บทที่ 2054

ฝ่ามือของแดร์ริลทิ้งรอยมือขนาดกว้างหนึ่งกิโลเมตรเห็นได้ชัดบนภูเขาหลังจากที่มันลอยจากฟ้าลงมากระแทกพื้น

ซี๊ด

ทั้งกองทัพโมอาน่าเหนือและกองทัพโลกใต้เมฆีต่างก็รู้สึกหนาวเยือกถึงสันหลังเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น หัวสมองพวกเขาอื้ออึงขณะที่สูดลมหายใจเย็นเยียบเข้าปอดเพื่อทำให้ใจสงบลง

ทุกคนต่างก็ตะลึงเมื่อได้เห็นแรงโจมตีที่รุนแรงของฝ่ามือนั้น

มันทรงพลังเกินไป

แต่ว่าปฏิกิริยาของกองทัพโมอาน่าเหนือนั้น พวกเขาหัวเราะงอหาย

“ฝ่ามือนี้รุนแรงก็จริง แต่ว่าน่าเสียดายที่ไม่มีใครตาย” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก

“ฝ่าบาทรู้ดีถึงพลังโจมตีของฝ่ามือนั่นแล้วบอกให้เราหลบออกมา เสียพลังงานไปเปล่าประโยชน์จริง ๆ”

“ใช่เลย มีพลังรุนแรงแล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้ามันไม่ได้โจมตีโดนใคร?”

ทัพโมอาน่าเหนือยังคงหยันแดร์ริล แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ร่างของเขาค่อย ๆ ลงมาจากฟ้าและสายตาก็จับจ้องอยู่ที่รอยฝ่ามือขนาดใหญ่บนพื้น

หยางเจียนหัวเราะเบา ๆ

เขาแค่นเสียงใส่แดร์ริลพร้อมมองด้วยสายตาดูหมิ่น

‘เขารู้กระบวนท่าของเตียวหยุนแล้วยังไง? น่าเสียดายที่ต้องเสียแรงไปเปล่า ๆ เพราะข้า’

จากนั้นหยางเจียนก็เลิกเสียเวลา เขาสั่งว่า “จงฟัง ฆ่า