บทที่ 484

โซรันยืนอยู่ตรงทางเข้าของทางเข้าป่าลูกท้อเบ่งบานเพื่อพิจารณารอยเท้า มีทรายอยู่ทุกหนแห่ง และเขาไม่สมารถมองเห็นว่ามันเป็นรอยเท้าของแดร์ริลหรือไม่

เขากำลังจะเดินเข้าไปในป่าขณะที่คนรับใช้ดึงตัวเขาไว้ หนึ่งในคนรับใช้กล่าว "นายท่าน เราไม่มั่นใจว่าแดร์ริลคือคนที่เข้าไปในป่าหรือเปล่า มันจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านติดแหงกอยู่ในป่านั้นด้วย?"

โซรันใจเย็นลงกับความคิดนั้นและครุ่นคิดอยู่สักพัก "จัดการให้มีคนเฝ้าปากทางเข้านี้ตลอดเวลา” เขาสั่ง “หาคนมาตามหาแดร์ริลนอกคฤหาสน์หลังนี้”

"ขอรับ นายท่าน"

โซรันรู้สึกท้อแท้อย่างยิ่ง เขาไม่อยากจะปักใจเชื่อว่ารอยเท้านั้นเป็นของแดร์ริล แต่สัญญาณทั้งหมดชี้ว่าลูกทูนหัวของเขาถูกขังอยู่ในป่า

เขาทั้งกระวนกระวายและเป็นห่วง

หลังจากผ่านไปสามวัน แดร์ริลยังคงติดแหงกอยู่ที่นี่ นอนพิงอยู่กับต้นลูกท้อริมฝีปากของเขาแตกแห้งเขาแทบจะเสียสติ

เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะหาทางออกไปแต่ก็ยังล้มเหลว เพราะไม่มีกำลังภายในใด ๆ แดร์ริลก็เหนื่อยล้าและกระหายน้ำ พลังงานของเขาเกือบหมด มันไม่ได้ช่วยที่เขาเห็นเศษกระดูกมากมายและซากของส่วนที่หลงเหลืออยู่ทุกหนแห่ง มันชัดเจนว่าชิ้นส่วนพวกนี้เป็นของคนที่