บทที่ 1791

ในตอนนั้นเอง ซู่หรงกำลังถือแก้วไวน์และพูดออกมาเสียงดังว่า “ฮ่าฮ่า ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ ท่านช่างเป็นคนคออ่อนเสียจริง แค่ไม่กี่จอกหน้าก็แดงแล้วรึ?”

“ไอ้บ้านี่ ข้าดื่มแต่ยาสมุนไพรมาตลอด ข้าจะไปสู้เจ้าได้อย่างไรกัน?” ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ตอบกลับ

แดร์ริลรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่ได้ยินเสียงซู่หรงและดีไวน์ ฟาร์เมอร์กำลังทะเลาะกัน

ศิษย์พี่ซู่หรงช่างเป็นคนตลก เขาเป็นคนเดียวในโลกที่กล้ากลั่นแกล้งดีไวน์ ฟาร์เมอร์ในลักษณะเช่นนั้น

“ศิษย์พี่ซู่หรง ท่านดีไวน์ ฟาร์เมอร์!” แดร์ริลตะโกนอย่างมีความสุขและเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงนั้น ซู่หรง, ดีไวน์ ฟาร์เมอร์และลิลี่ต่างก็ตกตะลึงไป พวกเขาหันไปและมองเห็นแดร์ริล พวกเขารู้สึกประหลาดใจและดีใจเป็นอย่างมาก

ลิลี่เป็นคนที่ตื่นเต้นมากที่สุด เธอตะโกนและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของแดร์ริล เธอมีความสุขมาก “ที่รัก! ฉันโล่งใจเหลือเกินที่เห็นว่าคุณไม่เป็นไร รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงคุณอยู่ทุกวัน”

ในขณะที่ลิลี่พูดอยู่นั้นเธอก็กอดแดร์ริลแน่น เธอกลัวว่าแดร์ริลจะหายไปในทันทีเมื่อเธอกะพริบตา

แดร์ริลยิ้มและปลอบใจลิลี่

ในตอนนั้นเอง ซู่หรงก็เดินเข้าไปหาและยิ้มให้แดร