ตึง…ปรมาจารย์นักปรุงยาทั้งห้าต่างก็ตื้นตันไปด้วยความรู้สึกชื่นชม พวกเขาคุกเข่าต่อหน้าแดร์ริล และสรรเสริญเป็นเสียงเดียวกัน “ราชบุตรเขย ท่านต้องเป็นเทพนักปรุงยากลับชาติมาเกิดเป็นแน่ พวกเขาชื่นชมนัก…”ไม่น่าแปลกใจว่า หากกำลังมีการปรุงยาชั้นเลิศแล้วมีเมฆอมฤตปรากฏขึ้น เพราะมันมักจะเกิดเมื่อมีการปรุงยาระดับนั้นแต่มันน่าประทับใจที่เขาสามารถทำให้เกิดเมฆอมฤตได้ตอนที่ทำเพียงยาทั่ว ๆ ไปแดร์ริลหัวเราะเบา ๆจากนั้นเขาก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนยกมือขึ้นแล้วพูดสบาย ๆ ว่า “พวกคุณคุกเข่าทำไมกัน? รีบลุกขึ้นมาทำยาต่อเถอะ…”เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ ควินซี่ก็ตัวสั่น เธอนั้นอับจนคำพูดขณะที่จ้องมองแดร์ริลตอนแรกเธอนั้นคิดว่า แดร์ริลเป็นแค่นักปรุงยาเถื่อน แม้ว่าเขาจะสามารถปรุงยาได้ แต่เธอก็ไม่คิดว่า เขาจะสามารถทำให้เกิดเมฆอมฤตได้ถึงสิบก้อนปกติแดร์ริลเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่เขานั้นกลับพึ่งพาได้เมื่ออยู่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน‘เขาเป็นคนยังไงกันแน่?’ควินซี่มองแดร์ริลตาค้าง และเธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขาทุกคนต่างก็หยุดคุยกันและมองแดร์ริลพร้อมนักปรุงยาอีกห้าคนทำงานเงียบ ๆ ในที่สุดห้องโถงก็เงียบสงัดมีเพียง
ตอนนี้โอสถวารี 150,000 ก็ถูกลำเลียงออกจากพระราชวังไม่กี่อึดใจ หลังจากทหารว่าแสนนายของโลกใต้เมฆีกินโอสถวารีเข้าไป พวกเขาก็มารวมตัวกันที่หน้าประตูเมืองหลวง และยืนจัดกระบวนทัพเพราะรอศัตรูเวลาเดียวกันแดร์ริลและจักรพรรดินีพร้อมด้วยควินซี่กับคนอื่น ๆ ต่างก็ยืนอยู่ที่ด้านบนประตูเมืองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแน่นอนว่ากุ่ยกู่จือก็อยู่ด้วย แดร์ริลได้จัดให้เขายืนหลบในจุดที่ไม่สะดุดตาแดร์ริลคิดเรื่องแผนการศึกของพวกเขา เขาอยากให้กุ่ยกู่จือออกมาตอนช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานที่สุดเพื่อให้หยางเจียนและจางจือตกใจ ดังนั้นเขาเลยอยากให้กุ่ยกู่จื่ออยู่พ้นสายตาศัตรูก่อนท่าทางสงบนิ่งของกุ่ยกู่จือนั้นต่างไปจากท่าทางร้อนรนของทุกคนมากแดร์ริลทอดตามองออกไปไกลและสูดหายใจเข้าลึกมีทหารโมอาน่าเหนือหลายแสนจัดกระบวนทัพเป็นแถวอย่างเรียบร้อย และมุ่งมาที่เมือง เหล่าทหารต่างก็ถือดาบยาวที่ส่องประกายเมื่องต้องแสงแดด และแสงประกายเย็นเยียบนี่ก็ข่มขวัญผู้คนได้หยางเจียนอยู่หน้าแถว เขาใส่เกราะสีทองและถือดาบสองคมสามแฉกไว้ในมือ ใบหน้ามีรอยยิ้มจางจือ แอมโบรส เอร่าและแม่ทัพอีกหลายคนต่างก็เดินตามเขามาอย่างใกล้ชิดหยางเจียนนั้น
เอร่าที่อยู่กับกองทัพโมอาน่าเหนือกัดริมฝีปาก และกระซิบกับแอมโบรสว่า “พี่ชาย… ฟังพ่อเถอะ อย่าทำงานให้หยางเจียนอีกเลย”เอร่าเป็นหญิงสาวจิตใจดี เธอนั้นต้องการจะไปจากกองทัพโมอาน่าเหนือเมื่อเธอเห็นว่าหยางเจียนทำกับชาวบ้านตาดำ ๆ อย่างไร เธอไม่สามารถทนเงียบได้อีกหลังจากได้ยินที่แดร์ริลพูดกับแอมโบรส“น้องสาว เงียบซะ” แอมโบรสพูดพร้อมส่ายหน้าแดร์ริลรู้สึกร้อนรนเมื่อแอมโบรสไม่ตอบอะไรเขา เขาเรียกอีกครั้ง “แอมโบรส-”แต่แอมโบรสก็ขัดจังหวะก่อนที่แดร์ริลจะได้ทันพูดอะไรอีก“หุบปาก” แอมโบรสไม่เข้าใจความเจ็บปวดของแดร์ริลสักนิด เขาคำรามว่า “ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนาย อย่ามาบอกฉันว่าต้องทำอะไร นายอาจจะทำให้ฉันเกิดมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายมีคุณสมบัติเป็นพ่อ ไม่ต้องมาเสียเวลาสั่งสอนศีลธรรมในชีวิตอะไรให้ฉัน”เอ่อแดร์ริลดูขื่นขม และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อเขามักคิดว่า ความเกลียดชังที่แอมโบรสมีต่อเขานั้นเป็นแค่ชั่วคราว แต่เขาไม่คาดว่าแอมโบรสจะเกลียดเขามากขนาดนี้ควินซี่ที่ยืนอยู่ข้างแดร์ริลก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เธอเดินก้าวออกมาข้างหน้าและตะโกนบอกแอมโบรส “นี่เจ้าหนู พ่อของนายกำลังสอนเรื่องชีว
”ก่อนนี้เจ้าเด็กนี่แพ้มาตั้งหลายหน แพ้เยอะจนสมองผิดปกติหรือไง?”กองทัพโมอาน่าเหนือยังคงหัวเราะเยาะแดร์ริลไม่หยุด ไม่มีใครสนใจว่าเขาพูดอะไรเขานั้นเป็นเพียงคนหนุ่มที่พยายามวางท่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหยางเจียน น่าขำนัก กองทัพโลกใต้เมฆีจะเอาชนะทัพโมอาน่าเหนือโดยไม่ใช้ค่ายกลได้อย่างไรกัน?ทุกคนต่างก็หัวเราะหยางเจียนเองก็หัวเราะเมื่อเขามองแดร์ริลอย่างหยามหยัน “เจ้าหนุ่ม พูดเรื่องอะไรกัน? เจ้าอยากจะสู้กับข้าเหรอ?”น้ำเสียงหยางเจียนแฝงแววเยาะแม้แดร์ริลจะค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาหยางเจียน หยางเจียนนั้นแน่ใจว่า เขาสามารถจัดการแดร์ริลได้ภายในสามกระบวนท่า“ใช่” แดร์ริลพยักหน้า เขาชี้ไปที่ป่าทางตอนเหนือของเมืองหลวง “ไปที่นั่นแล้วสู้กันดีกว่า เพื่อเลี่ยงไม่ทำให้ชาวบ้านต้องบาดเจ็บ หยางเจียน คุณกล้ารับคำท้านี้ไหม?”หัวใจแดร์ริลเกือบกระดอนออกมาจากอกเมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายออกมาหยางเจียนเป็นคนโหดเหี้ยม เขาไม่เคยเล่นตามกฎและเขาอาจจะยังยืนกรานที่จะโจมตีเข้าประตูเมืองมาหากว่าไม่ยอมทำตามข้อเสนอของแดร์ริลอืม?หยางเจียนสูดลมหายใจลึกขณะที่มองแดร์ริลอย่างสงสัย เขาไม่ได้ตอบในท
หลังจากที่ปล่อยชาวบ้านไปแล้ว หยางเจียนก็สั่งให้กองทัพมุ่งไปที่ป่ารกร้างทางตอนเหนือของเมืองหลวงแดร์ริลเองก็ทำเช่นเดียวกัน เขาบอกกองทัพโลกใต้เมฆีให้ไปที่ป่าอย่างรวดเร็วทหารหลายแสนนายจากโลกใต้เมฆีและโมอาน่าเหนือต่างก็ไปเผชิญหน้ากันในป่า ธงรบสะบัดกลางสายลม เช่นเดียวกับดาบยาว รังสีฆ่าฟันแผ่ขยายไปทั่ว มือเรียบเนียนประดุจหยกของจักรพรรดินีกำแน่นขณะที่พระนางดูการต่อสู้จากประตูเมือง ใบหน้างามของพระนางดูกังวลเคร่งเครียดการต่อสู้นี้เป็นการตัดสินชะตาของโลกใต้เมฆี พวกเขาต้องทำให้สำเร็จควินซี่ยืนอยู่ข้างแดร์ริล เธอจ้องมองแดร์ริลไม่วางตาขณะที่สวดภาวนา‘ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ’ขณะนั้นในสนามรบกลางป่าร่างของหยางเจียนยังลอยอยู่กลางอากาศ เขาถือดาบสองคมสามแฉก ทั้งร่างมีกลิ่นอายกดข่มอึดใจต่อมาหยางเจียนก็มองแดร์ริลเขม็งและแค่นถามว่า “เจ้าหนุ่ม เจ้าอยากตายแบบไหนล่ะ?”เห็นชัด ๆ ว่าแดร์ริลไม่มีโอกาสชนะ ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ระหว่างสองกองทัพ หรือการสู้ตัวต่อตัว ความต่างเดียวที่แดร์ริลเลือกได้ก็คือหนทางตายแดร์ริลยิ้มเมื่อได้ยินคำของหยางเจียน “หยางเจียน คุณมั่นใจเกินไปนะ ทำไมถึงคิดว่าผมจะตายวันนี้ล่ะ
”หยางเจียน ยอมแพ้ซะเถอะ” ทั้งสองฝ่ายต่างก็โต้กันอย่างดุเดือดเมื่อเผชิญหน้ากัน และแบรดลีย์ก็คำรามออกมา เขาปล่อยพลังภายในแล้วพุ่งเข้าใส่หยางเจียนซูม…เวลาเดียวกันหยวนเทียนกัง ราชาหมีรูฟัส และคนอื่น ๆ ก็ตามไปติด ๆ เพียงพริบตาเหล่าผู้มีฝีมือแข็งแกร่งก็เข้าล้อมหยางเจียน พวกเขานั้นเร็วดุจสายฟ้า“แหม แหม แหม…”หยางเจียนแค่นเสียงขณะที่มองแบรดลีย์และคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบตัว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉายแววชั่วร้าย “แดร์ริลช่างใสซื่อเสียจริงหากเขาคิดว่า พวกเจ้าทั้งหลายจะช่วยพลิกสถานการณ์ได้ ข้าไม่เพียงแต่จะเข้าตีเมืองหลวงโลกใต้เมฆีวันนี้ แต่ก็จะได้เจดีย์เจ็ดสมบัติมาครองด้วย”ซูมออร่าน่าสะพรึงพวยพุ่งออกมาจากร่างของหยางเจียน อากาศที่อยู่รอบตัวบิดเบี้ยวแต่ว่าหยางเจียนเองก็ไม่ได้มั่นใจมากเหมือนก่อนหน้า เพราะอย่างไรยอดฝีมือที่ออกมาจากเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติก็ไม่ใช่คนธรรมดา โชคดีที่พลังของเขานั้นเพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่อเขากินโอสถจากคลังสมบัติใต้ดินเข้าไป ดังนั้นเขาเลยไม่ตื่นตกใจอะไรกัน?แบรดลีย์และคนอื่น ๆ นิ่วหน้า พวกเขาเคร่งเครียดเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังของหยางเจียน แต่พวกเขาเองก็ไม่ตระหนกเช่นกันแบรดล
ฝ่ามือของแดร์ริลทิ้งรอยมือขนาดกว้างหนึ่งกิโลเมตรเห็นได้ชัดบนภูเขาหลังจากที่มันลอยจากฟ้าลงมากระแทกพื้นซี๊ดทั้งกองทัพโมอาน่าเหนือและกองทัพโลกใต้เมฆีต่างก็รู้สึกหนาวเยือกถึงสันหลังเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น หัวสมองพวกเขาอื้ออึงขณะที่สูดลมหายใจเย็นเยียบเข้าปอดเพื่อทำให้ใจสงบลงทุกคนต่างก็ตะลึงเมื่อได้เห็นแรงโจมตีที่รุนแรงของฝ่ามือนั้นมันทรงพลังเกินไปแต่ว่าปฏิกิริยาของกองทัพโมอาน่าเหนือนั้น พวกเขาหัวเราะงอหาย“ฝ่ามือนี้รุนแรงก็จริง แต่ว่าน่าเสียดายที่ไม่มีใครตาย” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก“ฝ่าบาทรู้ดีถึงพลังโจมตีของฝ่ามือนั่นแล้วบอกให้เราหลบออกมา เสียพลังงานไปเปล่าประโยชน์จริง ๆ”“ใช่เลย มีพลังรุนแรงแล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้ามันไม่ได้โจมตีโดนใคร?”ทัพโมอาน่าเหนือยังคงหยันแดร์ริล แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ร่างของเขาค่อย ๆ ลงมาจากฟ้าและสายตาก็จับจ้องอยู่ที่รอยฝ่ามือขนาดใหญ่บนพื้นหยางเจียนหัวเราะเบา ๆเขาแค่นเสียงใส่แดร์ริลพร้อมมองด้วยสายตาดูหมิ่น‘เขารู้กระบวนท่าของเตียวหยุนแล้วยังไง? น่าเสียดายที่ต้องเสียแรงไปเปล่า ๆ เพราะข้า’จากนั้นหยางเจียนก็เลิกเสียเวลา เขาสั่งว่า “จงฟัง ฆ่า
ดวงตาของหยางเจียนแดงก่ำ เขาจ้องแดร์ริลและคำราม “เจ้าหนุ่ม ข้าไม่ขอคงชื่อไว้หากว่าวันนี้ฆ่าเจ้าไม่ได้”หยางเจียนมีโทสะเมื่อเขาเห็นคนของตนต้องบาดเจ็บทรมาน“ฝ่าบาท ฆ่าเขาเสียพ่ะย่ะค่ะ”จางจือตะโกนมาจากด้านหลัง “หากว่าท่านไม่จัดการเขา เขาจะสร้างปัญหาให้ท่านอีกในอนาคต”มันน่ากลัวที่แดร์ริลรู้ว่าใต้ดินมีหินเหลวอยู่ และเขาสามารถอาศัยความได้เปรียบทางพื้นที่ได้อย่างฉลาดเพื่อเอาชนะทัพโมอาน่าเหนือ ศัตรูแบบนี้น่ากลัวเกินไป จางจือนั้นรู้สึกว่า ตนคุ้นเคยกับเรื่องดวงดาวและภูมิศาสตร์ แต่ก็ไม่รู้ว่ามีหินเหลวอยู่ใต้ดิน“ไม่นะ อย่าฆ่าพ่อฉัน…” เอร่ากระซิบและตัวสั่นอย่างกระวนกระวายซูมหยางเจียนไม่ลังเล ออร่าอันน่าสะพรึงระเบิดออกจากร่างเขา เขาชำเลืองมองแดร์ริลขณะที่จับดาบสองคมสามแฉกไว้แน่นหยางเจียนไม่สนใจอยากจะรู้ว่า แดร์ริลรู้ได้อย่างไรว่าใต้ดินมีหินเหลวอยู่ เขามีเป้าหมายเดียวเท่านั้น เขาต้องฆ่าแดร์ริลหลังได้ยินที่จางจือพูด หยางเจียนยิ่งมุ่งมั่น เขารู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรวบรวมทั้งเก้าทวีปเป็นหนึ่งตราบใดที่แดร์ริลยังมีชีวิตอยู่แดร์ริลต้องตายแม้วันนี้หยางเจียนจะครองโลกใต้เมฆีไม่ได้เวรละ
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ