จางฮั่นหลินจากไป ซ่างกวนหมิงเยว่และยุนซียังคงอยู่ที่เดิม รอบ ๆ ยังมีฝูงชนที่มุงดูอยู่ไกล ๆ"ยุนซี ช่วยพยุงฉันไปที่ที่สงบกว่านี้หน่อยสิ" ซ่างกวนหมิงเยว่กล่าว"พี่สาว ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลดีกว่า! คุณเลือดออก!" ยุนซีพูดอย่างกังวล"ฉันไม่เป็นไร ยุนซี เปลี่ยนที่กันก่อนเถอะ!""อ๋อ! ได้ค่ะ!"ทั้งสองคนย้ายไปอยู่ในที่ที่มีคนน้อยกว่าเดิม"พี่สาว ขอบคุณนะ! ใช่แล้ว คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง?" ยุนซีถาม"ฉันรู้จักหลินตง ฉันเคยเห็นพวกคุณอยู่ด้วยกัน ตอนนี้คุณรีบโทรหาหลินตงเถอะ ให้เขามารับคุณ ฉันกลัวว่าคนเมื่อกี้คนนั้นจะมีแผนอื่น ถึงตอนนั้นพวกเราก็ไปไหนไม่ได้แล้ว" ซ่างกวนหมิงเยว่กล่าว"อ๋อ! ได้ค่ะ!"ยุนซีหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรหา หลินตงตอนได้รับโทรศัพท์จากยุนซี หลินตงกำลังอาบน้ำอยู่เพิ่งใช้แต้มศักดิ์สิทธิ์ไปร้อยแต้ม และร่างกายก็ได้รับการอัพเกรดจากเหนือมนุษย์ระดับห้าเป็นเหนือมนุษย์ระดับหก ร่างกายร้อนนิด ๆ ก็เลยไปแช่น้ำเย็นเมื่อได้ยินว่ายุนซีเกือบถูกลักพาตัว หลินตงก็ตกใจมาก รีบลุกขึ้นแต่งตัวและรีบไปยังที่ที่ยุนซีบอกเมื่อเขามาถึงสถานที่นั้น ก็พบว่าซ่างกวนหมิงเยว่ก็อยู่ที่นั่นด้วย แ
หลินตงส่งยุนซีกลับบ้านยุนจงไห่และกวนเหม่ยหลิงกำลังเก็บข้าวของอยู่ที่บ้าน เตรียมออกจากจิงตูพรุ่งนี้เมื่อเห็นหลินตงและยุนซีกลับมาด้วยกัน ทั้งคู่ก็กำลังจะโน้มน้าวให้พวกเขาไปด้วยกันยุนซีกอดกวนเหม่ยหลิงแล้วร้องไห้ถังคู่ถามถึงได้รู้ว่ายุนซีเกือบจะถูกจางฮั่นหลินลักพาตัวไปแล้วสิ่งนี้ทำให้ทั้งคู่ตกใจมากจากนั้นก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ให้ยุนซีและหลินตงฟังและให้พวกเขาจากไปด้วยกันยุนซีได้ยินว่าพ่อแม่ต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อเธอมากขนาดนี้ กลัวเธอเป็นห่วงเลยไม่ได้บอกเธอ น้ำตาก็ไหลตลอดเวลาแม้ว่าภายนอกหลินตงจะดูสงบ แต่ในใจก็มีไฟชั่วร้ายที่ไม่สามารถระบายออกมาได้จางฮั่นหลินกลับเล่นสกปรกจริง ๆ?ถ้าเขาตามจีบยุนซีตามปกติ หลินตงจะไม่พูดอะไรเลย เพราะยังไงยุนซีก็น่ารักจริง ๆแต่เล่นสกปรก นั่นกำลังมองหาความตาย!ดูเหมือนว่าการตายของฉินเจิง ไม่ได้ทำให้ตระกูลขุนนางเหล่านี้ควบคุมตัวเองได้ ดังนั้นเรามาสร้างอีกครอบครัวหนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้ไอ้สารเลวเหล่านี้ออกมาทำร้ายสังคมอีกคราวนี้ในเมื่อตระกูลจางได้ลงมือแล้ว งั้นก็ทำลายตระกูลจางด้วยเลย มาเชือดไก่ให้ลิงดู!"คุณลุงคุณป้าครับ! พวกคุณอย่าตื
ส่งหลินตงจากไปด้วยน้ำตา จึงกลับบ้านหลินตงโทรหาทีมดีที่รับผิดชอบข่าวกรองของหน่วยปฏิบัติการพิเศษเพื่อสอบถามที่อยู่ของจางฮั่นหลินของตระกูลจางจากนั้นเขาก็โทรหาทีมแมงมุมของเหยี่ยวซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบด้านข่าวกรองในไม่ช้าทั้งสององค์กรก็กำหนดตำแหน่งของจางฮั่นหลินตามเส้นทางที่รถของเขาใช้ จากนั้นจึงส่งที่อยู่ไปให้หลินตงจางฮั่นหลินนายน้อยคนรองของตระกูลจางอยู่ในวิลล่าแห่งหนึ่งในเขตตะวันออกจางฮั่นเซินนายน้อยคนโตของตระกูลจางดูเหมือนจะอยู่ข้างในด้วยเมื่อหลินตงได้รับข้อมูล ก็เม้มริมฝีปาก งั้นก็จัดการทีเดียวเมื่อหลินตงรีบไปที่ที่พี่น้องตระกูลจางพักอยู่องค์กรข่าวกรองของหน่วยปฏิบัติการพิเศษและของเหยี่ยว ได้รายงานข่าวที่หลินตงถามเกี่ยวกับนายน้อยรองของตระกูลจางเมื่อกี้นี้ต่อหัวหน้าทีม และหัวหน้าของพวกเขาตามลําดับหลังจากหัวหน้าทีมดีและหัวหน้าทีมแมงมุมได้รับข่าวแล้ว ก็ส่งข้อความไปยังสวีว่านหลี่หัวหน้ากลุ่มเอและโจวเจิ้งหัวหัวหน้าทีมอีแร้งโจวเจิ้งหัวรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้รับข่าวเป็นไปได้ไหมที่นายน้อยรองตระกูลจางยั่วยุหลินตง?ฉินเจิงนายน้อยตระกูลฉินเพิ่งเสียชีวิตไปไม่นาน?ทำไมยังม
ทันทีที่หลินตงมาถึงนอกวิลล่า เนื่องจากพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งและประสาทสัมผัสทั้งหกที่เฉียบแหลม เขาได้ยินการสนทนาระหว่างสองพี่น้องจางฮั่นเซินคาดไม่ถึงว่าอยากจะไปปล้นคนในตอนกลางดึกเลย?ยังมีกฎหมายอยู่หรือเปล่า?ถ้าวันนี้ตัวเองไม่ลงมือ พรุ่งจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตคนพวกนี้สมควรตาย!!!"ใคร???"จางฮั่นเซินสองพี่น้องมองไปรอบ ๆพบว่าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มีชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาที่ล็อบบี้ของวิลล่าจางฮั่นหลินมองดูดี ๆ นี่ไม่ใช่หลินตงเหรอ?"หลินตง นาย...นายมาทำอะไรที่นี่?" จางฮั่นหลินถาม"นายรู้จักเหรอ?" จางฮั่นเซินถามจางฮั่นหลิน"รู้จัก! เขาเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเจียงหนานที่มาแลกเปลี่ยนที่ทหาวิทยาลัยของเรา ยุนซีคบกับเขานั่นแหละ!""โอ้? หลินตงใช่มั้ย! นายรู้หรือไม่ว่าการบุกรุกบ้านส่วนตัวเป็นโทษร้ายแรง? นายพร้อมที่จะติดคุกตลอดชีวิตหรือยัง? ไม่ใช่ บางทีอาจจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นระหว่างนั้นก็ไม่แน่!" จางฮั่นเซินมองหลินตงแล้วพูดก็แค่นักศึกษาวิทยาลัยจากมณฑลเจียงหนาน ในความเห็นของเขา บดขยี้ได้อย่างง่ายดายมาก"ถ้าอย่างฉันนี่เป็นโทษร้ายแรง แล้วที่พวกนายวางแผนจะปล้นยุนซีในคืนนี้เป็น
จางฮั่นหลินเป็นลมโดยตรงภายใต้แรงกดดันสองครั้งนี้มีเพียงจางฮั่นเซินเท่านั้นที่ยังคงอดทนได้อย่างยากลำบาก ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นระดับแนวหน้าเช่นกัน กำลังจะเข้าสู่ระดับยอดฝีมือในรายการเสือ ความอดทนแข็งแกร่งกว่าจางฮั่นหลินมากทันใดนั้นร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องโถง ยืนอยู่ตรงหน้าจางฮั่นเซินสองพี่น้องความกดดันบนร่างกายของจางฮั่นเซินหายไป แต่เหงื่อก็เปียกโชกเสื้อผ้าของเขาทั้งหมดในที่สุดก็รอดแล้ว!!!จางฮั่นเซินรู้สึกโล่งใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักคนตรงหน้า แต่สามารถช่วยชีวิตได้ก็พอ ไม่สำคัญว่าเขาเป็นใคร!หลินตงจ้องไปที่คนที่ขวางอยู่หน้าสองพี่น้องจางฮั่นเซินโจวเจิ้งหัว!!!จิตวิญญาณของต้าเซี่ย --- เหยี่ยว --- หัวหน้าทีมอีแร้ง!โจวเจิ้งหัวไม่ได้สนใจหลินตง แต่มองไปที่สองพี่น้องตระกูลจางที่อยู่ข้างหลังเขาหลังจากยืนยันว่าพวกเขาไม่เป็นอะไรก็รู้สึกโล่งอก!ยังดี!!!ที่มาทัน!!!!หากพี่น้องตระกูลจางตายอยู่ที่นี่ เรื่องวันนี้คงวุ่นวายแน่"พวกนายไปก่อน!" โจวเจิ้งหัวพูดกับจางฮั่นเซิน"ขอบคุณครับลูกพี่!"หลังจากที่จางฮั่นเซินพูดจบ เขาก็รีบแบกจางฮั่นหลิน ไว้บนหลังของเขา เดินผ่านทั้งสองคน ออกจ
โจวเจิ้งหัวอธิบายเหตุผลให้หลินตงฟังอย่างละเอียดเพื่อหยุดเขา!ยี่สิบกว่าปีที่แล้ว จางหยุนเทียนเป็นบุคคลสำคัญในจิงตู เขามีความสามารถมากและยังโดดเด่นกว่าทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยชั้นนำหลายตระกูลในเวลานั้นตระกูลจางก็มีความหวังในตัวเขาอย่างสูง โดยฝึกฝนให้เขาเป็นหัวหน้ารุ่นต่อไปของตระกูลจาง โดยหวังว่าเขาจะนำครอบครัวก้าวไปอีกขั้นและก้าวเข้าสู่หนึ่งในมหาเศรษฐีชั้นนำแม้ว่าชื่อของจางหยุนเทียนที่จางเหยาเฉิงตั้งจะความหมายว่าเป็นคนจืตใจดีมีความยุติธรรมทะยานฟ้า แต่นิสัยของเขากลับโหดร้าย ตรงกันข้ามกับความหมายของชื่อ ใครก็ตามที่รุกรานเขาจะถูกเขาทรมานจนตายด้วยวิธีการต่าง ๆแม้ว่าตระกูลจางจะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะปกปิดมัน แต่มันก็ถูกเปิดเผยและดึงดูดความสนใจของหน่วยปฏิบัติการพิเศษจิตวิญญาณของต้าเซี่ยจางเหยาเฉิงส่งจางหยุนเทียนออกจากต้าเซี่ยโดยจ่ายราคามหาศาลไม่คิดว่าจางหยุนเทียนไปต่างประเทศแล้วจะเหมือนปลาได้น้ำ ด้วยพรสวรรค์และความแข็งแกร่งที่เหนือกว่ามนุษย์ ได้จัดตั้งกองทหารรับจ้างอย่างรวดเร็วในดินแดนแห่งความวุ่นวายที่เรียกว่ากระหายเลือดหลังจากพัฒนามายี่สิบปี กลุ่มทหารรับจ้างกระหายเลือดก็กลายเป็
หมัดเสือดำถูกโจมตีพร้อมกับเสียงคำรามของเสือ และชนกับหมัดของโจวเจิ้งหัว"ปัง!!!"เสียงดังราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง!มันดังก้องไปทั่วห้องโถงวิลล่าและไม่สามารถกระจายออกไปได้เป็นเวลานานหลินตงถอยหลังไปมากกว่าสิบก้าวก่อนที่เขาจะหยุด พื้นไม้เนื้อแข็งบนพื้นถูกเหยียบไปมากกว่าสิบหลุมว่าแล้ว!!!ยังแข็งแกร่งไม่พอ!!!ตัวเองไม่สามารถเอาชนะโจวเจิ้งหัวได้ไม่ต้องพูดถึงจางหยุนเทียนต้องกลับไปอัพเกรดต่อถึงจะได้!ตอนนี้หลินตงมีเพียงความคิดเดียวในใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้นต้องได้รับแต้มศักดิ์สิทธิ์เพิ่มโดยเร็วที่สุดหลินตงหันหลังกลับและออกจากวิลล่าในเวลานี้โจวเจิ้งหัวยืนอยู่ตรงจุดนั้นด้วยสีหน้าตกตะลึงตอนนี้ตำแหน่งที่เขายืนอยู่ห่างจากตําแหน่งที่เขาเพิ่งต่อยกันห่างหลายเมตรแล้ว ซึ่งหมายความว่าเขาเพิ่งถูกหลินตงต่อยกลับหลายเมตรนี่...จะเป็นไปได้ยังไง???เขาจำได้ว่าตอนที่เขาเจอกับหลินตงครั้งแรก เขาทำได้เพียงสู้กับหมายเลขเก้า ซึ่งเป็นระดับเริ่มต้นของรายการมังกร และประสบการณ์การต่อสู้ของเขาในเวลานั้นยังคงหยาบมากเพิ่งผ่านไปนานแค่ไหนเอง?เขากับสามารถต่อยตัวเองถอยหลังได้?แม้ว่าเมื่อกี้เขาจะออกแรงไป
จางฮั่นเซินแบกจางฮั่นหลิน ออกจากวิลล่า โยนเขาขึ้นรถของตัวเอง แล้วรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงบ้าน แม้แต่จางฮั่นหลินอยู่บนรถก็ไม่ทันได้สนใจ ก็ลงจากรถและวิ่งเข้าไปในห้องหนังสือของคุณปู่จางเหยาเฉิง"คุณปู่ช่วยผมด้วย!!!" จางฮั่นเซินคุกเข่าลงกับพื้นและตะโกนทั้งน้ำตาจางเหยาเฉิงกำลังฝึกเขียนพู่กัน ซึ่งเป็นงานอดิเรกของเขา เขาจะฝึกมันสักพักทุกครั้งที่เขามีเวลา เมื่อเขาเห็นหลานชายจางฮั่นเซินวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก เขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "ตื่นตระหนกไร้มารยาท? นายดูสิว่าตอนนี้สภาพนายเป็นยังไง? เป็นสิ่งที่ว่าที่หัวหน้าตระกูลจางควรมีเหรอ? รีบลุกขึ้นมา!""คุณปู่ มีคนต้องการฆ่าผม! ท่านได้โปรดช่วยฉันด้วย!" จางฮั่นเซินพูดอย่างกังวลใจเขาไม่กังวลไม่ได้ตอนนี้บางทีหลินตงอาจจะกำลังไล่ตามมาระหว่างทางแล้วหลินตงกล้าที่จะฆ่าฉินเจิง ทำให้ตระกูลฉินทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่ามีภูมิหลังที่ใหญ่โต ตระกูลจางและตระกูลฉินเป็นตระกูลชั้นหนึ่ง เขาไม่คิดว่าตระกูลจางจะรักษาเขาไว้ได้ความหวังเดียวในตอนนี้คือใช้พลังของครอบครัวอย่างรวดเร็วเพื่อส่งเขาออกไปอย่างเงียบ ๆ ตราบใดที่เขาจากต้าเซี่ย เขาก็บินหนีไปบน
สามวันต่อมาหลินตงพบปาหรู่และบอกเขาว่าเขากำลังจะออกจากดาวเคราะห์ปาเค่อ"นายท่านกำลังจะไปที่ไหนเหรอ?" ปาหรู่ถาม"อืม! ดาวเคราะห์ปาเค่อกำลังไปในทิศทางที่ถูกต้อง ฉันควรจะจากไปแล้ว" หลินตงตอบ"นายท่านรออีกวันได้ไหม ปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จก่อน แล้วฉัันจะไปกับท่าน""ปาหรู่! นายควรอยู่ที่นี่ ประชาชนของดาวเคราะห์ปาเค่อต้องการนาย""นายท่าน! ฉันต้องไปกับท่าน ไม่ใช่แค่เพื่อตอบแทนความเมตตาของท่าน แต่เพื่อสิ่งนี้ด้วย"ปาหรู่ชี้ไปที่ตราทาสบนหน้าผากของเขาและพูดต่อ "ฉันจะปลดข้อจำกัดของตราทาสได้ก็ต่อเมื่อติดตามท่านเท่านั้น และให้เผ่าได้รับอิสรภาพอย่างแท้จริง"หลินตงมองดูท่าทางจริงใจของปาหรู่เมื่อรู้ว่าเขาได้ตัดสินใจในใจแล้ว"เอาล่ะ! ฉันจะให้เวลานายหนึ่งวันในการเตรียมตัว พรุ่งนี้เราจะออกจากดาวเคราะห์ปาเค่อ เนื่องจากนายจะติดตามฉัน จากนี้ไป ก็อย่าเรียกข้าว่านายท่านเลย เรียกฉันว่าคุณชายอย่างชิงหวู่ก็แล้วกัน"หลังจากหลินตงพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วจากไปปาหรู่คำนับอย่างขอบคุณอยู่ด้านหลังเขาและกล่าวว่า "ขอบคุณคุณชาย!"ตอนกลางคืนหลินตงกำลังเตรียมตัวพักผ่อน"ก๊อกๆ!!"เสียงเคาะประตูดังข
“นี่มัน...นี่มัน...นี่มันเป็นเรื่องจริงเหรอ?”"จริงสิ! ลุงอู ถ้าไม่เชื่อฉัน มาดูกับฉันก็ได้""ฮ่าๆ...ในที่สุดสวรรค์ก็ลืมตาแล้ว! ฉันคิดว่าดาวเคราะห์ปาเค่อของเราจะไม่มีวันฟื้นคืนได้ในชีวิตนี้ แม้ว่าฉันจะตาย ฉันก็จะตายตาไม่หลับ ฉันไม่คาดหวังว่าตระกูลหยินจะต้องได้รับการชดใช้กรรมเร็วขนาดนี้ มันน่าพอใจจริงๆ ฮ่าๆ...."หลังจากยืนยันว่าสิ่งที่ปาหรู่พูดเป็นความจริง ชายชราก็หัวเราะออกมาปาหรู่ใช้ชีวิตเหมือนทาสภายใต้ตระกูลหยิน และผู้คนที่ยังคงอยู่บนดาวบัคก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้เลยจากประชากรเกือบพันล้านคนในอดีต ประชากรลดลงเหลือเพียงไม่กี่ล้านคนในช่วง 300 ปีที่ผ่านมา ชัดเจนว่าผู้คนในดาวเคราะห์ปาเค่อต้องทนทุกข์ทรมานกับชีวิตแบบไหนพวกเขาใช้ชีวิตทุกวันด้วยความหวาดกลัวการต่อต้านหมายถึงความตาย ส่วนการยอมจำนนหมายถึงการเป็นทาสในเหมืองแร่ ทำงานอย่างไม่รู้จักจบสิ้นทั้งกลางวันและกลางคืนหลังจากหัวเราะ ชายชราก็ลุกขึ้น เข้าหาหลินตง และคุกเข่าลงเพื่อคุกเข่าคำนับสามครั้งหลินตงไม่ได้ห้ามเขาเขายอมรับการคำนับนี้แม้ว่าชายชราจะแก่มากแล้วแต่เมื่อความแข็งแกร่งของหลินตงไปถึงอาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้น เขาก็กลา
ชายชราและปาหรู่เดินลึกเข้าไปในป่าหลินตงและเย่ชิงหวู่ก็เดินเข้ามาเช่นกันภายใต้ร่มเงาของต้นไม้สูงตระหง่าน สภาพถนนค่อนข้างมืดมนแต่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหลินตงเลยในระดับของเขา ไม่มีความแตกต่างระหว่างกลางวันและกลางคืนและยังมีพลังจิตวิญญาณช่วยเหลือด้วยแม้แต่มดที่อยู่ใต้ใบไม้บนพื้นดินก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจนเย่ชิงหวู่เดินตามหลังหลินตงอย่างใกล้ชิดเมื่อผ่านทางเดินที่มืดมิด ดวงตาของเธอก็เริ่มสว่างขึ้นอย่างช้าๆตลอดทาง ยอดไม้รอบๆ เต็มไปด้วยผู้คนจากดาวเคราะห์ปาเค่อทุกคนต่างมองหลินตงและเย่ชิงหวู่ด้วยความสงสัยพวกเขาอยู่บนดาวแห่งนี้ ยกเว้นคนของดาวเคราะห์ปาเค่อที่มีตราทาสบนหน้าผาก พวกเขาเห็นแต่คนจากตระกูลหยินที่มาจับพวกเขาไปเป็นทาสในเหมือง คนเหล่านี้แต่ละคนล้วนดุร้ายหลินตงและเย่ชิงหวู่ไม่มีตราทาสบนหน้าผากของพวกเขา และพวกเขาไม่ดุร้ายและโหดร้ายเหมือนตระกูลหยินและพวกเขาก็ดูสวยหล่อมากพวกเขาไม่เคยเห็นคนที่สง่ามงามแบบนี้บนดาวเคราะห์ปาเค่อมาก่อนดังนั้นหลินตงและกลุ่มของเขาจึงเกือบจะดึงดูดความสนใจของทุกคนบนดาวเคราะห์ปาเค่อได้พวกเขาเดินต่อไปอีกสักพักชายชราและปาหรู่หยุดอยู่ใต้ต้น
มีผู้คนอย่างน้อยหลายหมื่นคนพื้นที่ที่ครอบครองก็ค่อนข้างใหญ่"ปาหรู่ มีฐานที่มั่นของผู้คนจากดาวเคราะห์ปาเค่ออยู่ข้างหน้า ในฐานะผู้นำของดาวเคราะห์ปาเค่อ จะเหมาะสมกว่าถ้านายนำหน้า" หลินตงหันกลับมาและกล่าว"ครับ! นายท่าน!"หลังจากปาหรู่พูดจบ เขาก็เดินไปข้างหน้าสองสามก้าวจากนั้นเขาก็พูดเสียงดังไปข้างหน้าว่า "สวัสดีทุกคน! ฉันชื่อปาหรู่ ลูกชายของปาปู ผู้นำของดาวเคราะห์ปาเค่อ สามร้อยปีก่อน บัคประสบภัยพิบัติครั้งใหญ่และครอบครัวของเราถูกพรากจากบัค วันนี้ ฉันกลับมาแล้ว คราวนี้ ฉันจะนำคุณหลบหนีจากทะเลแห่งความทุกข์และกลับไปใช้ชีวิตไร้กังวลเหมือนอย่างที่คุณเคยมี ตระกูลหยินที่นำปัญหาใหญ่มาให้เรา ถูกทำลายไปแล้ว นี่คือความเมตตาของสวรรค์สำหรับพวกเราชาวดาวเคราะห์ปาเค่อ และให้โอกาสพวกเราได้เกิดใหม่"หลังจากป่าวประกาศเสร็จ ปาหรู่ก็คุกเข่าทั้งสองข้าง ไขว้มือบนหน้าอก และแตะหน้าผาก ทำท่าทางพิธีกรรมแบบดั้งเดิมของชาวดาวเคราะห์ปาเค่อปาหรู่คุกเข่าลงบนพื้นอย่างเงียบๆ แบบนี้ไม่นาน เสียงที่เบาบางก็เริ่มปรากฏขึ้นข้างหน้าดวงตาที่สดใสคู่หนึ่งปรากฏขึ้นในความมืดศีรษะทีละหัวเริ่มปรากฏขึ้นบนยอดไม้ขนาดใหญ่
หยวนหลินก็คิดถึงประเด็นสำคัญนี้เช่นกันงานเลี้ยงระดับรัฐของเซี่ยอวิ๋นชวนบนดวงดาวจักรพรรดิในอีกสามเดือนข้างหน้าจะต้องหยุดลงเผ่ามังกรเก้าหัวของพวกเขาชอบกินคน ซึ่งเป็นสัญชาตญาณและสามารถช่วยให้พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วได้ดังนั้นจึงมีความขัดแย้งที่ไม่อาจปรองดองได้ระหว่างสองเผ่าพันธุ์หากกาแล็กซีทางช้างเผือกทั้งหมดรู้เกี่ยวกับความร่วมมือระหว่างเผ่ามังกรเก้าหัวและอาณาจักรสวรรค์ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกฝ่ายจะร่วมมือกันต่อต้านพวกเขาแน่นอนแม้ว่าพวกเขาจะมีพละกำลังมหาศาล แต่ก็ไม่ง่ายที่จะจัดการและหยวนหลินก็กลัวที่จะดึงดูดผู้คุมกฏจักรวาลจริงๆแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าถึงยากเหล่านี้แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความกลัวของเผ่ามังกรเก้าหัวที่มีต่อพวกเขาลดน้อยลง"เมื่อพี่ชายหลี่เทียนพูดเช่นนั้น ฉันจะใช้เทคนิคลับของเผ่าเพื่อกระตุ้นให้พวกเขามาอย่างรวดเร็ว หากผู้คนที่ถูกส่งมาโดยเผ่าไม่สามารถมาถึงได้ภายในสามเดือน ฉันจะไปกับคุณเพื่อเยือนดวงดาวจักรพรรดิและดูว่าตระกูลเซี่ยมีความสามารถอะไรบ้าง" หยวนหลินพูดอย่างจริงจังแน่นอน!!!เมื่อได้ยินชื่อผู้คุมกฏจักรวาลแม้แต่เผ่ามังกรเก้าหัวอันยิ่งใหญ่ก็ยั
แน่นอนว่านี่หมายถึงเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งและมีความทะเยอทะยานหากคุณเป็นเพียงเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอและต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบของตัวเองเท่านั้น ก็ไม่จำเป็นต้องกลัว และพวกเขาก็จะไม่สนใจเผ่าพันธุ์ที่เหมือนมดนี้แต่หากคุณเปิดฉากสงครามกับอารยธรรมที่ต่ำกว่าโดยไม่มีเหตุผล เพื่อความทะเยอทะยาน เพื่อความแข็งแกร่งและการพัฒนาของเผ่าพันธุ์ของคุณ ส่งผลให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องสูญพันธุ์และต้องทนทุกข์ทรมานก็จงระวังไว้ควรภาวนาอย่าให้เจอคนพวกนี้จะดีกว่าไม่อย่างนั้นการสูญสิ้นอาจใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีสนธิสัญญาจักรวาลเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นโดยผู้คุมกฎจักรวาลจุดประสงค์คือเพื่อจำกัดการเกิดสงครามรุกรานระหว่างกาแล็กซีสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อารยธรรมระดับสูงไม่ควรพึ่งพาความแข็งแกร่งของตนเองและโจมตีอารยธรรมระดับล่างอย่างไม่สมควรเมื่อถูกผู้คุมกฎจักรวาลจับได้ ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ อารยธรรมนั้นอาจกลับคืนสู่รูปแบบดั้งเดิมหรือถูกกำจัดโดยตรงก็ได้การต่อต้าน?ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการต่อต้านแต่พวกเขาไม่มีความสามารถแบบนั้นเลยในฐานะผู้คุมกฎจักรวาล ต้องคอยดูแลระเบียบของจักรวาลทั้งหมด เราจะอยู่ได้อย่างไรหากขา
ดวงดาวรุ่งอรุณยอดหอคอยสูงตระหง่านชายสองคนกำลังนั่งดื่มชาตรงข้ามกันคนหนึ่งขมวดคิ้ว ในขณะที่ชายที่อยู่ตรงข้ามเขาดูผ่อนคลายชายที่ขมวดคิ้วไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลี่เทียน ท่านผู้นำแห่งอาณาจักรสวรรค์ และอีกคนคือหยวนหลิงจากเผ่ามังกรเก้าหัวหลังจากนั้นไม่นาน หลี่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะถาม "พี่หยวนหลิน เมื่อไหร่สมาชิกของเผ่ามังกรเก้าหัวจะมาถึง ช่วงนี้เราก็ออกมาเคลื่อนไหวบ่อยๆ และเซี่ยอวิ๋นชวนเองก็ขยับตัวได้แล้ว อาการบาดเจ็บของเขาก็ควรจะดีขึ้น ยิ่งเราลงมือเร็วเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเป็นประโยชน์สำหรับเรามากขึ้นเท่านั้น"หยวนหลินจิบชาอย่างสบายๆ ก่อนจะตอบช้าๆ "ท่านผู้นำหลี่เทียน ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป คุณรู้ว่าต้องใช้เวลาพอสมควรในการข้ามช่องว่างระหว่างกาแล็กซี ดังนั้นคุณจึงไม่สามารถทำอะไรอย่างเร่งรีบเกินไปได้ เมื่อถึงเวลา พวกเขาก็จะมาถึงเอง"หยวนหลินเพลิดเพลินกับตำแหน่งของเขาที่อยู่บนลำดับชั้นสูงสุดของกาแล็กซีทางช้างเผือกและเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตที่เชื่องช้ามนุษย์เป็นวิญญาณของทุกสรรพสิ่งอย่างแท้จริง และพวกเขาก็มีคุณสมบัติเฉพาะตัวของตนเอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เผ่าพันธุ์ทั้งหมดในจักรวาลต้องการเล
คุณสามารถบอกได้จากการแสดงออกของหลิวนิ่งเหยียนเมื่อนึกถึงเรื่องนี้เซี่ยมู่ก็ฟังด้วยความปรารถนาในใจเช่นกันเธอยังหวังว่าเธอและหลินตงจะเป็นเหมือนเสด็จพ่อและเสด็จแม่ของเธอ............กาแล็กซีทางช้างเผือกตั้งอยู่ใกล้กับขอบแห่งความว่างเปล่า ดวงดาวรุ่งอรุณตั้งแต่ถูกเศษซากอาณาจักรสวรรค์ครอบครอง มนุษย์ทุกคนบนโลกก็ถูกต้อนไว้เหมือนสัตว์เลี้ยง ถูกทำให้เหลือเพียงอาหารดวงดาวรุ่งอรุณดวงนี้ปัจจุบันน่ากลัวกว่าดาวเคราะห์ปาเค่อร้อยเท่าผู้คนบนดาวเคราะห์ปาเค่อถูกทารุณ กลายเป็นทาสในเหมือง และตายจากความอ่อนล้าแต่ดวงดาวรุ่งอรุณนั้นแตกต่างออกไปมนุษย์ทุกคนถูกจองจำและใช้เป็นอาหารเพื่อเลี้ยงเศษซากอาณาจักรสวรรค์ที่ผสานยีนของเผ่ามังกรเก้าหัวเข้าด้วยกันลองนึกภาพดูสิว่าผู้คนบนดวงดาวรุ่งอรุณดวงนี้รู้สึกกลัวขนาดไหนความหวาดกลัวที่ชาวเมืองได้พบเจอเป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการได้ สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาสูงและมีสติสัมปชัญญะจะรู้สึกอย่างไรหากต้องใช้ชีวิตทุกวันด้วยความหวาดกลัวว่าจะถูกกินเกรงว่ามีเพียงดวงดาวรุ่งอรุณเท่านั้นที่รู้เกือบจะอยู่ในภาวะตื่นตระหนกตลอดเวลาในบรรยากาศเช่นนี้ มันสามารถทำให้ผู้คนบ
ในขณะที่เซี่ยมู่กำลังวิตกกังวลมีคนเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอมีเพียงคนเดียวในกาแล็กซีทางช้างเผือกทั้งหมดที่กล้าเข้าไปในห้องนอนขององค์หญิงสิบเก้าเซี่ยมู่โดยไม่เคาะประตูนั่นคือจักรพรรดินีหลิวนิ่งเหยียน ซึ่งเป็นแม่แท้ๆ ของเซี่ยมู่นั่นเองนอกจากเธอแล้ว องค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวนยังต้องเคาะประตูก่อนเข้าไปด้วย เนื่องจากลูกสาวของเขาโตมากแล้วไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ไม่มีใครกล้าทำเช่นนี้ เว้นแต่พวกเขาไม่อยากรักษาชีวิต"ลูกคิดอะไรอยู่ ลูกสาวที่รักของแม่" หลิวนิ่งเหยียนเดินไปหาเซี่ยมู่และกระซิบที่หูของเธอทันที"อ๊าก!!!"เซี่ยมู่ตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นกะทันหัน"เสด็จแม่! เสด็จแม่ทำให้ลูกกลัวแทบตาย" เซี่ยมู่พูดด้วยแก้มป่อง"ถ้าแม่ไม่พูด ลูกคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่ใครสักคนเข้ามาในห้องนั้นเป็นอันตรายแค่ไหน จะเป็นยังไงถ้าคนไม่ดีมา"เซี่ยมู่กลอกตา"เสด็จแม่ นี่คือห้องส่วนตัวของลูก ใครอีกที่กล้าเข้ามาเงียบๆ แบบนี้นอกจากเสด็จแม่""โอเค โอเค มันเป็นความผิดของจักรพรรดินีผู้นี้ บอกสิว่าเมื่อกี้ลูกมัวแต่คิดอะไรอยู่? ถึงมัวนั่งเหม่ออยู่ได้"“ไม่...ลูกไม่ได้คิดอะไรเลย!”"ลูกกำลังคิดถึงหลินตงคนนั้นอ