บทที่ 172

"พ่อครับ! พ่อ!" แดร์ริลตะโกนด้วยดวงตาสีแดงในขณะที่ตัดเชือกด้วยดาบแล้วอุ้มพ่อของเขาไว้ในอ้อมแขน

ในขณะเดียวกัน ร่างกายของแดเนียลนั้นเสียหายโดยสิ้นเชิงแล้ว ร่างของเขาส่งกลิ่นเหม็นไหม้ ผิวหนังและเสื้อผ้าของเขาผสมปนเปไปด้วยเลือดและเนื้อ

"ลูกพ่อ… ลูก บอกพ่อสิ ลูกได้ทำมันหรือเปล่า? ลูกทำเรื่องแบบนั้นรึเปล่า?" แดเนียลพึมพำด้วยใบหน้าซีดเผือดและริมฝีปากสีขาวจากความเจ็บปวดในร่างกายที่เกินคำบรรยาย เขาสั่นเทา

"ผมไม่ได้ทำ ผมไม่ได้ทำมัน!" แดร์ริลร้องไห้ เสียงของเขาผสมกับน้ำตาที่ไม่อาจควบคุม

"ดี… จริง..." แดเนียลกล่าวด้วยกำลังที่เขาเหลืออยู่ทั้งหมด

ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ นั้น ดวงตาของเขาก็ปิดลง พวกเขาไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นหรือตาย

"พ่อ! พ่ออย่าทำให้ผมกลัวสิ ได้โปรด อย่าหลอกผมสิ!" แดร์ริลกรีดร้องจนเสียงแหบ เขาเขย่าร่างของแดเนียลอย่างแรง แต่มันก็ไม่มีการตอบสนองเลย

"หยุดแหกปากซะ มันสำคัญหรอกหรอกว่าพ่อแกตายรึเปล่า มันสมควรตายแล้ว!" ยูมิเดินเข้ามาพร้อมส้นสูง ชี้นิ้วของเธอไปที่แดร์ริล "แกโตมาในคฤหาสน์ดาร์บี้ตั้งแต่ยังเด็ก แต่ตอนนี้แกกลับมากับคนมากมายเพื่อสร้างปัญหา แกไม่กลัวสวรรค์จะลงทัณฑ์แกบ้างรึไง?"

ปัง