อีเว็ตต์กำลังเดินทางไปในเมืองเพื่อตามหายามารักษาแดร์ริล จากนั้นไม่นานเขาก็ตื่นขึ้นมา เมื่อแดร์ริลลืมตาขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเจ็บปวดโดยเฉพาะที่หลังของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้ 'ฟลอเรียน…ฉันจะฆ่าแก!' ในขณะที่แดร์ริลกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองเขาก็เหลียวมองดูสภาพแวดล้อมที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง! 'ที่นี่ที่ไหน?' 'มีบางอย่างผิดปกติ!' 'ฉันไม่ได้อยู่ในวังหลวงของโลกใหม่หรอกเหรอ? ฉันจำได้ว่าฉันหมดสติไปหลังจากที่ฟลอเรียนโจมตีฉัน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?' แดร์ริลพยามขยับเขยื้อนร่างกายของเขาในขณะที่เขากำลังรู้สึกประหลาดใจ แต่เขากลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นนั่ง สวบ! สวบ! ในเวลานั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มหลายคนจะเดินเข้ามาทางแดร์ริล เด็กหนุ่มพวกนั้นมีท่าทางราวกับพวกอันอันธพาลในท้องถิ่น แดร์ริลไอออกมาหลายครั้งเพราะความกระหายและอาการบาดเจ็บ เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงไอ พวกเขาจึงเดินมาพบแดร์ริลทันที "มีคนอยู่ที่นี่!" “ดูสิ เขาบาดเจ็บ ร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด!” “ดูเสื้อผ้าของเขาสิ ทำไมมันดูแปลกพิกล?” เมื่อได้เห็นเช่น
"ไม่!" แดร์ริลรู้สึกอับอาย เขารีบอธิบายให้อีเวตต์ฟังทันที “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ก่อนหน้านี้มีพวกอันธพาลหลายคน…” เมื่อได้ยินเช่นนั้น อีเวตต์ก็ไม่รอให้แดร์ริลพูดจบ เธอหัวเราะลั่น พร้อมพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ทะเล้นว่า “นายกำลังจะบอกว่า พวกอันธพาลหลายคนรังแกประมุขสำนักประตูสุราลัยผู้สง่างามงั้นเหรอ?” เมื่อพูดจบเธอก็หัวเราะอย่างขบขัน ฉากนั้นคงจะตลกน่าดู! "เธอ…" ใบหน้าของแดร์ริลร้อนผ่าว เขาแทบอยากจะมุดลงดิน บรรยากาศชวนให้อึดอัดใจ จากนั้นไม่นานแดร์ริลก็สูดหายใจเข้าและซ่อนความอับอายเอาไว้ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” อีเวตต์พูดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจว่า "แน่นอนว่าฉันเป็นคนที่ช่วยชีวิตของนายเอาไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นนายคงถูกฟลอเรียนฆ่าตายไปแล้ว!" อีเวตต์หันมองไปยังเมืองเมฆาที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า "ฉันไปในเมืองและถามชาวบ้านดูแล้ว ที่นี่คือเมืองเมฆาที่ตั้งอยู่ในทวีปโมอาน่าเหนือ!" ทวีปโมอาน่าเหนืองั้นเหรอ? เมืองเมฆางั้นเหรอ? แดร์ริลตกตะลึง "นี่!" อีเวตต์ขมวดคิ้วขณะที่เธอพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง "นายควรจะใส่เสื้อผ้าก่อน..." อีเว
“แดร์ริล นายได้เข่นฆ่าผู้คนของโลกใหม่ไปนับไม่ถ้วนแล้ว นายจะยอมปล่อยความคับข้องใจนี้ไปไม่ได้หรอ?” อีเวตต์กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย แดร์ริลยังคงนิ่งเงียบ อีเวตต์กระวนกระวาย เมื่อเธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้เธอจึงพูดขึ้นว่า "แดร์ริล นายจำตอนที่ลีรอยดูดกลืนพลังวิญญาณของอีวอนน์เมื่อสิบปีก่อนได้ไหม? ฉันได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้และนายก็ได้ให้สัญญาว่านายจะตอบแทนบุญคุณฉัน" จากนั้น อีเวตต์ก็พูดต่อว่า "และในตอนนี้ฉันต้องการให้นายไว้ชีวิตพ่อของฉันเพื่อตอบแทนบุญคุณของฉัน!" เมื่อได้ยินเช่นนั้น แดร์ริลก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากเงียบไปหลายนาที จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า "ก็ได้!" แดร์ริลตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหงุดหงิด แดร์ริลต้องรักษาคำพูดถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจทำเช่นนั้น นอกจากนั้นเขาก็ได้ฆ่าเลขาธิการแคว้นโลกใหม่เพื่อแก้แค้นให้กับอาจารย์ของเขาแล้ว แดร์ริลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมวางมือ เมื่อเห็นว่าแดร์ริลยอมตกลงทำตามเงื่อนไข เธอก็รู้สึกดีใจและพูดขึ้นว่า "ดี! นายรับปากฉันแล้ว และนายก็ไม่สามารถกลับคำพูดได้" ในที่สุดอีเวตต์ก็รู้สึกโล่งใจ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้แดร์ริลยอมตกลงทำตามคำขอร้อง
ผ่านไปราว ๆ 10 นาที ในที่สุดพวกเขาก็เข้ามาถึงยังพื้นที่เปิดโล่งภายในถ้ำ พวกเขาได้เห็นหุบเขาที่สวยงามซึ่งมีป่าดอกท้อบานสะพรั่งอยู่ใกล้ ๆ ลำธารสายหนึ่งที่ดูคดเคี้ยว มีหญ้าสีเขียวขจีปกคลุมไปทั่วบริเวณริมลำธารและยังมีดอกไม้และพุ่มไม้แปลกตาอีกมากมาย สายลมอ่อนพัดเอื่อย ๆ อย่างน่าหลงใหล! ว้าว! สถานที่นี้สวยงามมาก มันเหมือนสวรรค์! ทั้งแดร์ริลและอีเวตต์ต่างก็ต้องตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าภายในถ้ำจะมีสถานที่ที่งดงามเช่นนี้ เมื่ออีเวตต์กลับมามีสติ เธอก็แบกแดร์ริลเดินไปที่ลำธารทันที ที่ริมลำธารมีกระท่อมมุงจากอยู่หลายหลัง แม้ว่ากระท่อมมุงจากจะดูเรียบง่ายแต่มันก็ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ที่ตรงประตูของกระท่อมมุงจากหลังหนึ่ง มีชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่นั่นและดูเหมือนว่าเขากำลังรักษานกกระเรียนสีขาวขาหักและมีเลือดไหลอยู่ นกกระเรียนตัวนั้นร้องออกมาอย่างแผ่วเบา แดร์ริลสังเกตุเห็นว่าชายผู้นั้นมีรูปร่างกำยำ เขาแต่งกายด้วยผ้าลินินและไร้ซึ่งพลังภายใน ในตอนแรก แดร์ริลคิดว่าเขาดูเหมือนชาวไร่ชาวสวนธรรมดา ๆ ที่อาศัยอยู่บนภูเขา แต่ถึงอย่างนั้นกลับมีรังสีบางอย่างที่บ่งบอกถึงความน่าเกรงขามของเ
ดีไวน์ ฟาร์เมอร์เป็นเสมือนดั่งเทพเจ้าในอดีตของจักรวาลโลก! เขาเป็นหนึ่งในบุรุษกลุ่มแรก ๆ ที่มีชื่อเสียง! แดร์ริลคุ้นเคยกับประวัติและชื่อของดีไวน์ ฟาร์เมอร์เป็นอย่างดี! 'แต่ว่า มันไม่ถูกต้อง!' ในหนังสือประวัติศาสตร์ได้บันทึกเอาไว้ว่า ดีไวน์ ฟาร์เมอร์มีสารพิษสะสมสารอยู่ในร่างกายมากเกินไป เนื่องจากเขาได้ลิ้มรสสมุนไพรทางวิญญาณหลายชนิด ดังนั้นเขาจึงเสียชีวิตลงจากการกินสมุนไพรที่เข้าไปทำลายลำไส้ของเขา แล้วเขายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?' ชายชราผู้นี้คือดีไวน์ ฟาร์เมอร์ที่มีชื่อเสียงหรือเป็นที่รู้จักกันในนามจักรพรรดิหยาน เป็นความจริงที่ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ได้ลิ้มรสสมุนไพรหลายชนิดตามที่ถูกกล่าวไว้ในบันทึกทางประวัติศาสตร์ แต่มีข้อมูลบางอย่างผิดพลาด นั่นเป็นเพราะว่าสมุนไพรที่เขากินเข้าไปทำให้ร่างกายของเขาเปลี่ยนไปเหมือนได้เกิดใหม่! เขาทนต่อโรคภัยไข้เจ็บได้ทุกชนิดจนมีอายุที่ยืนยาวขึ้นเป็นเวลานานนับพันปี ในความเป็นจริง หากผู้บ่มเพาะสามารถทะลวงผ่านระดับจักรพรรดิยุทธไปได้ พวกเขาก็จะมีภูมิคุ้มกันต่อโรคภัยต่าง ๆ และมีอายุขัยที่ยืนยาวขึ้น สาเหตุที่ทำให้ดีไวน์ ฟาร์เมอร์มีชีวิตที่ยืนยาวขึ้นนั้นไม่ใ
อีเวตต์ตื่นเต้นมาก เธอรีบแบกแดร์ริลขึ้นหลังจากนั้นเธอก็รีบทำตามคำสั่งของดีไวน์ ฟาร์เมอร์ทันที อีเวตต์วางร่างของแดร์ริลลงบนเตียงไม้ไผ่ เมื่อได้เห็นเลือดบนตัวของแดร์ริล ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็สั่งอีเวตต์ว่า "ถอดเสื้อผ้าของเขาออก แล้วทำความสะอาดบาดแผล ข้าจะทายาให้เขา" 'อะไรนะ?' 'ฉันต้องเปลื้องผ้าเขางั้นเหรอ?' อีเวตต์ตัวสั่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอับอาย เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนอีเวตต์เพิ่งจะช่วยแดร์ริลสวมเสื้อผ้า แต่ในตอนนี้เธอกลับต้องช่วยเขาถอดเสื้อผ้าออก! ใบหน้าของอีเวตต์แดงระเรื่อ! แดร์ริลเองก็ผงะเช่นกัน 'บัดซบ! ฉันต้องถูกถอดเสื้อผ้าออกอีกแล้วเหรอ?' เมื่อได้เห็นท่าทางลังเลของอีเวตต์ ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็ขมวดคิ้ว “มัวรออะไร? ข้าบอกให้เปลื้องผ้าสามีของเจ้าออก เร็วเข้า! เขาเสียเลือดมากและเส้นลมปราณของเขาก็บอบช้ำมากด้วย เราจะรอช้าไม่ได้แล้ว” 'สามีงั้นเหรอ?' อีเวตต์ตกตะลึงไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำจนร้อนผ่าว แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ ดีไวน์ ฟาร์เมอร์คิดว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน! เมื่อเห็นว่าอีเวตต์กำลังเ
'อะไรนะ?' ผลข้างเคียงของยาคือจะทำให้มองไม่เห็นเป็นเวลาสองถึงสามวันงั้นเหรอ? แดร์ริลตกตะลึง เมื่อได้เห็นสีหน้าที่ดูตกใจของแดร์ริล ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็หันมองไปที่อีเวตต์และพูดขึ้นว่า "ในช่วงสองถึงสามวันนี้เขาจะมองไม่เห็น ดังนั้นเจ้าควรจะดูแลเขาให้ดี และตอนนี้เจ้าก็เป็นผู้ช่วยแพทย์ของข้าแล้ว ข้าจะเรียกหาเจ้าเมื่อข้าต้องการ" เมื่อพูดจบดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในกระท่อมมุงจากอีกหลังหนึ่งเพื่อพักผ่อนทันที เมื่อเขาจากไปแล้วอีเวตต์ก็รู้สึกโล่งใจ เธอมองดูแดร์ริลก่อนจะถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “นายรู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า?” แดร์ริลสูดหายใจเข้าและยิ้ม "ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ขอบคุณมากนะอีเวตต์..." แดร์ริลกล่าวออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เพราะอีเวตต์ได้เสียสละเพื่อเขาเป็นอย่างมาก อีเวตต์ตอบอย่างเรียบง่ายว่า "ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ขอแค่นายจำสิ่งที่นายได้สัญญากับฉันเอาไว้ก็พอ! ฉันหวังว่าเมื่อนายหายดีแล้ว ความคับข้องใจระหว่างนายกับราชวงศ์ของโลกใหม่จะหมดไป" ในขณะที่แดร์ริลกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็สังเกตเห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าของเขาได้กลายเป็นความมืดมิด จากนั้นเขาก
“แดร์ริล?” อีเวตต์สังเกตเห็นว่าแดร์ริลไม่ตอบสนองเขาเพียงแค่จ้องมองมาที่เธอด้วยความงุนงง ดังนั้นเธอจึงนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นใบหน้าที่งดงามของเธอก็กลายเป็นแดงระเรื่อในทันที “นาย…นายมองเห็นฉันเหรอ?” อีเวตต์รีบกลับเข้าไปในอ่างน้ำทันที จากนั้นเธอก็โผล่หน้าขึ้นมาเหนือน้ำเล็กน้อย ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวเพราะความรู้สึกอับอาย "ฉันไม่เห็นอะไรเลย ฉันไม่เห็นจริง ๆ!" แดร์ริลกลับมามีสติสัมปชัญญะและตอบกลับเธออย่างเคอะเขิน เขากำลังโกหกอย่างโจ่งแจ้ง "นาย…" อีเวตต์รู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนมาก เธอกระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “หลับตาแล้วหันกลับไปเดี๋ยวนี้!” อีเวตต์แทบจะร้องไห้ออกมา ‘เป็นไปได้ยังไง? เขาควรจะมองไม่เห็นเป็นเวลาสองถึงสามวันไม่ใช่เหรอ? แต่เขากลับมองเห็นอีกครั้งในเวลาเพียงแค่สองถึงสามชั่วโมงเช่นนี้ได้ยังไง?’ อีเวตต์รู้สึกหงุดหงิดและอับอาย เธอเป็นถึงเจ้าหญิงที่สง่างามแต่แดร์ริลกลับเห็นเธอในสภาพที่เปลือยเปล่าเช่นนี้! "ก็ได้ ก็ได้!" แดร์ริลยิ้มพร้อมพยักหน้า เขาสัมผัสได้ถึงความอับอายและความโกรธของอีเวตต์ ดังนั้นเขาจึงรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปยังทิศทางอื่น “ฉันไม่
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ