บทที่ 1784

เจ้าศักดินาเคนนี่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เขาฟาดมือลงบนบัลลังก์มังกรก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชาว่า “เอาล่ะ ทุกคนเงียบ มีแผนไหนที่ได้ผลบ้างไหม?”

พอเขาพูดจบห้องโถงนั้นก็เงียบสงัดลงทันใด

บรรดาเสนาบดีต่างก็ก้มหัวต่ำเมื่อรับรู้ได้ถึงโทสะของเจ้าศักดินาเคนนี่ภและไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

ตอนนั้นเองแอมโบรสก็เดินเข้ามาหาเจ้าศักดินาเคนนี่ช้า ๆ และประสานมือคำนับเขา “เสด็จพ่อ ลูกมีคำแนะนำ”

“บอกมาเร็ว ๆ แอมโบรส” เจ้าศักดินาเคนนี่ยิ้มและเร่งให้เขาพูด พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมส่งสายตาจ้องเขม็งใส่พวกเสนาบดี

คนพวกนี้ได้รับเงินมาทำงานและมักจะแสดงความจงรักภักดีให้เห็น แต่แม้คำพูดของพวกเขาจะหวานหูและน่าประทับใจ แต่ยามหน้าสิ่วหน้าขวานก็ไม่มีใครสามารถพึ่งพาได้ สุดท้ายก็ต้องลงเอยที่แอมโบรส

แอมโบรสถอนใจและพูดเบา ๆ “ไหน ๆ แดร์ริลก็ไม่มา ทำไมเราไม่เริ่มโจมตีก่อนล่ะ?”

ขณะที่พูดออกมานั้นดวงตาแอมโบรสเต็มไปด้วยแววชั่วร้ายและมืดมน เขาพูดต่อ “ลูกได้ยินมาเมื่อไม่กี่วันก่อนว่ามีปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นในดินแดนมัชฌิม สัตว์เทพกิเลนของสำนักหยาดน้ำฟ้าตื่นขึ้น ตอนนั้นหลายสำนักจากทั้งเก้าทวีปต่างก็ไปรวมตัวกัน และแดร์ริลก