต่เธอก็ไม่คิดว่าหลินตงจะมีความสามารถขนาดนั้น

แน่นอน เธอแค่รู้สึกว่าหลินตงไม่มีความสามารถขนาดนั้น ซึ่งไม่ได้หมายความว่าครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังหลินตงไม่มีความสามารถนี้

ตอนนี้หลายคนมีทรัพสินหลายพันล้านหลายหมื่นล้านหรือแสนล้าน แต่ส่วนใหญ่เป็นสิ่งของเสมือนจริงเช่นหุ้น คนที่สามารถจ่ายเงินสดได้หลายหมื่นล้านจริง ๆ มีน้อยมาก คนประเภทนี้เป็นชนชั้นสูงที่แท้จริง

ถ้าหลินตงซื้อโรงแรมโกลเด้นลิฟแห่งนี้ให้เธอเป็นเจ้าของจริง ๆ เธอจะติดตามหลินตงอย่างสุดใจและยอมตายเพื่อเขา

หลินตงไม่รู้ความคิดของจ้าวซวนในขณะนี้ ไม่งั้นจะซื้อเลยจริง ๆ เรื่องใหญ่แค่ไหน ไม่ต้องพูดถึงพันห้าร้อยล้าน ถึงแม้สามพันล้านเราก็ซื้อ

ทั้งสองทานอาหารมื้อใหญ่นี้เสร็จอย่างมีความสุข