บทที่ 0003

พอคำพูดนี้หลุดออกมา คนทั้งหมดก็มองฉันด้วยสายตาสมเพชมากกว่าเดิม บางคนถึงขั้นถ่มน้ำลายใส่ฉัน

พอคิดแบบนี้ความโกรธก็พลุ่งพล่านออกมา ถลึงตาใส่ผู้ดูแลโดยไม่สนใจบาดแผลบนหน้า

“ฉันไม่สนหรอกว่าใครจ้างคุณให้มาพูดจาไร้สาระแบบนี้ แต่คฤหาสน์หลังนี้เป็นของตระกูลฮั่ว ผู้ถือครองคือฮั่วเจิ้นเยี่ยนสามีของฉัน!”

“พวกเธอบุกรุกเข้ามาจัดงานแต่งโดยพลการไม่พอ ยังกล้าลงมือทำร้ายฉันอีก ถ้าสามีของฉันรู้เข้าต้องไม่ปล่อยพวกเธอไว้แน่!”

ฉันตวาดออกไปด้วยความโกรธ แต่ซ่งเจินเจินกลับหัวเราะลั่น

“ฮ่าๆๆ ภรรยาของฮั่วเจิ้นเยี่ยน? ใครล่ะนั่น ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย....ฮ่าๆๆ คงไม่ใช่ขอทานข้างถนนที่ไหนหรอกนะ ฮ่าๆๆ แต่ก็ถูกแล้วล่ะ คนจนๆ อย่างเธอก็เหมาะจะแต่งงานกับพวกขอทาน....”

“วันนี้เธอก่อกวนงานแต่งของฉัน ทำให้ฉันอารมณ์ไม่ดี ถ้าฉันไม่สั่งสอนเธอสักหน่อยก็คงไม่รู้จักหลาบจำ จัดการเลย!”

พอเธอออกคำสั่ง เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้างหลังก็กระโจนเข้าหาฉันเหมือนคนบ้า

พวกเธอฉีกทำลายชุดของฉัน แย่งกระเป๋าแอร์เมสในมือของฉันไปตัดจนขาดวิ่น ตัดไปด้วยก่นด่าสาปแช่งไปด้วยว่าเป็นของก๊อปเกรดเอที่เหมือนจริงมาก

บรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขายกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปฉัน

ซ่งเจินเจินกลัวว่าการที่เธอใช้อำนาจสั่งให้คนทำร้ายฉัน จะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณนายประธานลู่ของเธอ ก็เลยบอกให้ลูกกระจ๊อกพวกนั้นลากฉันไปที่ห้องน้ำ

พวกเขากดหัวฉันลงชักโครกโดยไม่สนเสียงกรีดร้องโวยวายของฉัน

กลิ่นเหม็นกับน้ำสกปรกในนั้นทำให้ฉันแทบขาดใจตาย ในช่วงวิกฤตนั้นฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักซ่งเจินเจินออก ก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องน้ำไปด้านนอกคฤหาสน์

ซ่งเจินเจินถูกฉันผลักจนล้มกระแทกพื้นอย่างแรง เธอกรีดร้องเสียงแหลม

“ตามไป---จับอีบ้านั่นกลับมาให้ได้!”

เสื้อผ้าของฉันถูกฉีกทำลายจนเหมือนเศษผ้า สภาพยับเยินอย่างมาก

แต่รถของฉันจอดอยู่ที่ประตูทางเข้าคฤหาสน์ ขอแค่วิ่งไปถึงรถได้ก็ปลอดภัยแล้ว

ฉันกอดความหวังนี้ไว้แล้ววิ่งตรงไปที่รถ แต่ยังไปไม่ถึงรถที่จอดอยู่หน้าประตูก็ถูกจับตัวไว้ก่อน

พวกเธอรุมตบฉันอีกครั้ง

“แกยังคิดจะหนีอีกเหรอ! แหมมีรถซะด้วย ฉันว่านี่คงเป็นรถที่แกไปหลอกมากจากผู้ชายแก่ๆ ล่ะสิ?”

“มิน่าล่ะถึงได้ดูแรดขนาดนี้ ที่แท้ก็นอนกับผู้ชายแก่ๆ มานี่เอง! พวกเรา ทุบรถเธอให้แหลกเลย!”

“BMWตัวท็อปด้วย ดูเหมือนแกจะขายตัวได้เงินไม่น้อยเลยสินะ มิน่าล่ะถึงกล้ามาร่วมงานแต่งของเจินเจิน วันนี้ฉันจะทำลายแหล่งหาเงินของเธอให้สิ้นซาก!”

พวกเธอคว้าหินแถวนั้นมาทุบตัวฉันอย่างบ้าคลั่ง ไม่นานตัวฉันก็เต็มไปด้วยเลือด ส่งเสียงร้องโอดครวญออกไปเป็นระยะๆ

พวกเธอเห็นฉันร้องครวญครางแล้วยังไม่พอใจ

หันกลับไปใช้หินพวกนั้นทุบรถของฉันต่อ กระจกรถถูกทุบแตกละเอียด พวกเธอรื้อข้าวของมากมายออกมาจากในรถ พลางด่าทอว่า

“นังกระหรี่นี่ใช้แต่ของแพงๆ ทั้งนั้นเลย ผ้าพันคอผืนนี้เป็นรุ่นลิมิเต็ดด้วย ดูเหมือนนอนกับผู้ชายแก่ๆ จะได้เงินเยอะน่าดูเลย!”

“หลังรถยังมีชุดนอนสายเดี่ยวอยู่อีกเป็นกอง ต้องเป็นของที่เธอเอาไว้ใช้ยั่วผู้ชายแก่พวกนั้นแน่ เอาไปเผาให้หมดเลย!”

“ว้าว ได้เผาของอีชั่วนี่! สะใจชะมัด!”

พวกเธอคุยกันแล้วเอาของทั้งหมดของฉันไปกองรวมกัน ใช้ไฟแช็กจุดไฟเผา

เปลวเพลิงพวกนั้นสะท้อนตัวฉันที่นอนจมกองเลือดอยู่ข้างๆ ด้วยลมหายใจรวยริน

แต่ซ่งเจินเจินที่เห็นเหตุการณ์กลับดูสะใจอย่างยิ่ง เธอมองลูกกระจ๊อกพวกนั้นด้วยความภาคภูมิใจ

“พวกเธอช่างรู้อกรู้ใจฉันดีจริงๆ! วางใจได้เลย หลังจากฉันแต่งงานกับลู่เฉินแล้ว จะต้องแนะนำพวกเธอให้รู้จักกับผู้จัดการแผนกของเซิ่งหาวกรุ๊ปแน่! พวกเธอจะได้สัมผัสความสุขของการมีแฟนเป็นไฮโซบ้าง!”

ทุกคนได้ยินแบบนั้นก็ตื่นเต้น รีบเข้าไปนวดแขนนวดไหล่ซ่งเจินเจิน อีกหน่อยก็แทบจะกราบไหว้เรียกเธอว่าแม่แล้ว

ตอนนั้นเอง ว่าที่เจ้าบ่าวของงานแต่งในวันนี้ก็เดินทางมาถึง

ลู่เฉินเห็นว่ามีไฟลุกไหม้อยู่ก็ขมวดคิ้วถามว่า

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเกิดไฟไหม้ได้ล่ะ?

ซ่งเจินเจินรีบเดินเข้าไปต้อนรับ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะที่รัก ก็แค่ผู้หญิงหน้าด้านที่อยากได้อยากมีคนหนึ่งคิดจะทำลายงานแต่งของพวกเรา ตอนนี้ฉันสั่งสอนเธอเรียบร้อยแล้วค่ะ!”

“ทำลายงานแต่งของพวกเรา?”

ลู่เฉินได้ยินแบบนั้นก็หน้าบูดบึ้ง โอบตัวซ่งเจินเจินแล้วแค่นเสียงเย็นชา

“ผมอยากจะรู้นักว่าใครหน้าไหนที่กล้าทำแบบนั้น!”

เขาพูดจบก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉัน กระชากผมของฉันจนตัวฉันลอยขึ้นมา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของฉันแทบจะแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร แววตาของเฉินลู่ฉายแววรังเกียจแวบหนึ่ง เตรียมจะโยนฉันไปข้างๆ แต่พอเห็นหน้าฉันชัดๆ เขาก็ตกตะลึงอย่างมาก

“คุณ...คุณนายฮั่ว ทำไมถึงเป็นคุณล่ะครับ?”