“ตกลงค่ะคุณแม่ หนูจะเชื่อฟังคุณ!” เอร่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นออโรร่าก็จับมือเอร่าและก้าวเดินต่อไป … ในขณะเดียวกันที่สำนักง้อไบ๊ จู่ ๆ บรรยากาศที่สนุกสนานครื้นเครงก็มืดมนลงเมื่อออโรร่า แม่ชีแห่งโชคชะตา สำนักประตูสุราลัยและสำนักอื่น ๆ จากไป วันครบรอบ 2000 ปีของสำนักง้อไบ๊สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว เมแกนและสาวกอีกหลายคนยืนอยู่ที่หน้าประตูหลักเพื่อรอส่งแขกกลับไป “เจ้าสำนักเมแกน!” ประมุขนิรันดร์กล่าวขึ้นว่า "พวกเราสำนักเส้าหลินขอตัวก่อน เนื่องจากว่าคุณเพิ่งจะเข้ารับตำแหน่งเจ้าสำนักคนใหม่ของสำนักง้อไบ๊ผมก็ควรจะมอบของขวัญเพื่อแสดงความยินดีให้แก่คุณ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วยเลย ดังนั้นผมจะนำของขวัญมามอบให้กับคุณในวันการแข่งขันการกลั่นโอสถในอีกสามวันที่จะถึง!” ในอีกสามวันข้างหน้าจะมีการแข่งขันการกลั่นโอสถที่ยิ่งใหญ่ที่จัดขึ้นที่เมืองมิดเพื่อให้ผู้คนที่มีความสามารถในการปรุงโอสถได้เข้าร่วมการแข่งขัน และการแข่งขันในครั้งนี้ก็ยิ่งใหญ่มากกว่าการแข่งขันที่เกิดขึ้นในเมืองต่งไห่อีกด้วย "แน่นอนท่านประมุขนิรันดร์ เราจะพบกันในอีกสามวันที่จะถึง!" เมแกนกล่าว จากนั้นประมุขน
ชาวบ้านหลายร้อยคนที่อยู่ละแวกนั้นต่างก็มายืนดูงานเฉลิมฉลองครบรอบ 2000 ปีของสำนักง้อไบ๊อยู่ที่ประตูทางเข้าหลัก “นี่เจ้าหนู! นายไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาบนนี้!” สาวกสำนักง้อไบ๊รีบเดินเข้าไปหาแอมโบรสและพูดขึ้นว่า "ออกไปเดี๋ยวนี้!" แอมโบรสยิ้มและพูดกับสาวกสำนักง้อไบ๊อย่างสุภาพว่า "ผมไม่ได้รุกล้ำเข้ามาที่นี่ แต่ผมตั้งใจมาที่นี่เพื่อพบใครบางคน!” 'เขาต้องการพบใครบางคนงั้นเหรอ?' ทันใดนั้นทุกคนก็ตกตะลึง พวกเขารู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น สำนักง้อไบ๊ไม่มีสาวกชายและสาวกของสำนักง้อไบ๊ก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้อยู่ใกล้กับผู้ชายอีกด้วย แต่เด็กชายผู้นี้กลับบอกว่าเขาต้องการพบใครบางคน ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่น่าแปลก เด็กชายผู้นี้ต้องการพบใคร? สาวกสำนักง้อไบ๊คนหนึ่งถามแอมโบรสว่า "เจ้าหนู นายต้องการพบใคร?" แอมโบรสเพิกเฉยต่อทุกสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่เขาและพูดขึ้นช้า ๆ ว่า "ผมต้องการพบเอร่า!" ในขณะที่แอมโบรสพูดเช่นนั้น เขาก็หันมองไปรอบ ๆ แต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้วเมื่อเขาไม่เห็นเอร่าอยู่ในบริเวณนั้น ‘ทำไมเอร่าถึงไม่ได้อยู่ที่นี่?’ เมื่อได้ยินเช่นนั้น สาวกสำนักง้อไบ๊ทุกคนจึงรู้สึกเดือดดา
เมื่อแอมโบรสยังไม่ยอมกลับไปเมแกนจึงพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน "นายเป็นใคร? นายไม่เข้าใจภาษามนุษย์หรือยังไงกัน? ฉันบอกแล้วว่าเด็กคนนั้นได้ออกจากสำนักง้อไบ๊ไปกับแม่ที่ไร้อย่างอายของเธอแล้ว! และฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเธอไปไหน เพราะฉะนั้นนายไม่ต้องมาตามหาเธอที่นี่อีก!” ใบหน้าของแอมโบรสมืดลง เขากำหมัดแน่นและยกมือขึ้นชี้หน้าเมแกนอย่างเย็นชา "ถ้าหากว่าคุณยังไม่หยุดพูดจาดูถูกเอร่าอีก ผมรับประกันได้เลยว่าสำนักง้อไบ๊ของคุณจะต้องไม่สงบสุข!" แววตาอาฆาตเปล่งออกมาจากดวงตาของแอมโบรส ฝูงชนตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขารู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าพูดจาหยาบคายกับเจ้าสำนักง้อไบ๊เช่นนั้น เขาบอกว่าเขาจะทำให้สำนักง้อไบ๊ไม่สงบสุขอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเขาถึงมั่นอกมั่นใจมากเช่นนั้น? ในเวลานั้น สาวกสำนักง้อไบ๊มากมายต่างก็จ้องมองแอมโบรสอย่างเห้ยหยัน พวกเขาจะยอมปล่อยให้เด็ก 10 ขวบเข้ามาวิ่งเล่นในพื้นที่ของพวกเขาได้อย่างไร? เมแกนหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ เธอตะโกนใส่แอมโบรสด้วยเสียงอันดัง "นายกล้าดียังไงที่มาทำตัวไร้มารยาทในพื้นที่ของสำนักง้อไบ๊เช่นนี้? วันนี้ฉันจะสั่งสอนนายแทนพ่อแม่ของนายเอง
ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้เห็นเด็กอายุ 10 ขวบถือค้อนรูปร่างประหลาดและยังสามารถปลดปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมาได้ มันเป็นอาวุธมหาประลัยชนิดใดกัน? แอมโบรสค่อย ๆ ลงสู่พื้นภายใต้การจ้องมองของเมแกนและทุกคนอย่างช้า ๆ "นี่คือทั้งหมดที่สำนักง้อไบ๊มีงั้นเหรอ? บอกฉันมาว่าเอร่าอยู่ที่ไหน?" "นายกำลังล้ำเส้น! วันนี้ฉันจะสอนบทเรียนให้นายเอง!" เมแกนสั่นสะท้านด้วยความโกรธ จากนั้นเธอก็ดึงดาบยาวออกมาและพุ่งเข้าจู่โจมแอมโบรสทันที! เมแกนรวบรวมพลังภายในทั้งหมดของเธอขณะที่เธอกวัดแกว่งดาบขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสง่างาม สีหน้าของแอมโบรสไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและพูดขึ้นว่า “คุณบอกว่าคุณจะสอนบทเรียนให้ผมงั้นเหรอ? คุณยังไม่ผ่านเกณฑ์เลยด้วยซ้ำ!” จากนั้นแอมโบรสก็ยกค้อนทรราชย์ขึ้นมาเพื่อป้องกันการโจมตี ค้อนทรราชย์ของแอมโบรสมีพลังวิญญาณอันทรงพลัง เมื่อดาบของเมแกนปะทะกับค้อนทรราชย์ ดาบของเธอจึงร่วงลงจากมือเธอทันที! วินาทีต่อมาแอมโบรสก็พุ่งเข้าไปหาเมแกนและสกัดจุดเธออย่างรวดเร็ว เมแกนสั่นสะท้านเมื่อเธอตระหนักได้ว่าเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้! "นาย..." เมแกนจ้องมองแอมโบรสด้วยความตื่นตระหน
สาวกสำนักง้อไบ๊ตื่นตระหนกเมื่อได้เห็นแอมโบรสลักพาตัวเจ้าสำนักง้อไบ๊ไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าติดตามพวกเขาไปเนื่องจากว่าเด็กชายผู้นั้นแข็งแกร่งเกินไป แอมโบรสจับร่างของเมแกนเอาไว้และหายไปจากสายตาของทุกคน! … อีกด้านหนึ่ง ที่คฤหาสน์ของลิลี่ในเมืองตงไห่ ลิลี่นั่งอยู่บนโซฟาและมองไปที่ประตูคฤหาสน์ด้วยความว่างเปล่า หลังจากวันนั้นที่แดร์ริลไม่มาตามนัด หัวใจของลิลี่ก็รู้สึกเจ็บปวดเสมอมา หลังจากเวลาผ่านล่วงเลยไป ในที่สุดลิลี่ก็ทำใจได้! ลิลี่ต้องการตัดแดร์ริลออกไปจากชีวิตของเธอและเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ว่าเธอจะต้องเดินไปยังทิศทางใดแต่เธอเพียงแค่รู้ว่าเธอไม่ควรจะจมปรักอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ลิลี่ก็ได้สอบถามผู้คนมากมายเกี่ยวกับการดูแลรักษาใบหน้าของเธอจนเธอได้พบกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางอินเตอร์เน็ตเมื่อวานนี้ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าใบหน้าของเธอจะกลับมาหายเป็นปกติได้ ดังนั้นเธอจึงเชิญให้เขามาพบเธอที่คฤหาสน์ในวันนี้ ดิ๊งด่อง! เสียงออดประตูดังขึ้น ลิลี่ลุกขึ้นเพื่อเดินไปเปิดประตู จากนั้นเธอก็ได้เห็นชายหนุ่มสวมแว่นตาและอยู่ในชุดสูทย
วิลเลียมหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ยารักษาโรคผิวหนังที่แจ็คนำไปเสนอขายให้กับลิลี่นั้นเป็นของปลอมและทั้งหมดนี้ก็เป็นกับดักที่วิลเลียมวางเอาไว้ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เมื่อวิลเลียมสังเกตเห็นว่าลิลี่กำลังมองหาวิธีรักษาใบหน้าของเธอ เขาจึงได้วางแผนให้แจ็คปลอมเป็นนายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อหลอกลวงลิลี่ “ลิลี่ เธอเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แดร์ริลทำให้ตระกูลลินดันของฉันต้องล้มละลาย! ถึงเวลาฉันเอาคืนเธอบ้างแล้ว!” ขณะกล่าวเช่นนั้นวิลเลียมก็ชำเลืองมองเข้าไปในคฤหาสน์ของลิลี่ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย "ฉันจะต้องแก้แค้นให้กับตระกูลลินดันอย่างสาสม!" จากนั้นวิลเลียมก็ฮัมเพลงอย่างมีความสุขก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไป ... อีกด้านหนึ่ง ที่บนเนินเขาอันแห้งแล้งที่อยู่ห่างจากเมืองตงไห่ราว ๆ 100 กิโลเมตร! เมแกนถูกมัดเอาไว้กับก้อนหินขนาดใหญ่ภายในถ้ำ แอมโบรสยืนมองเธอด้วยใบหน้าที่เย็นชา “บอกมาว่าเอร่าอยู่ที่ไหน!” แอมโบรสเริ่มจะหมดความอดทนขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เมแกนหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้นว่า "นายเป็นใครมาจากไหน? นายไม่รู้หรือว่าฉันเป็นเจ้าสำนักของสำนักง้อไบ๊! ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน สาวกสำนักง้อไบ๊
แอมโบรสสูดหายใจเข้าเต็มปอดขณะจ้องหน้าเมแกนด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “ตกลงว่าคุณจะไม่ยอมบอกใช่ไหม?” เมื่อพูดจบแอมโบรสก็เดินเข้าไปจับขาของเมแกนและถอดรองเท้าของเธอออก! “นายจะทำอะไร? หยุดนะ!” เมแกนทั้งอับอายและโกรธแค้น เธอถูกมัดเอาไว้และยังถูกเขาสกัดจุด ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แอมโบรสหันหลังและเดินไปยังพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะเด็ดหญ้าหางจิ้งจอกมาสองก้าน จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้ามาหาเมแกน หญ้าหางจิ้งจอกเป็นพืชทั่วไปที่ก่อให้เกิดการ อาการคันและรู้สึกระคายเคืองผิวหนัง เมแกนขมวดคิ้ว “ทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ!” 'นี่เขากำลังจะเล่นบ้าอะไรกับฉัน!' แอมโบรสเดินเข้าไปหาเมแกนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม จากนั้นเขาก็เริ่มกระตุ้นฝ่าเท้าของเธอด้วยหญ้าหางจิ้งจอก ในเวลานั้นเมแกนรู้สึกได้ถึงอาการคันที่แผ่ซ่านตั้งแต่ฝ่าเท้าไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ เธอร้องออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว! “ฮ่าฮ่า…หยุดนะ…ฮ่าฮ่าฮ่า…” "หยุดนะ มันจักจี้! หยุดเดี๋ยวนี้! ฮ่าฮ่า หยุด!" ริมฝีปากสีแดงของเมแกนร้องขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เธอทั้งหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกันเธอรู้สึกโกรธแค้น เธอไม่คิดว่าแอมโบรสจะใช้วิธีที
"แน่นอน!" ซู่หรงกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข จากนั้นเขาก็หันมาบอกแดร์ริลว่า "น้องชายแดร์ริล น้องสะใภ้ของข้าช่างมีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ เจ้าจะต้องปฏิบัติต่อเธอให้ดีเข้าใจไหม?" อีเวตต์หน้าแดงด้วยความเขินอายจนเธอไม่รู้จะพูดอะไร ‘ทำไมซู่หรงถึงคิดว่าแดร์ริลกับฉันเป็นคนรักกัน?’ ช่างเป็นเรื่องที่น่าอายจริง ๆ! อีเวตต์รีบเดินออกไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ อาจเป็นเพราะว่าเธอตื่นตระหนก อีเวตต์จึงลื่นล้มและร้องออกมาด้วยเสียงอันดัง แดร์ริลผู้ว่องไวรีบพุ่งเข้าไปหาอีเวตต์และโอบเธอเอาไว้ทันที "นาย..." อีเวตต์สัมผัสได้ถึงกลิ่นกายความเป็นชายบนตัวของแดร์ริลจนเธอรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น เธอทั้งรู้สึกโกรธและเขินอายก่อนจะพูดขึ้นว่า "ถอยออกไป!" อีเวตต์พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้น ผู้คนมากมายเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแดร์ริลมาโดยตลอด แต่แล้วเหตุการณ์เช่นนี้ก็ยังมาเกิดขึ้นต่อหน้าคนอื่นอีก ทว่าแดร์ริลกลับรู้สึกมีความสุข ยิ่งเธอผลักเขาออกไปมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องการหยอกล้อเธอมากเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ขณะที่อีเวตต์ดิ้นรนเพื่อต้องการหลุดพ้น วินาทีต่อมาพวกเขาทั้งคู่ก็ล
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ