ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีกำลังภายในเขาก็ไม่สามรถจะนิ่งนอนใจได้ที่จะเห็นแด๊กซ์ตายได้! เขาเกลียดชังแม่ชีแห่งโชคชะตาและพรรคพวกของเธอ เขาออกมาจากเมืองตงไห่แล้วแต่เธอก็ยังพยายามไล่ล่าเขาแดร์ริลโกรธเคืองอย่างถึงที่สุด เขากำลังจะหันหลังและจากไปแต่เรเชลเรียกเขา“แดร์ริล พ่อของฉันรอแกอยู่ แกจะไปไหน?”“บอกพ่อทูนหัวว่ามีเรื่องสำคัญเร่งด่วนเกิดขึ้น!” แดร์ริลกล่าวกระวนกระวาย“แกคิดว่าฉันเป็นเด็กส่งสาส์นเหรอไง?” เรเชลเย้ย “ถ้ามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แกก็ไปบอกเขาเอง”แดร์ริลหน้านิ่ว “ฉันจะอธิบายให้เขาฟังหลังจากที่ฉันกลับมาแล้ว” แด๊กซ์กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจำเป็นต้องไปช่วย“หลบไป!” แดร์ริลตะคอกเรเชล“ถ้าฉันไม่หลบล่ะ?” เรเชลแสยะยิ้มอย่างยียวน“ฉันบอกให้หลบไป!” แดร์ริลตะคอกอีกครั้งเรเชลกล่าวเย็นชา “แกจะไม่ไปไหนทั้งนั้นในวันนี้” เธอปรบมือของเธอทันใดนั้นก็มีเงาตะคุ่มปรากฏขึ้นจากมุม นั่นคืออีวานเขาจับตัวแดร์ริลและยกเขาขึ้นเหนือหัว“แกจะทำอะไร?” แดร์ริลสะดุ้งประหลาดใจ เมื่อเขาไม่มีกำลังภายในเขาก็ไม่สามารถจะสู้กลับได้“ฉันกำลังจะทำไรเหรอ? ฉันจะทำให้แกหายไปจากโลกนี้!” อีวานโยนแดร์ริลเข้าไปในป่า
แดร์ริลว้าวุ่น ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับแด๊กซ์ เขาคงจะเสียใจไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา!“เรเชล คาร์เตอร์ปล่อยฉันออกไป!” เขาร้องตะโกนสุดเสียง แต่ไม่มีใครตอบ“แม่ง!” เขาต่อยต้นไม้ เห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกเขาทำได้แค่เพียงเดินเป็นเส้นตรงเขาคิดว่าป่าเหมือนกับเขาวงกต ตราบใดที่เขาเดินเป็นเส้นตรง เขาก็ต้องพบกับทางเข้าอย่างแน่นอน!เขาเดินอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แววของทางเข้า มีเพียงต้นไม้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด! มันแปลกประหลาด การเดินสามสิบนาทีในคฤหาสน์คาร์เตอร์อาจนำพาเขาไปสู่ปากทางเข้า แต่เขาไม่สามารถออกจากป่าได้ เว้นแต่จะเป็นค่ายกลของอะไรบางอย่าง?“แม่ง ฉันไม่เชื่อเรื่องนั้น” แดร์ริลขบเคี้ยวฟันของเขา เขาเปิดไฟฉายของโทรศัพท์แล้วเดินไปข้างหน้าอีกครั้งกลับมาที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ ตระกูลคาร์เตอร์กำลังจะทานอาหารเย็น โซรันสั่งให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหารอันโอชะทุกคนอยู่ที่นั่นยกเว้นแดร์ริลโซรันสอดส่องสายตาไปทั่วโต๊ะและหน้าบูดบึ้ง “แดร์ริลอยู่ไหน?”สาวคนรับใช้กระวนกระวายตอบ “นายท่าน ฉันไปที่ห้องของเขาแต่เขาก็ไม่อยู่ที่นั่น ฉันหาเขาไม่เจอสักที่รอบคฤหาสน์”โซรันงงงวย “แ
โซรันลุกขึ้นยืนทันทีสีหน้าของซูซานซีดเซียวขณะที่เธอถาม "เธอแน่ใจไหมว่าเห็นรอยเท้า?"ป่าลูกท้อเบ่งบาน คือค่ายกลที่สลับซับซ้อน! ใครก็ตามที่เข้าไปจะไม่มีวันได้กลับออกมา!เมื่อเธอได้แต่งงานกับโซรัน เธอต้องการที่จะเข้าใจค่ายกลของป่าเธอใช้เวลาศึกษาวิจัยอยู่นานหลายปี แต่เธอก็ยังไม่พบกับคำตอบเมื่อไม่กี่ปีก่อน คนรับใช้หลายคนเข้าไปด้วยความอยากรู้แต่ก็ไม่เคยพบเห็นพวกเขากลับออกมาอีกเลยมันไม่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือในป่า ต่อให้ใช้กำลังภายในไม่ว่ากำลังภายในจะแข็งแกร่งแแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถจะเหินอากาศบินออกมาได้! อีกอย่างตระกูลคาร์เตอร์ก็ได้ตั้งเสาหินศิลาจารึกไว้หน้าทางเข้าของป่าเมื่อนานมาแล้ว เพื่อป้องกันผู้คนไม่ให้เข้าไปแดร์ริลก็อ่านหนังสือออก แล้วทำไมเขาถึงยังเข้าไปข้างใน? คนรับใช้ตอบตามหน้าที่ "นายหญิง มันมีรอยเท้าอยู่ที่ปากทางเข้าของป่าจริง ๆ แต่มันเป็นรอยเท้าของใครฉันก็ไม่มั่นใจมากนัก""อะไร?... เราจะทำยังไงกันดี?" โซรันกระวนกระวาย เขารีบเร่งมุ่งหน้าไปที่ป่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกทูนหัวของเขา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!ทุกคนตามโซรันไป ยกเว้นเรเชลและซูซานซูซานจิบน้ำชา เ
โซรันยืนอยู่ตรงทางเข้าของทางเข้าป่าลูกท้อเบ่งบานเพื่อพิจารณารอยเท้า มีทรายอยู่ทุกหนแห่ง และเขาไม่สมารถมองเห็นว่ามันเป็นรอยเท้าของแดร์ริลหรือไม่เขากำลังจะเดินเข้าไปในป่าขณะที่คนรับใช้ดึงตัวเขาไว้ หนึ่งในคนรับใช้กล่าว "นายท่าน เราไม่มั่นใจว่าแดร์ริลคือคนที่เข้าไปในป่าหรือเปล่า มันจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านติดแหงกอยู่ในป่านั้นด้วย?"โซรันใจเย็นลงกับความคิดนั้นและครุ่นคิดอยู่สักพัก "จัดการให้มีคนเฝ้าปากทางเข้านี้ตลอดเวลา” เขาสั่ง “หาคนมาตามหาแดร์ริลนอกคฤหาสน์หลังนี้”"ขอรับ นายท่าน"โซรันรู้สึกท้อแท้อย่างยิ่ง เขาไม่อยากจะปักใจเชื่อว่ารอยเท้านั้นเป็นของแดร์ริล แต่สัญญาณทั้งหมดชี้ว่าลูกทูนหัวของเขาถูกขังอยู่ในป่าเขาทั้งกระวนกระวายและเป็นห่วงหลังจากผ่านไปสามวัน แดร์ริลยังคงติดแหงกอยู่ที่นี่ นอนพิงอยู่กับต้นลูกท้อริมฝีปากของเขาแตกแห้งเขาแทบจะเสียสติเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะหาทางออกไปแต่ก็ยังล้มเหลว เพราะไม่มีกำลังภายในใด ๆ แดร์ริลก็เหนื่อยล้าและกระหายน้ำ พลังงานของเขาเกือบหมด มันไม่ได้ช่วยที่เขาเห็นเศษกระดูกมากมายและซากของส่วนที่หลงเหลืออยู่ทุกหนแห่ง มันชัดเจนว่าชิ้นส่วนพวกนี้เป็นของคนที่
ระหว่างที่เขากำลังดื่มน้ำ เขารู้สึกว่าขาของเขาไปกระทบกับอะไรบางอย่างที่แข็งกร้าว เขาคิดว่ามันคือก้อนหิน เขาจึงก้มลงไปเพื่อหยิบมันขึ้นมาหวือ!โขดหินมีเสียงน้ำพุ่งทะลักเขารู้สึกประหลาดใจ กลับกลายเป็นว่ามันคือหม้อต้มสี่เหลี่ยมสีทองแดงขนาดเล็ก! มันถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่จากการที่มันจมอยู่ใต้น้ำ แต่เขายังคงมองเห็นลวดลายอันวิจิตรปราณีตงดงามที่อยู่บนหม้อต้มนี้ดูเหมือนว่ามันมาจากสมัยยุคจ้านกว๋อ สิ่งที่กระตุ้นความอยากรู้ของแดร์ริลมากไปกว่าเดิม ก็คือมีกล่องทองแดงอยู่ในหม้อต้ม กล่องทองแดงสัมฤทธิ์ในหม้อต้ม ฝังลึกอยู่ใต้น้ำในบ่อ? มันช่างน่าหลงใหล!แดร์ริลไม่คิดไคร่ตรองขณะที่เขาเปิดกล่อง เขาตกใจเมื่อพบว่ากล่องถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนาไม่มีน้ำไหลซึมเข้าไป และมีตำราใบไผ่อยู่ข้างในมันจะเป็นอะไรได้?แดร์ริลพลิกเปิดตำรา 'ตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี' เขียนอยู่บนหน้าแรกตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี? ในหัวของแดร์ริลเริ่มสั่นด้วยความตื่นเต้น ว่ากันว่าแม่ทัพไป่ฉีในตำนานสมัยบรรพกาลนั้นมีทักษะสูงในการทำค่ายกล ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตเขาได้จดบันทึกรูปแบบค่ายกลทั้งหมดที่เขารู้จัก และมันถูกเรียกว่าตำราพิชัยสงครามไป่ฉียิ่
ตุ้บ!เมื่อเขาหนีพ้นจากป่ามาแล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เขาไม่ได้ทานอาหารอะไรเลยมาเกือบสัปดาห์แล้วมีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่การดื่มน้ำเขาหิวโหยและหมดแรงไม่ว่าจะอย่างไรเขานั้นเริงร่าชื่นใจ อย่างน้อยเขาก็รอดชีวิต!"นายน้อย?""...นายน้อยออกมาแล้ว!" หนึ่งในคนรับใช้อุทานพวกเขาต่างสะดุ้งตกใจเป็นอย่างมากราวกับว่าเห็นภูตผี"เร็ว ไปบอกนายท่านให้ทราบเดี๋ยวนี้!" หนึ่งในพวกเขาร้องตะโกนแดร์ริลรู้สึกอ่อนแอ เขากัดฟันคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาแด๊กซ์เขาไม่สามารถติดต่อแด๊กซ์ได้ เขาจึงโทรหาแนนซี่แต่แล้วเขาก็ไม่สามารถจะต่อสายติดเพราะทั้งคู่ต่างปิดโทรศัพท์'ไอ้ห่า เรเชล คาร์เตอร์ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแด๊กซ์ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เธอ!" แดร์ริลสบถเขาคำราม เขาทำได้แค่เพียงให้คนอื่นไปในเมืองตงไห่เพื่อดูแด๊กซ์เท่านั้น ตอนนั้นเองที่เขาโทรหาเซปไฟร์ ดิกสัน เซปไฟร์รับสายภายในสามวินาที"ท่านประมุข!" เซปไฟร์ทักทายอย่างกระตือรือร้น "นายไปอยู่ที่ไหนมา? เราพยายามจะหาทางติดต่อนาย ท่านประมุข! เรามีข่าวดีจะแจ้ง สำนักประตุสุราลัยใกล้จะมีสาวกผู้ติดตามถึงสามพันคนแล้ว!""อย่าเพิ่งมาคุยกันเรื่องนี้" แดร์ริลขัดจั
ข้อเท็จจริงคือ ลูกชายทูนหัวของเขาสามารถรอดออกมาได้อย่างปาฏิหาริย์แดร์ริลยิ้ม "น้าซูซาน ผมไม่รู้ว่าผมรอดออกมาได้ยังไงผมหลงทางอยู่ข้างในป่าแต่ผมก็เดินไปมั่ว ๆ เดาทางไปเรื่อยจากนั้นผมก็มาเจอทางเข้าผมคิดว่าเพราะดวงล้วน ๆ เลย" เขากล่าวเรียบเฉยเขาไม่มีทางจะบอกเธอว่าเขาได้สำเร็จวิชาในตำราพิชัยสงครามไป๋ฉีอย่างที่เขากล่าว ฝูงชนก็เริ่มสนทนากันอย่างตื่นเต้นแดร์ริลนั้นโชคดี เขาสามารถออกจากป่าลูกท้อเบ่งบานได้ด้วยการสุ่มเดินซูซานหัวเราะ "นั่นมันมหัศจรรย์มาก นายจำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นห่ววนายมากมาหลายวันแล้ว! นายต้องอ่อนล้าอย่างแน่นอน ไปพักผ่อนเถอะ!” เธอมองเขาด้วยความกังวล อันที่จริง เธอพยายามบ่ายเบี่ยงแดร์ริล ไม่ให้โอกาสสามีของเธอถามอะไรแดร์ริลเลยอย่างไรก็ตาม โซรันก็ยังคงออกปากถามเขา “แดร์ริล มันมีป้ายบอกขนาดใหญ่ตรงปากทางเข้าป่าเขียนว่าห้ามเข้า นายเข้าไปได้ยังไง”'บ้าจริง!' ซูซานสั่นสะท้าน ความเลวร้ายที่เธอกลัวกำลังจะเป็นจริงในเวลาเดียวกันโทรศัพท์มือถือของแดร์ริลก็ดังขึ้น เขาวางช้อนส้อมลงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นสายโทรเข้ามาจากเซปไฟร์"พ่อทูนหัว ผมรู้สึกเหนื่อยล้านิดหน่อย ผมจะขอขึ้นไปข
ซูซานมุ่งหน้าเข้าไปนั่งอยู่บนเตียง เธอมองไปที่แดร์ริลและถาม "แดร์ริล นายดูอ่อนแอมากในตอนที่เพิ่งออกมาจากป่า นายรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้?"แดร์ริลนั้นตกตะลึง ถ้าซูซานถ่อมาถึงที่นี้เพื่อถามไถ่เขา ทำไมเธอถึงต้องล็อคประตู?"ผมรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากอาหารมื้อใหญ่" แดร์ริลขบขันซูซานพยักหน้าและยิ้ม "นั่นค่อยโล่งใจหน่อย"พวกเขามองหน้ากันชั่วครู่หนึ่งและนั่งด้วยกันในความเงียบสงัด แดร์ริลทนต่อไปอีกไม่ไหว เขาหัวเราะอักอ่วนและถาม “น้าซูซาน มีอะไรให้ผมช่วยคุณหรือเปล่า?”ซูซานกัดริมฝีปากของเธอ เธอมาที่นี่ก็เพื่อเรเชล หากแดร์ริลเผยแพร่ข่าวว่าเรเชลเป็นคนหลอกให้เขาเข้าไปในป่าได้อย่างไร เธอจะต้องถูกพ่อกระทืบตายแน่นอน เธอจำเป็นต้องหยุดเขาไม่ว่าอะไรจะอย่างไรก็ตามเธอกัดฟันและเทน้ำชาใส่ถ้วยให้แดร์ริล เธอเดินไปหาเขาและยื่นมอบถ้วยให้กับเขา "แดร์ริล นี่ ดื่มนำ้ชาก่อน"อะไร?แดร์ริลนั้นรู้สึกไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อย เขามองไปที่เธอในความฉงนสับสนและถาม "น้าซูซาน มีเรื่องสำคัญอะไรงั้นเหรอ?"ซูซานยืนห่างจากเขาเพียงไม่กี่เมตร เขาแม้กระทั่งได้กลิ่นน้ำหอมของเธอซูซานหลบสายตาและพึมพัม "แดร์ริล ฉันมีเรื่องอยากจะรบก
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ