อะไรนะ?เมแกนมองเข้าไปในบ้านผ่านทางหน้าต่าง แล้วก็จริง แอชตันนั้นวางมีดลงบนพื้นแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล!เกิดอะไรขึ้น? เมแกนคิดว่านี่มันไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด! นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนร้ายคุกเข่าให้ตัวประกัน!เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ล้อมบ้านไว้เองก็ตะลึงงันและพูดอะไรไม่ออกเช่นกัน!ในตอนแรก พวกเขาคิดว่าจะต้องมีการเจรจากันเป็นเวลานาน หลังจากที่แดร์ริลเข้าไปเปลี่ยนตัวประกัน ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะพูดเพียงไม่กี่ประโยคและทำให้คนร้ายคุกเข่าร้องขอความเมตตาได้!ในห้อง แดร์ริลยิ้มในขณะที่มองไปที่แอชตัน เขาเพิ่งจะเผยตัวตนที่แท้จริงกับแอชตันไปในตอนแรก แอชตันไม่เชื่อคำพูโของแดร์ริล ยังไงก็ตาม หลังจากที่แดร์ริลให้เขาดูยอดเงินในบัตรธนาคาร แอชตันก็สติหลุดโดยสิ้นเชิง!มันกลายเป็นว่าคนที่เขาไปล่วงเกินนั้น ความจริงแล้วก็คือแดร์ริล!ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคำสรรเสริญจากคริสตัลที่ลิลี่ได้รับนั้นมาจากแดร์ริล ผู้ซึ่งเป็นนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้! ขยะที่ทุกคนดูแคลน แท้จริงแล้วเป็นนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้!"นายน้อยรองครับ ผมขอร้องล่ะครับ ก่อนหน้านี้ผมมันตาบอด" แอชตันอ้อนวอนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ "นายน้อย
ทุกคนต่างออกความคิดเห็นของตัวเองมีเพียงลิลี่เท่านั้นที่ใจลอย ในใจเธอกำลังนึกสงสัย ว่าทำไมบริษัทแพลทินัมถึงต้องการเธอ? เธอยังไม่เคยเจอประธานบริษัทด้วยซ้ำ!คำสรรเสริญจากคริสตัลนั่นก็ด้วย ใครเป็นคนให้เธอมากันแน่?ลิลี่มีคำถามมากมายนับพันในหัวใจที่เธอทำได้เพียงเก็บไว้และไม่ควรคิดถึงพวกมันในตอนนี้ ยังไงก็ตาม ในใจของเธอเต็มไปด้วยภาพของแดร์ริลที่ยินยอมเป็นตัวประกันแทนเธอ!มันเป็นเวลาสามวันแล้วหลังจากที่ลิลี่เห็นแดร์ริลครั้งสุดท้าย ตลอดสามวันมานี้ เขาไม่ได้กลับมาที่บ้านเลย เขาทนอยู่ได้ยังไง?ลิลี่รู้สึกไม่สบายใจ เธอพยายามฝืนตัวเองไม่ให้คิดถึงเขา แต่เธอทำไม่ได้ ในใจเธอมีแต่เรื่องของเขา!"หนูน้อยลิลี่ หลานคิดว่ายังไง?" คุณย่าลินดันถามในตอนนั้น"หนูน้อยลิลี่?""หนูอยู่นี่ค่ะ หนูอยู่นี่" ลิลี่กล่าวพร้อมยกมือขึ้น และเธอสังเกตว่าทุกคนนั้นมองมาที่เธอ"หนูน้อยลิลี่ ทำไมหลานถึงใจลอยแบบนั้นล่ะ?" คุณย่าถาม "เป็นอะไรรึเปล่า?""ไม่มีอะไรค่ะคุณย่า" ลิลี่ฝืนยิ้มออกมาและส่ายหัว พยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงเรื่องของแดร์ริลณ บริษัท แพลทินัมแดร์ริลถือเอกสารไว้ในมือ เขาเพิ่งเสร็จสิ้นการวิเคราะห์บริ
ชายที่ยืนข้างลิลี่นั้นสวมสูทและรองเท้าหนัง เขาดูเป็นผู้ดีเลยทีเดียวลิลี่ทรมานใจเล็กน้อยในขณะที่ฝืนยิ้มออกมา อย่างไรก็ตาม เธอยังคงยืนข้างชายคนนั้น คอยดูแลเขาชายคนนี้คือ ชาร์ล ลุค และสำหรับซาแมนธา เขาเป็นตัวเต็งว่าที่ลูกเขยเลยทีเดียวมีคนที่ชื่นชอบในลิลี่มากมาย แต่ชาร์ลนั้นเป็นคนที่ซาแมนธาต้องการตัวมากที่สุด ไม่เพียงแค่เขาดูภูมิฐาน แต่ชาร์ลยังเป็นผู้จัดการอาวุโสของบริษัทอาวดี้อีกด้วย เขาเป็นผู้จัดการระดับภูมิภาคของเมืองตงไห่ เป็นกิ่งทองใบหยกสำหรับลูกสาวของซาแมนธา ไม่เหมือนแดร์ริลที่ดูชั้นต่ำ"ผู้จัดการลุค"ในตอนนั้น หญิงสาวด้านหน้าแดร์ริลรีบเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง และทักทายเขาด้วยความหลงไหลก่อนหน้านี้ ใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความรังเกียจเมื่อเธอมองแดร์ริลอยู่เลย แต่ตอนนี้ ท่าทางของเธอกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงชาร์ลพยักหน้าก่อนจะถาม "ประธานของบริษัทแพลทินัมมาถึงรึยัง?"หญิงสาวรีบตอบกลับ "ยังค่ะ ดิฉันรออยู่ที่ล็อบบี้หลักนานแล้ว แต่ไม่มีรถขับเข้ามาเลย"ชาร์ลไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านั้น เขาก้มลงมองลิลี่ด้วยรอยยิ้มและกล่าว "ถ้าอย่างนั้นเราไปรอที่ห้องทำงานกันก่อนแล้วกันนะครับ"
หญิงสาวกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ "เขาบอกว่าเขาต้องการจะซื้อรถค่ะ"เธอคิดว่าชายคนนี้เป็นพนักงานโรงงานข้าง ๆ เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นของเล่นของลิลี่แทน"ฮ่าฮ่า ซื้อรถ?"ชาร์ลหัวเราะและกล่าว "จะซื้อรถจากเรา? รถของพวกเราไม่ใช่ถูก ๆ นะ นายจ่ายไหวเหรอ?"ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้น หญิงสาวอีกคนก็เดินเข้ามาในโชว์รูม ลิลี่ถึงกับแปลกใจที่เห็นหญิงสาวคนนั้น นั่นคือเพื่อนสนิทของเธอ เฟบี้นั่นเอง"ลิลี่เหรอ?" เฟบี้รีบวิ่งเข้ามาหาอย่างอารมณ์ดี เธอไม่คาดคิดว่าจะมาเจอลิลี่ที่นี่ลิลี่หัวเราะและกล่าว "เฟบี้ บังเอิญมากเลยนะเนี่ย เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ?"เฟบี้เสยผมของเธอและกล่าวเสียงหวาน "ช่วงหลังสามีของฉันค่อนข้างทำงานได้ดี เขาเลยซื้อรถใหม่ให้ฉัน ฉันมาที่นี่เพื่อมารับมันนี่แหละ"สามีของเฟบี้นั้นทำธุรกิจโรงแรมและการท่องเที่ยว มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะซื้อรถใหม่ให้เธอในขณะที่กำลังพูดคุยกัน เฟบี้ก็เหลือบไปเห็นแดร์ริลพอดี เธอแปลกใจ "นี่ไม่ใช่ไอ้กระจอกไร้ค่าที่บ้านเธอเหรอ? เธอพาเขามาเอารถ..."ก่อนที่เธอจะกล่าวจบ เธอก็เห็นความซับซ้อนที่แสดงออกมาทางสีหน้าของลิลี่ และเห็นชาร์ลผู้หล่อเหลา
เฟบี้หัวเราะออกมาและกล่าว "อ้อ แหงล่ะ นายมีจ่ายสินะ!"เธอขยับไปอยู่ข้างลิลี่แล้วกล่าว "พี่สาวลิลี่ บอกฉันหน่อย ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่รู้ว่าน้าซาแมนธากำลังแนะนำแฟนใหม่ให้เธอ เขาเลยแอบตามเธอมาเพื่อขอเงินค่าชดเชยสำหรับการเลิกกันรึเปล่า?"เธอให้เงินเขาซื้อรถหรือเปล่า?แดร์ริลแทบหลุดขำออกมา เขาเนี่ยนะขอเงินค่าชดเชยจากเธอ? เธอคนเดียวนั่นแหละที่คิดแบบนั้นลิลี่ทนไม่ได้อีกต่อไป เธอดึงมือเฟบี้เบาๆแล้วกล่าว "อย่าพูดแบบนั้น! เขาไม่ได้ขอเงินจากฉันสักหน่อย"เฟบี้ตอบกลับลิลี่ทันที "ทำไมฉันจะพูดไม่ได้? ต่อให้เขาไม่ได้ขอเงินจากเธอ ฉันก็ยังคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับเธออยู่ดี!"ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าตัวเองถูกต้องของเธอ เธอมองเหยียดไปที่แดร์ริล "นี่! นายดาร์บี้ นายนี่มันทุเรศชะมัด ก่อนหน้านี้ นายทำลายเวลาชีวิตที่สวยงามของลิลี่ไปถึงสามปี แล้วตอนนี้หลังจากเลิกกัน นายยังพยายามยึดติดกับเธอและไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก นี่นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า?"แดร์ริลไม่ได้สนใจเธอเลย เขายิ้มและมองไปที่ชาร์ล "ในตอนแรก ฉันต้องการจะซื้อรถที่แพงที่สุดในนี้ แต่ยังไงก็ตาม ถึงรถของอาวดี้จะไม่ใช่รถที่ยอดเยี่ยมที่สุด แ
ในเวลาเดียวกัน มันก็เป็นความโล่งใจด้วยเช่นกัน ผ่านมาสามปี ในที่สุดเขาก็มีความตั้งใจที่จะพัฒนาตัวเองแดร์ริลยิ้มออกมาอย่างสุขุม เขากล่าว "แค่ธุรกิจบางอย่างน่ะครับ พวกการส่งเสริมการขาย แต่บางครั้งก็มีโอกาสช่วยบริษัทในการจัดหาด้วย เช่นตอนนี้ ผมไปที่นั่นเพื่อดูรถใหม่ให้เจ้านาย"เมื่อรู้ว่าลิลี่จะต้องถามไปถึงเรื่องการซื้อรถใหม่แน่ เขาจึงอธิบายดักเธอไว้ก่อนลิลี่พยักหน้าอย่างเคลือบแคลง เธอถามอย่างสงสัย "บริษัทแบบไหนกัน?"แดร์ริลตอบอย่างผ่อนคลาย "มันเป็นบริษัทเล็ก ๆ น่ะครับ"ในความเป็นจริง แดร์ริลเองก็เกือบจะหลุดปากบอกความจริงไปว่าเขาเป็นประธานบริษัทแพลทินัม แต่ทว่า หลังจากพิจารณาอย่างระมัดระวังแล้ว ดูเหมือนตอนนี้จะยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะที่สุด เขาจึงตัดสินใจที่จะปิดเรื่องนี้จากเธอต่อไปเมื่อเข้าใจว่าแดร์ริลไม่ต้องการจะบอกอะไรมากกว่านี้ ลิลี่จึงตัดสินใจไม่ถามอะไรมากไปกว่านั้น ความรู้สึกของเธอค่อนข้างสับสน เธอเม้มปากแล้วถามออกมา "แดร์ริล นายยังปฏิเสธที่จะกลับบ้านอยู่เหรอ?"ลิลี่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกรังเกียจเขา แต่หลังจากแยกจากกัน เธอกลับคิด
ไม่กี่นาทีต่อมา ยูเลียน่าก็เจอแดร์ริลอยู่ที่ร้านขนมร่างของยูเลียน่าชโลมไปด้วยหยาดเหงื่อเมื่อเธอมาปรากฏอยู่ตรงหน้าแดร์ริล เธอกล่าวด้วยความสับสน "คุณผู้ชายคะ ผู้จัดการลุคต้องการเชิญให้คุณกลับไปที่ศูนย์ค่ะ"เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชาร์ลถึงอยากต้องการอยากเจอคน ๆ นี้นักแดร์ริลกำลังเอร็ดอร่อยกับลูกชิ้นเสียบไม้อยู่ในขณะที่ตอบไป "ก่อนหน้านี้ พวกคุณสนุกสนานกับการไล่ผมออกมานี่ ใช่ไหม? แต่ตอนนี้ดันอยากเชิญผมกลับไป? คุณคิดว่าผมเป็นตัวอะไร?"ยูเลียน่ากังวลมาก เธอแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว "คุณผู้ชาย ดิฉันผิดไปแล้ว ทัศนคติของฉันมันแย่ ถ้าคุณไม่กลับไปกับดิฉัน ดิฉันต้องเสียงานนี้ไปแน่ ๆ "ยูเลียน่ากัดริมฝีปากของเธอแน่น ก่อนหน้านี้เธอดูถูกแดร์ริล แต่ตอนนี้เธอกลับต้องมาขอร้องเขาแทนในขณะที่เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา แดร์ริลก็ตอบ "ก็ได้"ครู่ต่อมา เมื่อกลับมาที่ศูนย์อาวดี้ 4S ยูเลียน่าก็พาแดร์ริลมาที่ห้องทำงานอย่างนอบน้อมชาร์ลเดินเข้ามาหาแดร์ริลด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ทันทีที่เขาเห็นชายหนุ่ม"คุณดาร์บี้!"แดร์ริลนั่งอย่าสง่าบนโซฟา จ้องไปที่ชาร์ลแล้วกล่าว "มนุษย์นี่ช่างแปรเปลี่ยนได้ง่ายเหลือเกิน ว่
ชาร์ลต้องการหยุดเธอ "ไม่ มันไม่จำเป็นหรอก ผมจัดการเองได้"ในเวลาเดียวกัน เหงื่อเย็น ๆ ก็พลันไหลชโลมกายเขาเขาคือประธานของบริษัทแพลทินัม และเฟบี้ก็เป็นเพื่อนสนิทของลิลี่ หล่อนไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง? เสียงเธอหยาบคายมากเวลาพูดกับเขา"ก็ได้ ฉันจะไม่ยุ่ง เมื่อความสัมพันธ์ของคุณและลิลี่เข้าที่แล้ว อย่าลืมเลี้ยงมื้อเย็นฉันด้วยล่ะ!" เฟบี้เก็บมือถือลง กล่าวลาชาร์ลด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันหลังกลับไปในตอนนั้น เฟบี้ไม่ได้รู้เลยว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของชาร์ลนั้นแปลกประหลาดเพียงใด"ท่านประธานดาร์บี้ เรื่องสัญญา..."ชาร์ลยิ้มและเดินกลับมาในห้องทำงานแดร์ริลกล่าวอย่างกระด้าง "เซ็นมัน!" เขาเสริมอีก "แต่ก่อนที่นายจะเซ็น มีอย่างหนึ่งที่นายต้องรู้ก่อน ฉันไม่สนว่านายเจอกับลิลี่ได้อย่างไร แต่ในใจนายคงรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอย่างไรต่อไปในอนาคต"ชาร์ลรีบตอบ "ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ ผมสัญญา หนูน้อยลิลี่กับผม...ไม่สิ ไม่ใช่ คุณลินดันกับผมจะรักษาระยะห่างกันครับ"แดร์ริลยอมรับและกล่าว "ก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว จำไว้ให้ดีล่ะ ในอนาคต อย่าได้คิดว่าตัวเองอยู่สูงนัก ไม่งั้นนายจะต้องอับอายเอาง่าย ๆ "ชาร์ลรีบตอบตกลง
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ