EP18.ทำไมงูตัวนั้นถึงไม่ทำร้ายเธอ

“อย่านะ...อย่า...ย...”

เธอหายใจหอบเล็กน้อย ก่อนกวาดตามองไปโดยรอบ แต่ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากความว่างเปล่า  

“ทำไมเราถึงฟุ้งซ่านอย่างนี้นะ” เธอก่นด่าตัวเอง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เธอได้เจอกับงูในฝันของเธอแล้วจริงๆซึ่งมันอาศัยอยู่ที่นี่ “แต่งูทุกตัวก็เหมือนๆกันนั่นแหละ เราจะแน่ใจได้ไงว่ามันเป็นตัวเดียวกัน  ไม่มีเหตุผลที่มันจะเป็นตัวเดียวกัน  ไม่มีจริงๆ”

เธอพยายามสลัดความคิดนั้นให้หลุดไป แต่เธอก็ทำไม่ได้ นั่นเพราะภาพสายตาของงูตัวนั้นยังหลอนอยู่ในความรู้สึกเธอ ทุกขณะจิต

“โอ๊ย  ให้ตายสิ ทำไมภาพไอ้งูบ้าตัวนั้นถึงได้หลอกหลอนฉันอยู่ได้นะ ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรกับมันไว้” เธอเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว  ก่อนจะนึกบางอย่างออกแล้วอดสงสัยไม่ได้ “แต่ทำไม ทำไมมันไม่ทำร้ายเรานะ ทำไมมันไม่กัดเรา ทำไมมันถึง...ปล่อยเรา!”

ทำไมอสรพิษตัวนั้นถึงไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวเธอ...ทำไม?

หญิงสาวลุกจากอ่างอาบน้ำ แล้วใช้ผ้าขนหนูห่อตัว จากนั้นก็เดินออกสู่ห้องนอนอย่างเร่งรีบ เธอตั้งใจจะนำความสงสัยนี้ไปสอบถามหัวหน้าคนงานหรือหัวหน้าคนสวน ใครสักคนที่ให้คำตอบเธอได้ 

“มันอาจเป็นงูที่ใครสักคนเลี้ยงไว้ก็ได้”  เธอมั่นใจว่ามันต้องโดนถอดเขี้ยวเล็บแล้ว ไม่ใช่อสรพิษที่น่ากลัวแต่อย่างใด ทว่า  “ไม่ได้สิ  เรายังไม่รู้เลยว่าคนร้ายเป็นใคร บางทีอาจจะเป็นใครสักคน ในคนงานพวกนี้ก็ได้”

หญิงสาวทรุดกายนั่งลงที่ปลายเตียง เธออดกังวลไม่ได้ว่าปาร์ตี้งานแต่งของเพื่อนรักในคืนนี้จะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แม้ไม่ใช่เธอ ก็อาจเป็นผู้หญิงคนอื่น คนที่มันจ้องมองอยู่อย่างกระหายอยาก

“เล่าให้ยัยสาฟังดีมั้ย แต่ถ้ายัยสารู้ตอนนี้ ยัยนั่นต้องไม่สบายใจ” เธอทอดร่างลงนอนแผ่หลาบนเตียงนอนนุ่ม นอนคิดจนหัวหมุน ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี กระทั่งเผลอหลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผ่านไปหลายชั่วโมงทีเดียว ตอนที่เจ้าหล่อนตื่นขึ้นมาแล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

“เวลาเท่าไหร่แล้ว” เธอหันมองหานาฬิกาติดผนังทันที พอเห็นว่าหกโมงเย็นแล้ว ก็กระโดดลงจากเตียงอย่างกับสไปเดอร์แมน “ตายแล้ว นี่ฉันจะแต่งตัวแต่งหน้าทันมั้ยเนี่ย”  

เจ้าหล่อนตรงไปยังตู้เสื้อผ้ามุมห้อง  เปิดหาชุดที่เตรียมไว้

“ยัยวิก็ยังไม่กลับมาอีก แล้วใครจะช่วยฉันทำผมล่ะเนี่ย” เจ้าหล่อนรนราน ลุกลี้ลุกลน จนทำให้ผ้าขนหนูที่ห่อพันกายหลุดล่วงลงพื้น “อุ๊ย! จะมาหลุดอะไรกันตอนนี้ยะ” 

ขณะเจ้าหล่อนกำลังจะก้มลงหยิบผ้าขนหนูที่กองอยู่ปลายเท้า หากแล้วหางตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเสียก่อน มันอยู่ที่ฝาผนังใกล้หัวเตียง เธอชะงักอึ้ง นั่นเพราะเธอแน่ใจว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองเธออยู่...แม่เจ้า...เธอเจอถ้ำมองเข้าแล้ว!!!

หัวใจเธอเต้นตุบตับไปหมด ด้วยมั่นใจว่ามันต้องเป็นคนร้ายแน่ๆ เธอตกใจช็อค แต่พยายามระงับสติที่สั่นพร่าให้เป็นปกติที่สุด

หญิงสาวค่อยๆก้มลงหยิบผ้าขนหนู แล้วนำมาห่อตัวไว้เหมือนเดิม เธอรู้ตัวดีว่าความเซ็กซี่ของเธอย่อมทำให้ผู้ที่กำลังแอบมองเกิดอารมณ์กระเจิงกระจายจนอยู่ไม่ติดแน่  

ใครกันนะ!

“ฮึ่ม....ใส่ชุดไหนดีนะ”  ใครกันที่อาจหาญมาทำแบบนี้กับแขกของเจ้านาย...เธอจะจับให้ได้คาหนังคาเขาเลยเชียวล่ะ

แพรทองทำทีเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วกดปุ่มเร็คคอร์ทตรงฟังก์ชั่นบันทึกวิดีโอ จากนั้นก็นำมันไปวางไว้ที่มุมหนึ่งบนโต๊ะมุมห้อง โดยทำทุกอย่างแบบเนียนๆไม่ดูมีพิรุธ

“ไอ้พวกถ้ำมอง เจอฉันแน่” เธอเดินออกไปเลื่อนประตูกระจกตรงระเบียงจนกว้างสุด เวลานี้ใกล้โพล้เพล้เต็มทีแล้ว แสงสุดท้ายของดวงตะวันทำให้บริเวณโดยรอบดูอบอุ่น งดงาม

“ปาร์ตี้ใกล้จะเริ่มแล้วสินะ” และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ที่ขยับย่องเข้ามาทางด้านหลังของเธอ หัวใจของเธอเต้นรัวเร็วถี่ยิบ หากมันรวบตัวเธอโดยการโปะยาสลบอีกครั้ง เธอจะแทงมันด้วยมีดที่อยู่ในมือนี่แหละ  

“จ๊ะเอ๋!!!”  วิมาลาโผล่มาจากข้างหลังเธอแล้วตะโกนลั่น จนทำให้แพรทองตกใจหน้าเสีย เธอเกือบจะแทงวิมาลาเข้าแล้ว หากยั้งมือทัน

“ยัยวิ!!”

“ว๊ายตาย  เล่นของมีคมหรือยะ”

เจ้าหล่อนรีบเก็บมีดอย่างเร็ว ก่อนเหลือบไปมองตรงรูบนฝาผนังที่คนร้ายใช้มองเธอ แต่ตาคู่นั้นหายไปแล้ว